Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBII/1/415-472/14-2/KB
z 12 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 1 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 43/15 (data wpływu akt do Organu – 7 lutego 2018 r.) uchylającym zaskarżoną interpretację z 3 września 2014 r. oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3153/15 − Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w wniosku z 1 czerwca 2014 r. (data wpływu do Biura – 3 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania renty na podstawie wyroku sądowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania renty na podstawie wyroku sądowego.

W dniu 3 września 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPBII/1/415-472/14/BJ, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania renty na podstawie wyroku sądowego za nieprawidłowe.

Pismem z 29 września 2014 r. (data wpływu do Biura – 30 września 2014 r.) wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi w piśmie z 29 października 2014 r. znak: IBPBII/1/4152-51/14/BJ odmawiając zmiany ww. indywidualnej interpretacji indywidualnej.

Pismem z 5 grudnia 2014 r. (data wpływu do Organu – 11 grudnia 2014 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, w piśmie z 9 stycznia 2015 r. znak: IBPBII/1/4160-42/14/BJ udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 1 lipca 2015 r. sygn. aktI SA/Gl 43/15 uchylił zaskarżoną interpretację stwierdzając, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Organ od powyższego wyroku wniósł skargę kasacyjną, która została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3153/15.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 1 lipca 2015 r. sygn. Akt I SA/Gl 43/15 wpłynął do Organu 7 lutego 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z 10 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny w K. utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K. z 23 kwietnia 2013 r., którym zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni miesięczną rentę w wysokości 250,00 złotych do dnia ukończenia przez jej małoletniego syna 18 lat. Niniejsza renta została przyznana Wnioskodawczyni na podstawie art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód z renty zasądzonej wyrokiem sądu powszechnego na podstawie art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego jest zwolniony od podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego renta przysługuje osobom, względem których na zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny.

Wedle doktryny prawa cywilnego niniejsza renta ma charakter odszkodowawczy, stanowi wynagrodzenie straty jakiej doznała osoba uprawniona do alimentacji przez niemożność uzyskania świadczenia zezwalającego na zaspokojenie jej wszystkich potrzeb.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnionymi od podatku dochodowego są przychody uzyskane tytułem:

1. innych odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
2. alimentów otrzymanych na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł (art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
   
   

W ocenie Wnioskodawczyni, renta przyznana w wyroku realizuje powyższe dwa wyłączenia i jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 3 września 2014 r. znak: IBPBII/1/415-472/14/BJ − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania renty na podstawie wyroku sądowego – za nieprawidłowe.

Wnioskodawczyni zaskarżyła, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 1 lipca 2015 r. sygn. aktI SA/Gl 43/15 uchylił zaskarżoną interpretację stwierdzając, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd wskazał, powołując uregulowania zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 3b, 3c, art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 446 Kodeksu cywilnego, że w niniejszej sprawie zasądzona na rzecz strony wyrokiem Sądu Okręgowego renta miesięczna w wysokości 250 zł. do dnia ukończenia przez jej małoletniego syna 18 lat, przyznana na podstawie art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego, a przysługująca osobom, względem których na zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny mieści się w zwolnieniu zawartym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f., albowiem można ją zaliczyć do kategorii „inne odszkodowania” otrzymane na podstawie wyroku sądowego, a nie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem otrzymanym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani nie dotyczący korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Uwagę Sądu zwróciło zastrzeżenie organu interpretacyjnego, który wskazał (str. 3 interpretacji), że „jeżeli nawet przyjąć, że przyznana Wnioskodawczyni renta ma charakter odszkodowawczy, to w świetle art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego nie można uznać, że renta ta stanowi odszkodowanie”. Zdaniem Sądu, skoro organ interpretacyjny przyjął, że renta ma charakter odszkodowawczy, to nie można w oparciu o powyższe twierdzić, że do analizowanego przypadku nie może znaleźć zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Zdaniem Składu orzekającego w realiach faktycznych analizowanej sprawy tak właśnie jest. W ślad za wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2015 r. (sygn. akt III CSK 132/14, w: LEX nr 1652694) przyjdzie bowiem wskazać, że roszczenie przewidziane w art. 446 § 2 K.c. ma charakter odszkodowawczy.

Poglądu Sądu nie zmienia argumentacja organu interpretacyjnego, który wyraźnie oddziela rentę od odszkodowania. Wskazać bowiem przyjdzie, że w analizowanym również przez organ interpretacyjny przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f., Ustawodawca wyraźnie stanowi o tym, że odszkodowanie może przybrać postać renty, a zatem brak przeszkód do uznania, że przedmiotowa renta otrzymana na podstawie art. 446 § 2 Kc nie mieści się w zakresie zwolnienia, o który mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Nie można przy tym twierdzić, że sporna renta nie jest odszkodowaniem.

Sąd podkreślił, że zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni renta stanowi „inne odszkodowanie” zasądzone wyrokiem sądu i dlatego skarżąca winna korzystać ze zwolnienia podatkowego o jaki mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Brak jednolitego nazewnictwa występujący zarówno w ustawie podatkowej, jak i przepisach prawa cywilnego nie może, w ocenie Składu orzekającego, w rozpatrywanym przypadku pozbawiać prawa do zwolnienia podatkowego strony, dodatkowo doświadczonej przez sytuację losową uprawnienia, z którego korzystałaby w sytuacji życia codziennego, tj. czy to dobrowolna czy wymuszona realizacja obowiązku alimentacyjnego. Inna interpretacja rozpatrywanego przypadku naruszałby również zasadę równości.

Od ww. wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3153/15 oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że jak trafnie wskazano w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 6 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 496/16, przy wyznaczeniu zakresu pojęcia „inne odszkodowania”, użytego w art. 21 ust. 1 pkt 3b) u.p.d.o.f., należy odwołać się do wykładni celowościowej. „Użyty przez ustawodawcę zwrot nie ogranicza się jedynie do świadczeń, które w wyroku lub ugodzie sądowej tylko tak (wprost) zostały nazwane. Pozostawałoby to w sprzeczności z koniecznością respektowania podstawowych zasad konstytucyjnych, w tym zawierających gwarancje zaspokojenia określonych praw podmiotowych adresatom norm ustawowych. Przyznane przez sąd powszechny świadczenie jest bowiem niczym innym jak formą odszkodowania płaconą periodycznie (co miesiąc) na rzecz małoletniego dziecka, stanowiącym rekompensatę za utratę jednego z rodziców, nazwaną w Kodeksie cywilnym rentą”. Sąd uznając, że odszkodowawczy charakter tego świadczenia nie jest sporny, słusznie stwierdził, że „określenia i (użyte w art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f.) są synonimiczne. W uzasadnieniu cytowanego powyżej wyroku podkreślono, że roszczenie przewidziane w art. 446 § 2 K.c. wyraźnie nawiązuje do przesłanek obowiązku alimentacyjnego, gdyż roszczenie to powstaje w jego miejsce i w celu skompensowania uprawnionemu do alimentów tego, że utracił osobę, na której ten obowiązek wobec niego spoczywał i która go spełniała albo mogła być przymuszona do spełniania. Jednak kwestia potrzeb uprawnionego nie powinna być, w związku z charakterem odszkodowawczym tego roszczenia, wiązana z regulacją obowiązku alimentacyjnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt I ACa 431/15; Lex nr 1950476)”. W wyroku z dnia 30 stycznia 2015 r. (sygn. akt III CSK 132/14) Sąd Najwyższy jednoznacznie wskazał, że roszczenie przewidziane w art. 446 § 2 K.c. ma charakter odszkodowawczy.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił przedstawione powyżej stanowisko jednocześnie aprobując ocenę wyrażoną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, iż „zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni renta stanowi zasądzone wyrokiem sądu i dlatego skarżąca winna korzystać ze zwolnienia podatkowego o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f.”. Zdaniem Sądu, trafny jest argument, iż „brak jednolitego nazewnictwa występujący zarówno w ustawie podatkowej, jak i przepisach prawa cywilnego nie może [...] w rozpatrywanym przypadku pozbawiać prawa do zwolnienia podatkowego strony, dodatkowo doświadczonej przez sytuację losową uprawnienia, z którego korzystałaby w sytuacji życia codziennego, tj. czy to dobrowolna czy wymuszona realizacja obowiązku alimentacyjnego. Inna interpretacja rozpatrywanego przypadku naruszałby również zasadę równości”.

Mając na uwadze uzasadnienia wyroków: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 1 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 43/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3153/15, jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 1 czerwca 2014 r., który wpłynął do Organu 3 czerwca 2014 r., stwierdza, że w świetle zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, stanowisko Wnioskodawczyni, w zakresie skutków podatkowych przyznania renty na podstawie wyroku sądowego – jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3c cyt. ustawy – wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są alimenty na rzecz innych osób niż wymienione w lit. a), otrzymane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł.

Z wniosku wynika, że wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 23 kwietnia 2013 r. zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni miesięczną rentę w wysokości 250,00 złotych do dnia ukończenia przez jej małoletniego syna 18 lat. Niniejsza renta została przyznana Wnioskodawczyni na podstawie art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego.

Wnioskodawczyni uważa, że renta ta ma charakter odszkodowawczy i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b oraz art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 446 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz. 93 ze zm.) osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 446 § 3 Kodeksu cywilnego sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.

W myśl art. 446 § 4 Kodeksu cywilnego sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przywołany wyżej przepis Kodeksu cywilnego wymienia różne rodzaje świadczeń przyznanych najbliższym członkom rodziny zmarłego: rentę (w § 2), odszkodowanie (w § 3) i zadośćuczynienie (w § 4).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni wyrokiem Sądu Okręgowego renta miesięczna w wysokości 250 zł do dnia ukończenia przez jej małoletniego syna 18 lat, przyznana na podstawie art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego, a przysługująca osobom, względem których na zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny mieści się w zwolnieniu zawartym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem można ją zaliczyć do kategorii „inne odszkodowania” otrzymane na podstawie wyroku sądowego, a nie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem otrzymanym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani nie dotyczący korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Tym samym skoro renta, o której mowa we wniosku korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy, bezprzedmiotowe stało się analizowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie pokrywał się z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.