Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.270.2018.1.AP
z 12 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lipca 2018 r. (data wpływu 13 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości:

• zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości rynkowej składników majątku (budynków) wprowadzonych po raz drugi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
• zastosowania 2,5% liniowej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji ww. składników majątku

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych wg liniowej 2,5% stawki od wartości rynkowej składników majątku wprowadzonych po raz drugi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca  Spółka z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości własnych. Spółka 28 grudnia 2007 r. nabyła prawo wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr 1/55 o obszarze 0,4532 ha, o sposobie korzystania oznaczonym jako BA  tereny przemysłowe wraz z prawem własności posadowionych na tej działce gruntu, stanowiących odrębne nieruchomości: budynku biurowego (nr 9) i budynku przemysłowego (nr 9a) położonych w (…), dla których Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (dalej jako: Nieruchomość). Nieruchomość ta została przez Spółkę przyjęta do użytkowania 17 lipca 2008 r. Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej budynków były ujmowane jako koszty uzyskania przychodów. Spółka nie amortyzowała prawa wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr 1/55.

Amortyzacja budynków była dokonywana przez Spółkę według indywidualnych stawek amortyzacyjnych zgodnie z art. 16j uCIT.

Nieruchomość została zakupiona przez Spółkę z zamiarem adaptacji na lofty (mieszkania). Niemniej jednak, pomimo obietnic nie został zmieniony plan przestrzennego zagospodarowania dla terenu na którym położona jest Nieruchomość. W planie przestrzennego zagospodarowania pozostały tereny przemysłowe. Jako, iż w momencie zakupu Nieruchomości Spółka przejęła budynek biurowy wraz z najemcami, tym samym, budynek ten w dalszym ciągu został przeznaczony przez Spółkę na wynajem. Spółka nie ponosiła w Nieruchomości żadnych nakładów.

Spółka 6 lutego 2018 r. aktem notarialnym sprzedała Nieruchomość na rzecz spółki X. Sp. z o.o., w której posiada 50% udziałów. Cena sprzedaży Nieruchomości została ustalona przez Strony na łączną kwotę 2.039.600,00 zł, w tym:

• cena za prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nr 1/55 na kwotę 984.169,12 zł,
• prawo własności budynku biurowego na kwotę 1.038.872,16 zł oraz
• prawo własności budynku przemysłowego na kwotę 16.558,72 zł,

która to kwota ma zostać zapłacona przez spółkę X. Sp. z o.o. do dnia 6 lutego 2021 r.

Spółka X. Sp. z o.o. w celu zabezpieczenia, wynikającej z umowy sprzedaży wierzytelności Spółki, do dnia 30 czerwca 2018 r. zobowiązana została do ustanowienia na Nieruchomości hipoteki umownej do kwoty 2.200.000,00 zł (hipoteka wpisana do księgi wieczystej 9 maja 2018 r.).

Sprzedaż Nieruchomości była zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, dalej: uVAT) i została opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Spółka udokumentowała sprzedaż Nieruchomości na rzecz spółki X. Sp. z o.o. fakturą VAT z 6 lutego 2018 r., Nr (…) ze stawką „zw.”

Dane z ksiąg podatkowych Spółki na moment sprzedaży Nieruchomości:

Wartość początkowa działki nr 1/55:

• bilansowa: 984.162,03 zł
• podatkowa: 966.454,04 zł (pomniejszona o odsetki naliczone do dnia przyjęcia do użytkowania, bowiem zakup Nieruchomości był finansowany przez Spółkę z pożyczek udzielonych przez udziałowców).
• cena sprzedaży z 6.02.2018 r.: 984.169,12 zł
  
  

Wartość początkowa budynku biurowego (nr 9):

• bilansowa: 1.368.107,84 zł
• podatkowa: 1.343.491,62 zł (analogicznie jw. pomniejszona o odsetki naliczone do dnia przyjęcia do użytkowania)
• umorzenie bilansowe: 327.775,86 zł.,
• umorzenie podatkowe: 1.311.103,31 zł,
• cena sprzedaży z 6.02.2018 r.: 1.038.872,16 zł.
  
  

Wartość początkowa budynku przemysłowego (nr 9a):

• bilansowa: 24.879,33 zł
• podatkowa: 24.431,68 zł
• umorzenie bilansowe: 17.030,54 zł
• umorzenie podatkowe: 16.852,46 zł (analogicznie jw. pomniejszona o odsetki naliczone do dnia przyjęcia do użytkowania)
• cena sprzedaży 06.02.2018 r.: 16.558,72 zł.
  
  

Wartość początkową Nieruchomości wynikającą z ksiąg podatkowych Spółki stanowi cena zakupu Nieruchomości powiększona o naliczone odsetki od pożyczek udzielonych przez udziałowców na jej zakup i inne koszty poniesione do momentu przyjęcia jej do użytkowania. Cena sprzedaży Nieruchomości odpowiadała jej wartości rynkowej.

Aktem notarialnym z 15 czerwca 2018 r., Spółka wraz ze spółką X. Sp. z o.o. zawarły umowę rozwiązującą sprzedaż Nieruchomości, dokonaną na podstawie aktu notarialnego z 6 lutego 2018 r. Strony zgodnie przyjęły iż umowa sprzedaży Nieruchomości nie została wykonana w pełni z uwagi na brak zapłaty ceny sprzedaży w niej określonej na rzecz Spółki, a spółka X. Sp. z o.o. z powodu zmiany stosunków gospodarczych oświadczyła, iż nie jest w stanie zapłacić ceny sprzedaży w kwocie 2.039.600,00 zł.

W konsekwencji zawarcia umowy rozwiązującej umowę sprzedaży Nieruchomości, strony zawarły 15 czerwca 2018 r. na podstawie aktu notarialnego zwrotne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr 1/55 i prawa własności posadowionych na nim budynków na rzecz Spółki, zgodnie z treścią art. 410 w zw. z art. 405-409 Kodeksu Cywilnego, co zostało udokumentowane wystawioną przez spółkę X. Sp. z o.o. fakturą z 15 czerwca 2018 r. Cena sprzedaży Nieruchomości na rzecz Spółki została określona na łączną kwotę 2.039.600,00 zł, w tym:

• cena za prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nr 1/55 na kwotę 984.169,12 zł,
• prawo własności budynku biurowego na kwotę 1.038.872,16 zł oraz
• prawo własności budynku przemysłowego na kwotę 16.558,72 zł.
  
  

Sprzedaż Nieruchomości została zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 uVAT. Notariusz od tej czynności nie pobrał podatku od czynności cywilnoprawnych.

Spółka pragnie wskazać, iż zmiana stosunków gospodarczych, która spowodowała przez strony odstąpienie od umowy sprzedaży Nieruchomości z dnia 6 lutego 2018 r. wynikała z konieczności przede wszystkim zamiany budynków (budynku nr 1 i 9), które umożliwiłyby Spółce zrealizować planowane przez nią przedsięwzięcie.

Spółka wskazuje, iż zamierza otworzyć na terenie tzw. Parku Biznesu w (….)  na którym posiada swoje nieruchomości  przedszkole oraz szkołę dedykowaną dzieciom pracowników Najemców Parku. Pierwotnym zamiarem Spółki było otwarcie powyższych działalności w budynku niemieszkalnym (biurowym) nr 1, będącym jej własnością, posadowionym na działce gruntu nr 2/39, której jest użytkownikiem wieczystym do dnia 5 grudnia 2089 r. (księga wieczysta nr …). Jednakże, w trakcie analizy projektowej przeprowadzonej przez projektantów Spółki w konsultacji z firmami zainteresowanymi otwarciem szkoły i przedszkola okazało się, iż budynek nr 1 nie spełnia warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki oświaty oraz jakie powinno być ich usytuowanie. Wymogi te jednak jak się okazało spełnia budynek nr 9 posadowiony na działce gruntu nr 1/55, który został sprzedany na rzecz spółki X. Sp. z o.o. Spółka ponowiła także wniosek do Urzędu Miasta o dodanie do MPZP funkcji edukacja dla tego terenu.

Z uwagi na fakt, iż działalności uzupełniające są bardzo ważne dla Najemców Spółki, Spółka w celu zabezpieczenia swoich interesów i osiąganych przychodów z najmu nieruchomości zadecydowała w porozumieniu ze spółką X. Sp. z o.o. o odstąpieniu od umowy sprzedaży budynku numer 9 usadowionego na działce gruntu nr 1/55 i zrealizowaniu właśnie w nim wspomnianych wyżej działalności. Dodatkowym aspektem przemawiającym również za zwrotnym przeniesieniem Nieruchomości uprzednio sprzedanej na rzecz spółki X. Sp. z o.o., której Spółka jest udziałowcem było również podpisanie umów z firmami z obszaru nowych technologii, które także są zainteresowane przejęciem wraz ze swoim rozwojem dodatkowych pomieszczeń w budynku numer 9.

