2018.05.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.68.2018.3.BS
z 21 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Spółka zobowiązana jest do naliczenia i zapłaty podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT, z tytułu własności przedmiotowych budynków biurowych tzw. centrów administracyjnych, w których do 30% powierzchni jest wynajmowanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Spółka zobowiązana jest do naliczenia i zapłaty podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT, z tytułu własności przedmiotowych budynków biurowych tzw. centrów administracyjnych, w których do 30% powierzchni jest wynajmowanych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej „Spółka”) posiada siedzibę i miejsce zarządu w Polsce oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przerób ropy naftowej oraz sprzedaż hurtowa produktów naftowych.

W prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje m.in. budynki tzw. centra administracyjne, które stanowią środki trwałe ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, sklasyfikowane jako budynki biurowe. Przedmiotowe budynki biurowe są wykorzystywane przez pracowników administracyjnych Spółki, częściowo wynajmowane spółkom zależnym lub innym podmiotom świadczącym usługi na rzez Spółki czy spółek zależnych. Wynajmowanie powierzchni biurowych nie jest głównym celem zarobkowym ani przedmiotem działalności gospodarczej Spółki. Wynajem powierzchni biurowych odbywa się niejako przy okazji prowadzonej działalności.

W związku z wprowadzeniem od 2018 rok przepisu art. 24b w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, (dalej „ustawa o CIT”) Spółka zweryfikowała wartości początkowe oraz sposób wykorzystania budynków biurowych. Analiza wykazała, iż Spółka posiada budynki biurowe o wartości początkowej przekraczającej 10.000.000 zł., w których część powierzchni biurowych jest wynajmowana innym podmiotom gospodarczym.

Spółka wyliczyła jaki procent całości budynków biurowych stanowią lokale wynajmowane. Przy określaniu wartości wynajmowanych nie uwzględniono powierzchni korytarzy, pomieszczeń sanitarnych i innych pomieszczeń wspólnych, ze względu na fakt braku możliwości wyliczenia rzeczywiście używanych powierzchni wspólnych. Nie uwzględniono również powierzchni klatek schodowych i szybów dźwigowych, zgodnie z zasadami jakie przyjmuje się do określenia powierzchni użytkowej dla naliczenia podatku od nieruchomości.

Wyliczenia Spółki wykazały, iż w jednym z budynków biurowych z łącznej powierzchni użytkowej 6726 m² jest wynajmowane 1710 m² co stanowi 25,4% całości powierzchni budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka zobowiązana jest do naliczenia i zapłaty podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT, z tytułu własności przedmiotowych budynków biurowych tzw. centrów administracyjnych, w których do 30% powierzchni jest wynajmowanych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana do naliczania i zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych od środka trwałego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w związku z posiadaniem budynków biurowych tzw. centrów administracyjnych.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł, w postaci:

budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
1. centrum handlowe,
2. dom towarowy,
3. samodzielny sklep i butik,
4. pozostały handlowo-usługowy,
budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
- wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Zgodnie art. 24b ust. 2, przepisy ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do środków trwałych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Spółka posiadane budynki biurowe tzw. centra administracyjne wykorzystuje w głównej mierze na własne potrzeby, a tylko maksymalnie do 30% powierzchni biurowej wynajmuje innym podmiotom gospodarczym, Spółka może skorzystać z wyłączenia wynikającego z art. 24b ust. 2 pkt 2, zgodnie z którym wyłącza się z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, budynki biurowe ze względu na wykorzystywanie przedmiotowych budynków biurowych w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują co należy rozumieć pod pojęciem „główny”. Wobec tego należy uznać, iż pojęcie to powinno być rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl), „główny” to najważniejszy, podstawowy, zasadniczy. Podobnie słowo „główny” zdefiniowano w Wielkim Słowniku Języka Polskiego pod redakcją P. Żmigrodzkiego (http://www.wsjp.pl/). Zgodnie z definicją tam zawartą, „główny” to taki, który ma największe znaczenie. Słowo pochodzi od słów najważniejszy, podstawowy, przedni, naczelny.

Ze względu na fakt, iż podstawowym celem posiadania przez Spółkę przedmiotowych pomieszczeń biurowych jest zapewnienie powierzchni biurowych jako miejsc pracy dla swoich pracowników, definitywnie można stwierdzić, iż Spółka wykorzystuje budynki biurowe głównie na własne potrzeby.

