Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.29.2018.1.JK2
z 23 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku zastosowaniem ujemnego oprocentowania z tytułu udzielonego kredytu na własne cele mieszkaniowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku zastosowaniem ujemnego oprocentowania z tytułu udzielonego kredytu na własne cele mieszkaniowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) posiada siedzibę dla celów podatkowych i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w sposób stały na terytorium Polski. Bank prowadzi działalność bankową na podstawie stosownego zezwolenia wydanego przez Komisję Nadzoru Finansowego, w oparciu o regulacje ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (jest „bankiem krajowym” w rozumieniu tej ustawy).

W ramach prowadzonej działalności bankowej udzielał osobom fizycznym (dalej jako: „Klienci”) przed dniem 15 stycznia 2015 r. kredytów bankowych na cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie w polskich złotych denominowanych lub indeksowanych do franka szwajcarskiego oraz w samym franku szwajcarskim (dalej: „kredyty frankowe”). Oprocentowanie kredytów frankowych opierało się na stopie LIBOR 3M powiększonej o określoną marżę.

W związku ze stopniowym obniżaniem stóp procentowych przez Szwajcarski Bank Centralny stopy LIBOR osiągnęły stan ujemny (ok. - 0,7%) oraz decyzją tego Banku z dnia 15 stycznia 2015 r. o uwolnieniu kursu franka szwajcarskiego i gwałtownym umocnieniu tej waluty względem polskiego złotego (kurs CHF/PLN tego dnia przekroczył 5 PLN za 1 CHF), decyzją Zarządu Bank wprowadził mechanizm okresowej ulgi jako rozwiązanie dodatkowe, ograniczone w czasie, wychodzące poza zakres postanowień umów kredytów frankowych.

Mechanizm okresowej ulgi ma zastosowanie do kredytów frankowych, gdy suma stawki LIBOR i marży będzie przyjmować wartość ujemną. Jeśli przedmiotowa suma przyjmie wartość ujemną tylko w części odpowiedniego okresu zapadalności rat kredytowych, wówczas mechanizm okresowej ulgi jest stosowany tylko w tej części okresu. Mechanizm polega na przekazywaniu przez Bank 10 dnia każdego miesiąca kalendarzowego, ze środków własnych, na tzw. rejestr nadpłat w ramach rachunku technicznego kredytu frankowego Klienta kwot w CHF (kwota ulga stanowiąca, tzw. ujemną kwotę odsetek) za okres obejmujący poprzedni pełny miesiąc kalendarzowy.

Wyżej opisana ulga odpowiada przedmiotowo świadczeniu opisanym w § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 listopada 2017 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dziennik Ustaw z 2017 r. poz. 2167, dalej: „rozporządzenie CHF”).

Rozporządzenie CHF wprowadziło w okresie 1 stycznia 2017 roku do 31 grudnia 2018 roku zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodów osób fizycznych osiągniętych z tytułu opisanych w § 1 pkt 2 świadczeń z tytułu tzw. ujemnych odsetek, o ile kredyt frankowy został udzielony przed 15 stycznia 2015 r. na własne cele mieszkaniowe. „Własne cele mieszkaniowe” rozporządzenie CHF definiuje poprzez odesłanie do listy wydatków wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm., dalej: UPDOF), w tym kredytów refinansowych.

Kredyty frankowe udzielane przez Bank mieściły się w zakresie „celów mieszkaniowych” (wydatków kredytobiorców) wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1 UPDOF. Bank jako kredytodawca nie miał przy tym wiedzy czy kredyt frankowy w momencie zawierania umowy udzielany był na „własny” cel mieszkaniowy Klienta, tj. zaspokojenie jego własnych celów mieszkaniowych czy też np. w celach inwestycyjnych (np. zakup lokalu mieszkalnego pod wynajem) czy też na rzecz zaspokojenia celów mieszkaniowych innych osób (np. zakup lokalu mieszkalnego przez rodziców dla dzieci).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przez użyty w § 1 pkt 2 oraz § 4 rozporządzenia CHF (przepisie prawa podatkowego) termin „własne cele mieszkaniowe” należy rozumieć jako wydatek Klienta na realizację jakiegokolwiek z celów mieszkaniowych wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1 UPDOF bez względu na to czy zaciągnięcie przez Klienta kredytu frankowego na realizację takiego wydatku nastąpiło w celu zaspokojenia własnych celów mieszkaniowych rozumianych jako osobiste zamieszkiwanie w danym lokalu/budynku, którego zakup/budowa były finansowe kredytem frankowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia literalna § 1 pkt 2 w związku z § 4 rozporządzenia CHF wskazuje, że „własnym celem mieszkaniowym” jest jakikolwiek z wydatków wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1 UPDOF, w tym kredyt refinansowy, bez względu na to czy klient zaspokajał własne cele mieszkaniowe rozumianym jako zamieszkiwanie w danym lokalu/budynku, którego zakup/budowa były finansowane kredytem frankowym. Tym samym na Banku nie będzie ciążyć obowiązek wystawienia informacji PIT-8C zgodnie z art. 42a w zw. z art. 20 ust. 1 UPDOF obejmującej kwotę ulgi opisanej w stanie faktycznym i przyznanej Klientowi w danym roku kalendarzowym.

W art. 21 ust. 25 pkt 1 UPDOF nie ma zawężenia rozumienia pojęcia „własnego celu mieszkaniowego” tylko do zaspokajania własnych celów mieszkaniowych. Oczywiste przy tym jest, że Bank kredytował klientów na zakup lokali mieszkalnych lub innych wymienionych w tym przepisie nieruchomości (w tym także remont/rozbudowę) w sytuacji, gdy kredytobiorca posiadał określone prawo rzeczowe do nieruchomości, czyli własność lub spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Wykładnia literalna wskazuje zatem, że własny cel mieszkaniowy stanowi każdy wydatek wymieniony w art. 21 ust. 25 pkt l UPDOF, ponieważ każda nieruchomość stanowi własność lub objęta jest ograniczonym prawem rzeczowym kredytobiorcy w postaci spółdzielczego własnościowego prawa. Każdy kredyt frankowy realizował zatem zawsze własny cel mieszkaniowy Klienta i nie ma znaczenia czy Klient po zakupie czy wybudowaniu budynku mieszkalnego zamieszkiwał lub zamieszkuje w nim fizycznie.

Stanowisko Banku wydaje się mieć również potwierdzenie w treści uzasadnienia do projektu rozporządzenia CHF zamieszczonego na stronie Rządowego Centrum Legislacji: http://legislacja.rcl.gov.pi/projekt/12301651/katalog/12452224#12452224

Przedmiotowe zapytanie dotyczy interpretacji przepisów prawa podatkowego - konkretnych przepisów rozporządzenia CHF (§ 1 pkt 2 i § 4) oraz art. 21 ust. 25 pkt 1 UPDOF, od których rozumienia zależy to czy na Banku ciążą obowiązki informacyjne przewidziane w innych przepisach prawa podatkowego - art. 42a w zw. z art. 20 ust. 1 UPDOF. Niespełnienie obowiązków informacyjnych przez Bank rodzić może odpowiedzialność karnoskarbową z art. 80 ustawy- Kodeks karny skarbowy a także wpływać na zobowiązania podatkowe Klientów w podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT).

W przypadku interpretacji przepisów nieobowiązującego już rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 maja 2015 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych od niektórych dochodów (przychodów) podatników podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatników podatku dochodowego od osób prawnych (Dziennik Ustaw z 2015 r. poz. 766) została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów indywidualna interpretacja z dnia 26 lutego 2016 roku, w której stanowisko Banku zostało uznane za prawidłowe (sygn. IPPB4/4511-115/16-2/MP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Natomiast na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876, z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu lub jego części, bądź też gdy kredytobiorca otrzymuje świadczenie z tytułu umowy kredytu w związku z zastosowaniem ujemnego oprocentowania, wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Tym samym, świadczenie otrzymane z tytułu umowy kredytu w związku z zastosowaniem ujemnego oprocentowania stanowi przysporzenie majątkowe, które należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 21 listopada 2017 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 2167), zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych, od:

1. umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na własne cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku gdy:
   1. zabezpieczenie w postaci hipoteki ustanowiono na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, w związku z zaciągnięciem przez osoby fizyczne kredytu na własne cele mieszkaniowe,
      
   2. osoby fizyczne, których wierzytelność z tytułu kredytu uległa umorzeniu, nie skorzystały z umorzenia wierzytelności z tytułu innego kredytu zabezpieczonego hipotecznie, zaciągniętego na własne cele mieszkaniowe;
2. świadczenia otrzymanego przez osoby fizyczne z tytułu umowy kredytu zaciągniętego przed dniem 15 stycznia 2015 r. na własne cele mieszkaniowe i zabezpieczonego hipotecznie, od podmiotów uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w walucie obcej lub w polskich złotych, lecz nominowanych lub indeksowanych do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania.
   
   

Natomiast w myśl § 4 ww. rozporządzenia, przez własne cele mieszkaniowe, o których mowa w § 1, rozumie się wydatki na cele, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią ww. art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131 ustawy, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

„Własne cele mieszkaniowe” określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy oznaczają, że celem podatnika jest realizacja potrzeby zapewnienia sobie „dachu nad głową”, dążenie, aby w tym nowym budynku/lokalu mieszkać. Wyraz „mieszkaniowe” w wyrażeniu „własne cele mieszkaniowe” należy odnosić do zamiaru zamieszkiwania związanego z różnymi sposobami wydatkowania przychodu, a nie do wydatkowania przychodu na nabycie mieszkania w znaczeniu przedmiotowym, gdyż ustawodawca wyraźne przewidział, że cele mieszkaniowe mogą być zrealizowane także poprzez wydatki związane z innymi przedmiotami (np. dom, grunt). Wydatki mieszkaniowe powinny zaspokajać własne potrzeby mieszkaniowe podatnika a nie innych osób, np. członków rodziny czy najemców.

Z powyższego rozporządzenia wynika, że zaniechanie poboru podatku znajdzie zastosowanie do świadczenia otrzymanego przez osoby fizyczne z tytułu umowy kredytu zaciągniętego przed dniem 15 stycznia 2015 r. na własne cele mieszkaniowe i zabezpieczonego hipotecznie, od podmiotów uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w walucie obcej lub w polskich złotych, lecz nominowanych lub indeksowanych do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że warunkiem skorzystania z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w analizowanym rozporządzeniu nie jest posiadanie tytułu własności nieruchomości, na którą udzielony został kredyt i na której ustanowiono hipotekę tytułem jego zabezpieczenia w momencie zastosowaniem ujemnego oprocentowania, jak również wykorzystywanie jej na własne cele mieszkaniowe w całym okresie spłaty. Istotnym jest wprawdzie, aby kredyt zaciągnięty został na takie właśnie cele przez osobę, która była właścicielem takiej nieruchomości. Jednak z treści rozporządzenia nie wynika, aby zaniechanie poboru podatku było wykluczone w przypadku, gdy kredytobiorca nabyty lokal lub budynek czasowo wynajmował, jak również to, że w momencie zastosowaniem ujemnego oprocentowania lokal lub budynek stanowił już własność innej osoby. W takiej sytuacji więc nie ma znaczenia, czy Klient po zakupie czy wybudowaniu lokalu mieszkalnego, budynku mieszkalnego zamieszkiwał lub zamieszkuje w nim fizycznie. Uznać zatem należy, że do świadczeń otrzymanych przez osoby fizyczne z tytułu umowy kredytu zaciągniętego przed dniem 15 stycznia 2015 r. na własne cele mieszkaniowe i zabezpieczonego hipotecznie, powstałych z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania ma zastosowanie zaniechanie poboru podatku wprowadzone ww. rozporządzeniem.

W konsekwencji, Bank (Wnioskodawca) w związku z zastosowaniem ujemnego oprocentowania do kredytów udzielonych przez Bank Klientom przed dniem 15 stycznia 2015 r. nie będzie zobowiązany do sporządzenia informacji PIT–8C i przesłania jej Klientowi (podatnikowi) oraz urzędowi skarbowemu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.