Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.378.2017.2.JR
z 28 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2018 r. (data wpływu 30 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 stycznia 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.378.2017.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 stycznia 2018 r. (data doręczenia 19 stycznia 2018 r.). W dniu 30 stycznia 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem nadany w dniu 26 stycznia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 21 sierpnia 2017 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawcą umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Wnioskodawca nie zgodził się z tym rozwiązaniem i złożył do właściwego sądu pracy odwołanie. W odwołaniu tym domagał się zasądzenia na Jego rzecz od pracodawcy kwoty 11 970 zł, która to kwota stanowiła równowartość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (3 m-ce x 3 990 zł = 11 970 zł).

Sąd nadał sprawie sygnaturę, przesłał pracodawcy odpis odwołania oraz zawiadomił strony postępowania o terminie rozprawy. Pracodawca po otrzymaniu korespondencji z sądu, skontaktował się z pełnomocnikiem Wnioskodawcy i zasygnalizował chęć zawarcia ugody. Strony (pracodawca i Wnioskodawca) doszły do porozumienia. Została zawarta ugoda, w której znajdowało się bezpośrednie odwołanie do konkretnej sprawy sądowej poprzez wskazanie sądu oraz sygnatury akt postępowania sądowego. Zgodnie z treścią ugody pracodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty 11 970 zł, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania, a Wnioskodawca zrzekł się wszelkich roszczeń względem pracodawcy objętych wniesionym do sądu odwołaniem oraz zobowiązał się do cofnięcia odwołania (powództwa) w tej konkretnej sprawie zawisłej przed sądem wraz z zrzeczeniem się roszczeń. Ugoda została zawarta przed pierwszym terminem rozprawy. Po jej zawarciu Wnioskodawca wykonał swoje zobowiązania, a sąd postępowanie umorzył. Zgodnie z regulacją zawartą w ugodzie, Wnioskodawca do pisma procesowego cofającego odwołanie (powództwo) załączył zawartą ugodę, a zatem sąd się z nią zapoznał i na tej podstawie uznał, że cofnięcie odwołania jest dopuszczalne i postępowanie umorzył. Następnie pracodawca przelał na rachunek bankowy Wnioskodawcy kwotę 9 815 zł, zamiast umówionej kwoty 11 970 zł. Brakująca kwota 2 155 zł stanowiła 18 % z kwoty 11 970 zł, a zatem pracodawca potrącił Wnioskodawcy podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 11 970 zł.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 26 stycznia 2018 r. wskazał, że zawarta ugoda nie jest zawarta przed sądem orzekającym w sprawie, jest to ugoda pozasądowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Jego byłym pracodawcą, niemniej jednak jest to ugoda zawarta bezpośrednio w związku z wszczętym postępowaniem przed sądem orzekającym. W pierwszej kolejności doszło do wszczęcia postępowania sądowego. Pracodawca po otrzymaniu korespondencji z sądu zawierającej odwołanie, zdecydował się zawrzeć z Wnioskodawcą ugodę. Nie była jednak ona zawarta na sali rozpraw. Ugoda została zawarta w dniu 26 września 2017 r. W stosunku do ugody nie ma zastosowania problematyka uprawomocnienia się. W wyniku zawartej ugody uległ zmianie tryb rozwiązania umowy o pracę z rozwiązania stosunku pracy z winy pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia, na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Pracodawca sprostował świadectwo pracy.

Wysokość odszkodowania wynika wprost z przepisów ustawy, tj. z art. 58 Kodeksu pracy. Stanowi ono równowartość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Wnioskodawca pobierał wynagrodzenie w kwocie 3 990 zł. Okres wypowiedzenia z uwagi na długość zatrudnienia wynosił w niniejszej sprawie 3 miesiące, a zatem wysokość odszkodowania wyniosła 11 970 zł (3 990 zł x 3).

W dniu 9 listopada 2017 r., Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie w kwocie 9 815 zł. Odszkodowanie zostało pomniejszone o podatek dochodowy od osób fizycznych, który potrącił pracodawca. Jest to istotą wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, sformułowane we wniosku oraz jego uzupełnieniu:

1. Czy zawarta pomiędzy pracodawcą a Wnioskodawcą ugoda jest ugodą sądową w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wskazana w ugodzie kwota 11 970 zł, która w istocie stanowi odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika bez wypowiedzenia, jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych?
3. Kto powinien zapłacić podatek dochodowy od odszkodowania wypłaconego na mocy ugody - Wnioskodawca (były pracownik), czy pracodawca?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą ugoda, jest ugodą sądową w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazana w ugodzie kwota 11 970 zł jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych. To Wnioskodawca powinien zapłacić podatek dochodowym od osób fizycznych od odszkodowania wypłaconego na mocy ugody.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 21 sierpnia 2017 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawcą umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Wnioskodawca nie zgodził się z tym rozwiązaniem i złożył do właściwego sądu pracy odwołanie, w którym domagał się zasądzenia na Jego rzecz od pracodawcy kwoty stanowiącej równowartość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Sąd nadał sprawie sygnaturę, przesłał pracodawcy odpis odwołania oraz zawiadomił strony postępowania o terminie rozprawy. Pracodawca po otrzymaniu korespondencji z sądu, skontaktował się z pełnomocnikiem Wnioskodawcy i zasygnalizował chęć zawarcia ugody. Strony (pracodawca i Wnioskodawca) doszły do porozumienia. Została zawarta ugoda, w której znajdowało się bezpośrednie odwołanie do konkretnej sprawy sądowej poprzez wskazanie sądu oraz sygnatury akt postępowania sądowego.

Zgodnie z treścią ugody pracodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy umówionej kwoty w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania, a Wnioskodawca zrzekł się wszelkich roszczeń względem pracodawcy objętych wniesionym do sądu odwołaniem oraz zobowiązał się do cofnięcia odwołania (powództwa) w tej konkretnej sprawie zawisłej przed sądem wraz z zrzeczeniem się roszczeń. Ugoda została zawarta przed pierwszym terminem rozprawy. Po jej zawarciu Wnioskodawca wykonał swoje zobowiązania, a sąd postępowanie umorzył. Wnioskodawca wskazał, że zawarta ugoda nie jest zawarta przed sądem orzekającym w sprawie, jest to ugoda pozasądowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Jego byłym pracodawcą, niemniej jednak jest to ugoda zawarta bezpośrednio w związku z wszczętym postępowaniem przed sądem orzekającym. Nie była jednak ona zawarta na sali rozpraw. Ugoda została zawarta w dniu 26 września 2017 r. W wyniku zawartej ugody uległ zmianie tryb rozwiązania umowy o pracę z rozwiązania stosunku pracy z winy pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Pracodawca sprostował świadectwo pracy. Wysokość odszkodowania wynika wprost z przepisów ustawy, tj. z art. 58 Kodeksu pracy i stanowi równowartość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Wnioskodawca, w dniu 9 listopada 2017 r., otrzymał odszkodowanie, które zostało pomniejszone o podatek dochodowy od osób fizycznych, potrącony przez pracodawcę.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że wyróżnia się ugodę sądową i ugodę pozasądową. Ugoda pozasądowa może zostać zawarta zarówno przed wszczęciem postępowania, jak i w jego trakcie – wówczas powinna zobowiązywać powoda do cofnięcia pozwu. Sąd nie jest związany ugodą pozasądową, chociaż tworzy ona nowy stan faktyczny i prawny sprawy, więc musi wpłynąć na jego rozstrzygnięcie. Może ona zostać zawarta w dowolnym momencie, niezależnie od tego, czy między stronami toczyło się lub toczy jakieś postępowanie. Natomiast ugoda sądowa zawierana jest jak sama nazwa wskazuje przed sądem, w trakcie posiedzenia. Ma ona moc wyroku sądowego.

Wnioskodawca przedstawiając opis stanu faktycznego jednoznacznie wskazał, że zawarta ugoda nie została zawarta przed sądem orzekającym w sprawie, jest to ugoda pozasądowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Jego byłym pracodawcą, niemniej jednak jest to ugoda zawarta bezpośrednio w związku z wszczętym postępowaniem przed sądem orzekającym. Tutejszy Organ zauważa, że Wnioskodawca w związku z zawartą ugodą zrzekł się wszelkich roszczeń względem pracodawcy objętych wniesionym do sądu odwołaniem oraz zobowiązał się do cofnięcia odwołania (powództwa) w tej konkretnej sprawie zawisłej przed sądem wraz z zrzeczeniem się roszczeń. Na gruncie rozpatrywanej sprawy nie doszło przed sądem do stwierdzenia naruszenia przypisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jak sam Wnioskodawca wskazał doszło do zawarcia ugody pozasądowej, na mocy której pracodawca zobowiązał się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Ponadto w wyniku zawartej ugody uległ zmianie tryb rozwiązania umowy o pracę z rozwiązania stosunku pracy z winy pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia, na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron.

Zatem wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie, jak to jednoznacznie wynika z przedstawionego wyżej opisu, mamy do czynienia z ugodą pozasądową.

Wskazać należy, że kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.).

Na podstawie art. 56 § 1 ustawy Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Z kolei zgodnie z art. 58 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Nie zmienia tego fakt, że punktem wyjścia do wyliczenia wysokości odszkodowania – w przedmiotowej sprawie – był art. 58 Kodeksu pracy. W rozpatrywanej sprawie źródłem wypłaty odszkodowania nie był przepis rangi ustawowej, lecz umowa zawarta na tle stosunku pracy z byłym pracodawcą. Nie można zatem uznać, że odszkodowanie, którego podstawą jest umowa cywilnoprawna – ugoda pozasądowa zawarta przez strony, mocą ich woli, podlega zwolnieniu podatkowemu jako odszkodowanie ustawowe, gdyż bezpośrednią podstawą wypłacenia tego odszkodowania były postanowienia ugody, a nie ustawa.

Z kolei art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) stanowi, że strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że określone w ugodzie pozasądowej świadczenie przyznane Wnioskodawcy nie jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego odszkodowanie otrzymane od byłego pracodawcy nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu. Stanowi ono przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że podmiotem zobowiązanym do obliczenia, pobrania i wpłacenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek jest były pracodawca Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.