Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.540.2018.1.EB
z 15 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu 20 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dłużnik jest właścicielem nieruchomości lokalowej nr 6, w klatce „B” o funkcji mieszkalnej, składającej się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, WC i przedpokoju, o łącznej powierzchni użytkowej 60,1 m². Lokal usytuowany jest na II piętrze w budynku wielolokalowym, stanowiącym część składową nieruchomości gruntowej obejmującej działkę ewidencyjną nr 164. Do lokalu przynależy piwnica o powierzchni 6,22 m². Nieruchomość lokalowa objęta jest księgą wieczystą nr …, prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Dla nieruchomości gruntowej także prowadzona jest księga wieczysta. Lokal służy celom mieszkalnym.

Zgodnie z informacją od Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 26 stycznia 2018 r. dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej. Zgodnie z pismem pracodawcy z dnia 15 lutego 2018 r. dłużnik przebywa na urlopie wychowawczym do 14 listopada 2019 r.

Komornik Sądowy wezwał dłużnika: „Dłużnik obowiązany jest złożyć oświadczenie, czy jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) w świetle § 15-17 w zw. z § 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz § 24 Rozporządzenia Ministra Finansów z 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego zawiadomienia po rygorem uznania, ze dłużnik nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). W przypadku odpowiedzi twierdzącej dłużnik obowiązany jest w powyższym terminie złożyć kserokopie dokumentów potwierdzających nadanie numerów: NIP oraz REGON (osoba prawna) lub PESEL (osoba fizyczna).” Dłużnik nie złożył takiego oświadczenia.

Dłużnik nie złożył oświadczenie w zakresie :

• czy prowadzi działalność gospodarczą,
• czy jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym,
• czy w stosunku do ww. nieruchomości przysługiwało mu prawo odliczenia podatku naliczonego przy jej nabyciu,
• czy nie poniósł nakładów przewyższających 30% wartości początkowej i skorzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego od nakładów.

Zgodnie z wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 marca 2018 r. (sygn. akt I FSK 768/16 oraz I FSK 798/16), organ podatkowy winien wydać interpretację wskazującą co powinien zrobić komornik, gdy nie może on uzyskać informacji niezbędnych do ustalenia obowiązku podatkowego dłużnika, a zamierza sprzedać zajętą nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż nieruchomości – lokalu mieszkalnego stanowiącego własność dłużnika – w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego, podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości – lokalu mieszkalnego – w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego nie podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) – zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem, bowiem aby dana czynność była opodatkowana, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza treści cytowanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze – czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Z przywołanego wyroku wynika, że „majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz lokal mieszkalny wykorzystywany jest przez dłużnika na cele mieszkaniowe, nie można uznać, że wystąpi on w tej transakcji w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Zatem sprzedaż licytacyjna opisanej nieruchomości nastąpi w ramach rozporządzania własnym majątkiem dłużnika i będzie działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Tym samym sprzedaż licytacyjna nieruchomości dłużnika nie będzie podlegała obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.