Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.454.2018.1.JK2
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2018 r. (data wpływu 24 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Pracodawca) jest spółką prawa holenderskiego zarejestrowaną w rejestrze handlowym przedsiębiorstw prowadzonym przez Holenderską Izbę Handlową. Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Holandii i tam też prowadzi działalność gospodarczą. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej są m.in. usługi w zakresie IT. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, oddziału, przedstawicielstwa ani innego miejsca prowadzenia działalności. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca, jako pracodawca, zawarł z polskim obywatelem (dalej Pracownik) umowę o pracę na stanowisku Senior Software Engineer (Starszy Inżynier Oprogramowania). Umowa podlega prawu polskiemu. Z treści zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Pracownikiem umowy o pracę wynika, że umowa ta została zawarta na czas nieokreślony i wchodzi w życie 1 stycznia 2018 r. Pracownik zobowiązał się do wykonywania czynności wymienionych w Załączniku do umowy o pracę. Bezpośrednim przełożonym pracownika jest Wicedyrektor Działu Inżynierii (the VP of Engeineering). Wymiar czasu pracy do przeciętnie 40 godzin tygodniowo. Miejscem świadczenia przez Pracownika pracy jest W. W umowie wskazano, że Pracownik wykonuje pracę z miejsca współdzielenia stanowisk pracy (co-working space) w W. Pracodawca powierzył pracownikowi narzędzia niezbędne do wykonywania pracy (laptop) i zobowiązał się do pokrywania wydatków bezpośrednio związanych z wykonywaniem pracy przez Pracownika. Wynagrodzenie za świadczoną pracę jest wypłacane pracownikowi miesięcznie przez Pracodawcę. Pracownik zatrudniony przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik posiada w Polsce ośrodek interesów życiowych i jednocześnie przebywać będzie na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki płatnika, a w konsekwencji czy Wnioskodawca ma obowiązek jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych naliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce od wynagrodzenia ze stosunku pracy wypłacanego Pracownikowi?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku, a w konsekwencji Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce od wynagrodzenia ze stosunku pracy wypłacanego Pracownikowi.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm., dalej jako „ustawa o PIT”) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a ustawy o PIT). Uwzględniając powyższe regulacje należy uznać, że Pracownik, zatrudniony przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę, posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o PIT, a w konsekwencji podlega on opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na położenie źródła przychodów. Oznacza to, że dochody pracownika ze stosunku pracy zawartego z Wnioskodawcą podlegać będą, w świetle tych regulacji, opodatkowaniu w Polsce.

Przepisy art. 3 ust. 1 i 1 a ustawy o PIT należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (art. 4a ustawy o PIT).

Zgodnie z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisaną w Warszawie dnia 20 stycznia 2003 r. (dalej jako „UPO”) uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca . miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie.

Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie (art. 15 ust. 1 UPO). W świetle UPO, miejsce opodatkowania dochodów z pracy nie jest uzależnione od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, ale od miejsca wykonywania pracy. Za miejsce wykonywania pracy należy uznawać z kolei to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Uwzględniając powyższe, Pracownik zatrudniony przez Wnioskodawcę wykonuje swoją pracę w W. Oznacza to, że w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Holandią, dochód Pracownika ze stosunku pracy podlegać będzie opodatkowaniu tylko i wyłączenie w Polsce. Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o PIT płatnicy, w którym mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku podatników uzyskujących przychody m.in. ze stosunku pracy, płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy jest podmiot zatrudniający pracownika, tj. „zakład pracy".

W tym przypadku to na zakładzie pracy, będącym płatnikiem, ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy. Ustawodawca przewidział jednak wyjątek od ww. zasady, przenoszący obowiązek obliczenia i wpłacenia kwoty zaliczki na podatek dochodowy na podatnika (pracownika) (tzw. samoobliczenie podatku).

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Zgodnie z art. 44 ust. 3a podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Powyższe przepisy przenoszą obowiązek obliczenia oraz wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podatnika - pracownika osiągającego dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika. Dochody z pracy wypłacane z zagranicy, o których mowa w art. 44 ust. 1 a pkt 1 ustawy o PIT są to dochody wypłacane przez przedsiębiorstwa lub instytucje zagraniczne podatnikom posiadającym w Polsce nieograniczony lub ograniczony obowiązek podatkowy. Pojęcie „dochody otrzymywane z zagranicy” należy rozumieć jako dochody otrzymywane od podmiotów zagranicznych (z siedzibą lub miejscem prowadzenia działalności zlokalizowanym poza granicami Polski), które nie są zobowiązane do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów ze stosunku pracy i jemu podobnych (art. 31 ustawy o PIT), niezależnie od miejsca wypłaty wynagrodzenia. Innymi słowy dochód ze stosunku pracy otrzymywany z zagranicy to wszelkie dochody ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, które otrzymywane są od pracodawców mających siedzibę za granicą (por. Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, PIT. Komentarz, wyd. V, LEX 2015). Przenosząc powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy podmiotem obowiązanym do obliczenia i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów uzyskiwanych przez Pracownika na podstawie stosunku pracy zawartego z Wnioskodawcą będzie Pracownik. Zastosowanie w analizowanej sprawie zajedzie przepis art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT zobowiązujący Pracownika do samodzielnego obliczenia i wpłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy będącym podmiotem zagranicznym, mającym siedzibę w Holandii, nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym w art. 31 ust. 1 w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy o PIT, tj. Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania, pobierania oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia wypłacanego Pracownikowi z tytułu stosunku pracy. Prezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie m in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 marca 2017 r. (nr 1462-IPPB4.4511.27.2017.2.JK3).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa holenderskiego zarejestrowaną w rejestrze handlowym przedsiębiorstw prowadzonym przez Holenderską Izbę Handlową. Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Holandii i tam też prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, oddziału, przedstawicielstwa ani innego miejsca prowadzenia działalności. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca, jako pracodawca, zawarł z polskim obywatelem umowę o pracę na stanowisku Senior Software Engineer (Starszy Inżynier Oprogramowania). Umowa podlega prawu polskiemu. Z treści zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Pracownikiem umowy o pracę wynika, że umowa ta została zawarta na czas nieokreślony i wchodzi w życie 1 stycznia 2018 r. Pracownik zobowiązał się do wykonywania czynności wymienionych w załączniku do umowy o pracę. Bezpośrednim przełożonym pracownika jest Wicedyrektor Działu Inżynierii. Wymiar czasu pracy do przeciętnie 40 godzin tygodniowo. Miejscem świadczenia przez Pracownika pracy jest W. W umowie wskazano, że Pracownik wykonuje pracę z miejsca współdzielenia stanowisk pracy w W. Pracodawca powierzył pracownikowi narzędzia niezbędne do wykonywania pracy (laptop) i zobowiązał się do pokrywania wydatków bezpośrednio związanych z wykonywaniem pracy przez Pracownika. Wynagrodzenie za świadczoną pracę jest wypłacane pracownikowi miesięcznie przez Pracodawcę. Pracownik zatrudniony przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik posiada w Polsce ośrodek interesów życiowych i jednocześnie przebywać będzie na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, że pracownik Wnioskodawcy posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zatem podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródła przychodów.

Należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zatem, zakres obowiązku podatkowego polskich rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca będzie wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W przypadku uzyskiwania wynagrodzenia przez polskiego pracownika od Wnioskodawcy – zagranicznego pracodawcy mającego siedzibę w Holandii, za pracę wykonywaną w Polsce niezbędne jest przeanalizowanie treści art. 15 polsko - holenderskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, który reguluje zasady opodatkowania pracy najemnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 tej Konwencji określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Jak wynika z powyższego art. 15 ust. 1 i 2 Konwencji ma zastosowanie w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Natomiast z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownik Wnioskodawcy maja miejsce zamieszkania w Polsce oraz wykonuje pracę w Polsce na rzecz holenderskiego pracodawcy.

Biorąc pod uwagę, że polski rezydent podatkowy wykonuje pracę w kraju swojej rezydencji, art. 15 ust. 2 Konwencji nie ma zastosowania.

W świetle powyższych przepisów uznać należy, że pracownik mający miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce i tu wykonujący pracę podlega opodatkowaniu w Polsce zgodnie z polskimi przepisami obowiązującymi w tym zakresie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wynagrodzenie pracownika wypłacane jest przez Spółkę (podmiot holenderski), który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału, przedstawicielstwa ani innego miejsca prowadzenia działalności.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy Spółka ma obowiązek jako płatnik naliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy wypłacanego pracownikowi.

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z powołanego wyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny, jednakże należy zauważyć, że nałożenie przez ustawodawcę w art. 44 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.

Art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy dotyczy obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy przez podatników osiągających dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy.

Dochody uzyskiwane przez pracownika zatrudnionego przez Wnioskodawcę (podmiot zagraniczny posiadający siedzibę w Holandii, który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału ani przedstawicielstwa) są dochodami ze stosunku pracy z zagranicy. Zatem zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez pracowników zaliczek na podatek dochodowy.

Ponadto, należy zauważyć, że art. 38 ust. 1 ustawy, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Wyżej powołany przepis nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.

Zatem, uregulowania zawarte w treści art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdują zastosowania w stosunku do Wnioskodawcy – spółki – jako podmiotu, który nie ma siedziby ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do naliczenia, poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Zatem w myśl obowiązujących polskich przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca nie jest płatnikiem w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Polsce.

Zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia polskiemu pracownikowi jest prawidłowe. Wnioskodawca jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników, na których ustawodawca nałożył obowiązek obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochody od dochodów ze stosunku pracy z zagranicy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.