Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.296.2018.2.SM
z 12 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 8 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• rozpoznania importu usług zwolnionych od podatku od towarów i usług;
  

• braku obowiązku zapłaty podatku VAT należnego z tytułu cesji wierzytelności własnych;
  

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• rozpoznania importu usług zwolnionych od podatku od towarów i usług;
  

• braku obowiązku zapłaty podatku VAT należnego z tytułu cesji wierzytelności własnych.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 czerwca 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy, potwierdzenie dotychczasowego stanowiska oraz wniesienie dodatkowej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Spółką z o.o. z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym).

Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT zwolniony.

W ramach podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawca udziela pożyczek, m.in. na podstawie przepisów ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. 2016, poz. 1528 z późn. zm.).

Działalność pożyczkowa łączy się z ryzykiem nieotrzymania spłaty pożyczki albo otrzymania spłaty z opóźnieniem. Jeżeli klient Spółki opóźnia się ze spłatą, Spółka podejmuje działania, które mają na celu odzyskanie należnych jej wierzytelności. Często okazuje się jednak, że mimo podejmowania prób odzyskania należności, dłużnicy w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek. W efekcie, Spółka może utracić nie tylko przychody (np. w postaci odsetek lub prowizji), ale także kwoty pożyczek, które wypłaciła wcześniej pożyczkobiorcom w ramach umów pożyczek, co może generować ryzyko utraty płynności finansowej lub ograniczenia akcji pożyczkowej, a w konsekwencji utraty lub ograniczenia przyszłego źródła przychodów poprzez ograniczenie lub uniemożliwienie Spółce udzielania pożyczek kolejnym klientom, których mogłaby udzielić gdyby dysponowała niespłaconymi przez dłużników kwotami pożyczek.

W celu zabezpieczenia finansowania swojej dalszej działalności gospodarczej i udzielanych pożyczek, Spółka rozważa zabezpieczanie się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek.

Wnioskodawca (dalej również jako: „Przenoszący Ryzyko”) rozważa zawieranie transakcji instrumentów pochodnych typu swap ryzyka kredytowego (ang. Credit Default Swap, dalej: „CDS”) z podmiotem, który specjalizuje się w przejmowaniu ryzyka niewypłacalności dłużników (dalej: „Przejmujący Ryzyko”). Skutkiem zawarcia transakcji CDS będzie przeniesienie przez Spółkę do Przejmującego Ryzyko ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie (dalej: „Stałe Wynagrodzenie") uiszczane przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko. Transakcje CDS powinny zabezpieczać Spółkę przed brakiem spłaty udzielonych przez Spółkę pożyczek. Transakcje CDS Spółka może zawierać cyklicznie, w ustalonych okresach (np. miesięcznie, kwartalnie, etc.).

Wnioskodawca, jako Przenoszący Ryzyko, będzie zobowiązany do uiszczenia na rzecz drugiej strony transakcji, tj. Przejmującego Ryzyko, Stałego Wynagrodzenia. Wysokość Stałego Wynagrodzenia skalkulowana będzie m.in. w oparciu o poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych transakcją CDS.

Zawarcie transakcji CDS każdorazowo będzie potwierdzane przez strony w dokumencie – potwierdzeniu transakcji kredytowego instrumentu pochodnego (dalej: „Kontrakt CDS”), określającym w szczególności warunki transakcji takie jak: data zawarcia transakcji, data rozpoczęcia transakcji, data zakończenia transakcji, kwota Stałego Wynagrodzenia, data płatności Stałego Wynagrodzenia, warunki rozliczenia transakcji CDS pomiędzy stronami, w tym: sposób ustalenia Zmiennego Wynagrodzenia (zdefiniowanego poniżej) oraz data rozliczenia transakcji CDS.

Przejmujący Ryzyko będzie zobowiązany w ramach rozliczenia transakcji CDS do wykupu wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy, spełniających określone warunki opisane w Kontrakcie CDS. Okoliczności opisane w Kontrakcie CDS, prowadzące do zrealizowania się zobowiązania Przejmującego Ryzyko, o którym mowa powyżej, to przykładowo brak spłaty części lub całości pożyczki w ciągu określonego w Kontrakcie CDS czasu (dalej: „Zdarzenie Kredytowe”).

