Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.7.2018.2.BF
z 11 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 16 lutego 2018 r. (data wpływu 20 lutego 2018 r.), uzupełnionym 12 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

W związku z brakiem formalnym stwierdzonym we wniosku, pismem z 5 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-2.4014.7.2018.1.BF wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 12 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 5 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni udała się w podróż do Niemiec w celu zawarcia umowy pożyczki z obywatelami Niemiec. W dniu 8 stycznia 2018 r. na terenie Niemiec Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki pieniędzy z obywatelami Niemiec (małżeństwem). Tego samego dnia Wnioskodawczyni samolotem wróciła do Polski. W dniu 9 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni otworzyła w banku rachunek walutowy. Kilka dni później obywatele Niemiec, w związku z zawartą umową i postanowieniami z niej wynikającymi, przelali pieniądze z ich konta w banku w Niemczech na konto Wnioskodawczyni w banku w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z sytuacją przedstawioną powyżej, tj. zawarciem umowy pożyczki z obywatelami Niemiec Wnioskodawczyni ma obowiązek zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż umowę zawarła na terenie Niemiec. Pożyczkodawca jest obywatelem Niemiec oraz środki, które otrzymała Wnioskodawczyni w momencie zawarcia umowy były na koncie niemieckim tego obywatela. W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna od tej pożyczki płacić podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) – podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.) – dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy – czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W świetle cytowanego wyżej artykułu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 5 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni udała się w podróż do Niemiec w celu zawarcia umowy pożyczki z obywatelami Niemiec. W dniu 8 stycznia 2018 r. na terenie Niemiec, Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki pieniędzy z obywatelami Niemiec. Po powrocie do Polski 9 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni otworzyła w banku rachunek walutowy. Kilka dni później obywatele Niemiec, w związku z zawartą umową i postanowieniami z niej wynikającymi przelali pieniądze z ich konta w banku w Niemczech na konto Wnioskodawczyni w banku w Polsce.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że opisana umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a środki pieniężne będące przedmiotem ww. umowy pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.