Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.40.2018.1.PS
z 3 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku rozpoznania dodatkowego przychodu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku rozpoznania dodatkowego przychodu podatkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca" lub „Spółka”) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca ma siedzibę w Polsce i jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów. Spółka jako operator telefonii komórkowej świadczy w szczególności szeroko rozumiane usługi telekomunikacyjne zarówno na rzecz klientów biznesowych, jak i indywidualnych.

W związku ze świadczeniem na rzecz klientów usług głosowych, operatorzy telekomunikacyjni świadczą sobie wzajemnie usługi hurtowego zakańczania połączeń głosowych przychodzących z sieci drugiej strony. Usługi te polegają na umożliwieniu abonentom jednego operatora wykonywania połączeń do abonentów, korzystających z usług innego operatora (są to tzw. usługi VMT, ang. Voice Mobile Termination-, dalej: „Usługi VMT”).

Z tytułu świadczenia Usług VMT operatorzy telekomunikacyjni pobierają od siebie nawzajem opłaty w przeliczeniu na minutę połączenia (zł/min) - tzw. stawki MTR (ang. Mobile Termination Rate; dalej: „Stawki MTR"). W skrócie, gdy abonent operatora A dzwoni do abonenta operatora B, operator A płaci za to operatorowi B. Wynagrodzenie naliczane jest w uzgodnionych okresach rozliczeniowych (w praktyce miesięcznych), jako iloczyn Stawki MTR należnej danej stronie i łącznej liczby minut połączeń głosowych przychodzących z sieci drugiej strony i zakończonych w jej sieci (tj. sieci strony której należne jest wynagrodzenie) w danym miesiącu.

Stawki MTR mogą być ustalane na dwa sposoby, tj.:

• przez strony w umowie, na zasadzie swobody umów, lub
  

• przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej: „Prezes UKE”) w drodze natychmiast wykonalnych decyzji administracyjnych, które z mocy prawa zastępują odpowiednie postanowienia umowy.
  
  

Usługa VMT jest usługą regulowaną przez Prezesa UKE na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2017 r. poz. 1907). Prezes UKE, jako organ powołany do regulacji rynku telekomunikacyjnego w Polsce, jest uprawniony do nakładania na operatorów telekomunikacyjnych obowiązków regulacyjnych, w tym również obowiązku stosowania Stawek MTR w określonej wysokości w relacjach z innymi operatorami.

Spółka jako operator telefonii komórkowej zawarła w przeszłości z innym operatorem (dalej: „Kontrahent") umowę o połączeniu sieci (dalej: „Umowa"), regulującą zasady, na których następuje wymiana ruchu telekomunikacyjnego między sieciami telekomunikacyjnymi Kontrahenta i Spółki. W wyniku zawartej Umowy strony świadczyły (i świadczą) sobie nawzajem Usługi VMT.

Z tytułu zawartej Umowy każdej ze stron przysługuje wynagrodzenie (ustalane w oparciu o Stawki MTR). Początkowo Stawki MTR stosowane przez Spółkę i Kontrahenta zostały swobodnie określone w zawartej przez strony Umowie, lecz następnie podlegały zmianom w szczególności na mocy decyzji Prezesa UKE.

W tym zakresie, w przeszłości Stawki MTR dla Spółki i Kontrahenta były kształtowane poprzez decyzje dostępowe wydawane przez Prezesa UKE (decyzje te zastąpiły odpowiednie postanowienia umowne zawarte w Umowie), tj.:

• tymczasowe decyzje dostępowe Prezesa UKE zmieniające Umowę w zakresie Stawek MTR należnych Kontrahentowi (dalej jako: „Tymczasowa Decyzja MTR Kontrahenta") oraz w zakresie stawek MTR należnych Spółce (dalej jako: „Tymczasowa Decyzja MTR Spółki”),
  

• docelowe decyzje dostępowe Prezesa UKE zmieniające Umowę w zakresie stawek MTR należnych Kontrahentowi (dalej jako: „Docelowa Decyzja MTR Kontrahenta") oraz w zakresie stawek MTR należnych Spółce (dalej jako: „Docelowa Decyzja MTR Spółki”).
  
  
  

W tym miejscu należy zaznaczyć, że wskazane decyzje w zakresie Stawek MTR należnych Kontrahentowi, zostały wydane z uwzględnieniem decyzji regulacyjnej Prezesa UKE (tzw. ramowej decyzji MTR; dalej: „Decyzja Ramowa") nakładającej na Kontrahenta obowiązek stosowania w rozliczeniach z innymi operatorami stawek MTR w określonej kwotowo, stałej wysokości. W tamtym czasie Prezes UKE wydał szereg podobnych decyzji ramowych MTR w stosunku do operatorów telekomunikacyjnych, z wyjątkiem Spółki.

Wymienione powyżej decyzje dostępowe ustalały Stawki MTR dla Kontrahenta kwotowo, tj. jako zł/min, przy czym Stawka MTR Kontrahenta wynikająca z decyzji była niższa od stawki, którą strony pierwotnie ustaliły między sobą w zawartej Umowie. Natomiast Stawki MTR Spółki określone zostały jako procent (zmienny w czasie) aktualnej w danym czasie Stawki MTR Kontrahenta. Stawka MTR Spółki była w analizowanym okresie wyższa od Stawki MTR Kontrahenta.

Obie strony zastosowały się do ww. decyzji Prezesa UKE i w szczególności okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. (tj. w okresie, którego dotyczy niniejszy wniosek) rozliczały się według wynikających z nich Stawek MTR. Świadczone Usługi VMT były każdorazowo dokumentowane przez każdą ze stron fakturami (wystawianymi co do zasady za każdy miesiąc kalendarzowy), opiewającymi na kwoty kalkulowane w oparciu o Stawki MTR wynikające z decyzji Prezesa UKE.

W 2010 r. Sąd Apelacyjny (dalej: „SA"), uchylił Decyzję Ramową Prezesa UKE jako dotkniętą wadą formalną, w wyniku czego doszło do następczych uchyleń decyzji dostępowych. W szczególności na mocy wyroku SA z marca 2012 r. wyeliminowano z obrotu Tymczasową Decyzję MTR Kontrahenta, a wyrokiem SA z marca 2013 r. uchylono również Docelową Decyzję MTR Kontrahenta. Obie powyższe decyzje zostały uchylone ze skutkiem od dnia ich wejścia w życie (ex tunc). Jednocześnie decyzje dostępowe wydane dla Spółki pozostały w mocy.

W konsekwencji powyższego rozstrzygnięcia prawnego SA potencjalnie zmianie uległa Stawka MTR należna Kontrahentowi za świadczone Usługi VMT, co w efekcie skutkowałoby również zmianą Stawki MTR należnej Spółce (jako uzależnionej od Stawki MTR Kontrahenta) (zgodnie decyzjami administracyjnymi wydanymi przez Prezesa UKE dla Spółki, Stawka MTR Spółki stanowiła odpowiedni dla danego półrocza procent stawki MTR Kontrahenta (stawka MTR Spółki była wyższa od Stawki MTR Kontrahenta).

W ocenie Spółki wyeliminowanie z obrotu Docelowej Decyzji MTR Kontrahenta może powodować konieczność/prawo ponownego obliczenia należnych stronom wynagrodzeń za okres od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. (z zastosowaniem pierwotnych Stawek MTR należnych Kontrahentowi, określonych w Umowie, i wyliczonych na ich podstawie Stawek MTR Spółki, zgodnie z asymetrią wynikającą z Tymczasowej Decyzji MTR Spółki i Docelowej Decyzji MTR Spółki). Z przeprowadzonej przez Spółkę wstępnej kalkulacji wynika, że obie strony powinny sobie wzajemnie dopłacić określone kwoty tytułem uzupełnienia należnych im wynagrodzeń, przy czym dopłata, którą Kontrahent powinien uiścić na rzecz Spółki powinna być wyższa od dopłaty należnej Kontrahentowi od Spółki.

W związku z pewnymi wątpliwościami natury prawnej Spółka rozważa wszczęcie postępowania sądowego (poprzez złożenie pozwu), aby ostatecznie rozstrzygnąć, czy za omawiany okres Spółce przysługuje dodatkowe wynagrodzenie. Przed złożeniem pozwu Spółka wezwie Kontrahenta do zapłaty brakującej części wynagrodzenia, wystawiając odpowiedni dokument. W przeszłości Spółka i Kontrahent próbowały już dojść do porozumienia w tym zakresie - odbywały się nawet posiedzenia pojednawcze z udziałem stron, ale Kontrahent konsekwentnie odmawia) zawarcia ugody.

Na początku 2019 r. upływa termin na złożenie pozwu (po tym terminie żądanie Spółki ostatecznie ulegnie przedawnieniu), co skłoniło Spółkę do podjęcia jeszcze w 2018 r. próby uzyskania podwyższonego wynagrodzenia za wykonane usługi.

Za względu na ekonomikę procesową, Spółka rozważa dochodzenie od Kontrahenta jedynie różnicy wzajemnych roszczeń, skalkulowanej jako brakująca część wynagrodzenia należnego Spółce od Kontrahenta z tytułu świadczenia na jego rzecz Usług VMT w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. (skalkulowanego w oparciu o Tymczasową Decyzję MTR Spółki i Docelową Decyzję MTR Spółki), pomniejszona o brakującą część wynagrodzenia należnego Kontrahentowi za świadczenie w ww. okresie analogicznej usługi na rzecz Spółki (skalkulowanego w oparciu o Umowę).

Należy podkreślić, że Spółka w przeszłości rozliczyła podatek VAT oraz podatek dochodowy z tytułu świadczonych Usług VMT na rzecz Kontrahenta. Podatki te zostały skalkulowane w oparciu o wynagrodzenie ustalone zgodnie ze Stawkami MTR wynikającymi z odpowiednich decyzji Prezesa UKE (które pozostały wówczas w mocy). Podatek VAT był rozliczany w deklaracjach za konkretne miesiące wypadające w latach 2009, 2010 i 2011, natomiast podatek dochodowy w rozliczeniach za te poszczególne lata (jednakże w latach 2009, 2010 i 2011 Spółka wykazała stratę podatkową, którą zgodnie z treścią art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: „UPDOP”) rozliczała w następnych latach podatkowych).

Spółka nie posiada żadnych informacji, aby w stosunku do lat 2009, 2010, 2011 zaistniały przesłanki do przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jaki dokument Spółka powinna wystawić na rzecz Kontrahenta, występując do niego z wnioskiem o zapłatę podwyższonego wynagrodzenia, z tytułu Usług VMT świadczonych w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., w szczególności czy Spółka powinna wystawić fakturę korygującą, czy notę księgową (notę obciążeniową)?
2. Czy w związku z żądaniem Spółki o zapłatę przez Kontrahenta podwyższonego wynagrodzenia z tytułu Usług VMT świadczonych w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. Spółka powinna rozliczyć podatek VAT w przeszłości lub w bieżących rozliczeniach z tytułu VAT?
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wystawione przez Wnioskodawcę dokumenty (zgodnie z odpowiedzią udzieloną na pytanie nr 1), potwierdzające zmianę wysokości przychodów Spółki za okres 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., nie spowodują dla Wnioskodawcy obowiązku rozpoznania dodatkowego przychodu podatkowego?
4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ewentualne płatności otrzymane przez Spółkę w związku z wystawionymi przez Wnioskodawcę dokumentami (zgodnie z odpowiedzią udzieloną na pytanie nr 1), potwierdzającymi zmianę wysokości przychodów Spółki za okres 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., nie spowodują dla Wnioskodawcy obowiązku zwiększenia bądź zmniejszenia przychodu podatkowego?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytanie oznaczone Nr 3 i 4 wniosku.

W kwestiach poruszanych w pytaniach oznaczonym Nr 1 i 2, a dotyczących podatku od towarów i usług zostanie wydana odrębna interpretacja.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 i 4

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawione przez Wnioskodawcę dokumenty (zgodnie z odpowiedzią udzieloną na pytanie nr 1), potwierdzające zmianę wysokości przychodów Spółki za okres 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., nie spowodują dla Wnioskodawcy obowiązku zwiększenia bądź zmniejszenia przychodu podatkowego. Obowiązek rozpoznania dodatkowego przychodu nie powstanie również w przypadku otrzymania przez Spółkę ewentualnych płatności w związku z wystawionymi przez Wnioskodawcę ww. dokumentami.

Kwestia momentu rozpoznania dla celów podatku dochodowego od osób prawnych korekty przychodów została kompleksowo uregulowana przez ustawodawcę w art. 12 ust. 3j-3m UPDOP.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3j UPDOP, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Pojęcia „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki” nie zostały zdefiniowane przez ustawodawcę. Niemniej, w praktyce przyjmuje się, że w związku z brakiem definicji legalnej, powyższe pojęcia należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Tym samym, za błąd rachunkowy należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń. Może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości kosztu na złote, etc.). Natomiast, definiując pojęcie omyłka, można powołać się na definicję słownikową, zgodnie z którą omyłka to „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji, za inną oczywistą omyłkę należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym, np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru; nieprawidłowe wystawienie lub nieprawidłowe ujęcie dowodu księgowego. Ponadto, w praktyce przyjmuje się, że omyłka musi mieć charakter pierwotny i musi być oczywista. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości, co do charakteru przyczyn korekty, korekta powinna być dokonywana w okresie wystawienia faktury korygującej.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3k UPDOP, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 3j, podatnik nie osiągnął przychodów lub osiągnięte przychody są niższe od kwoty zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody.

Równocześnie zgodnie z normą art. 12 ust. 31 UPDOP, przepisów ust. 3j i 3k nie stosuje się, jeżeli korekta dotyczy przychodu związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Z powyższej regulacji wprost zatem wynika, że podatnik może dokonać korekty (in plus i in minus) przychodów tylko do czasu istnienia zobowiązania podatkowego.

Jak Spółka wskazała powyżej, na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W praktyce termin ten może ulec wydłużeniu w związku z zawieszeniem lub przerwaniem biegu terminu przedawnienia (art. 70 § 2-7 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 70 § 2 Ordynacji, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 Ordynacji podatkowej, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia, zgodnie z normą art. 70 § 3 Ordynacji, przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

Bieg terminu przedawnienia, zgodnie z normą art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Ponadto, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z treścią art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej, zostaje zawieszony z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
   
   

Mając na uwadze powyższe, o ile bieg terminu przedawnienia nie został przerwany bądź zawieszony, to zobowiązanie podatkowe ulega przedawnieniu z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z powyższym, należy podkreślić, że w ocenie Spółki, w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek dotyczących zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia wymieniona w Ordynacji podatkowej, w związku z czym bieg terminu przedawnienia biegnie na zasadach ogólnych - tj. zobowiązanie podatkowe ulega przedawnieniu z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Mając na uwadze powyższe, z brzemienia norm art. 12 ust. 3j i ust. 3k UPDOP jednoznacznie wynika, że w przypadku przychodu związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu, korekty takiego przychodu (zarówno zwiększającej in plus, jak i zmniejszającej in minus):

• nie rozpoznaje się wstecz (tj. w okresie rozliczeniowym, w którym został rozpoznany pierwotny przychód), ani
  

• nie rozpoznaje się na bieżąco (tj. w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca).
  
  
  

W rezultacie, taka korekta przychodów (in plus bądź in minus) pozostaje neutralna na rozliczenia podatkowe podatnika.

W tym miejscu, warto zauważyć, że lustrzana regulacja została wprowadzona przez ustawodawcę po stronie kosztowej - tj. zgodnie z normami art. 15 ust. 4i - 4k UPDOP:

• jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty;
  

• jeżeli w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów;
  

• powyższych zasad nie stosuje się, jeżeli korekta dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.
  
  
  

A zatem, z jednej strony wystawca faktury (lub innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty) dotyczącej przychodu związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu, nie będzie zobowiązany do rozpoznania takiej korekty w kalkulacji przychodów podatkowych i z drugiej strony, odbiorca takiej faktury (lub innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty) nie będzie uprawniony do rozpoznania takiej korekty w kalkulacji kosztów podatkowych.

Tym samym, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż wystawienie przez Wnioskodawcę dokumentów (zgodnie z odpowiedzią udzieloną na pytanie nr 1), potwierdzających zmianę wysokości przychodów Spółki za okres od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., nie spowodują dla Wnioskodawcy obowiązku zwiększenia bądź zmniejszenia przychodu podatkowego. Obowiązek rozpoznania dodatkowego przychodu nie powstanie również w przypadku otrzymania przez Spółkę ewentualnych płatności w związku z wystawionymi przez Wnioskodawcę ww. dokumentami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.