Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.91.2018.2.JG
z 16 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania ze zwolnienia od opodatkowania, wypłaconej na mocy ugody zawartej przed sądem, kwoty za wcześniejsze korzystanie z gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania ze zwolnienia od opodatkowania, wypłaconej na mocy ugody zawartej przed sądem, kwoty za wcześniejsze korzystanie z gruntu.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. nr 0115 KDIT2-3.4011.91.2018.1.JG. wezwano Wnioskodawczynię do ich usunięcia. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 8 maja 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 23 listopada 2013 r. aktem notarialnym otrzymała w darowiźnie od swojej siostry niezabudowaną nieruchomość gruntową o nr ewidencyjnym, o powierzchni 0,39 ha. Darczyńca nabył przedmiotową nieruchomość w drodze przetargu ustnego, na podstawie warunkowej umowy sprzedaży z dnia 10 grudnia 2007 roku.

Następnie dnia 14 styczna 2008 roku została popisana umowa przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości na darczyńcę. Poprzednio grunt stanowił własność Skarbu Państwa. W momencie nabycia gruntu przez Wnioskodawczynię na gruncie znajdowały się rury oraz przepompownia, doprowadzające wodę z rzeki do ogródków działkowych podmiotu A.

Dla nieruchomości prowadzona jest od grudnia 2006 r. księga wieczysta. W dziale trzecim i czwartym księgi wieczystej nie było wpisów, również w dniu darowizny gruntu na rzecz Wnioskodawczyni.

W dniu 12 listopada 2013 r. Wnioskodawczyni zwróciła się do podmiotu A o uiszczenie czynszu dzierżawnego za korzystanie z części działki, stanowiącej jej własność, w kwocie (…) zł miesięcznie, poczynając od dnia 23 listopada 2013 r., tj. od dnia, w którym Wnioskodawczyni stała się właścicielem przedmiotowej nieruchomości gruntowej.

Żądanie Wnioskodawczyni zostało uznane przez A za nieuzasadnione. A wskazał w odpowiedzi na jej żądanie, że ta, nabywając działkę, nabyła ją ze stanem faktycznym, czyli z rurami doprowadzającymi wodę do działek od roku 1980. Ponadto A powołał się na zezwolenie poprzednich właścicieli ziemi a także na zezwolenie Starostwa Powiatowego na korzystanie z wody, oraz na fakt braku umowy zawartej przez A z Wnioskodawczynią, dotyczącej płacenia dzierżawy. Dalsze negocjacje prowadzone w celu rozwiązania sporu nie przyniosły rezultatu, w związku z czym Wnioskodawczyni zdecydowała się na złożenie pozwu sądowego, w którym domagała się zasądzenia na swoją rzecz kwoty (…) zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu będącego jej własnością, zobowiązania A do przeniesienia przepompowni z siecią rozdzielczą na granicę działki z działką sąsiednią i ustalenia w związku z tym czynszu miesięcznego w wysokości (…) zł, płatnego od 10 maja 2016 roku, za dzierżawę części działki a w razie odmowy, o zabranie z terenu działki przepompowni wraz z siecią rozdzielczą. W związku ze złożeniem pozwu doprecyzowano stronę pozwaną, którą ostatecznie był Pozwany.

W kolejnych pismach Pozwany podnosił m.in., że urządzenia w postaci rur dostarczających wodę oraz budynku gdzie znajdują się pompy, znajdują się na działce Wnioskodawczyni co najmniej od 1983 roku. Do momentu, kiedy Wnioskodawczyni wystąpiła ze swoim roszczeniem, żaden z poprzednich właścicieli nie kwestionował prawa do przebiegu rurociągu oraz posadowienia pomp a także do braku wynagrodzenia za przebieg przewodów. Ponadto Pozwany wskazywał, że w roku 1975 na zlecenie Urzędu Miasta został zrealizowany projekt techniczny dotyczący zaopatrzenia działek w wodę, w którym zawarta została zgoda ówczesnych właścicieli nieruchomości na realizację tego projektu.

W dalszych pismach sądowych Pozwany wskazywał, że w związku z korzystaniem z rur przechodzących przez nieruchomość Wnioskodawczyni oraz studni zabudowanej niewielkim budynkiem chroniącym znajdujące się tam pompy od co najmniej 1983 roku, nabył służebność bez wynagrodzenia, polegającą na korzystaniu ze wskazanych urządzeń we wskazanym powyżej zakresie. Wnioskodawczyni kwestionowała powyższe twierdzenia.

Ostatecznie w dniu 12 września 2017 roku, przed Sądem Rejonowym doszło do zawarcia ugody pomiędzy stronami sporu. W pkt 1 ugody Pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni kwoty (…) zł tytułem odszkodowania za wcześniejsze korzystanie z gruntu będącego własnością Wnioskodawczyni. W zamian Wnioskodawczyni zrzekła się wszelkich roszczeń w tym zakresie. Wnioskodawczyni wyraziła również zgodę na ustanowienie na rzecz Pozwanego odpłatnej służebności przesyłu na nieruchomości. Strony ustaliły miesięczną opłatę za ustanowienie służebności przesyłu w wysokości (…) zł. Wnioskodawczyni nie prowadzi na gruncie działalności gospodarczej a kwota (…) zł określona w ugodzie jako odszkodowanie za wcześniejsze korzystanie z gruntu będącego własnością Wnioskodawczyni nie stanowi przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Odszkodowanie w kwocie (…) zł od Pozwanego wpłynęło na konto bankowe Wnioskodawczyni dnia 3 października 2017 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zaistniały stan faktyczny pozwala na zakwalifikowanie określonej w ugodzie kwoty (…) zł jako odszkodowania, podlegającego zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna być ona zwolniona z obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty uzyskanej na podstawie ugody sądowej z tytułu odszkodowania za wcześniejsze korzystanie przez Pozwanego z nieruchomości będącej jej własnością.

Charakter uzyskanej przez Wnioskodawczynię kwoty bez wątpienia mieści się w kategorii zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych, których katalog znajduje się w art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200).

Zgodnie bowiem z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b wyżej wspomnianej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

• otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W ocenie Wnioskodawczyni, określona w ugodzie kwota (…) zł jest w istocie formą zadośćuczynienia za zrzeczenie się roszczeń do wynagrodzenia za korzystanie z jej nieruchomości w przeszłości, a także za brak możliwości swobodnego korzystania z nieruchomości w sposób odpowiadający jej charakterowi, zarówno w przeszłości jak i na przyszłość. Grunt, którego dotyczy sprawa jest bowiem przeznaczony przez Wnioskodawczynię na cele przede wszystkim rekreacyjne. Charakter urządzeń, znajdujących się na nieruchomości Wnioskodawczyni powoduje natomiast istotne zakłócenia tej funkcji w postaci generowanego hałasu przez pracujące pompy a także konieczność znoszenia obecności osób, dokonujących obsługi i konserwacji urządzeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.; dalej ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w wersji obowiązującej do 31 grudnia 2017 r.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, gdzie w pkt 9 wymieniono inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia pewne rodzaje przychodów stanowiących pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga ostatecznie co jest przychodem z innych źródeł. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego. W katalogu tym znajdują się zatem przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i jednocześnie niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666) z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wskazać należy, że odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z poźn. zm.).

Zgodnie z art. 222 § 1 ww. ustawy, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (art. 222 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba, że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 225 Kodeksu cywilnego, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie z art. 230 Kodeksu cywilnego, przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do treści powołanych wyżej przepisów art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego, w przypadku zaistnienia wymienionych tam okoliczności samoistny posiadacz obowiązany jest względem właściciela m.in. do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy (bezumowne). Przy czym trzeba wyraźnie zaznaczyć, że wynagrodzenie to nie stanowi odszkodowania, lecz jest skutkiem regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami.

Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt IV CK 273/03).

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się, bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 Kodeksu cywilnego), a nie wyrządzenia szkody w jakiejkolwiek postaci. Roszczenie to łączy wprawdzie w sobie pierwiastki roszczenia odszkodowawczego i o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia. Jednakże pomimo pełnienia podobnych funkcji roszczenie o wynagrodzenie jest odrębnym roszczeniem, niezależnym od przesłanek roszczeń o naprawienie szkody i zwrot bezpodstawnego wzbogacenia.

Tym samym wypłacona Wnioskodawczyni na podstawie wyroku sądowego kwota pożytków – nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Zatem jej otrzymanie nie uzasadnia zastosowania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody czy odszkodowania, tym niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego.

Jak stanowi przepis art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje, zatem spodziewane korzyści z tytułu umowy najmu lub dzierżawy, która zostałaby zawarta, gdyby nieruchomość nie została zajęta bezumownie. Przepisy prawa cywilnego dają, więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby nieruchomość wynajął. Utrata korzyści w szczególności polega na nieuzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu), które nieruchomość przynosi.

Ponadto w art. 224 Kodeksu cywilnego ustawodawca wyraźnie odróżnił odszkodowanie (za zużycie, utratę lub pogorszenie rzeczy) od wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Skoro sam ustawodawca rozgraniczył te dwa pojęcia, to nie można przyjmować, że w pojęciu odszkodowanie mieści się również wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy (nieruchomości).

Tym samym przyznane Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne nie jest naprawieniem wyrządzonej szkody, lecz zapłatą za korzystanie z tej nieruchomości przez A reprezentowanego przez Pozwanego. W związku z tym świadczenie to nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić przy tym należy, że zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. A specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych wyżej przepisów prawa należy, zatem stwierdzić, że otrzymana na podstawie wyroku sądowego kwota pożytków mimo, że została nazwana przez Wnioskodawczynię odszkodowaniem – nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie wskazanego we wniosku art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymana kwota z tego tytułu stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który Wnioskodawczyni obowiązana jest wykazać w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym otrzymała tę kwotę.

Stąd stanowisko Wnioskodawczyni, że otrzymana kwota (…) zł jest w istocie formą zadośćuczynienia za zrzeczenie się roszczeń do wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości będącej jej własnością oraz fakt otrzymania jej na podstawie zawartej ugody sądowej w wysokości określonej w tej ugodzie nie podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.