Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.254.2018.1.BKD
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 29 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka prawidłowo uznaje, że wydatki poniesione na odstąpienie od swoich praw do znaku „X” przez spółkę amerykańską należy uznać za koszt bieżącego okresu rozliczeniowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka prawidłowo uznaje, że wydatki poniesione na odstąpienie od swoich praw do znaku „X” przez spółkę amerykańską należy uznać za koszt bieżącego okresu rozliczeniowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – spółka akcyjna (dalej także: „Spółka”) to polska firma specjalizująca się w projektowaniu, produkcji i sprzedaży odzieży sportowej i akcesoriów dla konsumentów oraz dla sportu zawodowego. W swojej ofercie posiada produkty oznakowane znakami towarowymi X, XJ oraz XO, a także prowadzi sprzedaż produktów sportowych w multibrandowych sklepach sportowych. Dystrybucja produktów oznakowanych znakami towarowymi, do których uprawnionym pozostaje Wnioskodawca, prowadzona jest zarówno w Polsce, jak i zagranicą. Ponieważ Spółka zbliżyła się do optymalnej liczby punktów sprzedaży swoich produktów w kraju, w ciągu najbliższych lat planuje sukcesywnie zwiększać swoją sprzedaż na nowych rynkach. Spółka posiada znak słowno-graficzny „X” zarejestrowany przed Urzędem Patentowym w Polsce (zgłoszenie wniosku o udzielenie prawa ochronnego miało miejsce w 2004 r.). Kolejno Wnioskodawca uzyskiwał prawa ochronne do tego znaku oraz do znaków z rodziny „X” w innych krajach, w szczególności na terytorium Unii Europejskiej. W związku z ekspansją na rynki zagraniczne, w tym na rynek amerykański, oraz w celu zapewnienia należytej ochrony znaków towarowych „X” na terytoriach planowanej sprzedaży produktów X, Spółka podjęła decyzję o rejestracji znaku „X” przed odpowiednimi urzędami ds. znaków towarowych. W 2013 r. Spółka złożyła wniosek o rejestrację znaku „X” w celu oznaczania towarów, w szczególności typu odzież, obuwie i nakrycia głowy sklasyfikowanych w klasie 25 Klasyfikacji Nicejskiej na terenie Stanów Zjednoczonych w Urzędzie Znaków Towarowych w Stanach Zjednoczonych (dalej: USPTO). W odpowiedzi na swój wniosek, Spółka otrzymała od USPTO wstępną odmowę rejestracji znaku „X” dla wyszczególnionych towarów, z uwagi na możliwe podobieństwo zgłoszonego znaku „X” do znaków towarowych „X” zarejestrowanych wcześniej w Stanach Zjednoczonych dla towarów podobnych przez amerykańską Spółkę (dalej: „spółka amerykańska”). W ocenie USPTO, znakowi towarowemu „X” zgłoszonemu przez Wnioskodawcę nie mogła zostać udzielona ochrona z uwagi na podobieństwo do znaków wcześniejszych zarówno w warstwie wizualnej, fonetycznej, jak koncepcyjnej. Podobieństwo pomiędzy znakami zachodziło również w wykazie towarów, a w konsekwencji powyższe mogło doprowadzić do wprowadzenia konsumentów w błąd w zakresie pochodzenia towarów oznaczonych znakiem „X”. Spółka amerykańska posiadała prawo do znaku słowno-graficznego „X” zarejestrowane w dniu 16 września 2008 r. przed USPTO dla towarów w klasach 25 oraz 28 oraz prawo do znaku słowno-graficznego „X” zarejestrowane w dniu 11 marca 2014 r., dla towarów w klasie 25. Ponadto spółka amerykańska w dniu 7 marca 2014 r. złożyła przed Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej: „EUIPO”, wcześniej: Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego) wniosek o rejestrację znaku „X” dla oznaczania towarów i usług w klasach 25, 28 i 41 oraz była uprawnionym do znaku „X” zarejestrowanego 22 stycznia 2014 r. przed Norweskim Urzędem ds. Znaków Towarowych (dalej: „NIPO”) w klasach 18, 25, 28 i 41. Spółka amerykańska podjęła również kroki wobec rejestracji oznaczenia „X” przed EUIPO zgłoszonego przez Wnioskodawcę w dniu 5 kwietnia 2013 r. i złożyła sprzeciw wobec rejestracji tego znaku powołując się na argumenty podniesione przez USPTO. Wobec braku możliwości zapewnienia odpowiedniej ochrony prawnej znakowi towarowemu „X” na terenie Stanów Zjednoczonych, jak i zagrożenia możliwości rejestracji oznaczenia „X” w krajach Unii Europejskiej, Spółka podjęła negocjacje z właścicielem przeciwstawianych znaków, tj. spółką amerykańską, których celem miało być uzyskanie możliwości rejestracji znaku „X” na terenie Stanów Zjednoczonych oraz wycofanie sprzeciwu spółki amerykańskiej wobec rejestracji znaku „X” przez Wnioskodawcę przed EUIPO. W wyniku negocjacji, w 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką amerykańską, której przedmiotem była odpłatna cesja praw m.in. do znaku towarowego „X” zarejestrowanego przez spółkę amerykańską przed USPTO na rzecz Wnioskodawcy, wycofanie sprzeciwu wobec zgłoszenia znaku „X” przez Wnioskodawcę przed EUIPO, zobowiązanie do odstąpienia od używania przez spółkę amerykańską innych znaków podobnych do znaku towarowego „X” oraz zobowiązania do niepodejmowania jakichkolwiek czynności wobec Wnioskodawcy, które mogłyby skutkować nieudzieleniem praw ochronnych do znaków towarowych zgłaszanych przez Wnioskodawcę w Stanach Zjednoczonych, a w szczególności znaków z rodziny „X”, w tym poprzez zaniechanie wnoszenia sprzeciwów wobec zgłoszeń znaków towarowych „X” przed USPTO, NIPO oraz EUIPO oraz w innych urzędach ds. znaków towarowych, gdzie będzie to konieczne dla uzyskania przez Wnioskodawcę rejestracji swojego znaku ”X”. Na podstawie umowy Spółka nabyła więc nie tylko prawo do znaku towarowego „X” zarejestrowanego przez spółkę amerykańską przed USPTO, ale przede wszystkim uzyskała możliwość sprzedaży na amerykańskim rynku produktów opatrzonych znakiem „X”. Co za tym idzie - uzyskała zobowiązanie spółki amerykańskiej do zaniechania podejmowania jakichkolwiek kroków prawnych wobec znaków „X” na terenie Stanów Zjednoczonych oraz możliwość skutecznej rejestracji znaku „X”. Wnioskodawca nie będzie używał zakupionego znaku „X” poprzez oznaczanie znakiem swych wyrobów lub usług, gdyż byłoby to nieuzasadnione gospodarczo (jak powiedziano, znak zarejestrowany przez spółkę amerykańską ma odmienną grafikę). Nie znajdując przesłanek do uznania zakupu za wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, Wnioskodawca uznał koszty związane z odstąpieniem przez spółkę amerykańską od używania znaku towarowego i cesji praw na Spółkę za bieżące koszty uzyskania przychodów w roku zakończenia rejestracji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo uznaje, że wydatki poniesione na odstąpienie od swoich praw do znaku „X” przez spółkę amerykańską należy uznać za koszt bieżącego okresu rozliczeniowego?

Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m. W myśl art. 16b ust. 1 updop, amortyzacji podlegają nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania między innymi: autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej oraz wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Przewidywany okres używania tych wartości musi być dłuższy niż rok i muszą być one wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 updop. Przepis art. 16b ust. 1 updop wskazuje zatem obligatoryjne przesłanki, które muszą zaistnieć aby wartość niematerialna i prawna podlegała amortyzacji.

Wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi amortyzacji są wskazane w jego treści m.in. prawa określone w Prawie własności przemysłowej, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie określonych w updop umów.
  
  

Jak powiedziano, Spółka nie traktuje znaku „X” jako aktywa, z którego korzysta się w taki sposób, jak korzysta się z wartości niematerialnych i prawnych. W szczególności Wnioskodawca nie planuje używania formy graficznej znaku nabytego od spółki amerykańskiej do oznaczania swoich wyrobów. W przypadku Wnioskodawcy zakup zbliżonego graficznie znaku towarowego był tylko i wyłącznie elementem umożliwiającym rejestrację przez Spółkę swojego towarowego „X” w odpowiednich urzędach (USPTO, OHIM oraz NIPO), a następnie dającym możliwość sprzedaż odzieży sportowej oznaczonej swoim znakiem „X” - między innymi na terenie Stanów Zjednoczonych. W związku z powyższym należy uznać, że warunki wskazane w art. 16b ust. 1 updop nie zostały spełnione. Ujęcie podatkowe tożsame jest z ujęciem rachunkowym rekomendowanym przez biegłego rewidenta. Wartości niematerialne i prawne to składnik majątku jednostki o charakterze trwałym, determinowanym długookresowym wykorzystaniem w sposób użyteczny dla tej jednostki. Z rachunkowego punktu widzenia stanowią one składniki aktywów trwałych i są wykazywane w bilansie, a ich stopniowe wykorzystanie (zużycie) odzwierciedla amortyzacja jako koszt wykazywany w rachunku zysków i strat. Przez wartości niematerialne i prawne - zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o rachunkowości - rozumie się, nabyte przez jednostkę określone prawa majątkowe zaliczone do aktywów trwałych, nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki. Również więc na gruncie rachunkowym konieczne jest spełnienie przesłanki „gospodarczego wykorzystania” w celu ujęcia określonych praw jako aktywów trwałych. Jednocześnie stosownie do art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Na gruncie powyższej regulacji w celu zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie następujących warunków:

• faktyczne poniesienie wydatku,
• wykazanie związku wydatku z przychodami podatnika,
• potwierdzenie, że wydatek nie znajduje się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 updop).
  
  

Zdaniem Spółki wydatek poniesiony na zakup prawa ochronnego niewątpliwie wykazuje związek z przyszłymi przychodami Wnioskodawcy. Nabycie prawa ochronnego pozwoliło bowiem Spółce zabezpieczyć źródło przychodów, gdyż poprzez zakup praw od spółki amerykańskiej Spółka uzyskała możliwość rejestracji swojego znaku towarowego „X” na terenie Stanów Zjednoczonych, a co za tym idzie uzyskała możliwość dokonywania sprzedaży swoich towarów na tym obszarze. Choć więc przedmiotem transakcji formalnie było nabycie praw do znaku, to w istocie uiszczone wynagrodzenie miało charakter odstępnego dla spółki amerykańskiej za rezygnację przez ten podmiot z roszczeń wynikających z wcześniej zarejestrowanego podobnego znaku towarowego. Dzięki zrealizowanej transakcji i związanymi z nią kosztami Wnioskodawca uzyskał możliwość dalszego rozwoju działalności i generowania dalszych przychodów. Spółka będzie kontynuować ekspansję na rynki zagraniczne, w tym amerykański, w przyszłości, której nie da się zamknąć w określonych ramach czasowych. W związku z tym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszt nabycia praw od spółki amerykańskiej należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze updop. Dniem poniesienia kosztu w myśl art. 15 ust. 4e updop jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Spółka zaksięgowała analizowane koszty w 2017 r., kiedy to zakończył się cały proces.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów,
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia, tzw. koszty pośrednie.
  
  

Updop nie zawiera definicji kosztu „bezpośrednio związanego z przychodami” oraz kosztu „innego niż bezpośrednio związanego z przychodami”. Brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód z jej zbycia. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca specjalizuje się w projektowaniu, produkcji i sprzedaży odzieży sportowej i akcesoriów dla konsumentów oraz dla sportu zawodowego. W swojej ofercie posiada produkty oznakowane znakami towarowymi X, XJ oraz XO, a także prowadzi sprzedaż produktów sportowych w multibrandowych sklepach sportowych. Spółka posiada znak słowno-graficzny „X” zarejestrowany przed Urzędem Patentowym w Polsce (zgłoszenie wniosku o udzielenie prawa ochronnego miało miejsce w 2004 r.). Kolejno Wnioskodawca uzyskiwał prawa ochronne do tego znaku oraz do znaków z rodziny „X” w innych krajach, w szczególności na terytorium Unii Europejskiej. W związku z ekspansją na rynki zagraniczne, w tym na rynek amerykański, oraz w celu zapewnienia należytej ochrony znaków towarowych „X” na terytoriach planowanej sprzedaży produktów X, Spółka podjęła decyzję o rejestracji znaku „X” przed odpowiednimi urzędami ds. znaków towarowych. W 2013 r. Spółka złożyła wniosek o rejestrację znaku „X” w celu oznaczania towarów, w szczególności typu odzież, obuwie i nakrycia głowy sklasyfikowanych w klasie 25 Klasyfikacji Nicejskiej na terenie Stanów Zjednoczonych w Urzędzie Znaków Towarowych w Stanach Zjednoczonych (dalej: USPTO). W odpowiedzi na swój wniosek, Spółka otrzymała od USPTO wstępną odmowę rejestracji znaku „X” dla wyszczególnionych towarów, z uwagi na możliwe podobieństwo zgłoszonego znaku „X” do znaków towarowych „X” zarejestrowanych wcześniej w Stanach Zjednoczonych dla towarów podobnych przez amerykańską Spółkę. W ocenie USPTO, znakowi towarowemu „X” zgłoszonemu przez Wnioskodawcę nie mogła zostać udzielona ochrona z uwagi na podobieństwo do znaków wcześniejszych zarówno w warstwie wizualnej, fonetycznej, jak koncepcyjnej. Podobieństwo pomiędzy znakami zachodziło również w wykazie towarów, a w konsekwencji powyższe mogło doprowadzić do wprowadzenia konsumentów w błąd w zakresie pochodzenia towarów oznaczonych znakiem „X”. Spółka amerykańska posiadała prawo do znaku słowno-graficznego „X”. Ponadto spółka amerykańska w dniu 7 marca 2014 r. złożyła przed Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej: „EUIPO”, wcześniej: Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego) wniosek o rejestrację znaku „X” dla oznaczania towarów i usług w klasach 25, 28 i 41 oraz była uprawnionym do znaku „X” zarejestrowanego 22 stycznia 2014 r. przed Norweskim Urzędem ds. Znaków Towarowych (dalej: „NIPO”) w klasach 18, 25, 28 i 41. Spółka amerykańska podjęła również kroki wobec rejestracji oznaczenia „X” przed EUIPO zgłoszonego przez Wnioskodawcę w dniu 5 kwietnia 2013 r. i złożyła sprzeciw wobec rejestracji tego znaku powołując się na argumenty podniesione przez USPTO. Wobec braku możliwości zapewnienia odpowiedniej ochrony prawnej znakowi towarowemu „X” na terenie Stanów Zjednoczonych, jak i zagrożenia możliwości rejestracji oznaczenia „X” w krajach Unii Europejskiej, Spółka podjęła negocjacje z właścicielem przeciwstawianych znaków, tj. spółką amerykańską, których celem miało być uzyskanie możliwości rejestracji znaku „X” na terenie Stanów Zjednoczonych oraz wycofanie sprzeciwu spółki amerykańskiej wobec rejestracji znaku „X” przez Wnioskodawcę przed EUIPO. W wyniku negocjacji, w 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką amerykańską, której przedmiotem była odpłatna cesja praw m.in. do znaku towarowego „X” zarejestrowanego przez spółkę amerykańską przed USPTO na rzecz Wnioskodawcy, wycofanie sprzeciwu wobec zgłoszenia znaku „X” przez Wnioskodawcę przed EUIPO, zobowiązanie do odstąpienia od używania przez spółkę amerykańską innych znaków podobnych do znaku towarowego „X” oraz zobowiązania do niepodejmowania jakichkolwiek czynności wobec Wnioskodawcy, które mogłyby skutkować nieudzieleniem praw ochronnych do znaków towarowych zgłaszanych przez Wnioskodawcę w Stanach Zjednoczonych, a w szczególności znaków z rodziny „X”, w tym poprzez zaniechanie wnoszenia sprzeciwów wobec zgłoszeń znaków towarowych „X” przed USPTO, NIPO oraz EUIPO oraz w innych urzędach ds. znaków towarowych, gdzie będzie to konieczne dla uzyskania przez Wnioskodawcę rejestracji swojego znaku ”X”. Na podstawie umowy Spółka nabyła więc nie tylko prawo do znaku towarowego „X” zarejestrowanego przez spółkę amerykańską przed USPTO, ale przede wszystkim uzyskała możliwość sprzedaży na amerykańskim rynku produktów opatrzonych znakiem „X”. Co za tym idzie - uzyskała zobowiązanie spółki amerykańskiej do zaniechania podejmowania jakichkolwiek kroków prawnych wobec znaków „X” na terenie Stanów Zjednoczonych oraz możliwość skutecznej rejestracji znaku „X”. Wnioskodawca nie będzie używał zakupionego znaku „X” poprzez oznaczanie znakiem swych wyrobów lub usług, gdyż byłoby to nieuzasadnione gospodarczo. Wnioskodawca uznał koszty związane z odstąpieniem przez spółkę amerykańską od używania znaku towarowego i cesji praw na Spółkę za bieżące koszty uzyskania przychodów w roku zakończenia rejestracji.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego należy zauważyć, że skoro jak wyraźnie wskazano we wniosku, Wnioskodawca nie będzie używał, a więc wykorzystywał znaku towarowego zakupionego od amerykańskiej spółki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z czym nie zakwalifikował tego znaku towarowego do wartości niematerialnych i prawnych, to tym samym prawo ochronne do tego znaku nie będzie podlegało amortyzacji. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie, Spółka nie traktuje znaku nabytego od amerykańskiej spółki jako aktywa, z którego korzysta się w taki sposób, jak korzysta się z wartości niematerialnych i prawnych. W szczególności Wnioskodawca nie planuje używania znaku nabytego od spółki amerykańskiej do oznaczania swoich wyrobów lub usług. Jak wynika z wniosku, zakup zbliżonego graficznie znaku towarowego był tylko i wyłącznie elementem umożliwiającym rejestrację przez Spółkę swojego znaku towarowego „X” w odpowiednich urzędach (USPTO, OHIM oraz NIPO), a następnie dającym możliwość sprzedaż odzieży sportowej oznaczonej swoim znakiem „X” - między innymi na terenie Stanów Zjednoczonych. Zakup ten miał również na celu ochronę już posiadanych praw do znaku.

Jak wynika z powyższego poniesienie przedmiotowych wydatków było niezbędne dla uzyskania możliwości sprzedaży swoich produktów na rynku amerykańskim, jak również utrzymanie własnej marki produktów na rynku europejskim. Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wydatek poniesiony na zakup prawa ochronnego niewątpliwie wykazuje związek z przyszłymi przychodami Wnioskodawcy. Nabycie prawa ochronnego pozwoliło bowiem Spółce zabezpieczyć źródło przychodów uzyskiwanych ze sprzedaży swoich produktów na rynkach europejskich oraz pozyskać nowe rynki zbytu poprzez wejście ze sprzedażą swoich towarów na rynek amerykański.

Zatem, poniesione wydatki na odstąpienie przez spółkę amerykańską od praw do znaku „X” Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc natomiast pod uwagę fakt, że wydatków tych nie można przypisać do określonych przychodów, jednak są one racjonalnie uzasadnione, to będą one stanowiły koszty pośrednio związane z prowadzoną działalnością. W celu ustalenia momentu zaliczenia poniesionych wydatków do pośrednich kosztów podatkowych należy zatem odnieść się do art. 15 ust. 4d updop, zgodnie z którym, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4e, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym, wskazanie w art. 15 ust. 4e updop, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy o rachunkowości. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu, na jaki zaksięgowano koszt w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzania operacji gospodarczej na podstawie faktury lub innych dokumentów.

Reasumując, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na odstąpienie przez spółkę amerykańską od praw do znaku „X” mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie określonym zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e updop, tj. na dzień, na który ujęte zostały w księgach rachunkowych.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.