Biorąc pod uwagę zaistniałe ww. okoliczności strony zgodnie postanowiły rozwiązać umowę sprzedaży Nieruchomości z 6 lutego 2018 r. i dokonać zwrotnego przeniesienia własności Nieruchomości na rzecz Spółki. Spółka natomiast w zamian zobowiązała się dokonać sprzedaży na rzecz spółki X. Sp. z o.o. prawa wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o powierzchni nie mniejszej niż 0,2000 ha oraz prawa własności posadowionego na tej działce gruntu budynku (budynku nr 1 wzdłuż granicy z działką nr 2/38), z nieruchomości objętej księgą wieczystą, powstałej w wyniku podziału geodezyjnego nieruchomości (działka nr 2/39) objętej tą księgą, co wynika z przedwstępnej umowy sprzedaży zawartej w dniu 15 czerwca 2018 r., aktem notarialnym. Cena sprzedaży przedmiotu tej umowy została ustalona przez strony na łączną kwotę 2.039.600,00 zł, która to kwota będzie zapłacona przez spółkę X. Sp. z o.o. w terminie 3 lat od zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży. Zawarcie przyrzeczonej umowy sprzedaży nastąpi w terminie do dnia 31 sierpnia 2018 r. Spółka X. Sp. z o.o. w celu zabezpieczenia, wynikającej z przedwstępnej umowy sprzedaży wierzytelności Spółki, zobowiązana została do ustanowienia na przedmiotowej nieruchomości, hipoteki umownej do kwoty 2.200.000,00 zł.

Spółka jednocześnie informuje, iż nabytą zwrotnie Nieruchomość w czerwcu 2018 r. ponownie wprowadziła do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Spółka powzięła wątpliwość, czy prawidłowym jest jej stanowisko, iż wartość początkową ponownie wprowadzonej Nieruchomości do jej ksiąg podatkowych powinna przyjąć w wysokości wartości rynkowej określonej w umowie zwrotnego przeniesienia prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr 1/55 oraz prawa własności posadowionej na tej działce budynków (tj. dla działki nr 1/55 w kwocie 984.169,12 zł, dla budynku biurowego nr 9 w kwocie 1.038.872,16 zł, a dla budynku przemysłowego nr 9a w kwocie 16.558,72 zł) oraz czy amortyzacja powinna odbyć się metodą liniową, z wyłączeniem prawa wieczystego użytkowania gruntu nr 1/55.

Spółka wskazuje, iż cena sprzedaży Nieruchomości równa jest de facto cenie zakupu Nieruchomości. Nie mniej jednak, jako iż spółka X. Sp. z o.o. miała odroczony termin zapłaty ceny sprzedaży, wskutek zwrotnego przeniesienia własności Nieruchomości na Spółkę po jej stronie również nie wystąpił obowiązek zapłaty ceny zakupu Nieruchomości. Spółka w momencie sprzedaży Nieruchomości na rzecz spółki X. Sp. z o.o. rozpoznała przychód z tej sprzedaży na gruncie uCIT.

Nieruchomość będzie w dalszym ciągu wykorzystywana przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej w okresie dłuższym niż rok

Na ten moment Spółka ze względów ostrożnościowych rozpoczęła jedynie amortyzację bilansową. Wnioskodawca jednocześnie pragnie wskazać, iż budynek nr 9 będzie przez nią rewitalizowany, a przewidywane przez nią nakłady wyniosą ok 10 mln. zł. Modernizacja budynku będzie podlegała zgłoszeniu do odpowiednich organów nadzoru (poniesione nakłady nie będą stanowiły remontu). Nakłady te zwiększą wartość początkową budynku nr 9 w momencie przyjęcia do użytkowania.

Spółka jednocześnie pragnie zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszego wniosku nie jest prawo wieczystego użytkowania gruntu, tj. działki nr 1/55, które nie podlega amortyzacji w rozumieniu art. 16c pkt 1 uCIT. 