W ramach rozliczenia transakcji CDS Wnioskodawca w zamian za określoną cenę (dalej: „Zmienne Wynagrodzenie”) będzie dokonywał przelewu (cesji) na rzecz Przejmującego Ryzyko wierzytelności pożyczkowych, w stosunku do których wystąpiło Zdarzenie Kredytowe, a które podlegały transakcji CDS. Przelew wierzytelności będzie odbywał się zgodnie z art. 509 i n. ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Transakcja CDS będzie dotyczyć kwoty nominalnej (kapitał) pożyczek wraz z dodatkowymi należnościami (np. prowizje, odsetki lub inne opłaty).

Celem uproszczenia przepływów pieniężnych pomiędzy podmiotami Spółka rozważa potrącanie wzajemnych wierzytelności na zasadach ustalonych z Przejmującym Ryzyko.

Korzyścią dla Spółki, jako strony wchodzącej w transakcję CDS, będzie zabezpieczenie się przed ryzykiem braku spłaty udzielonych pożyczek poprzez jego przeniesienie do zewnętrznego, wyspecjalizowanego podmiotu. Zawarcie transakcji CDS powinno dać większą pewność i stabilność prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie udzielania pożyczek, a w konsekwencji osiąganie przychodów z tytułu przykładowo prowizji, odsetek lub innych opłat należnych z tytułu udzielonych pożyczek oraz zabezpieczenie przyszłego źródła przychodów poprzez odzyskanie kapitału umożliwiającego Spółce udzielanie pożyczek kolejnym klientom.

Przejmujący Ryzyko może być podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Przejmujący Ryzyko oraz Spółka mogą być podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z2017 r., poz. 2343, dalej: „ustawa o CIT”) lub być podmiotami niepowiązanymi.

Przejmujący Ryzyko nie będzie posiadał siedziby lub zarządu na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję, o których mowa w art. 9a ust. 6 ustawy o CIT.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Na pytanie Organu: „Czy Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE?”, Wnioskodawca wskazał, że: „Nie, od marca 2018 r. Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE.

Na pytanie Organu: „Czy Wnioskodawca jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)?(…)”, Zainteresowany odpowiedział: „Tak, Spółka jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”)”.

Nadto, na pytanie: „Czy usługi, objęte zakresem zadanych we wniosku pytań, dotyczą usług, o których mowa w art. 43 ust. 16 ww. ustawy o podatku od towarów i usług?”, wskazano, że: „Nie, usługi objęte zakresem zadanych we wniosku pytań nie dotyczą usług, o których mowa w art. 43 ust. 16 ustawy o VAT”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy jeżeli Przejmujący Ryzyko będzie podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to w związku z transakcją CDS, w tym w związku z zapłatą przez Spółkę Stałego Wynagrodzenia na rzecz Przejmującego Ryzyko, Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania importu usług zwolnionych z VAT?
2. Czy przeniesienie wierzytelności przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko w wyniku wykonania transakcji CDS będzie podlegać opodatkowaniu VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Jeżeli Przejmujący Ryzyko będzie podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to w związku z transakcją CDS, w tym w związku z zapłatą przez Spółkę Stałego Wynagrodzenia na rzecz Przejmującego Ryzyko, Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania importu usług zwolnionych z VAT;
2. Przeniesienie wierzytelności przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko w wyniku wykonania transakcji CDS nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1)

Zdaniem Spółki, jeżeli Przejmujący Ryzyko będzie podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to w związku z transakcją CDS, w tym w związku z zapłatą przez Spółkę Stałego Wynagrodzenia na rzecz Przejmującego Ryzyko, Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania importu usług zwolnionych z VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej „VAT") podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, wynika z kolei, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n, które to wyjątki nie mają zastosowania w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 2 pkt 9) ustawy o VAT, pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT. Z kolei art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, wskazuje, iż podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Biorąc pod uwagę powyższe, obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Spółkę usług świadczonych przez Przejmującego Ryzyko nieposiadającego stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce ciąży na Spółce. Tym samym Spółka nabywając usługi od Przejmującego Ryzyko będzie zobowiązana do wykazania w deklaracji VAT importu usług ze stawką właściwą dla świadczenia tychże usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 1636, 1948 i 1997 oraz z 2017 r. poz. 724, 768 i 791, dalej: „ustawa OIF”), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie. W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1) oraz pkt 2 lit. g) ustawy OIF, instrumentami finansowymi są papiery wartościowe, a także niebędące papierami wartościowymi instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Co więcej, w przypadku transakcji CDS wyjątki wyłączające zwolnienie z VAT dla instrumentów finansowych wymienione w art. 43 ust. 16 ustawy o VAT nie będą miały zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy, usługa przejęcia ryzyka niespłacalności pożyczek świadczona przez Przejmującego Ryzyko w ramach transakcji instrumentu pochodnego CDS będzie usługą zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT. W przypadku transakcji z kontrahentem zagranicznym – podatnikiem podatku od wartości dodanej – z terytorium Unii Europejskiej, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania importu usług zwolnionych z VAT. W związku z transakcją CDS to Wnioskodawca jest usługobiorcą (ryzyko niespłacalności pożyczek jest przejmowane przez Przejmującego Ryzyko).

