Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.177.2018.1.ŁS
z 6 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data wpływu 18 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny zwrotu kosztów przejazdu w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych w jazdach lokalnych jest:

1. nieprawidłowe ­ w części odnoszącej się do asystenta rodziny,
2. prawidłowe – w części dotyczącej pracowników socjalnych.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny zwrotu kosztów przejazdu w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych w jazdach lokalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zatrudnia pracownika na stanowisku asystent rodziny, któremu wypłacany jest miesięczny ryczałt za używanie do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy. Zgodnie z art. 14 i art. 15 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o wspieraniu i systemie pieczy zastępczej do zakresu obowiązków asystenta rodziny należy między innymi świadczenie pomocy rodzinie w zakresie prowadzenia gospodarstwa domowego, opieki nad dziećmi, gospodarowania budżetem domowym, załatwiania spraw urzędowych. Jest to praca w środowisku, do której wykonywania niezbędny jest samochód. Terenem pracy asystenta jest teren całego miasta D. w którym mieszkają rodziny objęte pomocą asystenta. Do miejsc zamieszkania rodzin asystent dojeżdża własnym samochodem. Nie są to wyjazdy w ramach delegacji ­ podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. W tym celu została podpisana umowa o używanie przez pracownika do celów służbowych samochodu prywatnego, zgodnie z którą limit miesięczny kilometrów wynosi 100 km, a stawka za jeden kilometr 0,60 zł ­ miesięczna kwota ryczałtu wynosi 60 zł. W mieście nie ma komunikacji miejskiej. Taka sama sytuacja dotyczy pracowników socjalnych z tą różnicą, że z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej wynika, że z tytułu dojazdu do miejsca wykonywania czynności związanych z przeprowadzaniem wywiadów środowiskowych i świadczenia pracy socjalnej, jeżeli pracodawca nie może zapewnić dowozu własnym środkiem transportu przysługuje zwrot kosztów dojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana przez pracownika kwota ryczałtu za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy i rodzi konieczność potrącenia podatku dochodowego od osób fizycznych skoro przejazdy samochodem prywatnym są ściśle związane z wykonywaniem zadań służbowych w interesie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota ryczałtu powinna być wypłacana tytułem kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jadach lokalnych, a ryczałt ten nie powinien być kwalifikowany do przychodów z wykonywanej pracy i nie powinien być opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Używanie prywatnego samochodu jest dokonywane w wyłącznym interesie pracodawcy i tylko jemu przynosi wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonywanej przez pracownika pracy. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw ­ do wysokości miesięcznego ryczałtu albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawki za 1 km przebiegu pojazdu. W ocenie Wnioskodawcy, wypłacane pracownikom socjalnym kwoty brutto ryczałtów, tytułem zwrotu kosztów używania pojazdów stanowiących ich własność do celów związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, przyznane na podstawie art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej, korzystają do wysokości miesięcznego ryczałtu ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei ­ zdaniem Wnioskodawcy ­ z wyżej wymienionego zwolnienia powinien korzystać również ryczałt wypłacany asystentowi rodziny z uwagi na to, że pracownicy wykonujący podobne zadania powinni być traktowani jednolicie, a asystent rodziny wykonuje podobne zadania do pracownika socjalnego, którego dotyczy art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części odnoszącej się do asystenta rodziny, natomiast prawidłowe w części dotyczącej pracowników socjalnych.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw ­ do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy, albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

1. ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2017 r. poz. 2164),
2. ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2017 r., poz. 788 ze zm.),
3. ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1769 ze zm.).

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem zwrot kosztów (wypłacenie ryczałtu) tylko niektórym pracownikom, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy (zwrot kosztów) za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Ponadto zaznaczyć należy, że zwolnienie ­ o którym mowa powyżej­ jest limitowane. Przysługuje bowiem tylko do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 km przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach. Zarówno ryczałty, jak i stawki za 1 km zostały określone w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

W świetle § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Z § 2 pkt 1 lit. a i b ww. rozporządzenia wynika, iż koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 ­ nie mogą być wyższe niż 0,5214 zł, zaś dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3­ nie mogą być wyższe niż 0,8358 zł.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia, miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne, z uwzględnieniem ust. 2-4, ustala pracodawca. Stosownie do § 3 ust. 2 rozporządzenia limit, o którym mowa w ust. 1, ustalony w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, nie może przekroczyć:

1. 300 km - do 100 000 mieszkańców;
2. 500 km - ponad 100 000 do 500 000 mieszkańców;
3. 700 km - ponad 500 000 mieszkańców.

Zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych (§ 4 ust. 1 rozporządzenia).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 2 rozporządzenia, kwotę ustalonego ryczałtu, o którym mowa w ust. 1, zmniejsza się o jedną dwudziestą drugą za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Natomiast w przypadku, gdy w jazdach lokalnych rozliczenie zwrotu kosztów opiera się na faktycznym przebiegu pojazdu, pracownik obowiązany jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracownika na stanowisku asystent rodziny, któremu wypłacany jest miesięczny ryczałt za używanie do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy. Zgodnie z art. 14 i art. 15 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o wspieraniu i systemie pieczy zastępczej do zakresu obowiązków asystenta rodziny należy między innymi świadczenie pomocy rodzinie w zakresie prowadzenia gospodarstwa domowego, opieki nad dziećmi, gospodarowania budżetem domowym, załatwiania spraw urzędowych. Jest to praca w środowisku, do której wykonywania niezbędny jest samochód. Terenem pracy asystenta jest teren całego miasta D. w którym mieszkają rodziny objęte pomocą asystenta. Do miejsc zamieszkania rodzin asystent dojeżdża własnym samochodem. Nie są to wyjazdy w ramach delegacji ­ podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. W tym celu została podpisana umowa o używanie przez pracownika do celów służbowych samochodu prywatnego, zgodnie z którą limit miesięczny kilometrów wynosi 100 km, a stawka za jeden kilometr 0,60 zł ­ miesięczna kwota ryczałtu wynosi 60 zł. W mieście nie ma komunikacji miejskiej. Taka sama sytuacja dotyczy pracowników socjalnych z tą różnicą, że z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej wynika, że z tytułu dojazdu do miejsca wykonywania czynności związanych z przeprowadzaniem wywiadów środowiskowych i świadczenia pracy socjalnej, jeżeli pracodawca nie może zapewnić dowozu własnym środkiem transportu przysługuje zwrot kosztów dojazdu.

W myśl art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku lub przeprowadzanie rodzinnych wywiadów środowiskowych poza siedzibą jednostki, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Zacytowany powyżej przepis ustawy o pomocy społecznej odnosi się do zwrotu kosztów przejazdów związanych z wykonywaniem obowiązków zawodowych. Przewiduje on możliwość przyznania takiego zwrotu, w sytuacji, gdy pracodawca nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu będącymi w jego dyspozycji. Należy zatem stwierdzić, że jest to przepis ustawowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy również zauważyć, że powyższy przepis obejmuje swoją dyspozycją wyłącznie pracowników socjalnych, o których mowa w ustawie o pomocy społecznej. Wskazani we wniosku asystenci rodziny nie są natomiast pracownikami socjalnymi, w myśl powołanej ustawy o pomocy społecznej, a tym samym zacytowany art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej nie znajduje do nich zastosowania.

Z kolei powołana przez Wnioskodawcę ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2018 r., poz. 998 ze zm.) w art. 1 pkt 1 wskazuje, że ww. ustawa określa zasady i formy wspierania rodziny przeżywającej trudności w wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych. W Rozdziale 2 Działu II tej ustawy określone zostały zadania oraz kwestie dotyczące zatrudnienia asystenta rodziny. Z treści tej ustawy również nie wynika, iż asystentowi rodziny z tytułu używania własnego samochodu dla celów służbowych przysługuje od zatrudniającego go pracodawcy zwrot kosztów przejazdów do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych.

Ponadto w art. 17 ust. 3 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej ustawodawca wprowadził istotne ograniczenie w zakresie wykonywanych zadań przez asystenta rodziny. Określił, że praca asystenta rodziny nie może być łączona z wykonywaniem obowiązków pracownika socjalnego na terenie gminy, w której praca ta jest prowadzona. Tym samym dokonał rozróżnienia pomiędzy pracownikiem socjalnym, a asystentem rodziny ­ wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że zwrot w formie ryczałtu kosztów używania prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych przez pracowników socjalnych korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego określonego zgodnie z powołanym wyżej rozporządzeniem Ministra Infrastruktury, z uwagi na fakt, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych pracowników socjalnych przysługuje na podstawie przepisów odrębnej ustawy, tj. art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej. W konsekwencji Wnioskodawca wypłacając miesięczny ryczałt pracownikom socjalnym nie jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Natomiast, zwrot w formie ryczałtu kosztów używania prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych przez asystentów rodziny nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W związku z tym, Wnioskodawca zobowiązany jest do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego asystentom rodziny ryczałtu za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych oraz wykazania tego przychodu w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe w części odnoszącej się do asystenta rodziny, natomiast prawidłowe w części dotyczącej pracowników socjalnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.