2018.10.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.756.2018.1.BW
z 15 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2018r. (data wpływu 24 lipca 2018r.), uzupełnionym pismem z 7 sierpnia 2018r. L. Dz. 751/MPi/DP/2018 (data wpływu 12 września 2018r.) oraz pismem z 26 września 2018r. (data wpływu 1 października 2018r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania podatkiem VAT oraz
dokumentowania fakturą VAT lub na kasie rejestrującej

sprzedaży voucherów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług m.in. w zakresie:

opodatkowania podatkiem VAT oraz
dokumentowania fakturą VAT lub na kasie rejestrującej

sprzedaży voucherów.

Ww. wniosek został uzupełniony:

pismem z 7 sierpnia 2018r. L. Dz. 751/MPi/DP/2018 (data wpływu 12 września 2018r.) przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 31 sierpnia 2018r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.586.2018.2.BW, 0111-KDIB2-1.4010.285.2018.2.AP. oraz
pismem z 26 września 2018r. L. Dz. 790/MPi/DP/2018 (data wpływu 1 października 2018r.) przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 19 września 2018r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.586.2018.4.BW, 0111-KDIB2-1.4010.285.20184.AP.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym zarejestrowanym podatnik VAT oraz polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność gospodarczą w Polsce. W ofercie Spółki znajdują się m.in. usługi jazdy samochodami sportowymi po zamkniętym torze wyścigowym oraz różnego rodzaju towary.

W celu zachowania konkurencyjności na rynku oraz pozyskania nowych klientów Spółka będzie oferowała karty podarunkowe i vouchery. Obydwa przedmioty są rodzajem znaku legitymacyjnego zakupionego przez klienta w celu późniejszego wykorzystania lub też wręczenia drugiej osobie. Karty podarunkowe i vouchery reprezentują pewną z góry określoną wartość wyłącznie w stosunku do jej wystawcy, w tym wypadku Wnioskodawcy.

Różnica pomiędzy kartą podarunkową a voucherem polega na tym, że pierwsza z nich uprawnia klienta do nabycia dowolnego towaru z asortymentu Spółki lub też dowolnej usługi. Karty podarunkowe są kwotowe, tzn. klient będzie mógł wybrać dowolne towary lub usługi do kwoty wyszczególnionej na karcie podarunkowej, w tym takie które są opodatkowane różnymi stawkami podatku. Karta podarunkowa nie może zostać wymieniona na gotówkę. Jeżeli klient nie wykorzysta podczas zakupów całej kwoty wyszczególnionej na karcie, różnica nie jest zwracana w gotówce, tylko może być wykorzystana w przyszłości. W przypadku, gdy kwota zakupionych towarów przekracza wartość karty podarunkowej, posiadacz karty jest zobowiązany do zapłaty różnicy. Karta podarunkowa jest ważna jeden rok od dnia zakupu. Niewykorzystane środki na karcie (w tym również cała wartość karty), która utraciła ważność, nie są zwracane. Spółka nie ma wpływu na to kiedy, ani czy klient dokona zakupu towarów lub usług za pomocą karty podarunkowej.

Z kolei voucher upoważnia nabywcę do jego wymiany na skonkretyzowany towar lub usługę, np. przejazd samochodem sportowym po torze wyścigowym. Jednakże, zgodnie z regulaminem, usługa może zostać zamieniona na inną, o podobnej wartości wyszczególnionej na voucherze. Voucher reprezentuje określoną kwotę, równą wartości usługi lub towaru. Voucher nie podlega wymianie na gotówkę. Termin ważności vouchera wynosi jeden rok od dnia zakupu, przy czym odpłatnie ważność vouchera może zostać przedłużona o kolejny rok. Nie będzie możliwe wykorzystanie vouchera po upływie terminu lub wymiana jego na gotówkę.

Natomiast w piśmie z 7 sierpnia 2018r. na pytania tut. Organu zawarte w wezwaniu Wnioskodawca wyjaśnił:

Karty podarunkowe - Karty podarunkowe będą sprzedawane zarówno osobom prowadzącym działalność gospodarczą, jak i osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.
Vouchery - Vouchery będą sprzedawane zarówno osobom prowadzącym działalność gospodarczą, jak i osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.
Sprzedaż kart podarunkowych lub Voucherów będzie uzależniona od spełnienia na rzecz Wnioskodawcy świadczenia pieniężnego w postaci zapłaty kwoty odpowiadającej wartości Karty podarunkowej lub Vouchera.
Poza wskazanym powyżej świadczeniem pieniężnym, Wnioskodawca nie będzie otrzymywał innych korzyści.
Podsumowując:
Karty podarunkowe - Wnioskodawca będzie otrzymywał świadczenie pieniężne w zamian za wydanie karty podarunkowej.
Voucher - Wnioskodawca będzie otrzymywał świadczenie pieniężne w zamian za wydanie vouchera.
Karty podarunkowe - cena karty podarunkowej będzie ograniczona do jednej z wartości określonej w cenniku Wnioskodawcy (przykładowo 500 zł, 1000 zł 1500 zł itp.). Niemniej jednak posiadacz karty podarunkowej w momencie jej realizacji może dokonać zakupu towarów lub usług w kwocie przekraczającej wartości nominalną karty podarunkowej. W takim wypadku posiadacz karty będzie zobowiązany do dopłaty różnicy.
Vouchery - cena vouchera zależy od rodzaju zakupionej usługi, np. rodzaj samochodu (marka i model samochodu). Tym samym ceną vouchera będzie każdorazowo wartość usługi, jaką Wnioskodawca zobowiąże się wykonać w przyszłości dla posiadacza vouchera.
Karty podarunkowe - płatność za karty podarunkowe będzie dokonywana w momencie wydania karty podarunkowej, tj. określenia reprezentowanej wartości i przekazania jej płacącemu.
Voucher - płatność za voucher będzie dokonywana w momencie wydania vouchera, tj. określenia usługi, którą Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykonania, oraz przekazania vouchera płacącemu.
Dodatkowo na pytania dotyczące voucherów Wnioskodawca wskazał:
1. Klient w momencie nabycia vouchera wybiera określoną usługę o określonej wartości. Voucher może być realizowany w dowolnej dacie w ciągu roku od jego zakupu. Z tego powodu, Wnioskodawca nie wie kiedy usługa będzie świadczona na rzecz posiadacza vouchera. Ponadto, w momencie realizacji vouchera, posiadacz może zmienić markę i model samochodu oraz tor, na którym ma być świadczona usługa.
2. W momencie nabycia vouchera, klient określa jaka usługa ma zostać wykonana przy realizacji vouchera (np. przejazd po torze wyścigowym samochodem marki Tesla model S lub Lamborghini Gallardo LP570-4 Spyder). Niemniej jednak, posiadacz vouchera w momencie jego realizacji może zmienić model i markę
3. Tak, cena voucherów będzie odzwierciedlała wartość usługi.
4. Z racji charakteru świadczonej usługi, nie jest możliwe jej podzielenie na części.
5. Nie będzie możliwości zwrotu vouchera w jakimkolwiek wypadku.
6. Nie będzie możliwości zwrotu vouchera w jakimkolwiek wypadku, jednakże istnieje możliwość odpłatnego przedłużenia ważności vouchera o kolejny rok.
7. Jeżeli wartość usługi będzie niższa niż nominał vouchera, różnica nie będzie zwracana posiadaczowi vouchera.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, Wnioskodawca zadał m.in. następujące pytania (oznaczone nr 3 i nr 6):

Czy prawidłowa jest interpretacja Spółki, że w momencie sprzedaży voucherów powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu zapłaty zaliczki na poczet przyszłych dostaw towarów lub świadczeń usług? (pytanie oznaczone nr 3)
Czy prawidłowa jest interpretacja Spółki, że w momencie sprzedaży voucherów Wnioskodawca powinien wystawić fakturę zaliczkową lub zaewidencjonować sprzedaż na kasie rejestrującej? (pytanie oznaczone nr 6).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ww. pytań (oznaczonych nr 3 i nr 6):

Ad. 3

Zdaniem Spółki, w momencie sprzedaży vouchera będzie już znany rodzaj usługi świadczonej przez Spółkę. Dlatego też w tym momencie Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje w chwili dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Jednakże art. 19a ust. 8 ustawy o VAT wprowadza zasadę szczególną, zgodnie z którą w przypadku wpłaty zaliczki na świadczenie usługi lub dostawę towarów, obowiązek podatkowy powstaje w momencie otrzymania zaliczki.

Jak już to zostało przedstawione w stanie faktycznym, voucher stanowi dokument, który upoważnia posiadacza do zrealizowania skonkretyzowanej (określonej na voucherze) usługi. Pomimo, iż nie jest znany moment wyświadczenia usługi, to jednak jest znana sama usługa, jej cena oraz podatek należny, czyli są znane podstawowe warunki wykonania usługi.

Zdaniem Spółki, powyższe przesłanki spełniają warunek określoności towarów i usług wypracowany przez orzecznictwo, w szczególności w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. (sygn. C-419/02) w sprawie BUPA Hospitals Ltd. Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise.

Tym samym na gruncie podatku VAT, należność otrzymaną za sprzedaż vouchera należy traktować jako zaliczkę na poczet przyszłego wykonania usługi. Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, Spółka winna jest rozpoznać obowiązek podatkowy w momencie otrzymania zaliczki.

Ad. 6

Zdaniem Spółki, w momencie sprzedaży voucherów, Wnioskodawca powinien udokumentować sprzedaż vouchera fakturą lub zaewidencjonować transakcję na kasie rejestrującej.

Obowiązki związane z dokumentowaniem zdarzeń gospodarczych regulowane są w Dziale IX ustawy o VAT. W przypadku faktur są to art. 106a - 108 ustawy o VAT, a w przypadku kas rejestrujących jest to art. 111 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 106a ustawy o VAT przepisy rozdziały 1 Działu IX ustawy o VAT stosuje się m.in. do sprzedaży. Ponadto zgodnie z art. 111 ustawy o VAT Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących Sprzedaż jest pojęciem normatywnym, zdefiniowaną w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez którą to rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub część zapłaty. W myśl art. 106f ustawy o VAT faktura zaliczkowa powinna zawierać dane, o których mowa w art. 106e ust. 1 pkt 1-6 ustawy o VAT. otrzymaną kwotę zapłaty, kwotę podatku, dane dotyczące umowy. Stosownie do art. 106i ust. 2 ustawy o VAT fakturę wystawia się do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym otrzymano zapłatę.

Z kolei w przypadku kas rejestrujących, podatnik powinien za ich pomocą, w myśl przepisów art. 111 ustawy o VAT, rejestrować obrót przy ich wykorzystywaniu, jeżeli dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 111 ust. 3 ustawy o VAT jeżeli nie jest możliwe prowadzenie ewidencji przy wykorzystaniu kasy rejestrującej, podatnik powinien korzystać z rezerwowej kasy lub też zaprzestać sprzedaży. Natomiast stosownie do art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany do każdorazowego wydrukowania i wydania paragonu fiskalnego. Niespełnienie omawianego obowiązku może grozić nałożeniem dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości 30% podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Powyższe przepisy wprost wskazują, iż podatnik dokonując sprzedaży opodatkowanej ma obowiązek dokumentować sprzedaż za pomocą faktur lub paragonów. Zgodnie z tezą zawartą w punkcie 3 niniejszego wniosku sprzedaż vouchera należy traktować jak zaliczkę na gruncie podatku VAT. Oznacza to, iż zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 Spółka dokonuje sprzedaży towarów i usług przez nią oferowanych. Tym samym konieczne jest udokumentowanie przedmiotowego świadczenia za pomocą, w zależności od sytuacji faktycznej, fakturą lub paragonem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w zakresie pytania nr 3 i 6, jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z konstrukcji podatku VAT wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zasady dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług uregulowane zostały w art. 19a ustawy o VAT.

Według art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie więc z definicją słownikową (http://sjp.pwn.pl), zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie. Zatem, zaliczkę oraz przedpłatę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Stosownie do powyższego, zaliczka, jak również przedpłata, jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd. i Goldsborough Developments Ltd. przeciwko Commisioners of Customs & Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT [tj. Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG)], nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku gdy zapłata następuje przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, że „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Należy wskazać, że powyższy wyrok TSUE zachowuje swoją aktualność na gruncie obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.).

Na podstawie powyższego wyroku TSUE można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),
konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,
w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lipca 2009 r. (I FSK 932/08) stwierdził, że „powyższy wyrok zawierający wykładnię art. 10 ust. 2 VI Dyrektywy VAT ma istotny wpływ na wykładnię art. 19 ust. 11 ustawy o VAT. Prawidłowa interpretacja art. 19 ust. 11 ustawy o VAT powinna bowiem, w kontekście konieczności dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, uwzględniać wykładnię dokonaną przez ETS. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla uznania wpłaconej kwoty, jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnik VAT prowadzącym działalność gospodarczą w Polsce. W ofercie Spółki znajdują się m.in. usługi jazdy samochodami sportowymi po zamkniętym torze wyścigowym oraz różnego rodzaju towary.

W celu zachowania konkurencyjności na rynku oraz pozyskania nowych klientów Spółka będzie oferowała m.in. vouchery.

Voucher upoważnia nabywcę do jego wymiany na skonkretyzowany towar lub usługę, np. przejazd samochodem sportowym po torze wyścigowym. Jednakże, zgodnie z regulaminem, usługa może zostać zamieniona na inną, o podobnej wartości wyszczególnionej na voucherze.

Voucher reprezentuje określoną kwotę, równą wartości usługi lub towaru. Voucher nie podlega wymianie na gotówkę.

Sprzedaż voucherów będzie uzależniona od spełnienia na rzecz Wnioskodawcy świadczenia pieniężnego w postaci zapłaty kwoty odpowiadającej wartości vouchera.

Poza wskazanym powyżej świadczeniem pieniężnym, Wnioskodawca nie będzie otrzymywał innych korzyści.

W momencie nabycia vouchera, klient określa jaka usługa ma zostać wykonana przy realizacji vouchera (np. przejazd po torze wyścigowym samochodem marki Tesla model S lub Lamborghini Gallardo LP570-4 Spyder). Niemniej jednak, posiadacz vouchera w momencie jego realizacji może zmienić model i markę.

Klient w momencie nabycia vouchera wybiera określoną usługę o określonej wartości. Ponadto, w momencie realizacji vouchera, posiadacz może zmienić markę i model samochodu oraz tor, na którym ma być świadczona usługa.

Cena voucherów będzie odzwierciedlała wartość usługi.

Z racji charakteru świadczonej usługi, nie jest możliwe jej podzielenie na części.

Voucher może być realizowany w dowolnej dacie w ciągu roku od jego zakupu. Z tego powodu, Wnioskodawca nie wie kiedy usługa będzie świadczona na rzecz posiadacza vouchera. Ważność vouchera może zostać przedłużona o kolejny rok. Nie będzie możliwe wykorzystanie vouchera po upływie terminu lub wymiana jego na gotówkę.

Nie będzie możliwości zwrotu vouchera w jakimkolwiek wypadku.

Jeżeli wartość usługi będzie niższa niż nominał vouchera, różnica nie będzie zwracana posiadaczowi vouchera.

Vouchery będą sprzedawane zarówno osobom prowadzącym działalność gospodarczą, jak i osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą ustalenia, czy w momencie sprzedaży voucherów powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Odnosząc się do powyższej kwestii należy ponownie wskazać, że czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Jak zaś wynika z opisu sprawy w momencie nabycia vouchera, klient określa jaka usługa ma zostać wykonana przy realizacji vouchera (np. przejazd po torze wyścigowym samochodem marki Tesla model S lub Lamborghini Gallardo LP570-4 Spyder). Cena voucherów będzie odzwierciedlała wartość usługi.

Nie będzie możliwości zwrotu vouchera w jakimkolwiek wypadku.

Zatem w rozpatrywanej sprawie voucher stanowi dokument uprawniający do nabycia skonkretyzowanej usługi.

Mając na względzie powyższe okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie należność otrzymaną za sprzedaż voucherów należy potraktować jako zaliczkę na poczet konkretnej transakcji.

W konsekwencji należy stwierdzić że Spółka winna rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży voucherów w momencie dokonania ich sprzedaży (otrzymania należności za voucher).

Zatem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowe przy sprzedaży voucherów jest prawidłowe.

Wnioskodawca ma także wątpliwości w kwestii obowiązku dokumentowania sprzedaży voucherów za pomocą faktury VAT lub ewidencjonowania tej sprzedaży na kasie rejestrującej.

Odnosząc się do powyższej kwestii należy na wstępie wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy o VAT ilekroć mowa jest o fakturze - rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 106i ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Ponadto zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Jak wykazano wyżej czynność sprzedaży voucherów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w momencie dokonania ich sprzedaży (otrzymania należności za ich sprzedaż), a zatem sprzedaż voucherów w świetle art. 106b ust. 1 ustawy o VAT winna zostać udokumentowana fakturą VAT.

Z tych samych względów sprzedaż voucherów osobom fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub rolnikom ryczałtowym podlega również ewidencjonowaniu za pomocą kas rejestrujących, o którym mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż obowiązek stosowania kas rejestrujących związany jest z realizacją sprzedaży a więc wydaniem towaru/wykonaniem usługi. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów.

Wobec powyższego również prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w przedmiotowej sprawie sprzedaż vouchera powinien udokumentować fakturą VAT lub zaewidencjonować na kasie rejestrującej.

Tut. Organ pragnie zauważyć, że poruszone w przedmiotowym wniosku kwestie dotyczące:

podatku od towarów i usług (dotyczy pytania nr 1 i nr 5) oraz
podatku dochodowego od osób prawnych (dot. pytania nr 2 i nr 4).

będą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w /…/, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin