Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.172.2018.2.ISK
z 30 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2018 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 5 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 22 maja 2018 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 22 maja 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 21 maja 2018 r. (doręczone Stronie w dniu 22 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie urządzenia do ewidencjonowania sprzedaży okazjonalnego przewozu osób - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony w dniu 22 maja 2018 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 22 maja 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 maja 2018 r. (skutecznie doręczonym w dniu 22 maja 2018 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie urządzenia do ewidencjonowania sprzedaży okazjonalnego przewozu osób.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Firma Wnioskodawczyni świadczy usługi transportu okazjonalnego osób (PKD 4939Z), nie obsługuje żadnych stałych połączeń, nie sprzedaje biletów, każdy kurs, jego trasa i cena jest ustalana indywidualnie z osobą zamawiającą i sprzedaż jest dokumentowana fakturą. Wnioskodawczyni zamierza czasami świadczyć usługi dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej i dochody ze sprzedaży ewidencjonować za pomocą kasy fiskalnej. Wspomnianych usług może być kilkanaście w ciągu roku, mogą być miesiące, w których taka sprzedaż nie nastąpi w ogóle. Nabycie drukarki fiskalnej specjalnej, czyli bileterki wiąże się z dodatkowym opłacaniem miesięcznego abonamentu do aplikacji, bez której nie jest możliwe działanie urządzenia i w związku z tym koszt utrzymania może być znacznie wyższy niż wartość sprzedawanych usług ewidencjonowanych na drukarce.

W uzupełnieniu wniosku Strona wskazała, że firma Wnioskodawczyni posiada kilka pojazdów, busy i autobusy, którymi świadczy usługi okazjonalnego przewozu osób. Polega to na tym, że klienci dzwonią, zamawiają pojazd (w zależności od ilości osób) na konkretny termin, godzinę i trasę i na tej podstawie ustalana jest należność za wynajem pojazdu wraz z kierowcą, którą regulują na podstawie wystawionej faktury przelewem lub gotówką. Wnioskodawczyni chciała świadczyć dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, które rozliczane byłyby za pomocą paragonów z kasy fiskalnej, gdy dokonywana sprzedaż będzie rozliczana gotówką. Konkretnymi przykładami zdarzeń przyszłych może być:

1. wynajęcie pojazdu dla gości weselnych, gdzie osobą zamawiającą i płatnikiem może być rodzic jednego z nowożeńców, sam zaś nie musi być pasażerem wynajętego pojazdu
2. za sponsorowanie wynajmu pojazdu przez jednego z rodziców dla klasy na wycieczkę, gdzie ów rodzic nie będzie uczestniczył w tym wyjeździe będzie jedynie płatnikiem;
3. wynajęcie pojazdu dla grupy uczniów zamawiany przez nauczyciela, a płatność regulowana gotówką z kasy Rady Rodziców;
4. integracyjny wyjazd grupy osób.
   
   

W przytoczonych zdarzeniach przyszłych cena za usługę będzie ustalana indywidualnie w zależności od rodzaju pojazdu, trasy, a czasem może ilości dni. Z powyższego wynika, że osobom regulującym gotówką płatności za takie usługi jak również Radzie Rodziców należałoby wystawić paragon fiskalny za wykonaną usługę, nie zaś bilety z tzw. „bileterki”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy okazjonalnym przewozie osób jest potrzebna do ewidencji sprzedaży drukarka fiskalna specjalna czyli bileterka, czy może być stosowana zwykła kasa fiskalna?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy przewozie okazjonalnym powinna być możliwość ewidencjonowania sprzedaży na zwykłej kasie fiskalnej, na której można ująć sprzedaż jako usługę transportową osób lub przewóz osób i podać wartość usługi brutto, netto i podatek vat, a nie ujmować wykonaną usługę wynajmu autobusu z kierowcą za pomocą bileterki opisaną jako „bilet”. Wnioskodawczyni nie znajduje odpowiedniego zastosowania tego typu urządzenia w stosunku do swojej działalności gdyż nie prowadzi sprzedaży biletów, do których jest przeznaczone to urządzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani używać kas rejestrujących zgodnie z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 7a pkt 1.

W myśl art. 111 ust. 3d ustawy o VAT, w przypadku gdy dla danego rodzaju czynności, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7a pkt 1, są przewidziane kasy rejestrujące o zastosowaniu specjalnym - podatnik jest obowiązany stosować te kasy.

Zgodnie z art. 111 ust. 6a ustawy o VAT, kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Na podstawie art. 111 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Zgodnie z § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 sierpnia 2013 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące (Dz. U. z 2013 r., poz. 1076), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kryteriów i warunków technicznych, kasy przeznaczone do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego mogą posiadać jeden wyświetlacz dla operatora i kupującego oraz muszą posiadać funkcję rejestracji i naliczania dopłat do przewozów w podziale na poszczególne kategorie ulg ustawowych, a także funkcję sporządzania dobowych i miesięcznych raportów dopłat do biletów ulgowych.

W myśl § 18 ww. rozporządzenia, kasa, o której mowa w § 17 ust. 5, musi umożliwiać wydruk paragonu fiskalnego zawierającego co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. oznaczenie „BILET” lub „OPŁATA DODATKOWA”;
   
7. rodzaj biletu;
   
8. tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego;
   
9. numer kursu;
   
10. nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu;
    
11. cenę jednostkową usługi;
    
12. wartość ulgi w przypadku biletu ulgowego;
    
13. liczbę i wartość sumaryczną sprzedaży danej usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
    
14. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
    
15. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku, po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
16. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
17. łączną kwotę podatku;
    
18. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
19. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
20. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
21. imię i nazwisko posiadacza biletu w przypadku biletów okresowych imiennych;
    
22. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    
    

Powyższy wykaz jest tożsamy z informacjami wymaganymi na podstawie § 10 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), dalej rozporządzenie w sprawie kas, odnośnie minimalnej ilości informacji jakie powinien zawierać paragon fiskalny drukowany przez kasę o zastosowaniu specjalnym przeznaczoną do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego.

Z przywołanych przepisów wynika, że w przypadku świadczenia usług transportu pasażerskiego na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności lub rolników ryczałtowych, dla których przewoźnik obowiązany jest dokonać ewidencji tej sprzedaży, powinien w tym celu używać kasy o zastosowaniu specjalnym, która umożliwia wydruk paragonu fiskalnego zawierającego co najmniej informacje, o których mowa w § 18 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych i § 10 rozporządzenia w sprawie kas. Jedynie bowiem specjalistyczne kasy mają możliwość wydruku dodatkowych informacji odnośnie m.in. rodzaju biletu, przyznanych ulg, pokonywanej trasy czy ważności biletu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni świadczy usługi transportu okazjonalnego osób (PKD 4939Z), nie obsługuje żadnych stałych połączeń, nie sprzedaje biletów, każdy kurs, jego trasa i cena jest ustalana indywidualnie z osobą zamawiającą i sprzedaż jest dokumentowana fakturą. Wnioskodawczyni zamierza czasami świadczyć usługi dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej. Płatność za tego rodzaju usługi będzie dokonywana gotówką, a dochody ze sprzedaży Wnioskodawczyni zamierza ewidencjonować za pomocą kasy fiskalnej. Wspomnianych usług może być kilkanaście w ciągu roku, mogą być miesiące, w których taka sprzedaż nie nastąpi w ogóle.

Wątpliwości dotyczą możliwości ewidencjonowania sprzedaży usług okazjonalnego przewozu osób na zwykłej kasie fiskalnej.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji przewozu osób, transportu, wobec tego zasadnym jest odwołanie do przepisów szczególnych.

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 z późn. zm.), krajowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przepisów ustawy o transporcie drogowym wynika jednoznacznie, iż profesjonalny przewóz drogowy może być wykonywany tylko w formach zdefiniowanych w ustawie jako:

1. przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1983) – art. 4 pkt 7 ustawy,
   
2. przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób – art. 4 pkt 9 ustawy,
   
3. przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:
   
   1. każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego,
      
   2. miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km – art. 4 pkt 10 ustawy;
4. przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego – art. 4 pkt 11 ustawy.
   
   

Natomiast ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1983), zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 1 ust. 1, reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy prawo przewozowe, umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Na bilecie, o którym mowa w ust. 1, umieszcza się:

1. nazwę przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego;
2. relację lub strefę przejazdu;
3. wysokość należności za przejazd;
   
4. zakres uprawnień pasażera do ulgowego przejazdu.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że transport polega na odpłatnym świadczeniu usług przez uprawnione do tego podmioty, których rezultatem jest najczęściej przemieszczenie osób lub ładunków.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że opisane przez Wnioskodawczynię usługi okazjonalnego przewozu osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej stanowią jedną z form transportu drogowego, w którym to Wnioskodawczyni zobowiązuje się do wykonania na zlecenie danej osoby fizycznej usługi polegającej na transporcie we wskazane miejsce określonej grupy osób za pośrednictwem posiadanych pojazdów komunikacji samochodowej. Tym samym Wnioskodawczyni świadcząc dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej usługi okazjonalnego transportu pasażerskiego, gdzie płatność za przedmiotowe usługi będzie dokonywana gotówką, zobowiązana jest do ewidencjonowania tej sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej.

Nie można zgodzić się jednak z Wnioskodawczynią, że dla tego rodzaju sprzedawanych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej można używać zwykłej kasy rejestrującej. Jak wynika bowiem z wcześniej przytoczonych przepisów, dla przewoźników, chcących organizować przewozy samochodowe regularne, nieregularne, wahadłowe lub okazjonalne w transporcie pasażerskim które nie podlegają wyłączeniu z ewidencjonowania na kasie rejestrującej, ustawodawca przewidział ich ewidencjonowanie dla celów podatku od towarów i usług przy użyciu specjalistycznych kas rejestrujących.

Ponadto jak wskazują przepisy ustawy prawo przewozowe, umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd. Wskazać w tym miejscu należy, że zwykła kasa rejestrująca nie ma możliwości wydruku biletu. Ponadto wydruk ze zwykłej kasy rejestrującej nie zawiera wszystkich elementów wymaganych przy wydruku paragonów fiskalnych dokumentujących przewóz pasażerski, o których mowa w § 18 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych i § 10 rozporządzenia w sprawie kas.

Tym samym, Wnioskodawczyni świadcząc usługę polegającą na przewozie zorganizowanej grupy osób na zlecenie konkretnej osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, gdzie płatność będzie dokonywana gotówką, zobowiązana jest do zaewidecjonowania tej usługi transportu pasażerskiego przy użyciu specjalistycznej kasy rejestrującej tzw. bileterki.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.