Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.164.2018.2.WR
z 24 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, z uwagi na rozpoczęcie działalności gospodarczej w formie spółki komandytowej (dalej jako Spółka), zamierza nabywać (skupować) palety używane oraz uszkodzone od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (od tzw. ludności).

Skupowane uszkodzone palety – stanowiące odpad poużytkowy – w większości przypadków będą podlegały naprawie i regeneracji polegającej m.in. na wymianie zepsutych elementów drewnianych uzyskiwanych z innych uszkodzonych palet, dokonaniu wzmocnień elementów drewnianych czy też wbiciu gwoździ naprawczych.

Dodatkowo mogą się również zdarzyć sytuacje, w których część palet nabywanych (skupowanych) od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, będących odpadem poużytkowym, nie będzie nadawała się do naprawy oraz regeneracji. Z uzyskanych całych elementów drewnianych będą naprawiane inne palety, a pozostały złom drewniany będzie utylizowany albo przeznaczony na opał.

Palety po naprawie (które kwalifikowały się do naprawy) będą w dalszej kolejności sprzedawane podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą.

Skupowane palety uszkodzone oraz te, które zostały naprawione (wcześniej były uszkodzone) będą towarem handlowym dla Wnioskodawcy.

Na okoliczność dokonywania zakupu palet uszkodzonych (stanowiących odpad poużytkowy) Wnioskodawca zamierza prowadzić dzienne zestawienie zakupu palet (dzienne raporty skupu towarów uszkodzonych), na podstawie których będą sporządzane dowody wewnętrzne, zawierające m.in. następujące informacje:

• datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonała wydatków (Wnioskodawca lub pracownik Spółki),
• nazwę towaru (odpadu poużytkowego), ilość, cenę jednostkową i wartość.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek o informację, że dowody te będą zawierały, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, również wszystkie następujące elementy:

• określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
• nazwy i adresy obu stron transakcji,
• opis operacji,
• datę sporządzenia dowodu (jeżeli jest inna niż data transakcji),
• podpis wystawcy dokumentu.

W przedmiotowym uzupełnieniu wskazano także, że opisane dowody nie będą zawierały dekretacji i będzie to wynikało z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Nadto na okoliczność dokonywania zakupu palet używanych, ale nieuszkodzonych, będzie sporządzana umowa kupna-sprzedaży.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki komandytowej, która prowadzi księgi rachunkowe w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 395), dalej jako u. o. r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe będzie działanie Wnioskodawcy polegające na dokumentowaniu wydatków poniesionych na zakup palet uszkodzonych od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej poprzez sporządzanie dziennych zestawień zakupu palet (dzienne raporty skupu towarów uszkodzonych), na podstawie których będą sporządzane dowody wewnętrzne, zawierające dane, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego i na podstawie tego dowodu wewnętrznego zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe będzie działanie polegające na dokumentowaniu wydatków poniesionych na okoliczność nabycia od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej palet uszkodzonych poprzez sporządzanie dziennych zestawień zakupu palet (dziennych raportów skupu towarów uszkodzonych), na podstawie których będą sporządzane dowody wewnętrzne, zawierające dane, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego i na podstawie tego dowodu wewnętrznego zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztem uzyskania przychodów są zatem wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Zagadnienia dotyczące dokumentowania wydatków przez podatników prowadzących księgi rachunkowe regulują przepisy u. o r.

Z przepisów tej ustawy wynika, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 u. o r. – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”.

Zgodnie z art. 20 ust. 2 u. o r. podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

• zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów,
• zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom,
• wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Wnioskodawca będzie dokonywał zakupu palet, które będą stanowiły odpady poużytkowe w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2018 r., poz. 21)., w myśl którego odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

Wydatki związane z zakupem towarów handlowych – palet drewnianych będą bezspornie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej i jednocześnie nie będą znajdowały się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych. Zakup ich, prawidłowo udokumentowany w rozumieniu u. o r. , będzie stanowił więc koszt uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki komandytowej.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli na gruncie u. o r. dowody wewnętrzne potwierdzające dokonanie wskazanych wydatków na zakup palet uszkodzonych Wnioskodawcy, będą stanowiły dowody księgowe będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, to taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia będzie wystarczający również dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Poniesione wydatki na zakup palet drewnianych - uszkodzonych, wymagających regeneracji lub naprawy (stanowiących odpad poużytkowy) będą stanowiły więc u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 kwietnia 2017 r. (1061-IPTPB1.4511.144.2017.1.KO), w której zostało wskazane, iż: „wydatki poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup palet używanych oraz uszkodzonych, w celu ich dalszej odsprzedaży, udokumentowany w sposób wymagany przepisami o rachunkowości, będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie rzeczywiście poniesione przez podatnika, racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.

Podkreślić należy, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia, że dany wydatek został faktycznie poniesiony i że spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu – w szczególności że pozostaje on w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub możliwością powstania przychodu.

Podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Aby dany koszt mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi ponadto zostać prawidłowo udokumentowany.

Powołany wyżej przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 395, z późn. zm.). A zatem, wydatki mogące wpłynąć na wysokość dochodu - ponoszone przez podmiot prowadzący ww. księgi - można uznać za właściwie udokumentowane wtedy, gdy sposób udokumentowania jest zgodny z wymogami określonymi w tej ustawie.

Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 ust. 1 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.

W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 ww. ustawy).

Przepis ten ma zastosowanie w sytuacji, gdy dowód obcy dokumentujący określoną operację nie może być otrzymany na czas. Kierownik jednostki może wówczas wyrazić zgodę na wystawienie dokumentu zastępczego dla odzwierciedlenia tej operacji. W momencie otrzymania dowodu obcego należy porównać go z treścią dowodu zastępczego, aby sprawdzić, czy nie występują rozbieżności. W przypadku stwierdzenia niezgodności należy dokonać zapisów korygujących, doprowadzających do poziomu zgodnego ze stanem wynikającym z dowodu obcego.

Brak możliwości otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego może dotyczyć również sytuacji, gdy podatnik dokonuje zakupu towaru od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Osoba taka nie ma bowiem możliwości wystawienia faktury. Za pomocą dowodów zastępczych nie można jednak dokumentować operacji związanych z zakupami opodatkowanymi podatkiem VAT oraz skupu metali nieżelaznych od ludności.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Jak stanowi przepis ust. 1a tego artykułu, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1. w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;
2. w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

W myśl przywołanego już art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21, oraz wolne od błędów rachunkowych. Niedopuszczalne jest dokonywanie w dowodach księgowych wymazywania i przeróbek.

Dowodem księgowym, a więc jedynym dokumentem dającym podstawę do ujęcia transakcji gospodarczej w omawianych księgach, może być wyłącznie dowód zawierający wszystkie elementy określone jako niezbędne w art. 21 tej ustawy. Taki dowód, sporządzony zgodnie z przepisami ww. ustawy, będzie w sposób właściwy dokumentował fakt poniesienia wydatków przez podatnika prowadzącego księgi rachunkowe.

Spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, będzie skupowała od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej palety drewniane, w celu ich dalszej odsprzedaży. Spółka prowadzi księgi rachunkowe, a przedmiotowe transakcje zakupu będą dokumentowane dowodami wewnętrznymi, sporządzonymi na podstawie dziennych zestawień zakupu. Dowody te będą zawierały wszystkie elementy, jakie zgodnie z art. 21 ustawy o rachunkowości muszą się znaleźć w dowodzie księgowym. Wydatki potwierdzone takimi dowodami przy zachowaniu pozostałych wymogów ww. ustawy, będą zatem prawidłowo udokumentowane w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki poczynione na zakup palet drewnianych nie są wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym. Niewątpliwie Wnioskodawca będzie je ponosił w związku z prowadzoną działalnością – w celu uzyskania przychodu, a zatem (o ile faktycznie ten związek wykaże), spełnione zostaną przesłanki z art. 22 ust. 1 tej ustawy. Na podstawie dowodów zastępczych sporządzonych w sposób opisany w poprzednim akapicie Wnioskodawca będzie więc mógł zaliczyć przedmiotowe wydatki do kosztów uzyskania przychodów.

Ze względu na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Ponadto, należy zaznaczyć, że w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, nie dokonuje ustaleń okoliczności faktycznych sprawy, ale ogranicza się do oceny subsumcji przedstawionych przez wnioskodawcę okoliczności faktycznych pod określony przepis prawa podatkowego. Organ interpretacyjny nie ma zatem uprawnienia do oceny prawidłowości prowadzonej księgi rachunkowej (w tym oceny dowodu księgowego). Obowiązek ten spoczywa na organie podatkowym, prowadzącym postępowanie dowodowe, który na podstawie zebranego materiału ocenia, czy dana okoliczność została odpowiednio udowodniona.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji przepisów prawa podatkowego tutejszy organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.