Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.2.2018.2.JK3
z 27 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2018 r. (data nadania 2 lutego 2018 r., data wpływu 2 lutego 2018 r.) na wezwanie z dnia 31 stycznia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3-3.4011.2.2018.1.JK3 (data nadania 1 lutego 2018 r., data doręczenia 2 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-3-3.4011.2.2018.1.JK3 z dnia 31 stycznia 2018 r. (data nadania 1 lutego 2018 r., data doręczenia 2 lutego 2018 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 2 lutego 2018 r. (data nadania 2 lutego 2018 r., data wpływu 2 lutego 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą na stałe mieszkającą w Polsce. W 2014 r. pracował zarobkowo w Holandii. W dniu 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego poniósł szkodę. Na podstawie porozumienia z dnia 4 października 2017 r. Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie w kwocie 169.000 euro. Kwota została Wnioskodawcy wypłacona w 2017 r. Odszkodowanie obejmuje wszelką szkodę materialną i niematerialną, którą Wnioskodawca poniósł i/lub może jeszcze ponieść w przyszłości w wyniku opisanego zdarzenia, a więc również w celu wynagrodzenia możliwych szkód, które nie są i/lub nie mogą być przewidziane w czasie zawierania wskazanego porozumienia. Z uzyskanego odszkodowania Wnioskodawca będzie rozliczał się w Holandii.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że dnia 1 kwietnia 2014 r. uległ wypadkowi w pracy na terenie Holandii (stocznia S.). W wyniku tego wypadku Wnioskodawca doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w postaci złamania kręgosłupa (złamanie kompresyjne) dwóch kręgów oraz ogólne zniekształcenie. Odpowiedzialnością za tę szkodę została obarczona firma S. W chwili zdarzenia firma S. była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej w firmie A.

Przedmiotowe odszkodowanie, które Wnioskodawca otrzymał zostało wynegocjowane przez Holenderską kancelarię adwokacką T. BV w drodze ugody pozasądowej. Kwota odszkodowania została wypłacona w 2017 r. Niniejsze odszkodowanie Wnioskodawca będzie rozliczał podatkowo na terenie Holandii.

A. wypłacił Wnioskodawcy, zarówno za siebie jak i za wymienionego ubezpieczonego kwotę 169.000 euro (słownie: sto sześćdziesiąt dziewięć tysięcy euro), jako odszkodowanie za szkodę materialną i niematerialną, którą Wnioskodawca poniósł i/lub może jeszcze ponieść w przyszłości w wyniku opisanego zdarzenia, a więc również w celu wynagrodzenia możliwych szkód, które nie są i/lub nie mogą być przewidziane w czasie zawierania niniejszego porozumienia.

Zgodnie z ugodą wraz z ubezpieczycielem A. wymieniona płatność rekompensuje koszty pomocy domowej, utratę niezdolności do pracy, samodzielność, koszty opieki zdrowotnej, inwalidztwo w jak najszerszym znaczeniu, szkody emerytalne i inne szkody majątkowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana w 2017 r. kwota odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w Holandii podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c.
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W orzecznictwie wskazuje się, że powyższe zwolnienie, o którym mowa może - jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania wynikają wprost ze wskazanych w nim przepisów - znaleźć zastosowanie niezależnie od tego, czy ich bezpośrednim tytułem jest decyzja organu państwa, wyrok sądu czy też umowa. Stanowisko to potwierdził NSA w Warszawie w wyroku z dnia 28 czerwca 2004 r. FSK 196/04, cyt.: „Z kolei za odszkodowania wypłacone na podstawie przepisów prawa uznać należy odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem okaże się decyzja organu państwa, wyrok sądu czy też umowa, jak to miało miejsce w sprawie rozpatrywanej Umowa opierała się bowiem na przepisie prawa”.

Ponadto należy zauważyć, że zwolnienie od podatku otrzymanego odszkodowania dotyczy również kwot podatku wypłaconego za granicą z tytułu wypadku przy pracy, który zdarzył się podczas pracy za granicą. W myśl art. 3 ust. 1 Rozporządzenia (WE) nr 1992/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, osoby zamieszkujące terytorium jednego z państw członkowskich, do których stosuje się przepisy niniejszego rozporządzenia - podlegają obowiązkom i korzystają z praw wynikających z ustawodawstwa każdego państwa członkowskiego na tych samych warunkach, co obywatele tego państwa. Istotna jest także preambuła ww rozporządzenia, w której stwierdza się, że „należy, w ramach tej koordynacji, zagwarantować w granicach Wspólnoty, pracownikom pochodzącym z Państw członkowskich, jak i osobom po nich uprawnionym oraz osobom pozostałym przy życiu, równość traktowania w świetle różnych ustawodawstw krajowych.” Stosownie do art. 4 ust. 1 lit. e Rozporządzenia nr 1408/71 rozporządzenie stosuje się do wszystkich ustawodawstw odnoszących się do gałęzi zabezpieczenia społecznego, które dotyczą świadczeń z tytułu wypadku przy pracy i choroby zawodowej.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca również powołuje się na treść wyroku NSA z dnia 31 lipca 2012 r., II FSK 2593/10 W orzeczeniu tym sąd stwierdził: „Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest to, czy ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w tym przepisie korzysta odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy otrzymywane przez Skarżącego z Włoch. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f stanowi, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przy interpretacji wspomnianego przepisu nie można poprzestać tylko na jego treści. Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej wykładnia językowa przepisów krajowych już bowiem nie wystarcza Konieczna jest ich interpretacja w świetle prawa wspólnotowego (por. wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2010 r. I GSK 911/09, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - orzeczenia.nsa.gov pl - zwana dalej w skrócie: „CBOSA”). Obowiązek ten wynika zarówno z art. 10 TWE (obecnie „Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej”, dalej w skrócie: „TFUE”) jak i art. 91 Konstytucji RP. W konsekwencji wszystkie organy państwa powinny dokonywać wykładni prawa krajowego tak, aby uwzględniała ona treść, jak i cel przepisu prawa wspólnotowego (por. wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2010 r.. I FSK 1846/08 i powołane tam orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości; CBOSA). To powoduje, że nie mogą być aprobowane wyniki interpretacji przepisów prawa wewnętrznego w kierunku prowadzącym do rezultatu odmiennego, niż wynikający z prawa wspólnotowego. Potwierdza to także orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyrok z dnia 21 września 2004 r. K 34/03, OTK-A 2004/8/84) (…) W stanie faktycznym sprawy Skarżący jako obywatel polski mieszkający na terytorium RP i płacący tu podatek dochodowy od osób fizycznych, z tytułu świadczenia otrzymywanego z Włoch (odszkodowania przyznanego na mocy obowiązujących we Włoszech przepisów), jest traktowany przez polskie prawo, wskutek interpretacji organów podatkowych, w inny sposób niż podatnicy płacący w Polsce podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu analogicznych świadczeń uzyskiwanych na terytorium RP otrzymanych na podstawie prawa polskiego. Organy podatkowe odmawiając Skarżącemu (rezydentowi) prawa do skorzystania ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., tłumaczą, że przepisy na podstawie których Skarżącemu przyznano odszkodowanie nie należy do krajowego porządku prawnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w świetle wspólnotowego zakazu dyskryminacji oraz wspólnotowej zasady swobodnego przepływu osób nie można zaakceptować różnego traktowania podatnika tylko z uwagi na fakt, że podatnik (rezydent) prawo do przedmiotowego odszkodowania uzyskał pracując poza granicami RP, tj. w innym państwie członkowskim na podstawie obowiązującego tam ustawodawstwa. Zaznaczyć należy, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, bez zróżnicowań dyskryminujących jak i faworyzujących.”

W świetle powyższych przepisów prawa wspólnotowego oraz prawa polskiego, jak również wydanych wyroków sądowych, kwota otrzymanego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy wykonywanej za granicą jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ze złożonego wniosku wynika, że wątpliwości Wnioskodawcy wzbudza kwestia opodatkowania odszkodowania należnego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej holenderskiego pracodawcy, do którego wypłaty zobowiązana jest firma ubezpieczeniowa, w związku z wypadkiem, jakiemu uległ Wnioskodawca świadcząc pracę w Holandii.

Mając na uwadze wcześniej cytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w celu wyjaśnienia powyższej kwestii w pierwszej kolejności należy odwołać się do przepisów Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 22 ww. Konwencji, dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Biorąc pod uwagę zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów odszkodowania należne od towarzystwa ubezpieczeniowego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej holenderskiego pracodawcy, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Do opodatkowania ww. świadczenia w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu. To oznacza, że zwolnieniem tym nie są objęte wszystkie odszkodowania (zadośćuczynienia), a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosowanych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań (zadośćuczynień).

Ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) zadośćuczynienia/odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji, gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem aby wypłacone zadośćuczynienie/odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
2. podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.
   
   
   

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych m.in. w prawomocnym wyroku z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1113/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyjaśnił, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzysta ze zwolnienia w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: jego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz że podstawą jego przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

W świetle powyższych przepisów w przypadku, gdy podstawą przyznania odszkodowania jest zawarta ugoda, inna niż ugoda sądowa, wówczas takie świadczenie nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą na stałe mieszkającą w Polsce. W 2014 r. pracował zarobkowo w Holandii. W dniu 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego poniósł szkodę. Na podstawie porozumienia z dnia 4 października 2017 r. Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie w kwocie 169.000 euro. Kwota została Wnioskodawcy wypłacona w 2017 r. Odszkodowanie obejmuje wszelką szkodę materialną i niematerialną, którą Wnioskodawca poniósł i/lub może jeszcze ponieść w przyszłości w wyniku opisanego zdarzenia, a więc również w celu wynagrodzenia możliwych szkód, które nie są i/lub nie mogą być przewidziane w czasie zawierania wskazanego porozumienia. W wyniku wypadku Wnioskodawca doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w postaci złamania kręgosłupa. Odpowiedzialnością za tę szkodę została obarczona firma S. (pracodawca). W chwili zdarzenia firma S. była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej w firmie A. Przedmiotowe odszkodowanie, które Wnioskodawca otrzymał zostało wynegocjowane w drodze ugody pozasądowej.

Wobec tego w rozpatrywanej sprawie źródłem wypłaty odszkodowania nie był wyrok ani ugoda sądowa, lecz zawarta ugoda pozasądowa. Zatem, skoro podstawą przyznania Wnioskodawcy odszkodowania była zawarta ugoda inna niż ugoda sądowa, to ww. świadczenie nie podlega zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
   
   

W myśl art. 24 ust. 15 ww. ustawy, dochodem z tytułu inwestowania składki ubezpieczeniowej w związku z umową ubezpieczenia zawartą na podstawie przepisów o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, w przypadku ubezpieczeń związanych z funduszami kapitałowymi, jest różnica między wypłaconą kwotą świadczenia a sumą składek wpłaconych do zakładu ubezpieczeń, które zostały przekazane na fundusz kapitałowy.

Z kolei art. 24 ust. 15a cytowanej ustawy stanowi, że dochodem z tytułu inwestowania składki ubezpieczeniowej w związku z umową ubezpieczenia na życie lub dożycie, zawartą na podstawie odrębnych przepisów, w której świadczenie zakładu ubezpieczeń z tytułu dożycia jest:

1. ustalane na podstawie określonych indeksów lub innych wartości bazowych albo
   
2. równe składce ubezpieczeniowej powiększonej o określony w umowie ubezpieczenia wskaźnik

- jest różnica między wypłaconą kwotą świadczenia a składką wpłaconą do zakładu ubezpieczeń.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pracodawcy jakie otrzymał Wnioskodawca z tytułu wypadku przy pracy w Holandii jest zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych objęte są dyspozycją tego przepisu.

W konsekwencji, wyżej wskazanego dochodu nie należy wykazywać w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym został on otrzymany.

Tut Organ zaznacza, że stanowisko Wnioskodawcy – uznano za nieprawidłowe ze względu na błędne uzasadnienie stanowiska. Zdaniem bowiem Wnioskodawcy kwota otrzymanego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy wykonywanej za granicą jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zdaniem tut. Organu odszkodowanie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pracodawcy jakie otrzymał Wnioskodawca z tytułu wypadku przy pracy w Holandii jest zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 24, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.