Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.46.2018.1.AG
z 21 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku sporządzania dokumentacji cen transferowych dla pożyczek udzielonych przed 2017 r. w następnych latach po ich udzieleniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku sporządzania dokumentacji cen transferowych dla pożyczek udzielonych przed 2017 r. w następnych latach po ich udzieleniu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej, którą tworzy szereg podmiotów, kooperujących ze sobą na wielu płaszczyznach, z których jedną jest finansowanie. Odbywa się ono zazwyczaj poprzez udzielanie wewnątrzgrupowych pożyczek oraz poprzez emisje obligacji. W konsekwencji Spółka udzielała jak i udzielane jej były i są finansowania. Wśród takich transakcji znajdują się m.in.:

1. – pożyczki, które zostały udzielone przed 1 stycznia 2017 r. i są spłacane do dnia dzisiejszego. W przypadku niniejszych pożyczek nie nastąpiły żadne zmiany dot. terminu spłaty i/lub kwoty pożyczki.
   
2. – pożyczki, które zostały udzielone przed 1 stycznia 2017 r., w przypadku których został zawarty aneks zmieniający kwotę pożyczki i/lub termin spłaty.
   
   
   

W związku z nowym brzmieniem art. 9a ustawy o CIT wprowadzonym w życie 1 stycznia 2017 r. Spółka ma wątpliwości co do sposobu określenia szczegółowego zakresu dokumentacji, jaką powinna przygotować w stosunku do realizowanych z podmiotami powiązanymi transakcji, które zostały rozpoczęte przed 1 stycznia 2017 r., ale ich realizacja trwa do chwili obecnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w odniesieniu do pożyczek „A”, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r., należy uznać, że są „dokonywane” w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o CIT w kolejnych latach podatkowych (począwszy od 2017 r.), aż do momentu upływu terminu udzielenia pożyczki i w efekcie Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych transakcji również w kolejnych latach?
2. Czy w odniesieniu do pożyczek „B”, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r., należy uznać, że są „dokonywane” w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o CIT w kolejnych latach podatkowych (począwszy od 2017 r.), aż do momentu upływu terminu udzielenia pożyczki i w efekcie Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych transakcji również w kolejnych latach?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. W zakresie pytania nr 2 wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pożyczek „A” wskazanych w stanie faktycznym, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r. należy uznać, że nie są „dokonywane” w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”) w kolejnych latach podatkowych (począwszy od 2017 r.) aż do momentu upływu terminu udzielenia pożyczki i w efekcie Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych transakcji również w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.).

Zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a i b ustawy o CIT:

„Podatnicy:

1. których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro:
   1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4. mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
      
   2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)

– są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej „dokumentacją podatkową”.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego pod redakcją W. Doroszewskiego, „dokonywać” oznacza „zrobić coś, doprowadzić do skutku, urzeczywistnić, osiągnąć, spełnić”. Z kolei, zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „dokonywać” oznacza „dojść do skutku”. Biorąc pod uwagę powyższe, zwrot „dokonujący w roku podatkowym transakcji” odnosi się do transakcji, które w danym roku podatkowym „doszły do skutku”.

Z kolei, zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm., dalej: „KC”), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe definicje, transakcja „dochodzi do skutku”, jest dokonywana w odniesieniu do umowy pożyczki w momencie zobowiązania się pożyczkodawcy do jej udzielenia i zobowiązania się pożyczkobiorcy do jej spłaty, czyli w momencie zawarcia umowy pożyczki.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, powyższe wyraźnie wskazuje, że podatnicy są zobowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej jedynie dla transakcji dokonywanych z podmiotami powiązanymi w danym roku podatkowym, a zatem obowiązek sporządzenia dokumentacji dla umów pożyczek nie będzie rozciągał się na następne lata po jej dokonaniu, rozumianym – jak to zaznaczono powyżej – jako udzielenie pożyczki.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania powyżej potwierdzają niżej wymienione interpretacje indywidualne prawa podatkowego, wydane przez Ministra Finansów w ostatnim okresie w podobnych stanach faktycznych, albowiem w 2017 r./2018 r., np.:

• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn.: 0111-KDIB1-3.4010.337.2017.1.APO z dnia 12 października 2017 r.;
  

• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn.: 0111-KDIB1-3.4010.205.2017.1.JKT z dnia 18 października 2017 r.;
  

• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn.:0111-KDIB1-3.4010.283.2017.1.APO z dnia 12 października 2017 r.;
  

• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn.:0111-KDIB2-1.4010.309.2017.1.JP z dnia 4 stycznia 2018 r.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.