Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.234.2018.1.MT
z 5 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT do sprzedaży Nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT do sprzedaży Nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Właścicielami nieruchomości budynkowej położnej na działce gruntu o nr ew. 79/5 w użytkowaniu wieczystym są Alicja i Stefan S. na zasadzie ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.
Małżonkowie nabyli prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z własnością budynków na podstawie wyroku sądowego z dnia 22 czerwca 2004 r. wydanego w trybie art. 1047 Kodeksu postępowania cywilnego, tj. orzeczenia zastępującego oświadczenie woli dłużnika z umowy przedwstępnej sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Wydanie nieruchomości nastąpiło 23 lutego 2005 r.

Działka o nr ew. 79/5 zabudowana jest budynkiem handlowo-usługowym wybudowanym w 1972 r. o powierzchni zabudowy ok. 2500 m.kw. oraz wbudowaną infrastrukturą techniczną.

Małżonkowie prowadzą działalność gospodarczą poprzez spółkę cywilną pod nazwą A. (dalej „Spółka”) która jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Jedynymi wspólnikami Spółki są Małżonkowie Alicja i Stefan S.. Przedmiotem działalności spółki cywilnej jest wynajem i dzierżawa nieruchomości. Małżonkowie nie uczynili budynku i prawa użytkowania wieczystego gruntu (dalej zwane też „Nieruchomością”) przedmiotem współwłasności łącznej wspólników Spółki, ale udostępnili je Spółce do używania. Budynek i użytkowanie wieczyste gruntu ujęte są w ewidencji środków trwałych Spółki. Budynek jest amortyzowany.

Powierzchnie handlowo - usługowe w budynku handlowym są wynajmowane od 2005 r. Stroną umowy najmu jako wynajmujący jest Spółka. Spółka wykonuje wszystkie obowiązki wynajmującego i ponosi koszty związane z ich wykonaniem.

Budynek handlowo - usługowy po nabyciu nie podlegał - po stronie Spółki ani najemcy -modernizacji, przebudowie lub rozbudowie, ani też nie prowadzono innych prac zwiększających jego wartość początkową w stosunku do wartości wynikającej z ceny nabycia ustalonej w 2005 r. Planowana jest sprzedaż budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, przy czym nabywcą może być developer lub sieć handlowa. Umowy najmu kończą się w 2018 r. po czym budynek handlowy ma zostać rozebrany w celu umożliwienia realizacji nowego projektu zagospodarowania działki według koncepcji nabywcy.

Rozbiórki budynku dokona na własny koszt nabywca po zakupie nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanej nieruchomości stanowi dostawę zwolnioną z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, z tytułu której podatnikiem jest Spółka?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Podatnikiem jest podmiot, który dokonuje dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tj. dokonuje przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ustawodawca nie utożsamia dostawy towarów, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, z cywilistycznym pojęciem przeniesienia prawa własności. Przyjmuje się powszechnie, że ponieważ przepis ten stanowi implementację przepisów prawa unijnego (art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; Dz. U. UE L 347.1 i L 384.92), ustawodawca wspólnotowy, używając pojęć z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności, które posiadają różne znaczenie na gruncie prawa cywilnego obowiązującego w poszczególnych państwach członkowskich, nie odnosi ich do definicji obowiązujących na gruncie prawa krajowego. Tym samym pojęcie „przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel” powinno obejmować również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą - skutkiem czego kupujący może nią dysponować jak właściciel - mimo, że nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę. Decydujące znaczenie ma bowiem ekonomiczna strona transakcji, a więc przeniesienie, lub jego brak, ekonomicznego władztwa nad rzeczą. Stanowisko powyższe zajął NSA w wyroku z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. akt I FSK 883/14.

Dostawa towarów na gruncie podatku VAT ma rozumienie szersze, niż sprzedaż w ujęciu kodeksu cywilnego. Kładzie się nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji rozumiany nie tylko w kontekście tzw. własności ekonomicznej, tj. rozporządzania towarem jak właściciel, ale też celu danej dostawy. Nadrzędnym celem jest jednolite funkcjonowanie systemu podatku od wartości dodanej we wszystkich państwach członkowskich Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel” było wielokrotnie analizowane w orzecznictwie ETS. Na uwagę zasługuje wyrok z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 z 8 lutego 1990 r. pomiędzy Staatssecretaris van Financićn a Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV. W wyroku tym stwierdzono, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą materialną jak właściciel ma miejsce nawet, gdy nie miało miejsca przeniesienie własności w rozumieniu prawnym.

Trybunał podniósł, że pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do przeniesienia własności w formach przewidzianych w prawie krajowym, lecz obejmuje każdą operację przeniesienia z jednej strony na inną rzeczy prawa do dysponowania nią przez tę drugą stronę ową rzeczą tak, jakby była właścicielem. Trybunału zauważył, że pojęcie przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel zostało stworzone przez prawodawcę wspólnotowego na użytek dyrektywy VAT i dlatego nie odwołuje się do cywilnoprawnego przeniesienia własności, jakie występuje w prawie cywilnym poszczególnych państw. Pojęcie dostawy towarów rozumiane jako przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, jest pojęciem autonomicznym wspólnotowego prawa podatkowego. Sposób jego rozumienia nie powinien być ustalany przy odwołaniu się do konstrukcji cywilistycznych, lecz powinien być odtwarzany przy uwzględnieniu celu przepisów prawa wspólnotowego dotyczących podatku od wartości dodanej, przy uwzględnieniu orzecznictwa ETS. Powyższa argumentacja przedstawiona została w wyroku NSA z dnia 20 stycznia 2017 r. sygn. I FSK 1204/15. W wyroku tym NSA oceniał sprzedaż budynku wybudowanego przez spółkę cywilną na gruncie stanowiącym prywatną własność wszystkich wspólników spółki. NSA - kierując się orzecznictwem i mając na uwadze definicję dostawy towarów na gruncie ustawy o VAT - uznał, że przedmiotem czynności dokonane przez spółkę cywilną była dostawa towarów, nie zaś świadczenie usług, dokonała ona bowiem rozporządzenia jak właściciel budynkiem wybudowanym na gruncie wspólników. NSA wskazał na autonomiczność instytucji podatku VAT w stosunku do instytucji prawa cywilnego w szczególności w stosunku do zasady superficies solo cedit. Na gruncie prawa cywilnego przeniesienie własności budynku posadowionych na gruncie prywatnym wspólników jest czynnością prawną dokonaną przez właścicieli (czyli wspólników). NSA nie kwestionował jednak, że na gruncie podatku VAT dostawy w charakterze podatnika dokonuje podmiot, któremu przysługuje ekonomiczne władztwo nad rzeczą, czyli spółka cywilna.

W stanie faktycznym objętym wnioskiem Spółka jest podmiotem, który od daty nabycia Nieruchomości w 2005 r. zajmuje się jej najmem, zarządza nieruchomością w wykonaniu prawa wynajmującego i ponosi koszty związane z działalnością gospodarczą polegającą na najmie Nieruchomości. Spółka wykonuje działania definiowane przez art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jako działalność gospodarcza; działalności takiej nie prowadzili nigdy indywidualnie małżonkowie S. będący wspólnikami Spółki.

Jakkolwiek więc w sensie cywilnoprawnym planowana sprzedaż dokonywana jest z majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską małżonków S., jednak ekonomiczne władztwo w zakresie Nieruchomości przysługiwało Spółce. Wyrazem tego jest ujęcie Nieruchomości w ewidencji środków trwałych Spółki i dysponowanie Nieruchomością przez Spółkę w zakresie jej gospodarczego wykorzystania, czyli najmu. Na gruncie przedstawionej definicji dostawy - rozumianej jako przeniesienie władztwa nad rzeczą w sensie ekonomicznym - przeniesienie władztwa ekonomicznego dokonywane jest przez Spółkę w ramach jej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT i walor podatnika VAT z tytułu sprzedaży przysługuje Spółce.

W przypadku sprzedaży prawa użytkowania gruntu zabudowanego przedmiotem dostawy w rozumieniu ustawy o VAT jest posadowiony na gruncie budynek. Zgodnie z art. 29 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynku z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W momencie planowanej sprzedaży nieruchomości na działce gruntu będzie posadowiony budynek handlowo - usługowy. Przedmiotem sprzedaży w rozumieniu prawa cywilnego jest budynek wraz prawem użytkowania wieczystego gruntu. Cena sprzedaży obejmować będzie łącznie cenę za przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu i budynku.

Dla celów kwalifikacji przedmiotu dostawy należy uznać, że jest nim budynek, ponieważ działkę nr 79/5 należy uznać na moment sprzedaży za działkę zabudowaną. Zamiar potencjalnego nabywcy rozbiórki budynku w związku z zaplanowaną przyszłą inwestycją nie zmieniającej oceny prawnej przedmiotu dostawy na dzień sprzedaży. Na dzień sprzedaży budynek znajduje się na gruncie, a jego rozbiórka rozpocznie się po dacie sprzedaży i dokona jej na własny koszty nowy właściciel. Dostawa budynku opisanego w stanie faktycznym podlega zwolnieniu z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa używanych budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona z VAT. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

W myśl art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie budynku rozumie się oddanie budynku do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

• wybudowaniu lub
• ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
  
  

W wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej „Dyrektywa VAT”) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”. Z wyroku TSUE wynika, iż każde użycie budynku do celów działalności gospodarczej powoduje jego pierwsze zasiedlenie.

Zgodnie z definicją pierwszego zasiedlenia określoną przez art. 2 pkt 14 ustawy o VAT budynek podlegał pierwszemu zasiedleniu, ponieważ w 2005 r. został oddany w najem na podstawie umowy najmu zawartej przez Spółkę. W okresie najmu budynek nie był ulepszany w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Uwzględniają pro unijną wykładnię art. 2 pkt 14 ustawy o VAT i pojęcia pierwszego zasiedlenia, dokonywaną w kontekście powołanego wyroku TSUE w sprawie C-308/16, należy uznać, że budynek podlegał pierwszemu zasiedleniu w znaczeniu, jakim nadaje pierwszemu zasiedleniu Dyrektywa VAT. We wskazanym TSUE stwierdził, że w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. Pierwsze zasiedlenie następuje w momencie, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z interpretacji Dyrektywy VAT nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. W znaczeniu nadanym pierwszemu zasiedlenie przez Dyrektywę VAT, budynek podlegał pierwszemu zasiedleniu w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, tj. w okresie, w którym rozpoczęło się jego użytkowanie po zakończeniu budowy - w tym również na potrzeby działalności gospodarczej właściciela.

Uwzględniając zarówno definicję pierwszego zasiedlenia zawartą w ustawy o VAT, jak i wskazaną w wyroku TSUE, planowana sprzedaż stanowi dostawę po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia i podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, stosownie do art. 146a, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponadto, w treści ustawy o VAT, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Na podstawie powyższego przepisu dostawa budynków, budowli lub ich części, spełniających określone w przepisie warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacji, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do dostawy upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, w zakresie pierwszego zasiedlenia budynku po jego wybudowaniu.

Jak wynika z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Stosownie do art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ustawodawca umożliwił podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Co więcej, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza przepisów ustawy o VAT, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do ich dostawy może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że właścicielami nieruchomości zabudowanej położnej na działce gruntu o nr ew. 79/5 w użytkowaniu wieczystym są Alicja i Stefan S. na zasadzie ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Małżonkowie nabyli prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z własnością budynków na podstawie wyroku sądowego Wydanie nieruchomości nastąpiło 23 lutego 2005 r. Działka o nr ew. 79/5 zabudowana jest budynkiem handlowo-usługowym wybudowanym w 1972 r. o powierzchni zabudowy ok. 2500 m.kw. oraz wbudowaną infrastrukturą techniczną. Małżonkowie prowadzą działalność gospodarczą w formie Spółki, która jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT i są jedynymi wspólnikami Spółki. Przedmiotem działalności spółki cywilnej jest wynajem i dzierżawa nieruchomości. Małżonkowie nie uczynili budynku i prawo użytkowania wieczystego gruntu (Nieruchomości) przedmiotem współwłasności łącznej wspólników Spółki, ale udostępnili je Spółce do używania. Budynek i użytkowanie wieczyste gruntu ujęte są w ewidencji środków trwałych Spółki. Budynek jest amortyzowany. Powierzchnie handlowo - usługowe w budynku handlowym są wynajmowane od 2005 r. Stroną umowy najmu jako wynajmujący jest Spółka. Spółka wykonuje wszystkie obowiązki wynajmującego i ponosi koszty związane z ich wykonaniem. Budynek handlowo - usługowy po nabyciu nie podlegał - po stronie Spółki ani najemcy - modernizacji, przebudowie lub rozbudowie, ani też nie prowadzono innych prac zwiększających jego wartość początkową w stosunku do wartości wynikającej z ceny nabycia ustalonej w 2005 r. Planowana jest sprzedaż budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, przy czym nabywcą może być developer lub sieć handlowa. Umowy najmu kończą się w 2018 r. po czym budynek handlowy ma zostać rozebrany w celu umożliwienia realizacji nowego projektu zagospodarowania działki według koncepcji nabywcy. Rozbiórki budynku dokona na własny koszt nabywca po zakupie nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia od podatku VAT czynności sprzedaży Nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynku handlowo-usługowego posadowionego na przedmiotowej nieruchomości doszło do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili transakcji jej sprzedaży miną co najmniej dwa lata. Jak wynika z opisu sprawy budynek został zasiedlony w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, tj. w okresie, w którym rozpoczęło się jego użytkowanie po zakończeniu budowy - w tym również na potrzeby działalności gospodarczej właściciela. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że powierzchnie handlowo-usługowe w budynku są wynajmowane od roku 2005 r. - umowy najmu kończą się w 2018 r. Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie ww. budynku handlowo-usługowego w wysokości co najmniej 30% jego wartości początkowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które to ulepszenia stanowiły znaczną przebudowę budynku lub zmieniły przeznaczenia tego budynku. Tym samym do transakcji sprzedaży ww. budynku wchodzącego w skład nieruchomości znajdzie zastosowanie zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Ponieważ, zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, to sprzedaż dotycząca prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym znajduje się przedmiotowy budynek również będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie tych samych przepisów co sprzedaż budynku.

Zatem, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzedaż Nieruchomości będzie stanowić dostawę zwolnioną z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Nadmienić należy, że Wnioskodawca oraz Nabywca, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT, mogą skorzystać z opcji opodatkowania transakcji dostawy Nieruchomości.

W związku z powyższymi okolicznościami, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.