2018.09.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.258.2018.2.JC
z 5 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.) na wezwanie z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data doręczenia 10 sierpnia 2018 r.) Nr 0114-KDIP2-1.4010.258.2018.1.JC o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika posługującego się certyfikatem rezydencji:

pobranym ze strony internetowej kontrahenta – jest nieprawidłowe,
wysłanym do Spółki drogą elektroniczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika posługującego się certyfikatem rezydencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

A. jest spółką akcyjną, opodatkowaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. Spółka jest zarejestrowanym polskim podatnikiem VAT czynnym. Jedynym akcjonariuszem Spółki jest Skarb Państwa (100% udział w kapitale zakładowym).

Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka dokonywała w 2017 r. oraz dokonuje w dalszym ciągu zakupu od firmy zagranicznej G. z siedzibą w Irlandii usług reklamowych służących promocji działalności/usług/pracowników A. oraz Grupy.

Zdaniem Spółki w związku z zakupem przedmiotowych usług Spółka występuje jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, co skutkuje powstaniem po jej stronie obowiązku (zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) poboru i zapłaty podatku.

Ze względu na ilość kontrahentów współpracujących z G., A. nie miała i nie ma możliwości uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej ww. firmy w formie papierowej - zarówno za 2017 r., jak i aktualnego - za 2018 r. Dostępny jest jedynie dokument certyfikatu w formacie pdf, który można pobrać z oficjalnej strony internetowej G. - https://. Jednocześnie, certyfikat rezydencji podatkowej dot. 2017 r. znajduje się na ww. stronie internetowej w źródłach ogólnie dostępnych, natomiast certyfikat dot. 2018 r. został do Spółki wysłany drogą elektroniczną. Ponadto A. otrzymała od przedstawiciela kontrahenta mailowe potwierdzenie, że ww. zaświadczenia „są wystawiane przez irlandzki urząd podatkowy w formacie elektronicznym i w języku angielskim”.

Powyższe może wynikać z faktu, iż zgodnie z uzyskanymi informacjami w 2017 r. irlandzkie organy podatkowe wydawały certyfikaty rezydencji w formie elektronicznej (pdf) w zakresie dużych podatników. Natomiast od 2018 r. w Irlandii certyfikaty rezydencji wydawane są jedynie w formacie pdf poprzez bezpieczny kanał elektroniczny do kontaktów z podatnikiem.

Ponadto, A. nie posiada informacji, aby spółka G. prowadziła na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą w formie zakładu/oddziału.

W związku z wątpliwościami co do możliwości zastosowania zwolnienia z poboru podatku na podstawie certyfikatu udostępnianego przez G., Spółka w odniesieniu do dotychczasowych wypłat należności na rzecz G., dokonywała zapłaty podatku z własnych środków, natomiast kwota podatku była obliczana poprzez ubruttowienie wypłacanych należności.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 16 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z uzyskanymi przez Spółkę wyjaśnieniami - certyfikat rezydencji podatkowej wydany dla G. - zarówno ten pobrany ze strony internetowej ww. firmy, jak i ten otrzymany poprzez e-mail - został:

wystawiony przez irlandzki urząd podatkowy w formie elektronicznej w formacie pliku pdf,
otrzymany przez G. od irlandzkiego urzędu podatkowego za pomocą środków komunikacji elektronicznej,
zamieszczony przez G. na stronie internetowej w niezmienionej formie i formacie,
przesłany przez G. do A. w niezmienionej formie i formacie,
pobrany przez A. ze strony internetowej/przesłany do A. poprzez e-mail – w formacie (pdf) otrzymanym od irlandzkiego urzędu podatkowego.

Ponadto w ww. piśmie z dnia 16 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca ostatecznie sformułował przyporządkowane do opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego pytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy posiadane przez A. certyfikaty rezydencji są certyfikatami rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy dają Spółce prawo do stosowania polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Jeżeli posiadane przez A. certyfikaty rezydencji są certyfikatami o których mowa w art. 26 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - to czy zgodnie z obowiązującą polsko-irlandzką umową o unikaniu podwójnego opodatkowania A. powinna pobrać „podatek u źródła” od należności wypłacanych w związku z zakupionymi usługami reklamy?
Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie jest twierdząca to czy A.:
1. w związku z odprowadzeniem podatku od należności wypłacanych na rzecz G. w 2017 r. - ma prawo do skutecznego wystąpienia w tym zakresie z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty ww. podatku?
2. nie jest zobowiązana do poboru i zapłaty podatku od należności wypłacanych na rzecz ww. firmy w 2018 r.?

Stanowisko Wnioskodawcy, certyfikaty rezydencji podatkowej w formie elektronicznej (pdf) uzyskane ze strony internetowej firmy zagranicznej/otrzymane drogą elektroniczną stanowią podstawę do zastosowania zwolnienia z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - stosowanej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów - stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ww. ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W rozumieniu ww. art. 26 ust. 1, w odniesieniu do dokonywanych na rzecz G. (podatnika) wypłat wynagrodzenia z tytułu usług reklamowych, A. występuje jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka G. ma swoją siedzibę w Irlandii, w związku z czym do należności wypłacanych na jej rzecz zastosowanie powinna znaleźć polsko-irlandzka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu; Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129).

W ww. umowie brak zapisów odnoszących się do należności z tytułu usług reklamowych, w związku z czym wynagrodzenie z tego tytułu powinno stanowić zysk przedsiębiorstwa, tj. zysk G.

Zgodnie z art. 7 ww. umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Na podstawie posiadanych informacji G. nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej poprzez zakład.

W związku z powyższym, należności z tytułu usług reklamowych wypłacane na rzecz spółki mającej rezydencję podatkową w Irlandii oraz nieprowadzącej na terenie Polski działalności w formie zakładu/oddziału, powinny w Polsce podlegać zwolnieniu z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ze względu na brak możliwości uzyskania od G. oryginału certyfikatu rezydencji w formie papierowej, A. od należności wypłacanych dotychczas na rzecz ww. kontrahenta obliczała podatek stosując 20% stawkę podatku oraz dokonywała jego zapłaty (z własnych środków) do urzędu skarbowego.

Kwestia braku możliwości zastosowania ww. zwolnienia z opodatkowania do przedmiotowych należności z tytułu usług reklamowych, w ocenie Spółki, budzi jednak wątpliwości, gdyż Spółka posiada certyfikaty rezydencji podatkowej G. w postaci elektronicznej (w formacie pdf), tj. certyfikat rezydencji podatkowej:

z dnia 04.01.2017 r. (dot. 2017 r.) - uzyskany za pośrednictwem strony internetowej ww. kontrahenta oraz
z dnia 10.01.2018 r. (dot. 2018 r.) - przesłany do Spółki drogą elektroniczną.

W ocenie Spółki brak jest przesłanek (uzasadnionych prawnie) dla odmowy uznania ważności takich certyfikatów na potrzeby zastosowania ww. zwolnienia z opodatkowania.

Z cytowanego powyżej art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wynika bowiem, w jakiej formie powinien zostać sporządzony certyfikat rezydencji podatkowej. Powyższe nie wynika również z art. 4a pkt 12 ww. ustawy, który wskazuje jedynie, że certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy, dotyczy to w szczególności sytuacji (takiej jak w przedmiotowej sprawie), w której nie ma możliwości uzyskania formy papierowej certyfikatu rezydencji z przyczyn od Spółki niezależnych. Dodatkowo jest to niezależne również od jakości współpracy z kontrahentem, gdyż na podstawie powszechnie dostępnych źródeł informacji ustalono, że aktualnie irlandzka administracja podatkowa wydaje certyfikaty rezydencji wyłącznie w formie elektronicznej.

Za argumentacją Spółki przemawia również stanowisko zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 26.06.2017 r. Nr DPP7.8221.33.2017.GFQV, zgodnie z którym: „Zgodnie z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie należy zaznaczyć, że kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej np. pobrana ze strony internetowej kontrahenta nie stanowi certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 updop, zatem w takim przypadku na płatniku spoczywa obwiązek poboru podatku dochodowego u źródła od dokonanych wypłat na rzecz nierezydenta. Na podstawie powołanych przepisów wskazać należy, że brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Fakt, że w danym państwie jednocześnie można uzyskać certyfikat w wersji papierowej nie powoduje nieważności certyfikatu rezydencji wydanego przez właściwy organ w wersji elektronicznej”.

W ocenie Wnioskodawcy, na podstawie powszechnie dostępnych źródeł ustalono, że irlandzkie organy podatkowe aktualnie wydają certyfikaty rezydencji wyłącznie w formie elektronicznej. A. uzyskała od przedstawiciela G. potwierdzenie, z którego wynika, że certyfikaty rezydencji podatkowej dostępne na stronie internetowej firmy oraz przesłane elektronicznie są zaświadczeniami wystawianymi przez irlandzki urząd podatkowy w formacie elektronicznym. Tym samym, należy uznać, iż są to dokumenty wydane zgodnie z prawem obowiązującym w Irlandii. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, ww. certyfikaty rezydencji są ważne i jednocześnie stanowią podstawę do zastosowania zwolnienia z opodatkowania wynikającego z polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W piśmie z dnia 16 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że zasadniczą wątpliwość, w związku z zaistnieniem której Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, jest stwierdzenie, czy certyfikaty rezydencji podatkowej dotyczące G. uzyskane przez A. w wersji elektronicznej (format pdf) (tj. certyfikat za 2017 r. - pobrany ze strony internetowej ww. firmy oraz certyfikat za 2018 r. - otrzymany e-mailem) stanowią - biorąc pod uwagę ich formę, zapis art. 26 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zapisy polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - podstawę do zastosowania polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania a tym samym do niepobrania „podatku u źródła”. Jak wskazano w treści wniosku o interpretację, dotychczas ze względu na brak możliwości uzyskania od G. oryginału certyfikatu rezydencji podatkowej w formie papierowej, A. od należności wypłacanych na rzecz ww. kontrahenta z tytułu zakupu usług reklamowych obliczała podatek „u źródła” stosując 20% stawkę podatku oraz dokonywała jego zapłaty (z własnych środków) do urzędu skarbowego. W ocenie Spółki, na gruncie przedmiotowej sprawy kwestia obowiązku zapłaty (poboru) podatku, kwestia wniosku o stwierdzenie i zwrot nadpłaty oraz formy certyfikatu rezydencji są ze sobą współzależne. W zależności bowiem od uznania ważności posiadanej przez Spółkę formy certyfikatów rezydencji wydanych na rzecz G., różnie będą kształtowały się obowiązki Spółki w zakresie zapłaty (poboru) podatku. W przypadku uznania ww. certyfikatów rezydencji za dokumenty ważne, tj. stanowiące w świetle art. 26 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawę do zastosowania polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka nie jest zobligowana jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych do pobrania i odprowadzenia „podatku u źródła”, gdyż zgodnie z tym przepisem zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

A tym samym:

w zakresie certyfikatu rezydencji za 2017 r. - Spółka będzie miała prawo do skutecznego wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty podatku pobranego i wpłaconego do urzędu skarbowego od należności wypłaconych na rzecz G. w 2017 r.,
w zakresie certyfikatu rezydencji za 2018 r. - Spółka nie będzie zobowiązana do poboru i zapłaty podatku od należności wypłacanych na rzecz G. w 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika posługującego się certyfikatem rezydencji:

pobranym ze strony internetowej kontrahenta – jest nieprawidłowe,
wysłanym do Spółki drogą elektroniczną – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.; dalej: „updop”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Należy jednak podkreślić, że przepis powyższy stosuje się z uwzględnieniem postanowień konkretnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę, co wynika z art. 21 ust. 2 ustawy updop.

W niniejszej sprawie znajdą zastosowanie postanowienia Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz.U. 1996 r., Nr 29, poz. 129, dalej: „umowa polsko-irlandzka”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa, stwierdzić należy, że w związku z zapisem art. 7 umowy polsko-irlandzkiej należności z tytułu usług reklamowych nie będą podlegały opodatkowaniu na terenie Rzeczypospolitej, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od tych należności, pod warunkiem udokumentowania przez Wnioskodawcę, jako wypłacającego należność, miejsca siedziby odbiorcy należności dla celów podatkowych certyfikatem rezydencji, wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Tym samym ustalić należy, czy na gruncie opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego spełniony zostaje warunek udokumentowania przez Wnioskodawcę, jako wypłacającego należność, miejsca siedziby odbiorcy należności dla celów podatkowych certyfikatem rezydencji.

Na mocy art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 updop, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 updop, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 updop. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę uwzględnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 oraz wynikające z art. 26 updop uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,

wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,

zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Kwestie związane z datą obowiązywania certyfikatu rezydencji niezawierającego okresu ważności zostały uregulowane w art. 26 ust. 1i-1l updop.

Z przepisu art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego od podatnika certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu.

Płatnik (tu: Spółka), na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w związku z zakupem usług reklamowych Spółka występuje jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, co skutkuje powstaniem po jej stronie obowiązku (zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) poboru i zapłaty podatku. Ze względu na ilość kontrahentów współpracujących z G., Spółka nie miała i nie ma możliwości uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej ww. firmy w formie papierowej - zarówno za 2017 r., jak i aktualnego - za 2018 r. Dostępny jest jedynie dokument certyfikatu w formacie pdf, który można pobrać z oficjalnej strony internetowej G. - https://. Jednocześnie, certyfikat rezydencji podatkowej dot. 2017 r. znajduje się na ww. stronie internetowej w źródłach ogólnie dostępnych, natomiast certyfikat dot. 2018 r. został do Spółki wysłany drogą elektroniczną. Ponadto Spółka otrzymała od przedstawiciela kontrahenta mailowe potwierdzenie, że ww. zaświadczenia „są wystawiane przez irlandzki urząd podatkowy w formacie elektronicznym i w języku angielskim”.

Biorąc pod uwagę, że przepisy (art. 4a pkt 12 updop w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików „pdf”, „jpg”, „png”) nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy – zdaniem organu – nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. W pozostałych przypadkach tj. pobrania pliku elektronicznego (sformatowanego w postaci „pdf”, „jpg”, „png”) ze strony podatnika (beneficjanta płatności) lub ze strony internetowej przez niego wskazanej, nie można wykluczyć ryzyka korzystania z danych, których oryginalna treść (także forma i format) została zmodyfikowana.

Sposób dystrybuowania (wydawania) tego rodzaju certyfikatu (wydanie certyfikatu bezpośrednio przez irlandzką administrację skarbową podatnikowi wnioskującemu o tego rodzaju zaświadczenie czy jego pobieranie przez Spółkę ze strony internetowej podatnika) ma także, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, znaczenie.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że certyfikat rezydencji pobrany ze strony internetowej kontrahenta nie stanowi certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Będący w posiadaniu Wnioskodawcy certyfikat rezydencji pobrany ze strony internetowej kontrahenta nie jest wystarczającym dla udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych. Przepis art. 26 ust. 1 updop posługuje się pojęciem „udokumentowania” (udowodnienia) miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, z którym związane są inne rygory i skutki, niż z pojęciem uwiarygodnienia. Przedstawienie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji pobranego ze strony internetowej kontrahenta, nie spełnia wymogu udokumentowania okoliczności, o których mowa w art. 26 ust. 1 updop.

Reasumując, będący w posiadaniu Wnioskodawcy certyfikat rezydencji dotyczący 2017 r. pobrany ze strony internetowej kontrahenta, nie stanowi certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop i tym samym Spółka była zobowiązana pobierać podatek u źródła w Polsce z tytułu wypłacanego wynagrodzenie.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że certyfikat rezydencji dotyczący 2017 r. pobrany ze strony internetowej kontrahenta jest ważny i stanowi podstawę do zastosowania zwolnienia z opodatkowania wynikającego z polsko-irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, kwestia związana ze stwierdzeniem nadpłaty pozostaje bezprzedmiotowa. Spółka zasadnie od należności wypłacanych na rzecz kontrahenta obliczała podatek stosując 20% stawkę podatku.

Jednocześnie, jak już podnoszono powyżej, na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta przesłany do Spółki drogą elektroniczną (certyfikat dotyczący 2018 r. w formie elektronicznej), jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop i tym samym Spółka nie jest zobowiązana do poboru i zapłaty podatku od należności wypłacanych na rzecz kontrahenta w 2018 r.

Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika posługującego się certyfikatem rezydencji:

pobranym ze strony internetowej kontrahenta – jest nieprawidłowe,
wysłanym do Spółki drogą elektroniczną – jest prawidłowe.

Na uwagę zasługuje fakt, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Szefa Administracji Skarbowej w zmienionej interpretacji indywidualnej z dnia 26.06.2017 r., sygn. DPP7.8221.33.2017.GFQV, na którą także powołuje się Spółka (w interpretacji tej wskazano, że dokument pobrany ze strony internetowej kontrahenta nie stanowi certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 updop, zatem w takim przypadku na płatniku spoczywa obowiązek poboru podatku dochodowego od dokonywanych wypłat na rzecz nierezydenta) oraz znajduje odzwierciedlenie w jednolitej praktyce organów podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin