Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.76.2018.1.KM
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2018 r. (data wpływu 12 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla otrzymanej kaucji gwarancyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla otrzymanej kaucji gwarancyjnej.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności I. S.A. (dalej też Spółka lub Wnioskodawca) jest budowa budynków z lokalami mieszkalnymi, a także sprzedaż lokali (działalność deweloperska). Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach ustaleń umownych z potencjalnymi nabywcami lokali mieszkalnych (dalej Rezerwujący) Spółka zamierza wprowadzić Umowę rezerwacyjną, w której Rezerwujący będzie oświadczał, że jest zainteresowany zawarciem ze Spółką umowy deweloperskiej w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz.U.2011.232.1377) odnoszącej się do konkretnego lokalu.

Spółka w związku z rezerwacją, o ile Rezerwujący wpłaci Kaucję rezerwacyjną w wysokości i terminie ustalonym umownie, zobowiązuje się w Umowie rezerwacyjnej do tego, że:

1. wyłączy lokal ze sprzedaży przez cały okres rezerwacji, tj. w ww. okresie nie będzie oferować nabywcom innym niż Rezerwujący przedmiotowego lokalu oraz nie będzie zawierać w tymże okresie, z innym niż Rezerwujący, nabywcą umowy deweloperskiej dotyczącej zarezerwowanego lokalu,
2. nie zmieni ustalonej z Rezerwującym ceny nabycia lokalu.

Jeżeli Kaucja rezerwacyjna nie zostanie uiszczona w całości i w terminie ustalonym w Umowie rezerwacyjnej ww. Umowa rezerwacyjna ulegać będzie rozwiązaniu i wygaśnie bez konieczności składania przez Strony dodatkowych oświadczeń.

W razie zawarcia przez Spółkę i Rezerwującego Umowy Deweloperskiej kaucja rezerwacyjna zostanie zaliczona na poczet świadczenia pieniężnego tytułem ceny nabycia lokalu, na warunkach wskazanych w umowie deweloperskiej.

W przypadku natomiast niezawarcia umowy deweloperskiej z przyczyn leżących po stronie Rezerwującego Umowa rezerwacyjną ulegać będzie automatycznemu rozwiązaniu i wygaśnie bez konieczności składania przez Strony dodatkowych oświadczeń, a Spółka zwróci Rezerwującemu w terminie 14 dni Kaucję rezerwacyjną w jej nominalnej wysokości, poza kwotą „X” zł, którą Strony w takim przypadku będą traktować jako wynagrodzenie należne Spółce za czasowe wyłączenie ze sprzedaży. Równocześnie Spółka zobowiązuje się zwrócić Rezerwującemu w terminie 14 dni Kaucję rezerwacyjną w nominalnej wysokości oraz wypłacić kwotę „X” zł tytułem kary umownej, w następujących przypadkach:

1. naruszenia przez Spółkę swoich zobowiązań opisanych wyżej i jednoczesnego niezawarcia umowy deweloperskiej z Rezerwującym z winy Spółki,
2. braku możliwości zawarcia przez Strony umowy deweloperskiej z przyczyn leżących po stronie Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym otrzymanie przez Spółkę Kaucji rezerwacyjnej będzie powodowało powstanie obowiązku podatkowego w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2016.710 z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie Kaucji rezerwacyjnej, na podstawie Umowy rezerwacyjnej, opisanej w zdarzeniu przyszłym nie będzie powodować powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, Kaucja rezerwacyjna nie stanowi całości lub części zapłaty na poczet sprzedaży lokali (towaru), jak również nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług, w rozumieniu ustawy o VAT.

Wynika to z tego, że celem uzyskiwania Kaucji rezerwacyjnych przez Spółkę będzie zabezpieczenie zawarcia umów deweloperskich dotyczących rezerwowanych lokali. Wpłata Kaucji rezerwacyjnej będzie warunkiem skutecznego zawarcia Umowy rezerwacyjnej - w przypadku nie dokonania tej wpłaty przez Rezerwującego w ustalonym terminie, Umowa rezerwacyjna ulegnie rozwiązaniu i będzie traktowana jak gdyby nigdy nie została zawarta, bez konieczności składania jakichkolwiek dodatkowych oświadczeń woli.

Ponadto, dopiero po zawarciu umowy deweloperskiej Kaucja rezerwacyjna będzie zaliczana na poczet ceny sprzedaży lokalu. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów.
3. import towarów.
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jak stanowi natomiast art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z przywołanych przepisów ustawy o VAT wynika, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi - co od zasady - usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy jednakże podkreślić, że muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Oba wyżej wymienione warunki powinni być spełnione łącznie, aby świadczenie - jako usługa - podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponadto, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego łub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia (potwierdza to m.in. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 lutego 2015 r., znak: IBPP2/443-1102/14/ICz).

Jak już wcześniej Spółka wskazała celem ustanowienia Kaucji rezerwacyjnej będzie zabezpieczenie zawarcia umów deweloperskich dotyczących rezerwowanych lokali.

Z chwilą wpłaty Kaucji rezerwacyjnej, Kupujący deklarował będzie gotowość nabycia lokalu, zaś Spółka zobowiąże się, że w okresie rezerwacji nie będzie oferowała do sprzedaży tego lokalu osobom trzecim, jak też nie będzie zawierała umów, których skutkiem byłoby zobowiązanie do sprzedaży lub sprzedaż tego lokalu z osobami trzecimi. Dodać również należy, że wpłata Kaucji rezerwacyjnej będzie warunkiem skutecznego zawarcia Umowy rezerwacyjnej - w przypadku nie dokonania jej wpłaty przez Rezerwującego w ustalonym terminie, Umowa rezerwacyjna będzie ulegała rozwiązaniu bez konieczności składania jakichkolwiek dodatkowych oświadczeń woli. Ponadto, gdyby do zawarcia umowy deweloperskiej dotyczącej rezerwowanego lokalu nie doszło w ustalonym przez Strony terminie z przyczyn leżących po stronie Rezerwującego, to wówczas Spółka zwróci Rezerwującemu w terminie 14 dni Kaucję rezerwacyjną w jej nominalnej wysokości, poza kwotą „X” zł, którą Strony w takim przypadku będą traktować jako wynagrodzenie należne Spółce za czasowe wyłączenie lokalu ze sprzedaży.

W ocenie Spółki, od momentu wpłaty przez Rezerwującego Kaucji rezerwacyjnej na rachunek bieżący Spółki do chwili podpisania umowy deweloperskiej lub do momentu zwrotu Kaucji Rezerwującemu nosi ona znamiona „kaucji”. Z definicji słownika języka polskiego PWN wynika, że kaucja to „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania”. Cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że ustanowiona jest ona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji (stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 lutego 2015 r., znak: IBPP2/443-1102/14/ICz).

Co do zasady kaucja, nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków Umowy rezerwacyjnej. Nie jest to otrzymanie części należności, a zatem nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, przedpłatę lub ratę (analogiczne stanowisko zawarte jest w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2014 r., znak IPPP1/443-214/14-4/AS).

Kaucja rezerwacyjna ma w istocie za zadanie jedynie potwierdzać rzeczywiste zainteresowanie rezerwującego ofertą Spółki i wolę nabycia lokalu.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie Kaucji rezerwacyjnej w okolicznościach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług u otrzymującego ww. Kaucję.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast świadczenie usług, to – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy, pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia - koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów (art. 29a ust. 2 ustawy).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Ponadto należy wskazać, że regulacja art. 19a ust. 1 jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347, str. 1, z późn. zm.), który mówi, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W myśl natomiast art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Powyższy przepis znajduje odzwierciedlenie w art. 65 Dyrektywy 2006/112/WE, z którego wynika, że w przypadku wpłaty zaliczek przed dostawą towarów lub świadczeniem usług, VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania wpłaty i naliczany jest od wartości otrzymanej wpłaty.

Dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w przytoczonych przepisach, konieczne jest ustalenie, czy miała miejsce dostawa towaru, ustalenie terminu wydania przedmiotu umowy, ustalenie terminów otrzymania części zapłaty bądź jej całości.

Przepisy podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług nie zawierają definicji kaucji. Zgodnie ze znaczeniem słownikowym „kaucja” jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Natomiast „zaliczka” jest to część należności wypłacana z góry na poczet należności, „zadatek” to suma pieniędzy dawana przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania (zaliczka na poczet należności), „przedpłata” to określona suma pieniędzy wpłacana regularnie, w ustalonych terminach, w celu zapewnienia sobie otrzymania jakiegoś towaru, a „rata” to część należności pieniężnej, płatna w oznaczonym terminie.

Z przytoczonych wyżej definicji: zaliczki, zadatku, przedpłaty i raty wynika, iż wiążą się one z przekazaniem kontrahentowi środków pieniężnych do jego dyspozycji. Natomiast cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji.

Co do zasady kaucja, nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zaś kwota ta nie jest w takim przypadku traktowana jako otrzymanie części należności, a zatem nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja, będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług i nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Natomiast w sytuacji, gdy wpłacona kaucja zostaje zaliczona, zgodnie z postanowieniami stron, na poczet przyszłej należności za dostawę towarów lub świadczenie usługi, bądź na poczet już wykonanej czynności, stanowi ona obrót, o którym mowa w art. 29a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem w momencie, w którym kaucja przestaje spełniać swoją funkcję, będzie rodzić obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, w terminach przewidzianych w ustawie, stanowiąc odpowiednio część ceny, zaliczki, zadatku raty lub przedpłaty.

Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że sama wpłata kaucji gwarancyjnej tytułem zabezpieczenia realizacji zamówienia nie rodzi powstania obowiązku podatkowego.

Niemniej jednak, w przypadku gdy opłata rezerwacyjna w momencie zawarcia z Rezerwującym Umowy deweloperskiej zostaje zaliczona, jak wynika z wniosku, na poczet „świadczenia pieniężnego tytułem ceny nabycia lokalu”, należy przyjąć, że z tą chwilą opłata rezerwacyjna przekształca się w zaliczkę (ceny) lokalu mieszkalnego, rodzącą na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

Przepis ten wiąże powstanie obowiązku podatkowego z momentem zapłaty całości lub części należności z tytułu dostawy towarów - lokalu. Zatem w odniesieniu do sytuacji, kiedy Wnioskodawca będzie zawierał Umowę Deweloperską na dostawę lokalu mieszkalnego obowiązek podatkowy powstanie w dacie zawarcia tej umowy, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, tj. z chwilą zaliczenia przedmiotowej kaucji na poczet ceny nabycia lokalu, o ile wcześniej nie nastąpi dokonanie dostawy towaru na rzecz Kupującego, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy.

Ponadto w przypadku niezawarcia umowy deweloperskiej z przyczyn leżących po stronie Rezerwującego, gdy Spółka zwróci Kaucję rezerwacyjną w jej nominalnej wysokości, poza kwotą „X” zł, uznać należy, że w odniesieniu do tej części (pozostającej w Spółce) powstanie obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, bowiem kwotę „X” - jak wynika z wniosku - Strony w takim przypadku będą traktować jako wynagrodzenie należne Spółce za „czasowe wyłączenie ze sprzedaży”.

W związku z powyższym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.