Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.172.2018.1.ASZ
z 15 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 16 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania sprzedaży towarów w ramach strategii marketingowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania sprzedaży towarów w ramach strategii marketingowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

M. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca) wdrożyła akcje promocyjną na podstawie Regulaminu Programu Lojalnościowego opartą na następujących zasadach:

W okresie od 2 stycznia 2017 do 31 grudnia 2017 r wdrożony został program lojalnościowy „…” adresowany do klientów Wnioskodawcy – uczestnikami mogą być przedstawiciele firm zajmujących się handlem lub wykonawstwem lub Firma reprezentowana która bierze udział w programie. Uczestnictwo w Programie jest dobrowolne nie obejmuje firm powiązanych. Warunkiem przystąpienia do programu jest wypełnienie Formularza Rejestracyjnego.

Dla uczestników Programu za dokonywane zakupy naliczane są punkty – uczestnicy są informowani o stanie punktów za pomocą korespondencji mailowej oraz sms-owej. Ostateczne rozliczenie punktów nastąpi po zakończeniu Programu.

Punkty zgromadzone w programie są wymieniane na nagrody określone w Katalogu Nagród, jednym z rodzajów nagród są Bony Towarowe które stanowią podstawę do zwrócenia się przez Uczestnika Programu do Organizatora o udzielenie rabatu w wysokości otrzymanego bonu zgodnie z poniższymi zasadami:

• bony mogą być wykorzystane jedynie przez osobę lub firmę której bon wręczono,
• bony mogą być wykorzystane jedynie przy realizacji kolejnej transakcji zakupu za kwotę wyższą niż wartość bonu.
  
  

W regulaminie programu lojalnościowego jest określone znaczenie wydania bonu towarowego –jako udzielenie przez Spółkę klientowi rabatu w wysokości nominału bonu towarowego. W przypadku wykorzystania bonu przy zakupie towarów w ramach danej transakcji klient jest zobowiązany do zapłaty różnicy między wartością cennikową towaru, a wartością nominalną realizowanego bonu towarowego. Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której sprzedający wyemitował własne bony które mogą zostać wykorzystane do zrealizowania za nie kolejnych zakupów u niego, są więc synonimem pieniądza, którym konsument może posłużyć się realizując kolejne zakupy w danym sklepie organizatora akcji promocyjnej.

Wydanie klientowi bonów nie oznacza, że otrzymał pieniądze i że je wykorzysta do zakupów. Wyemitowane bony posiadają określony termin ważności, po upływie którego nie będą mogły być zrealizowane.

Samo wydanie bonu za zrealizowane punkty nie jest czynnością powodującą obowiązek wykazania VAT należnego – jest dla podatnika neutralne. Bon nie jest wymienialny na kwotę pieniężną. Wartość wydanego bonu będzie wpływała na VAT w momencie realizacji bonu. Bony uprawniają klientów do zakupów po obniżonej cenie, traktowane są jako przyznanie rabatu na kolejne zakupy.

W myśl art. 29a ust 7 pkt 2 ustawy o VAT podstawa opodatkowania nie obejmuje udzielonych nabywcom upustów i obniżek cen uwzględnianych w momencie sprzedaży. W przypadku sprzedaży towaru objętego rabatem podstawą opodatkowanie VAT jest wszystko to co stanowi zapłatę, którą sprzedający otrzymał z tytułu sprzedaży po wyłączeniu kwoty przyznanego rabatu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podstawą opodatkowania VAT od towarów sprzedawanych w ramach strategii marketingowych będzie cena obniżona o kwotę udzielonych po dokonaniu sprzedaży upustów i obniżek cen czyli kwota faktycznie zapłacona przez kontrahenta?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Na rynku funkcjonują dwa rodzaje bonów:

1. bon może spełniać rolę upominku i być sprzedawany w sklepie za kwotę pieniężną jaką określa nominał bonów (bon podarunkowy)
2. bon może być wydany klientowi w realizowanych akcjach marketingowych, służących wzrostowi przychodu, w których klient otrzymuje bon za określone w regulaminie zakupy.
   
   

Klient w określonym czasie może wykorzystać bon – otrzymując rabat w wysokości wartości bonu.

Art. 29a ust. 7 pkt 2 ustawy o VAT mówi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot udzielonych nabywcy lub usługobiorcy upustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży.

Art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT mówi, podstawę opodatkowania obniża się o kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży upustów i obniżek cen.

W związku z powyższym – udzielenie rabatu powoduje obniżenie ceny dostarczanych towarów, wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania VAT.

Przepisy ustawy nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalania ceny, czyli możliwa jest sprzedaż po cenie niższej niż rzeczywista wartość danego towaru.

Na podstawie analizowanych przepisów należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania w przypadku sprzedaży towarów w ramach strategii marketingowych (poniżej wartości rynkowej) jest wszystko co stanowi zapłatę otrzymaną od nabywcy z tytułu sprzedaży produktów, czyli cena faktycznie zapłacona przez klientów, cena uwzględniająca udzielony rabat w wysokości nominału otrzymanego bonu towarowego.

Takie stwierdzenia przedstawione są w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z 3 lipca 2017 nr 0111.KDIB3.4012.64.2017.2.K.O.

Wyrok WSA w Szczecinie z 16 lipca 2014 sygn. akt I SA/Sz 1458/13 stwierdził, że nieudzielenie kontrahentowi upustów z tytułu udzielonego bonu na wystawionej fakturze (potraktowanie bonów jako formy zapłaty i wystawienie dokumentu KP) jest transakcją błędnie udokumentowaną i odmówił nabywcy prawa odliczenia VAT.

Kontrahent nie był zobowiązany do zapłaty kwot w wysokości otrzymanych bonów i nie mógł odliczyć VAT naliczonego.

Jest to jedna z wielu interpretacji potwierdzających, że otrzymany w ramach przeprowadzonych akcji marketingowych bon towarowy, za który nikt nie zapłaci jest jedynie synonimem pieniądza uprawniającym do otrzymania rabatu przy dokonywanej kolejnej transakcji sprzedaży, a podstawą opodatkowania jest kwota faktycznie zapłacona przez kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W rozumieniu art. 29a ust. 7 ustawy o VAT podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć „bonifikata” czy „rabat”. W związku z powyższym pojęcia te należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Bonifikata to zniżka, ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy („Słownik języka polskiego PWN”, wydawnictwo Naukowe PWN, rok wydania 2005, str. 62). Natomiast przez rabat, w myśl Słownika Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996 r., należy rozumieć obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę.

Z punktu widzenia podstawy opodatkowania, można wyróżnić następujące rodzaje rabatów:

• rabaty przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem sprzedaży – niemające wpływu na podstawę opodatkowania,
• rabaty przyznane po dokonaniu sprzedaży – bonifikaty, opusty, uznane reklamacje i skonta – wpływające na obniżenie wcześniej ustalonej kwoty osiągniętego obrotu.
  
  

Przepisy ustawy nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalania ceny, czyli możliwa jest sprzedaż po cenie niższej niż rzeczywista wartość tych towarów i usług. Taka sytuacja nie różni się niczym od normalnej sprzedaży towaru z zyskiem. Podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu sprzedaży i nie ma znaczenia, że podatnik w danej chwili sprzedaje ten towar bądź usługę za cenę znacznie niższą.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 915 z późn. zm.), użyte w ustawie określenie cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

W myśl ust. 2 powołanego wyżej artykułu, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Wyjątek od powyższych zasad ogólnych zachodzi w sytuacjach wskazanych w art. 32 ustawy. Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:

1. niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. niższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a dostawa towarów lub świadczenie usług są zwolnione od podatku,
3. wyższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

–organ podatkowy określa podstawę opodatkowania zgodnie z wartością rynkową, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

W myśl art. 2 pkt 27b ustawy przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

1. w odniesieniu do towarów – kwotę nie mniejszą niż cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy,
2. w odniesieniu do usług – kwotę nie mniejszą niż całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie tych usług.
   
   

Stosownie do art. 32 ust. 2 ustawy, związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

Przepis art. 32 ust. 3 ustawy stanowi, że przez powiązania rodzinne, o których mowa w ust. 2, rozumie się małżeństwo oraz pokrewieństwo lub powinowactwo do drugiego stopnia. Przez powiązania kapitałowe, o których mowa w ust. 2, rozumie się sytuację, w której jedna z osób lub jeden z kontrahentów posiada prawo głosu wynoszące co najmniej 5% wszystkich praw głosu lub dysponuje bezpośrednio lub pośrednio takim prawem (art. 32 ust. 4 ustawy). Natomiast z art. 32 ust. 5 ustawy wynika, że przepisy ust. 1-4 nie mają zastosowania w przypadku transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi, w odniesieniu do których właściwy organ podatkowy, na podstawie ustawy – Ordynacja podatkowa, wydał decyzję o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi.

Z powołanych przepisów wynika, że udzielenie rabatu, o ile nie sprzeciwiają się temu inne niż podatkowe przepisy prawa, a ponadto jest ściśle skorelowane z konkretną transakcją, w związku z którą zostało zastosowane i powoduje obniżenie ceny dostarczanych towarów lub świadczonych usług, wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wdrożył program lojalnościowy „…” adresowany do klientów Wnioskodawcy – uczestnikami mogą być przedstawiciele firm zajmujących się handlem lub wykonawstwem lub Firma reprezentowana która bierze udział w programie. Uczestnictwo w Programie jest dobrowolne nie obejmuje firm powiązanych. Dla uczestników Programu za dokonywane zakupy naliczane są punkty. Ostateczne rozliczenie punktów nastąpi po zakończeniu Programu. Punkty zgromadzone w programie są wymieniane na nagrody określone w Katalogu Nagród, jednym z rodzajów nagród są Bony Towarowe które stanowią podstawę do zwrócenia się przez Uczestnika Programu do Organizatora o udzielenie rabatu w wysokości otrzymanego bonu zgodnie z poniższymi zasadami:

• bony mogą być wykorzystane jedynie przez osobę lub firmę której bon wręczono,
• bony mogą być wykorzystane jedynie przy realizacji kolejnej transakcji zakupu za kwotę wyższą niż wartość bonu.
  
  

W regulaminie programu lojalnościowego jest określone znaczenie wydania bonu towarowego –jako udzielenie przez Spółkę klientowi rabatu w wysokości nominału bonu towarowego. W przypadku wykorzystania bonu przy zakupie towarów w ramach danej transakcji klient jest zobowiązany do zapłaty różnicy między wartością cennikową towaru, a wartością nominalną realizowanego bonu towarowego. Wyemitowane bony posiadają określony termin ważności, po upływie którego nie będą mogły być zrealizowane.

Przy tak przedstawionym opisie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy podstawą opodatkowania VAT od towarów sprzedawanych w ramach strategii marketingowych będzie cena obniżona o kwotę udzielonych po dokonaniu sprzedaży upustów i obniżek cen czyli kwota faktycznie zapłacona przez kontrahenta.

Mając na uwadze powołane przepisy w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że podatnik ma prawo swobodnie układać swoje interesy tak, aby działalność gospodarcza była dla niego opłacalna pod względem ekonomicznym, w tym stosując sprzedaż o charakterze promocyjnym, jeśli jest to w jego uznaniu zasadne dla osiągnięcia tego celu. Trzeba przy tym wyraźnie zaznaczyć, że stosowanie sprzedaży promocyjnej jest niedopuszczalne w zakresie, w jakim ma ono służyć tzw. obejściu przepisów prawa i uniknięciu opodatkowania danej czynności. Tak więc każde zastosowane działanie marketingowe winno być uzasadnione ekonomicznie i prowadzić w końcowym efekcie do osiągnięcia celu jaki został wytyczony dla działalności gospodarczej, tj. podwyższenia obrotu.

Odnosząc przedstawiony opis sprawy do obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy płatność za dany towar występuje w części bonem towarowym, a pozostałą część ceny dopłaca nabywca, podstawą opodatkowania jest – zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – wszystko, co stanowi zapłatę, którą Wnioskodawca otrzymuje od nabywcy z tytułu sprzedaży ww. produktu, pomniejszone o kwotę podatku VAT. Zatem podstawą opodatkowania w przypadku sprzedaży wyrobów w ramach strategii marketingowej, będzie cena faktycznie zapłacona przez klientów tj. cena uwzględniająca przyznane im rabaty w wysokości nominału bonu towarowego, pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT.

Należy jednak zauważyć, że w sytuacji, gdy między podmiotami – Wnioskodawcą a uczestnikami programu lojalnościowego – istnieją powiązania rodzinne, kapitałowe, majątkowe lub wynikające ze stosunku pracy, o których mowa w art. 32 ustawy, organ podatkowy może określić wysokość obrotu na podstawie wartości rynkowej tych towarów lub usług ale tylko w sytuacji, gdyby związki te miały wpływ na ustalenie ceny.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego podstawą opodatkowania w przypadku sprzedaży towarów w ramach strategii marketingowych jest wszystko co stanowi zapłatę otrzymaną od nabywcy z tytułu sprzedaży produktów, czyli cena faktycznie zapłacona przez klientów uwzględniająca udzielony rabat w wysokości nominału otrzymanego bonu towarowego – jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzone

postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.