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej składników majątku wchodzących w skład Nieruchomości, tj. budynku biurowego (nr 9) i budynku przemysłowego (nr 9a), z wyłączeniem prawa wieczystego użytkowania działki nr 1/55 ustalonej w wysokości wartości rynkowej tych składników majątku (odpowiednio w kwocie 1.038.872,16 zł i 16.558,72 zł), wskazanej w umowie zwrotnego przeniesienia Nieruchomości na rzecz Spółki?
2. Czy amortyzacja wprowadzonych po raz drugi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych składników majątku, tj. budynku biurowego nr 9 i budynku przemysłowego nr 9a powinna być dokonywana metodą liniową według stawki 2,5% z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do uCIT począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te ponownie wprowadzono do ewidencji?
   
   

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej składników majątku wchodzących w skład Nieruchomości, tj. budynku biurowego (nr 9) i budynku przemysłowego (nr 9a), z wyłączeniem prawa wieczystego użytkowania działki nr 1/55 ustalonej w wysokości wartości rynkowej tych składników majątku (odpowiednio w kwocie 1.038.872,16 zł i 16.558,72 zł), wskazanej w umowie zwrotnego przeniesienia Nieruchomości na rzecz Spółki.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 uCIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie stosownie do art. 16c pkt 1 uCIT amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Mając na uwadze powołany przepis, zdaniem Spółki są spełnione przesłanki do tego, aby budynek biurowy (nr 9) i przemysłowy (nr 9a) wchodzący w skład Nieruchomości były przedmiotem amortyzacji. Podkreślenia wymaga, iż ww. wskazane budynki są:

• ponownie własnością Spółki od dnia 15.06.2018 r. (zostały nabyte na podstawie aktu notarialnego,
• kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do użytkowania,
• wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą,
• a przewidywany okres iż używania jest dłuższy niż rok.
  
  

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy brak jest przeszkód, aby wykupioną Nieruchomość traktować jako środek trwały Spółki, który podlega zarówno amortyzacji bilansowej, jak i podatkowej.

Spółka jednocześnie pragnie zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszego wniosku nie jest prawo wieczystego użytkowania gruntu, tj. działki nr 1/55, bowiem jak już wskazano na podstawie art. 16c pkt 1 uCIT, ustawodawca wyłączył możliwość ujmowania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od gruntów i praw wieczystego ich użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 uCIT podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Z kolei stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 uCIT za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 16g ust. 3 uCIT).

W analizowanym przypadku, w umowie zwrotnego przeniesienia Nieruchomości na rzecz Spółki została określona wartość rynkowa nabywanego ponownie prawa wieczystego użytkowania działki nr 1/55 oraz posadowionych na niej budynków (biurowego i przemysłowego), a zatem mimo braku konieczności zapłaty ceny na rzecz spółki X. Sp. z o.o. mamy do czynienia z odpłatnym nabyciem. W ocenie Spółki, to ta wartość powinna stanowić wartość początkową środków trwałych, która powinna podlegać amortyzacji, z wyłączeniem prawa wieczystego użytkowania gruntu, tj. działki nr 1/55. Gdyby bowiem spółka X. Sp. z o.o. nie miała odroczonego w czasie momentu zapłaty ceny zakupu Nieruchomości od Spółki, to wówczas w momencie zwrotnego przeniesienia Nieruchomości na rzecz Spółki, wystąpiłaby po jej stronie konieczność zapłaty ceny zakupu. Umowa zwrotnego przeniesienia Nieruchomości na rzecz Spółki jest równoznaczna z umową sprzedaży. Jest to odrębna czynność prawna, która była konsekwencją zawartej umowy rozwiązującej umowę sprzedaży Nieruchomości z 6 lutego 2018 r.

W ocenie Spółki, bez znaczenia dla możliwości ujęcia składników majątku wchodzących w skład Nieruchomości, jako środki trwałe i ich amortyzacji pozostaje fakt, że wcześniej składniki te były już przedmiotem amortyzacji przez Spółkę. W szczególności, brak jest w przepisach uCIT jakichkolwiek ograniczeń co do ponownego rozpoznania w kosztach odpisów amortyzacyjnych od tego samego środka trwałego, zmianie może jednak ulegać wartość początkowa będąca podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Spółka ponadto rozpoznała przychód ze sprzedaży Nieruchomości na rzecz spółki X. Sp. z o.o. Sprzedaż została udokumentowana fakturą VAT. Analogicznie również zwrotne przeniesienie Nieruchomości na rzecz Spółki wskutek zawartej umowy rozwiązującej umowę sprzedaży Nieruchomości zostało udokumentowane fakturą VAT wystawioną na Spółkę.

Konkludując, zdaniem Spółki, będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej składników majątku wchodzących w skład Nieruchomości, tj. budynku biurowego (nr 9) i budynku przemysłowego (nr 9a), z wyłączeniem prawa wieczystego użytkowania działki nr 1/55 ustalonej w wysokości wartości rynkowej tych składników majątku (odpowiednio w kwocie 1.038.872,16 zł i 16.558,72 zł), wskazanej w umowie zwrotnego przeniesienia Nieruchomości na rzecz Spółki. Spółka jednocześnie wskazuje, iż budynek biurowy (nr 9), który będzie modernizowany, zwiększy swoją wartość początkową o poniesione nakłady w momencie przyjęcia do użytkowania. Natomiast na czas modernizacji nie będzie zobowiązana zaprzestać dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tego budynku, bowiem żaden przepis prawa nie zabrania kontynuacji amortyzacji składników majątku podczas ich remontu, czy modernizacji. Ustawodawca wskazał jedynie, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca miesiąca, w którym następuje zrównanie odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono niedobór (vide. art. 16h ust. 1 pkt 1 uCIT).

Ad. 2. Amortyzacja wprowadzonych po raz drugi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych składników majątku, tj. budynku biurowego nr 9 i budynku przemysłowego nr 9a powinna być dokonywana metodą liniową według stawki 2,5% z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do uCIT począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te ponownie wprowadzono do ewidencji.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 uCIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z kolei stosownie do art. 16i ust. 1 uCIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z poz. 01 załącznika nr 1 do uCIT (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych) stawka amortyzacji dla budynków niemieszkalnych wynosi 2,5%.

Spółka jednocześnie uważa, iż nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacji, bowiem ona dotyczy wyłącznie środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika (art. 16j ust. 1 uCIT). Natomiast w przypadku zwrotnego przeniesienia Nieruchomości, budynek biurowy (nr 9) i budynek przemysłowy (nr 9a), który powinien zdaniem Spółki podlegać amortyzacji podatkowej począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te ponownie wprowadzono do ewidencji  jest po raz drugi wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki. A zatem nie są spełnione wszystkie przesłanki, które umożliwiłyby zastosować do budynków wchodzących w skład Nieruchomości indywidualnej stawki amortyzacji, mimo iż budynki te są używane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z uwagi na to, że składniki majątku trwałego wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia (art. 16g ust. 1 pkt 1). Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 16g ust. 3).

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem złożonego wniosku jest możliwość ustalenia na nowo wartości początkowej wskazanych we wniosku nieruchomości budynkowych (w wysokości odpowiadającej ich wartości rynkowej), w związku z ich ponownym (zwrotnym) nabyciem przez Wnioskodawcę w następstwie rozwiązania zawartej uprzednio umowy sprzedaży oraz możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ustalonej w powyższy sposób wartości początkowej wg liniowej 2,5% stawki. Jak wynika przy tym z wniosku, rozwiązanie umowy sprzedaży nastąpiło za porozumieniem stron, zwłaszcza w związku z nieuiszczeniem przez nabywcę ceny sprzedaży.

Stosownie do art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W myśl art. 535 Kodeksu cywilnego, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Strony mogą przyjąć, że zapłata ceny, jak również samo wydanie nastąpi w terminie późniejszym. Wskazać tu również należy na art. 488 § 1 Kodeksu cywilnego, stanowiący że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia. Z treści tego przepisu zatem wynika, że od zasady jednoczesnego wykonania wzajemnych świadczeń przez strony umowy dopuszczalne są wyjątki, gdy wynika to między innymi z umowy. W tej sytuacji, przy sprzedaży może nastąpić zmiana kolejności świadczeń, to jest najpierw wydanie rzeczy, a potem zapłata ceny lub zapłata całości lub części ceny a potem wydanie rzeczy. Wola stron zatem jest niezbędnym i istotnym składnikiem umowy.

Umowa sprzedaży w ujęciu przepisów Kodeksu cywilnego jest umową dwustronnie zobowiązującą. W związku z zawarciem umowy sprzedaży sprzedawca staje się zobowiązany do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz do wydania przedmiotu sprzedaży kupującemu. Z kolei treścią zobowiązania kupującego jest zapłacenie ceny oraz odebranie rzeczy. Tym samym umowa sprzedaży jest umową wzajemną, gdyż świadczenie jednej strony jest z założenia odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. Z istoty umowy sprzedaży wynika jedynie zobowiązanie do spowodowania, aby własność rzeczy została przeniesiona na nabywcę. Za wykonanie tego zobowiązania sprzedawca będzie odpowiadał według przepisów Kodeksu cywilnego o wykonaniu zobowiązań i skutkach ich niewykonania (zob. J. Jezioro, (w:) Gniewek, Komentarz 2010).

Podkreślenia wymaga, że cechą umowy sprzedaży jest także jej konsensualność. W zakresie skutków obligacyjnych umowa sprzedaży dochodzi do skutku mocą samego porozumienia stron (solo consensu), bez konieczności dokonywania jakichkolwiek czynności realnych. Tym samym z chwilą złożenia zgodnych oświadczeń woli w zakresie zawarcia umowy sprzedaży każda ze stron uzyskuje odpowiednie roszczenie w stosunku do drugiej strony. Przeniesienie własności i wydanie rzeczy, jak również odebranie rzeczy i zapłata ceny są jedynie przejawem wykonania umowy przez strony; nie warunkują natomiast w żadnym wypadku jej ważności lub skuteczności (W. Katner, (w:) System PrPryw, t. 7, Nb 20; Z. Banaszczyk, (w:) Pietrzykowski, Komentarz 2011, t. II, Nb 10).

Zważyć zatem należy, że w przypadku gdy umowa sprzedaży przyjmuje z mocy prawa charakter czynności zobowiązująco-rozporządzającej, przeniesienie własności następuje bezpośrednio w wyniku zawarcia samej umowy. Taki charakter ma właśnie umowa sprzedaży nieruchomości, co wynika z przywołanego powyżej art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego. W takim przypadku samo zawarcie umowy powoduje skutek rozporządzający. Pozostałe obowiązki stron, takie jak np. wydanie rzeczy, jej odebranie oraz zapłata ceny, mają charakter drugorzędny i ich wykonanie lub niewykonanie nie wpływa w żaden sposób na kwestię przeniesienia własności, podobnie jak na kwestię ważności umowy.

Z treści powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży nieruchomości, a nie z chwilą zapłaty ceny czy wydania rzeczy.

Jak już zostało wspomniane, umowa sprzedaży rzeczy oznaczonej co do tożsamości jest więc umową zobowiązującą do przeniesienia własności, która co do zasady przenosi własność – przeniesienie własności następuje z chwilą zawarcia umowy.

W odniesieniu natomiast do kwestii dopuszczalności rozwiązania umowy (odstąpienia od umowy), na podstawie której doszło do przeniesienia własności nieruchomości, w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto wyraźnie jeden kierunek interpretacyjny (stanowisko takie prezentuje też Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 30 listopada 1994 r., III CZP 130/94 (OSNCP 3/95)). Zgodnie z tą linią orzeczniczą, strona może odstąpić od umowy zobowiązująco-rozporządzającej, na podstawie której nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości, w ramach ustawowego uprawnienia. Umowa taka może być przez strony rozwiązana, jeżeli nie została w całości wykonana. Rozwiązanie umowy jest więc możliwe tylko do chwili istnienia stosunku zobowiązaniowego, gdy zaś stosunek ten już nie istnieje, to nie może być rozwiązany. Przy tym, przejście prawa własności z dotychczasowego podmiotu na inny nie musi oznaczać, że umowa została w całości wykonana, a wobec tego stosunek zobowiązaniowy wygasł i odstąpienie od umowy (rozwiązanie umowy) stało się bezprzedmiotowe. Umowa ta może być jeszcze w całości niewykonana z tego powodu, że np. nabywca nie zapłacił całej ceny kupna lub zbywca nie wydał rzeczy będącej przedmiotem umowy.

Przyjmując za uzasadniony pogląd prezentowany w orzecznictwie (uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1994 r., III CZP 130/94) samo rozwiązanie umowy sprzedaży nieruchomości nie powoduje automatycznego przeniesienia własności z powrotem na zbywcę. Rozwiązanie umowy nie znosi bowiem wszystkich jej skutków, w szczególności zaś jej skutku rzeczowego w postaci przeniesienia własności nieruchomości. Stwarza jedynie zobowiązanie do powrotnego przeniesienia własności nieruchomości na zbywcę – wywiera skutek obligacyjny. Do wykonania tego obowiązku natomiast może dojść w drodze umowy między nabywcą nieruchomości i jej zbywcą (zawartej w formie aktu notarialnego), lub – gdy do umowy takiej nie dojdzie – w drodze uwzględniającego żądanie zbywcy orzeczenia sądu, stwierdzającego obowiązek nabywcy złożenia stosownego oświadczenia woli, zastępującego to oświadczenie, które to orzeczenie stwierdza zawarcie umowy i zastępuje tę umowę. Zgodne oświadczenia woli co do przejścia własności nieruchomości z powrotem na nabywcę strony mogą również złożyć łącznie z porozumieniem o rozwiązaniu umowy obligacyjnej w tym samym akcie notarialnym.

W przedmiotowej sprawie, jak wynika z wniosku, przyjęto konstrukcję prawną rozwiązania umowy sprzedaży za zgodą stron umowy, czego następstwem było zawarcie w formie aktu notarialnego umowy zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości.

Na gruncie niniejszej sprawy, zauważyć jednakże należy, że ponowne (zwrotne) nabycie przez Wnioskodawcę wskazanej we wniosku, a zbytej uprzednio nieruchomości, miało wyłącznie charakter formalny. Było bowiem wyłącznie następstwem rozwiązania w dniu 15 czerwca 2018 r. umowy sprzedaży zawartej 6 lutego 2018 r. i konieczności dochowania szczególnej, a zastrzeżonej dla tej czynności przez prawo formy prawnej. Wnioskodawca nie poniósł przy tym ekonomicznego ciężaru nabycia zwrotnego, bowiem jak wynika z wniosku, nie otrzymał on ceny sprzedaży w związku z zawarciem w dniu 6 lutego 2018 r. umowy sprzedaży (cena sprzedaży miała zostać uiszczona do 6 lutego 2021 r.), a w konsekwencji nie przekazał tej ceny w związku z nabyciem zwrotnym. W związku z powyższym stwierdzić należy, że nabycie zwrotne wskazanych we wniosku nieruchomości, nie jest odpłatnym nabyciem, o którym mowa w art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji zważywszy, że przedmiotowe środki trwałe (budynki) były już amortyzowane przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie te same środki trwałe są/będą ponownie przedmiotem amortyzacji w tej działalności, to wartość początkowa tych środków trwałych powinna być ustalona w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez Wnioskodawcę (w związku z ich nabyciem 28 grudnia 2007 r.), ujętej w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przy dokonywaniu amortyzacji środków trwałych, Wnioskodawca powinien również uwzględnić dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne.

Jak stanowią przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych, przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Wynika z tego, że:

• wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;
• raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;
• przez metody amortyzacji, rozumie się metody wymienione w ustawach, tj. liniową, indywidualną i degresywną (podstawową metodą jest metoda liniowa, aby stosować pozostałe, muszą być spełnione określone warunki lub mogą one dotyczyć określonych składników majątkowych).
  
  

Skoro, jak wskazał Wnioskodawca, amortyzacja budynków była dokonywana przez Spółkę zgodnie z art. 16j ustawy o CIT, według indywidualnych stawek amortyzacyjnych, to Wnioskodawca nie może tej metody zmienić na amortyzację według 2,5% liniowej stawki z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Reasumując, na gruncie przedstawionej sprawy, Wnioskodawca nie może ustalić na nowo (w wartości rynkowej) wartości początkowej wskazanych we wniosku, a amortyzowanych już uprzednio budynków, lecz jest obowiązany ująć te składniki w wartości początkowej uprzednio (a więc przed zbyciem) wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Obowiązany jest również uwzględnić dokonane już odpisy amortyzacyjne oraz stosować tę samą, co uprzednio metodę amortyzacji. Na gruncie niniejszej sprawy, brak jest bowiem jakichkolwiek racjonalnych, czy też ekonomicznych przesłanek, pozwalających Wnioskodawcy na ponowną amortyzację (od wartości rynkowej) amortyzowanych, czy też niemal już zamortyzowanych uprzednio składników majątku.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.