Należy podkreślić, że nawet jeśli Spółka wynajmuje powierzchnie biurowe innym podmiotom, to są to podmioty, z którymi Spółka współpracuje np. podmioty te świadczą usług na rzecz Spółki lub Spółka sprzedaje tym podmiotom swoje produkty. A tym samym nawet jeśli Spółka wynajmuje pomieszczenie biurowe innym podmiotom to nadal pośrednio wykorzystuje wynajmowane pomieszczenia biurowe na własne potrzeby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r„ poz. 2343 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł, w postaci:

budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
1. centrum handlowe,
2. dom towarowy,
3. samodzielny sklep i butik,
4. pozostały handlowo-usługowy,
budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
- wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 ustawy o CIT, przepisu ust. 1 nie stosuje się do:

środków trwałych, o których mowa w ust. 1, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16c pkt 5;
środków trwałych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi przychód odpowiadający wartości początkowej środka trwałego ustalanej na pierwszy dzień każdego miesiąca wynikającej z prowadzonej ewidencji, pomniejszonej o kwotę 10.000.000 zł. Na podstawie art. 24b ust. 8 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek, o którym mowa w ust. 1, i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek.

Natomiast, zgodnie z art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, kwotę obliczonego za dany miesiąc podatku podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25 ustawy o CIT. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek obliczony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Podatnicy mogą nie wpłacać podatku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25 ustawy o CIT, za dany miesiąc (art. 24b ust. 10 ustawy o CIT). Z kolei kwotę uiszczonego i nieodliczonego w roku podatkowym podatku, o którym mowa w ust. 1, odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 ustawy o CIT za rok podatkowy. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT (art. 24b ust. 11 ustawy o CIT).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (dalej „Spółka”) posiada siedzibę i miejsce zarządu w Polsce oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przerób ropy naftowej oraz sprzedaż hurtowa produktów naftowych.

W związku z wprowadzeniem od 2018 rok przepisu art. 24b w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka zweryfikowała wartości początkowe oraz sposób wykorzystania budynków biurowych. Analiza wykazała, iż Spółka posiada budynki biurowe o wartości początkowej przekraczającej 10.000.000 zł., w których część powierzchni biurowych jest wynajmowana innym podmiotom gospodarczym.

Wyliczenia Spółki wykazały, iż w jednym z budynków biurowych z łącznej powierzchni użytkowej 6726 m² jest wynajmowane 1710 m² co stanowi 25,4% całości powierzchni budynku.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wskazać należy, że zasady opłacania tzw. minimalnego podatku od niektórych nieruchomości komercyjnych określone zostały w art. 24b ww. ustawy. Obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości komercyjnych zgodnie z art. 24b ust. 2 ustawy nie wystąpi w przypadku:

środków trwałych, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych w związku z zaprzestaniem ich wykorzystywania na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane,
środków trwałych będących budynkami biurowymi, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

W celu wyjaśnienia, co należy rozumieć przez stwierdzenie „budynki wykorzystywane w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika” najwłaściwsze będzie odwołanie się do wykładni celowościowej. Z wykładni tej wynika, że przez budynki biurowe wykorzystywane w głównym stopniu na własne potrzeby można uznać tylko takie budynki, których nieistotna (marginalna) część powierzchni nie jest wykorzystywana na własne potrzeby podatnika, wtedy bowiem tylko ma miejsce w istocie nieuzyskiwanie przychodów z nieruchomości.

Podkreślić należy, że założeniem ustawodawcy było wyłączenie z zakresu przedmiotowego regulacji budynków biurowych wykorzystywanych tylko na własne potrzeby podatnika np. na siedzibę, czyli przypadki z którymi nie wiąże się uzyskiwanie faktycznych przychodów przez podatnika w związku z posiadaniem danej nieruchomości.

Należy zauważyć, że w uzasadnieniu do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne z 4 października 2017 r. (druk sejmowy nr 1878 – Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie I część ogólna s. 32), wskazano, że Projektowane przepisy nie będą miały zastosowania do budynków, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku zawieszenia działalności gospodarczej, a także do budynków wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika (…). Wyłączenia te mają na celu uwzględnianie okoliczności nieuzyskiwania przez podatników faktycznych przychodów w związku z posiadaniem danej nieruchomości.

Skoro zatem, jak wynika z wniosku, Wnioskodawca wynajmuje innym podmiotom część powierzchni posiadanych budynków – w przedmiotowej sprawie nie więcej niż 30%, to stwierdzić należy, że uzyskuje z tego tytułu faktyczne przychody, zatem nie można uznać, że budynki te wykorzystywane są przez niego w głównym stopniu na własne potrzeby.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 24b ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem Wnioskodawca zobowiązany będzie do naliczenia i zapłaty podatku, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Nadmienić przy tym należy, że bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostaje okoliczność na rzecz kogo są wynajmowane lokale, czy np. podmiotom powiązanych albo kontrahentom właściciela nieruchomości, co wynika wprost z przepisów nie przewidujących w tym zakresie żadnych wyjątków. W konsultacjach społecznych z dnia 12 lipca 2017 r. do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne wnoszono, aby przepis art. 24b ust. 1 ustawy nie miał zastosowania w przypadku udostępniania środków trwałych podmiotom powiązanym w rozumieniu art. 11 ustawy (l.p. 332). Uwaga nie została uwzględniona.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin