Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.151.2018.1.KF
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania otrzymanego z Włoch – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania otrzymanego z Włoch.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W okresie od 20 czerwca 2005 r. do 15 października 2007 r. pracował we Włoszech jako pracownik budowlany w włoskich firmach X, a następnie od 24 października 2007 r. w firmie Y. Praca ta była legalna i podlegała we Włoszech obowiązkowym składom ubezpieczeniowym. W czasie pracy w firmie Y w dniu 14 stycznia 2008 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi. Przy przybijaniu na placu budowy skrzynki na licznik prądowy odprysnął kawałek metalu i przebił Wnioskodawcy na wylot lewe oko. Pomimo szpitalnego leczenia i wykonaniu kilku zabiegów operacyjnych, niestety nie dało się uratować wzroku w lewym oku.

W październiku 2008 roku komisja lekarska we Włoszech INAIL (Krajowy Zakład od Wypadków przy Pracy we Włoszech) przyznała Wnioskodawcy odszkodowanie na podstawie przepisów prawa pracy w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia od wypadków przy pracy w związku ze stwierdzonym 28% uszczerbkiem na zdrowiu: całkowita utrata wzroku w lewym oku.

Na podstawie włoskich przepisów, tj. art. 13 dekretu Legislacyjnego 38/2000 i Dekretu Ministra z dnia 12/0772000 tytułem odszkodowania Wnioskodawca otrzymał rentę wypłacaną miesięcznie w wysokości (…) euro. Zgodnie z włoskimi przepisami prawa podatkowego przyznane Wnioskodawcy odszkodowanie ma charakter odszkodowawczy i korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego osób fizycznych.

Odszkodowanie z Włoch Zainteresowany otrzymuje na swój rachunek bankowy w Banku w Polsce. Bank jako płatnik podatku od przesłanych na rachunek Wnioskodawcy z Włoch kwot pobiera podatek, traktując te wpłaty jako rentę z zagranicy. Do dyspozycji Wnioskodawcy pozostawia kwotę po odliczeniu podatku.

Po zakończonym roku Bank przekazuje Zainteresowanemu PIT-11, w którym wykazuje otrzymywane przez niego przychody z odszkodowania jako renty zagraniczne z kwotą pobranego podatku. Otrzymane PIT-11 z Banku Wnioskodawca uwzględnia w składanych przez siebie rozliczeniach rocznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę odszkodowanie za wypadek przy pracy na terenie Włoch stanowi w Polsce dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i czy w tej sytuacji Bank słusznie podbiera zaliczkę na podatek dochodowy jak od renty zagranicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane świadczenie z Włoch jest odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. i jest ono zwolnione z podatku dochodowego, tym samym Bank błędnie traktuje to świadczenie jako rentę zagraniczną i bezzasadnie pobiera od tego świadczenia podatek dochodowy.

Z uwagi, iż Wnioskodawca posiada stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a otrzymywane świadczenie pochodzi z Włoch w sprawie ma zastosowanie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374).

Przedmiotowe świadczenie w świetle ww. polsko-włoskiej umowy podatkowej winno być zakwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej umowy, ponieważ nie zostało wymienione w innych artykułach. Wobec powyższego świadczenie, które otrzymuje Wnioskodawca będzie podlegało opodatkowaniu w Polsce, a tym samym do jego opodatkowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Ponadto w analizie sprawy należy uwzględnić również przepis art. 24 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, który stanowi, że obywatele Umawiającego się Państwa nie będą poddani w drugim Umawiającym się Państwie ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe od tych, którym w tych samych okolicznościach są lub mogą być poddani obywatele tego drugiego Państwa.

Zgodnie z polskimi przepisami art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Odnosząc się do stanu faktycznego należy wskazać, że wysokość i zasady ustalania, odszkodowania przyznanego Wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy we Włoszech wynikają wprost z włoskich przepisów odrębnych ustaw, tj. art. 13 dekretu Legislacyjnego i Dekretu Ministra z dnia 12/0772000.

Ponadto zgodnie z ustawodawstwem włoskim świadczenie wypadkowe przyznane Wnioskodawcy nastąpiło z uwagi na odniesiony stopień uszczerbku integralności psychiczno-fizycznej jego zdrowia wynoszący 28% z uwagi na całkowitą utratę wzroku w lewym oku. To zgodnie z włoskimi przepisami oznacza, że przyznane świadczenie ma charakter odszkodowawczy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych we Włoszech.

Fakt, że w tłumaczeniu decyzji włoskiej pojawia się słowo „rendita” czyli renta oraz, że świadczenie wypłacane jest co miesiąc, a nie jednorazowo nie ma istotnego znaczenia dla kwalifikacji tego świadczenia jako odszkodowania, gdyż jest to jedynie kwestia językowa, techniczna i drugorzędna. Podobnie stwierdził NSA w wyroku z dnia 31 lipca 2012 r., sygn. II FSK 2593/10.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że przyznane mu we Włoszech miesięczne świadczenie w kwocie (…) euro w związku z wypadkiem przy pracy jest w świetle polskich przepisów odszkodowaniem, które korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Tym samym Bank nie powinien pobierać od tego świadczenia podatku dochodowego.

Takie stanowisko potwierdzone jest między innymi w wyroku WSA w Kielcach z dnia 22 września 2019 r. sygn. I SA/Ke 422/10, w wyroku NSA z dnia 31 lipca 2012 r., sygn. II FSK 2593/10 oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 kwietnia 2011 r., sygn. IBPBII/1/415-7/11/HK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a tej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów należy zaakcentować, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego osoby fizyczne, jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, co oznacza, że do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Wobec tego, co do zasady, osoby fizyczne mające miejsce zamieszania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody poza granicami Polski charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymywane odszkodowanie z powodu wypadku przy pracy jest wypłacane z Włoch, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

Ww. umowa nie zawiera przepisu odnoszącego się wprost do odszkodowań, zatem w myśl tej umowy odszkodowanie należy zakwalifikować jako tzw. „inny dochód”.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Jeżeli zatem istotnie, jak twierdzi Wnioskodawca, otrzymywane przez niego świadczenie, mimo że jest nazwane rentą – ma charakter odszkodowawczy (jest odszkodowaniem), to mając na uwadze przywołane powyżej postanowienia umowy polsko-włoskiej, będzie ono podlegało opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Należy również wskazać na treść art. 24 ust. 1 ww. umowy polsko-włoskiej, zgodnie z którym obywatele Umawiającego się Państwa nie będą poddani w drugim Umawiającym się Państwie ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe od tych, którym w tych samych okolicznościach są lub mogą być poddani obywatele tego drugiego Państwa. Niniejsze postanowienia bez względu na postanowienia artykułu 1, stosuje się do osób, które nie mają miejsca zamieszkania bądź siedziby ani w jednym, ani w obydwu Umawiających się Państwach.

Mając na uwadze powyżej przywołane przepisy należy stwierdzić, że świadczenie odszkodowawcze wypłacane z Włoch Wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy, podlega opodatkowaniu według przepisów polskiego prawa podatkowego, tj. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych racy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Podkreślić należy, że z treści przywołanej regulacji nie wynika, że odwołuje się ona do przepisów konkretnych ustaw czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. Konstatacja ta prowadzi do wniosku, że wskazane powyżej zwolnienie podatkowe stosowane powinno być nie tylko do odszkodowań lub zadośćuczynień przyznawanych na podstawie przepisów ustaw oraz wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych wchodzących w skład prawodawstwa polskiego.

W tym kontekście należy mieć na względzie fakt akcesji Polski do Unii Europejskiej statuujący zasadę interpretacji prawa wewnętrznego w sposób umożliwiający sprawne funkcjonowanie gospodarki w ramach integracji europejskiej, co oznacza, że interpretacja prawa wewnętrznego powinna być dokonywana w zgodności z prawem europejskim. Za źródło istnienia obowiązku dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle celu i brzmienia norm wspólnotowych należy uznać art. 10 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki w celu realizacji zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego. Zgodnie z art. 18 tego Traktatu, każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w samym Traktacie i środkach przyjętych w celu jego wykonania. Z kolei art. 39 TWE ustanawia zasadę swobody przepływu osób wewnątrz Wspólnoty.

W związku z tym, należy podkreślić, ze żaden przepis prawa krajowego nie może naruszać wyszczególnionych powyżej zasad wspólnotowego prawa pierwotnego, przy czym takie naruszenie istnieje zarówno wtedy, gdy prawo krajowe wprost ogranicza te zasady ustanawiając np. zakaz przemieszczania się, jak też wtedy, gdy prawo krajowe w sposób pośredni, faktyczny prowadzi do skutku ograniczającego te zasady, tj. gdy niekorzystnie różnicuje sytuację prawną obywatela w zależności od pewnych kryteriów niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa wspólnotowego. Takim kryterium jest m.in. kryterium podejmowania pracy zarobkowej, jeśli ma ono znaczenie dla sytuacji podatkowoprawnej obywatela.

Oznacza to, że świadczenie odszkodowawcze – przyznane na podstawie prawa włoskiego z tytułu zatrudnienia obywatela polskiego na terenie Włoch i doznania tam przez niego wypadku przy pracy – powinno być na gruncie prawa polskiego potraktowane w taki sam sposób jak w stosunku do obywatela polskiego, który doznał takiego samego wypadku przy pracy i otrzymał z tego tytułu odszkodowanie według prawa polskiego.

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1773, z późn. zm.), z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1. „zasiłek chorobowy” – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
2. „świadczenie rehabilitacyjne” – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
3. „zasiłek wyrównawczy” – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
4. „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
5. „jednorazowe odszkodowanie” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
6. „renta z tytułu niezdolności do pracy” – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
7. „renta szkoleniowa” – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub choroba zawodową;
8. „renta rodzinna” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
9. „dodatek do renty rodzinnej” – dla sieroty zupełnej;
10. dodatek pielęgnacyjny;
11. pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.
    
    

Jak zostało wskazane w złożonym wniosku o interpretację indywidualną Wnioskodawca otrzymuje świadczenie odszkodowawcze z tytułu wypadku przy pracy wypłacane miesięcznie. Zgodnie z włoskimi przepisami prawa podatkowego przyznane świadczenie ma charakter odszkodowawczy i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Świadczenie to jest wypłacane na podstawie włoskich przepisów, tj. art. 13 Dekretu Legislacyjnego 38/2000 i Dekretu Ministra 12/0772000.

Zatem, jeżeli istotnie – tak jak Wnioskodawca przedstawił we wniosku – otrzymywane przez niego świadczenie stanowi odszkodowanie, a wysokość lub zasady ustalania odszkodowania wynikają z przepisów rangi ustawy, to należy uznać, że odszkodowanie przyznane na podstawie przepisów prawa włoskiego korzystać będzie ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy również wskazać, że wewnętrzne przepisy prawa włoskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, stąd Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygania, czy wysokość lub zasady ustalania ww. świadczenia odszkodowawczego wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie włoskim. W tej kwestii Organ interpretacyjny jest związany opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku o wydanie interpretacji.

Należy jednak zauważyć, że treść art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym wypadku Włoch. Oznacza to, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, że koniecznym jest, aby przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.

W świetle powyższego, otrzymywane przez Wnioskodawcę świadczenie odszkodowawcze za wypadek przy pracy na terenie Włoch korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem płatnik (bank w Polsce) niesłusznie pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od ww. świadczenia.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma organu podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Należy również podkreślić, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w innej sprawie i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Ponadto, biorąc pod uwagę dołączone do wniosku dokumenty należy wskazać, że ze względu na specyfikę postępowania interpretacyjnego organ upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej. Stąd też dołączone do wniosku dokumenty nie podlegały analizie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.