Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.175.2018.3.ASZ
z 4 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 maja 2018 r. (data wpływu – 14 maja 2018 r.), uzupełnionym 22 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie powstania obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie powstania obowiązku podatkowego. Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 13 czerwca 2018 r. znak: 0111-KDIB4.4014.175.2018.2.ASZ, 0115-KDIT2-3.4011.176.2018.3.MJ oraz 0115-KDIT1-3.4012.252.2018.2.MD, wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 21 czerwca 2018 r. (wpływ dodatkowej opłaty) i 22 czerwca 2018 r. (wpływ pisma).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

W dniu 9 listopada 2000 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną kupił działkę gruntu w miejscowości S. Działka była nieuzbrojona, niezabudowana i przeznaczona do użytkowania rolniczego.

Sprzedający oświadczył, że prowadzone jest postępowanie w celu przekształcania sposobu użytkowania działki na budowlany. Działkę Wnioskodawca kupił dla własnych celów mieszkalno-rekreacyjnych, gdyż jest położona w pobliżu lasu. Na działce Wnioskodawca wybudował dom murowany o pow. użytkowej 73 m². Do czasu przejścia na emeryturę Wnioskodawca wraz z żoną spędzał na niej weekendy i urlopy. Obecnie jako emeryt spędza z żoną na działce dużo więcej czasu. Na terenie działki nie prowadzono działalności rolniczej ani pozarolniczej.

W 2003 r. Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Działka Wnioskodawcy i jego żony została objęta tym planem w jego części. Plan zakładał podział działki Wnioskodawcy na 6 działek i wydzielenie gruntu na poszerzenie dróg lokalnych i drogę wewnętrzną. Przez 17 lat Wnioskodawca nie planował podziału swojej działki i sprzedaży. W dniu 1 marca 2017 r. odbyło się spotkanie w Urzędzie Gminy. Przedmiotem spotkania było ustalenie warunków wydzielenia i przejęcia przez Gminę części działki Wnioskodawcy celem poszerzenia dróg lokalnych w związku z intensyfikacją gospodarki leśnej i wywozu z lasu dużej ilości drewna. Na spotkaniu ustalono, że należy to wykonać zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla działki Wnioskodawcy. Po spotkaniu strony sporządziły i podpisały protokół. Wobec powyższego, po 17 latach władania działką Wnioskodawca wspólnie z Urzędem Gminy musiał przeprowadzić jej podział geodezyjny.

W dniu 7 sierpnia 2017 r. Wójt Gminy wydał decyzję podziałową, która stała się ostateczna w dniu 23 sierpnia 2017 r. Gmina z mocy prawa przejęła 1378 m² gruntów wydzielonych na poszerzenie dróg lokalnych i drogę wewnętrzną. Urząd Gminy wypłacił odszkodowanie w wysokości 15.000,00 zł, po 10,88 zł za 1 m². Ponadto zostało wydzielonych 6 działek o przeznaczeniu pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną. Na jednej działce znajduje się dom Wnioskodawcy. Pozostałe 5 działek Wnioskodawca wraz z żoną przeznaczyli do zbycia.

W dniu 12 marca 2018 r. Wójt Gminy wydał decyzję w sprawie opłaty adiacenckiej, w której ustalił ją w wysokości 2.620,00 zł. Opłatę Wnioskodawca uiścił 4 kwietnia 2018 r.

W związku z podeszłym wiekiem Wnioskodawcy i jego żony, uznali oni, że posiadanie działek przedzielonych drogą stało się dla nich bezużyteczne. Przez cały czas władania nieruchomością Wnioskodawca nie prowadził czynności mających zwiększyć wartość zakupionej nieruchomości. Nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nie był i nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 20 grudnia 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedali jedną działkę o nr 31/4 o powierzchni 1330 m² za 13.300,00 zł. Notariusz pobrał 2% podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, tj. kwotę 266 zł. Nabywcami zostali krewni sąsiada Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem – po przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku − zadano następujące pytania:

1. Jaki obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych powstał dla Wnioskodawcy i jego żony w wyniku sprzedaży działki nr 31/4 w miejscowości S.?
2. Jaki obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych powstanie dla Wnioskodawcy i jego żony w wyniku przyszłej sprzedaży działek gruntowych nr 31/3, 31/6, 31/7, 31/8 w miejscowości S.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarta umowy sprzedaży działki nr 31/4 w miejscowości S. z dnia 20 grudnia 2017 r. jest przedmiotem opodatkowania według ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a)). Obowiązek podatkowy powstał w dniu sprzedaży działki nr 31/4 (w dniu dokonania czynności cywilnoprawnych) − art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 4 cyt. ustawy przy umowie sprzedaży obowiązek podatkowy ciąży na kupującym. Jednakże art. 4 przywołuje zastrzeżenie (art. 5 pkt 1 ustawy) że obowiązek zapłaty tego podatku ciąży na podatnikach tego podatku, czyli na obu stronach. Na podstawie art. 7 notariusz pobrał 2% podatku od kwoty sprzedaży działki.

Zawarte w przyszłości umowy sprzedaży działek gruntu nr 31/3, 31/6, 31/7, 31/8 w miejscowości S. będą przedmiotem opodatkowania według ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a)). Obowiązek podatkowy powstanie w dniu sprzedaży wymienionych działek (w dniu dokonania czynności cywilnoprawnych) − art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 4 cyt. ustawy przy umowie sprzedaży obowiązek podatkowy będzie ciążył na kupujących. Jednakże art. 4 przywołuje zastrzeżenie (art. 5 pkt 1 ustawy), że obowiązek zapłaty tego podatku będzie ciążył na obu stronach umowy. Na podstawie art. 7 notariusz pobierze 2% podatku od kwoty sprzedaży poszczególnych działek gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy tylko i wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy – podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do zapisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. W myśl art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym. W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku. Jeżeli obowiązek podatkowy ciąży na kilku podmiotach albo na stronach umowy zamiany, albo wspólnikach spółki cywilnej, zobowiązanymi solidarnie do zapłaty podatku są odpowiednio te podmioty, strony umowy zamiany albo wspólnicy spółki cywilnej (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawka podatku od umowy sprzedaży − nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – wynosi 2%.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego. Płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

Jak wynika z powołanych przepisów – umowa sprzedaży podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym, jako podatniku tegoż podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 20 grudnia 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedali działkę o nr 31/4 o powierzchni 1330 m² za 13.300,00 zł. Nabywcami zostali krewni sąsiada Wnioskodawcy. W przyszłości Wnioskodawca i jego żona zamierzają sprzedać cztery inne działki.

Biorąc pod uwagę powyżej przywołane przepisy i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę działki nr 31/4 , po stronie Wnioskodawcy nie powstał obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. Z powołanego wyżej przepisu art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jasno bowiem wynika, że w przypadku umowy sprzedaży obowiązek podatkowy z tego tytułu ciąży na kupującym. Wnioskodawca, jako sprzedający, nie był zatem w świetle przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zobowiązany do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu opisanej we wniosku umowy sprzedaży. W przedmiotowej sprawie podatnikiem podatku od czynności cywilnoprawnych był tylko i wyłącznie kupujący – nabywca działki. Wnioskodawca z tytułu opisanej we wniosku umowy sprzedaży działki nie jest podatnikiem podatku od czynności cywilnoprawnych i nie ciąży na nim obowiązek podatkowy w tym podatku.

W przypadku sprzedaży w przyszłości działek gruntu nr 31/3, 31/6, 31/7 oraz 31/8 po stronie Wnioskodawcy również nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. Na Wnioskodawcy z tytułu zawartych w przyszłości umów sprzedaży nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ to nie on będzie podatnikiem tego podatku.

Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że obowiązek zapłaty podatku ciąży na obu stronach umowy. Z powołanych powyżej przepisów wynika jednoznacznie, że obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku. To kupujący, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest podatnikiem tegoż podatku, a zatem także on – zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 cyt. ustawy – jest zobowiązany do zapłaty podatku. Innymi słowy, ten na kim ciąży zobowiązanie podatkowe, jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Skoro zatem obowiązek podatkowy ciąży na kupującym, to właśnie kupujący jest zobowiązany do zapłaty tego podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem – została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy i tylko on może czerpać z niej ochronę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.