W nawiązaniu do generalnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług na rzecz podatników przedstawionej w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym usługobiorca (podatnik) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Od tej zasady ustawa o VAT przewiduje pewne wyjątki, które nie znajdują zastosowania do usług świadczonych przez Przejmującego Ryzyko na rzecz Spółki. W rezultacie, usługi świadczone przez Przejmującego Ryzyko na rzecz Wnioskodawcy powinny być opodatkowane w miejscu, gdzie usługobiorca (Spółka) posiada siedzibę działalności gospodarczej – czyli w Polsce. W konsekwencji, w związku z uiszczeniem Stałego Wynagrodzenia na rzecz Przejmującego Ryzyko Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania w deklaracji VAT importu usług finansowych zwolnionych z VAT.

Zwolnienie z VAT instrumentu pochodnego typu swap ryzyka kredytowego zostało potwierdzone m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 listopada 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.431.2017.2.KM,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 października 2016 r., sygn. 1462-IPPP1.4512.772.2016.2. MK,
  

• interpretacja Dyrektora Informacji Skarbowej w Warszawie z 20 czerwca 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.155.2017.1.SM.
  
  

Podsumowując, zdaniem Spółki, jeżeli Przejmujący Ryzyko będzie podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to w związku z transakcją CDS, w tym w związku z zapłatą przez Spółkę Stałego Wynagrodzenia na rzecz Przejmującego Ryzyko, Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania importu usług zwolnionych z VAT.

Ad. 2)

W ocenie Spółki, przeniesienie wierzytelności przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko w wyniku wykonania transakcji CDS nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja cesji wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako transakcja niestanowiąca ani odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przeniesienie w drodze umowy praw do wierzytelności własnych, stanowiących prawa majątkowe, nie stanowi wobec powyższej definicji dostawy towarów. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6) ustawy o VAT, określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. W ocenie Wnioskodawcy przeniesienie praw do wierzytelności nie może zostać sklasyfikowane jako świadczenie usług na gruncie przepisów ustawy o VAT. Należy zauważyć, iż czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (zawartej umowy pożyczki).

Instytucja przelewu (cesji) wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Należy zaznaczyć, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym np. pieniężnie). Przeniesienie wierzytelności jest więc skutkiem rozporządzania wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego jemu prawa własności, nie jest więc świadczeniem usług w myśl ustawy o VAT. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Komisję Europejską, znajdującym również poparcie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, z perspektywy zbywcy, zbycie wierzytelności własnych nie powinno być traktowane jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, lecz pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Komisja Europejska uznała, iż sprzedaż własnych wierzytelności, jako wykonywanie prawa własności, nie podlega opodatkowaniu VAT (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno-Finansowych z dnia 1 stycznia 2005 r., Nr 1).

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym, przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 2011 r., sygn. I FSK 537/11, w którym sąd uznał, iż: „Zbycie wierzytelności nie stanowi zatem świadczenia usługi, gdyż jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi)". Przede wszystkim jednak stanowisko to zostało wyrażone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie GFKL Financial Services AG z 27 października 2011 r. o sygn. C 93/10. W tezach wyroku stwierdzono, że „[...] podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 [szóstej dyrektywy VAT – przyp. własny] i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Reasumując należy stwierdzić, że cesja pożyczkowych wierzytelności własnych przez Wnioskodawcę w ramach rozliczenia transakcji instrumentu pochodnego CDS, jako czynność wykonywania prawa własności, znajduje się poza zakresem przepisów ustawy o VAT, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższy pogląd został potwierdzony m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 listopada 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.431.2017.2.KM,
  

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 czerwca 2017 r., sygn. 0114- KDIP1-2.4012.155.2017.1.SM,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 sierpnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-525/16-2/RM.
  
  

Podsumowując, w ocenie Spółki, przeniesienie wierzytelności przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko w wyniku wykonania transakcji CDS nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska wyrażonego w pkt 1) i pkt 2) wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.