2018.02.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.318.2017.1.AS
z 23 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej zwana „Spółką”) to uznany na rynku polskim podmiot, będący wiodącym producentem napędów i systemów sterowania do rolet, osłon i bram w budynkach mieszkalnych i komercyjnych. W celu zwiększenia sprzedaży swoich produktów Spółka podejmuje szereg działań m.in. organizuje szkolenia i spotkania z klientami. W ramach ww. działań Spółka ponosi m.in. wydatki na konsumpcję.

Szkolenia, które organizuje Spółka mają charakter tzw. szkoleń produktowych. Są one organizowane dla kontrahentów z terenu całej Polski, z którymi Spółka współpracuje, a którzy sprzedają produkty Spółki. W ramach szkoleń, które prowadzą pracownicy Spółki, przedstawiana jest szeroka gama produktów Spółki, omawiane są wprowadzone przez Spółkę innowacyjne rozwiązania techniczne, czyli kontrahenci mają możliwość zapoznania się z aktualną ofertą produktową oraz nowościami technicznymi oraz zdobyć wiedzę umożliwiającą prawidłowy montaż produktów sprzedawanych przez Spółkę.

Ponoszone przez Spółkę wydatki, w tym wydatki na konsumpcję, są standardowym wydatkiem, który ponoszony jest w trakcie organizacji szkoleń. Obecnie większość firm szkoleniowych oferuje w ramach szkolenia, jako standard również posiłki, tym samym ponoszone wydatki nie mają na celu kreowania pozytywnego wizerunku i budowania prestiżu marki i nie można ich uznać za wydatki o charakterze reprezentacyjnym, gdyż są zwyczajowo przyjętym, standardowym elementem działań podejmowanych przez Spółkę.

Niezależnie Spółka ponosi wydatki na tzw. konsumpcję w ramach spotkań handlowych prowadzonych przez pracowników Spółki z kontrahentami. Spotkania odbywają się w firmie lub poza nią.

W trakcie spotkań na terenie firmy serwowane są ciasteczka, owoce, czasami posiłki (w ramach usług cateringu).

Niezależne, ze względu na prowadzenie działalności przez Spółkę na terenie całego kraju, pracownicy Spółki często podróżują. W ramach wyjazdów służbowych spotykają się z kontrahentami w restauracjach. Omawiają na nich sprawy biznesowe m.in.: przedstawiają ofertę, ustalają warunki sprzedaży, negocjują umowy, omawiają sprawy bieżące dotyczące realizacji zamówień, czy też rozwoju tej współpracy w okresach następnych. Kontrahent zapraszany jest do restauracji, w zależności od pory dnia, na obiad lub kolację. Zaproszenie kontrahenta do restauracji jest zwyczajowo przyjęte wśród kontrahentów Spółki i nie nosi znamion wytworności, wręcz przeciwnie, jest działaniem standardowym i na rynku uchodzi za oczywiste.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z zaproszeniem kontrahenta do restauracji a także wydatki na konsumpcję w siedzibie Spółki i w trakcie szkoleń, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach.

W sprawie możliwości do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zaproszeniem kontrahenta do restauracji a także wydatków na konsumpcję w siedzibie Spółki w ramach spotkań handlowych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Wydatki na konsumpcję w trakcie szkoleń lub prowadzonych rozmów handlowych bez względu, czy są prowadzone na terenie Spółki, czy poza terenem Spółki, są kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że każdy racjonalny wydatek, poniesiony przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jeżeli nie jest wymieniony w katalogu i wyłączeń w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,

wydatek musi być definitywny, a więc bezzwrotny,

musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

zostać właściwie udokumentowany,

wydatek nie może być objęty żadnym z wyłączeń uregulowanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W celu rozstrzygnięcia, czy wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności zbadać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością osiągnięcia przychodu. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość zaliczenia w koszty podatkowe wszelkich wydatków (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu – ewentualnie jego zabezpieczenie lub zachowanie źródła jego uzyskiwania.

W ocenie Spółki, kluczowe dla kwalifikacji wyszczególnionych w stanie faktycznym wydatków poniesionych tytułem konsumpcji będzie dokonanie analizy ich poszczególnych celów.

Powyższe potwierdza uchwała siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 oraz wydana pod jej wpływem interpretacja ogólna Ministra Finansów z 25 listopada 2013 r., znak DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, z których wynika, że zasadniczym kryterium, według którego podatnik powinien dokonywać rozróżnienia wydatków na reprezentacje, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów od tych, które kosztem takim mogą być – powinien być cel ponoszonego wydatku. Wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegać będą te wydatki, które mają na celu budowanie wizerunku podatnika jako przedsiębiorcy. Ponadto należy wskazać, że w świetle orzecznictwa sądowo-administracyjnego, za wydatki na reprezentację uznaje się koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Oceniając, czy koszty poniesione przez Spółkę mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Prezentowane na szkoleniach informacje mają na celu zapoznanie podmiotów współpracujących ze Spółkę z aktualną ofertą sprzedaży, przedstawienie parametrów technicznych, nowości produktowych, przekazanie wiedzy na temat prawidłowego montażu i zastosowania. Wydatki związane z organizację szkoleń (czego elementem są wydatki na konsumpcję) stanowią koszty uzyskania przychodów jako wydatki związane z bieżącą działalnością Spółki. Wydatki ponoszone na ich organizację nie mają charakteru reprezentacyjnego, ich celem nie jest uwypuklenie zasobności Spółki, profesjonalizmu – według Spółki zapewnienie uczestnikom posiłków i napojów jest niezbędne z uwagi na długość trwania szkolenia i jego efektywność.

Podobne stanowisko prezentuje Spółka w stosunku do wydatków na konsumpcję w ramach spotkań handlowych prowadzonych przez pracowników Spółki. Zdaniem Spółki nie ma znaczenia, czy wydatki ponoszone są w trakcie rozmów prowadzonych na terenie Spółki, czy poza tym terenem, tj. np. w restauracji. W dzisiejszych czasach wizyty w restauracji nie uznaje się za oznakę przepychu i wystawności. Standardem jest zaproszenie kontrahenta na lunch, obiad czy kolację. Główny cel takich spotkań to omówienie spraw biznesowych, dotyczących obecnych, bądź przyszłych. Nie posiada ono także formy imprezy zorganizowanej, a kreowanie pozytywnego wizerunku i budowanie prestiżu marki nie jest jego zamierzeniem. Tym samym, zdaniem Spółki, zaproszenie kontrahenta do restauracji, w celu biznesowym, nie powinno być traktowane jako reprezentacja.

Należy zauważyć, że jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego wizerunku i budowanie prestiżu marki, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

W tym miejscu należy przywołać wspomniany już wyżej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r. (sygn. akt II FSK 702/11). Sędziowie NSA rozpatrywali skargę kasacyjną od wyroku WSA w sprawie, w której postawiono pytanie: „Czy wydatki na zakup usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych w trakcie spotkań z kontrahentami, odbywającymi się w siedzibie podatnika, jak też poza tą siedzibą należące do kategorii wydatków, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w każdym przypadku należy zaliczyć do kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów?”.

Sędziowie stwierdzili, że wskazane przez podatnika wydatki związane ze spotkaniami biznesowymi powinny zostać uznane ze koszty uzyskania przychodów. Między poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem zachodzi bowiem związek przyczynowy. Usługa gastronomiczna pozostaje bowiem w ścisłym związku z prowadzonymi rozmowami handlowymi. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego: „Tylko wydatek na zakup tych usług gastronomicznych, których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.”.

W przedstawionej przez Spółkę sytuacji nie ma mowy o kreowaniu pozycji i wizerunku firmy. Główny cel spotkania z klientem w restauracji jest czysto biznesowy. Nie jest to w żadnej mierze oznaka przepychu i wystawności.

Podobnie stwierdził Minister Finansów we wspomnianej wyżej urzędowej interpretacji ogólnej prawa podatkowego z dnia 25 listopada 2013 r., dotyczącej kwalifikacji wydatków reprezentacyjnych. Minister Finansów powtórzył stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wskazał także, że do kosztów uzyskania przychodów mogą zostać zaliczone ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche) niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.

Wskazać również należy, że wymienienie w treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT przykładowych wydatków (na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych) nie oznacza, że wydatki te nie mogą być kosztami uzyskania przychodów. Wydatki te nie są bowiem kosztami uzyskania przychodów jedynie wówczas, gdy mają charakter wydatków na reprezentację. W niniejszej sprawie, mając na uwadze, że celem poniesionych wydatków nie jest reprezentacja lecz zwyczajowy poczęstunek w trakcie tego rodzaju spotkań, to wydatki poniesione w omawianym przypadku na usługi gastronomiczne, zakup żywności i napojów, w tym alkoholowych, mogą zostać zakwalifikowane w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o CIT jako koszty uzyskania przychodów. Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 lutego 2008 r., Znak IP-PB3-423-471/07-2D, w której organ wskazał, że wydatki na usługę cateringową, z uwagi że nie były wydatkiem samym w sobie służącym konsumpcji, lecz realizacji dalej idącego celu (prezentacja możliwości technicznych i konstrukcyjnych maszyn) stanowią koszt uzyskania przychodów. Zbieżne stanowisko zajmują również sądy administracyjne np. wyroki WSA w Warszawie z 21 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 160/08, w którym WSA stwierdził, iż cele i cechy, które utożsamiane są zwykle z reprezentacją, a więc wykreowanie wizerunku, budowa zaufania, uwypuklenie zasobności, profesjonalizmu, wprawdzie niewątpliwie są również obecne podczas przeprowadzenia imprez, to jednak nie są elementem dominującym i niejako są realizowane ubocznie, przy okazji przeprowadzenia takiej imprezy.

Natomiast w wyroku z 12 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 157/08 Sąd uznał, że wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Mając na względzie opisany w stanie faktycznym biznesowy charakter ponoszonych wydatków na konsumpcję w trakcie szkoleń lub prowadzonych rozmów handlowych bez względu na miejsce konsumpcji tj. na terenie Spółki lub poza nią – w ocenie Spółki – wydatki powinny stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach – jest prawidłowe.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca w celu zwiększenia sprzedaży swoich produktów podejmuje szereg działań, m.in. organizuje szkolenia i spotkania z klientami., w ramach których ponosi wydatki na konsumpcję.

Zdobyta przez kontrahentów w trakcie szkoleń wiedza przekłada się na wzrost sprzedaży produktów Spółki. Kontrahenci, którzy znają produkty i stosowane przez Spółkę rozwiązania techniczne, są w stanie bardziej efektywnie przekonywać potencjalnych klientów do zakupu produktów oferowanych przez Spółkę. Część szkoleń przeprowadzonych jest w wynajętych salach, ale są i takie szkolenia, które Spółka przeprowadza na terenie własnej firmy. Koszty szkoleń, obejmują między innymi wydatki na wynajem sali ze sprzętem, zaproszenia, materiały biurowe, konsumpcję podczas szkolenia, tj. zarówno artykuły spożywcze jak i posiłki. Wszystkie ponoszone wydatki są dokumentowane fakturami. Czas trwania szkoleń waha się w granicach 4-9 godzin. Wnioskodawca wskazał, że ponoszone przez Spółkę wydatki, w tym wydatki na konsumpcję, są standardowym wydatkiem, który ponoszony jest w trakcie organizacji szkoleń. Obecnie większość firm szkoleniowych oferuje w ramach szkolenia, jako standard również posiłki, tym samym ponoszone wydatki nie mają na celu kreowania pozytywnego wizerunku i budowania prestiżu marki i nie można ich uznać za wydatki o charakterze reprezentacyjnym, gdyż są zwyczajowo przyjętym, standardowym elementem działań podejmowanych przez Spółkę.

Istota wątpliwości dotyczy m.in. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach, zarówno na artykuły spożywcze jak i posiłki.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dokonując powyższej kwalifikacji podatnik powinien mieć również na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji, tj. wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Dla kwalifikacji określonych wydatków, jako wydatków na reprezentację, wykluczony czy świadczenia usług gastronomicznych, tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.

Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi zawarte w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie pozostają zatem w jakimkolwiek związku z przychodami podatnika wydatki np. na „obiady dla rodziny”, „fundowane przyjęcia dla znajomych”, „na usługi rozrywkowe”.

Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, pośrednio promując podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy. Ocena reprezentacyjnego charakteru określonego wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Jak wynika z opisu sprawy, z uwagi na model współpracy Spółki z kontrahentami, pełnią oni ważną rolę w procesie sprzedaży produktów Spółki.

W ramach szkoleń produktowych, które prowadzą pracownicy Spółki, przedstawiana jest szeroka gama produktów Spółki, omawiane są wprowadzone przez Spółkę innowacyjne rozwiązania techniczne, czyli kontrahenci mają możliwość zapoznania się z aktualną ofertą produktową oraz nowościami technicznymi oraz zdobyć wiedzę umożliwiającą prawidłowy montaż produktów sprzedawanych przez Spółkę.

Wnioskodawca wskazał, że zdobyta przez kontrahentów w trakcie szkoleń wiedza przekłada się na wzrost sprzedaży produktów Spółki. Kontrahenci, którzy znają produkty i stosowane przez Spółkę rozwiązania techniczne, są w stanie bardziej efektywnie przekonywać potencjalnych klientów do zakupu produktów oferowanych przez Spółkę. Część szkoleń przeprowadzonych jest w wynajętych salach, ale są i takie szkolenia, które Spółka przeprowadza na terenie własnej firmy. Koszty szkoleń, obejmują między innymi wydatki na wynajem sali ze sprzętem, zaproszenia, materiały biurowe, konsumpcję podczas szkolenia, tj. zarówno artykuły spożywcze jak i posiłki. Wszystkie ponoszone wydatki są dokumentowane fakturami. Czas trwania szkoleń waha się w granicach 4-9 godzin.

Wnioskodawca zaznaczył, że ponoszone przez Spółkę wydatki, w tym wydatki na konsumpcję, są standardowym wydatkiem, który ponoszony jest w trakcie organizacji szkoleń. Obecnie większość firm szkoleniowych oferuje w ramach szkolenia, jako standard również posiłki, tym samym ponoszone wydatki nie mają na celu kreowania pozytywnego wizerunku i budowania prestiżu marki i nie można ich uznać za wydatki o charakterze reprezentacyjnym, gdyż są zwyczajowo przyjętym, standardowym elementem działań podejmowanych przez Spółkę.

Biorąc pod uwagę obowiązujące w sprawie przepisy podatkowe przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

W tym stanie rzeczy w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że wydatki na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach – zarówno na artykuły spożywcze jak i posiłki – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kontrahenci w aktywny sposób uczestniczą w dystrybucji urządzeń Spółki, zatem organizowanie dla nich szkoleń produktowych jest uzasadnione, a z uwagi na czas ich trwania (4-9 godzin) wydatki na konsumpcję ponoszone w celu zapewnienia efektywności tego typu spotkań są racjonalne.

Podsumowując, w oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane przepisy prawa, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na konsumpcję podczas szkoleń produktowych prowadzonych w siedzibie Spółki, jak i poza firmą w wynajętych salach należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin