Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.389.2018.2.KP
z 16 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2018 r. (data wpływu 23 lipca 2018 r.) uzupełnionym w dniu 23 sierpnia 2018 r. (data wpływu 3 września 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 7 sierpnia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe - w zakresie możliwości dokonania korekty deklaracji VAT (pyt. 1),
  

• prawidłowe – w zakresie rozliczenia faktury korygującej w deklaracji VAT (pyt. 2).
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania korekty deklaracji VAT (pyt. 1) oraz rozliczenia faktury korygującej w deklaracji VAT (pyt. 2).

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 23 sierpnia 2018 r. (data wpływu 3 września 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 7 sierpnia 2018 r. nr KDIP1-3.4012.389.2018.1.KP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Posiada w swoich zasobach lokale mieszkalne, użytkowe w najmie oraz garaże i miejsca postojowe. W ramach podstawowej działalności, Spółdzielnia na podstawie zawieranych umów najmu wynajmuje lokale użytkowe. W umowach najmu określane są zasady obciążenia z tytułu najmu oraz zaliczek za centralne ogrzewanie. Spółdzielnia posiada własne kotłownie, w których wytwarza ciepło na ogrzanie lokali mieszkalnych i użytkowych. Najemca obciążany jest na podstawie wystawionych faktur VAT z tytułu czynszu za najem, oraz zaliczkę na centralne ogrzewanie. Centralne ogrzewanie rozliczane jest na podstawie obowiązującego w Spółdzielni Regulaminu.

W dniu 19 października 2007 roku Spółdzielnia zawarła umowę najmu lokalu użytkowego na okres 10 lat z Gminą. W umowie najmu określono wysokość czynszu i zaliczkę na centralne ogrzewanie. Koszt centralnego ogrzewania w okresie do 31 sierpnia 2011 roku był rozliczany na podstawie powierzchni ogrzewanej wg kosztu kotłowni. Od 1 września 2011 roku dokonywano rozliczeń na podstawie zużycia licznika ciepła.

Poniżej przedstawiamy przebieg zdarzeń, które spowodowały spór z Gminą;

1. W okresie od 1 września 2011 r. do 18 października 2017 roku rozliczenie dokonywane było na podstawie zużycia licznika ciepła, Gmina kwestionowała wystawione faktury za zużycie ciepła uważając je za błędne. Wartość wystawionych faktur VAT opiewała na kwotę 256 942,08 zł netto powiększoną o należny podatek VAT: 65.260,84 zł. Zatem Gmina na podstawie wystawionych faktur VAT była zobowiązana do zapłaty 316.038,79 zł brutto (do weryfikacji). Do 31 października 2013 roku Gmina wnosiła opłaty wg należnych faktur.
   
2. Od 19 października 2007 r. obowiązywała stawka najmu 131,44 zł plus należny podatek VAT. W dniu 30 września 2013 roku aneksem został wypowiedziany czynsz najmu z kwoty 131,44 zł netto powiększoną o podatek VAT na kwotę 3.153,75 zł netto powiększoną o podatek VAT miesięcznie. Jednakże Gmina nie uznała aneksu zmieniającego. Spółdzielnia wystawiała faktury VAT z wyższą stawką najmu do 18 października 2017 r. Wartość wystawionych faktur opiewała na kwotę 140.894,00 zł netto plus podatek 32.405,50 zł, co stanowiło 173.299,10 zł brutto.
   
3. Od 1 stycznia 2014 r. Spółdzielnia korygowała bieżące zaliczki za ciepło na podstawie wymienionego licznika ciepła.
   
4. Spór z Gminą został rozstrzygnięty 30 stycznia 2018 r. w formie porozumienia. Gdzie ustalono o potrąceniu wzajemnych zobowiązań za okres:
   1. od 1 września 2011 r. do 31 października 2013 r. z tytułu dokonanych wpłat za ciepło na kwotę 230.853,72 zł.
      
   2. od 1 listopada 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. z tytuł czynszu za najem lokalu, który wg pierwotnej umowy, wynosi 4.355,37 zł.
      
   3. od 1 stycznia 2016 r. do 18 października 2017 r. z tytułu czynszu za najem lokalu, który wg porozumienia wynosi 58.267,69 zł.
      
   4. od 1 września 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. z tytułu opłat za centralne ogrzewanie, które zgodnie z Regulaminem rozliczenia kosztów wyniosły 26.345,77 zł.
      
   5. od 1 stycznia 2014 r. do 18 października 2017 r. z tytułu opłat za centralne ogrzewanie, które zgodnie ze wskazaniem urządzenia pomiarowego wyniosły 33.144,98 zł.
5. Ustalono, że wierzytelność Spółdzielni w stosunku do Gminy wynosi 122.113,81 zł. Natomiast po dokonaniu potrącenia wzajemnych zobowiązań Spółdzielnia posiada wierzytelność w stosunku do Gminy w wysokości 108.739,91 zł.
   
   
   

Spółdzielnia na podstawie podpisanego porozumienia zobowiązana jest do dokonania korekt faktur dokonanej sprzedaży za okres od 1 września 2011 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przewidziany w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej 5-letni termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku ma zastosowanie do możliwości wystawienia faktury korygującej do faktury pierwotnej, czy też możliwa jest korekta w roku 2018 faktur VAT wystawionych od 1 września 2011 r. do 30 listopada 2013 r., dotyczących nieprawidłowego rozliczenia ciepła i podniesienia opłaty za najem? Czy istnieje możliwość wystąpienia o zwrot nadpłaconego podatku VAT w kwocie 44.677,97 zł?
2. Czy Spółdzielnia może ująć w bieżącej deklaracji VAT wystawione faktury korygujące za okres od 1 grudnia 2013 r. do 18 października 2017 r.? Czy na podstawie obowiązujących przepisów Spółdzielnia może wystąpić o zwrot nadpłaconego podatku VAT w kwocie 14.126,88 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Mimo że, art. 70 Ordynacji podatkowej § 1 określa że „Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku” Spółdzielnia zobowiązana jest do wystawienia korekt faktur sprzedaży za okres od 1 września 2011 roku do 30 listopada 2013 roku, a także dokonania korekt deklaracji VAT. Mając na uwadze art. 106j ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o VAT.

W ocenie Spółdzielni za okres od 1 grudnia 2013 r. do 18 października 2017 roku przysługuje prawo do wystawienia faktur korygujących, gdyż zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu. Tym samym w omawianej kwestii znajdzie zastosowanie przepis art. 29a ust. 10 ustawy o VAT.

Spółdzielnia zastosuje przepis art. 29a ust. 13 ustawy o VAT - a mianowicie ujmie w bieżącej deklaracji wystawione faktury korygujące za okres od 1 grudnia 2013 r. do 18 października 2017 roku, które nie uległy przedawnieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe - w zakresie możliwości dokonania korekty deklaracji VAT (pyt. 1),
  

• prawidłowe – w zakresie rozliczenia faktury korygującej w deklaracji VAT (pyt. 2).
  
  
  

Ad 1

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego przepisu wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku (art. 29a ust. 7 ustawy).
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktury korygujące generalnie można podzielić na te, które powodują zmniejszenie obrotu i kwoty podatku należnego oraz na te, które wywołują skutki odwrotne, tj. w wyniku ich wystawienia wartość obrotu i kwoty podatku należnego ulega podwyższeniu. W ramach powyższego rozróżnienia faktury korygujące można również podzielić ze względu na powód ich wystawienia.

W myśl art. 106j ust. 1 ustawy w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

Z kolei art. 106j ust. 2 ustawy stwierdza, że faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1–6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   
   

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Faktura korygująca w systemie VAT ma zatem taką samą wartość dowodową jak faktura wystawiona pierwotnie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 19 października 2007 roku Spółdzielnia zawarła umowę najmu lokalu użytkowego na okres 10 lat z Gminą. W umowie najmu określono wysokość czynszu i zaliczkę na centralne ogrzewanie. Koszt centralnego ogrzewania w okresie do 31 sierpnia 2011 roku był rozliczany na podstawie powierzchni ogrzewanej wg kosztu kotłowni. W okresie od 1 września 2011 r. do 18 października 2017 roku rozliczenie dokonywane było na podstawie zużycia licznika ciepła. Gmina kwestionowała wystawione faktury za zużycie ciepła uważając je za błędne. Spór z Gminą został rozstrzygnięty 30 stycznia 2018 r. w formie porozumienia. Gdzie ustalono o potrąceniu wzajemnych zobowiązań.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy jest możliwa korekta w roku 2018 faktur VAT wystawionych od 1 września 2011 r. do 30 listopada 2013 r., dotyczących nieprawidłowego rozliczenia ciepła i podniesienia opłaty za najem.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 112 ustawy o VAT podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, z zastrzeżeniem art. 130d ust. 3 i art. 134 ust. 3.

Natomiast kwestie przedawnienia regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 1499 z późn. zm.).

W myśl art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, czyli zobowiązanie podatkowe przestaje istnieć.

W powołanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia – wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z tym, należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Z momentem upływu terminu przedawnienia, wygasa zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za dany okres rozliczeniowy, w tym również wynikające z poszczególnych zdarzeń gospodarczych składających się na to zobowiązanie. Wygaśnięcie - z uwagi na przedawnienie - podatkowego stosunku zobowiązaniowego rodzącego podatek należny oznacza zatem automatycznie, że nie można skorygować tego stosunku i wynikającego z niego podatku należnego.

Zatem upływ określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku VAT wyklucza możliwość korekty podatku należnego, co oznacza również brak możliwości wystawienia faktury korygującej. Należy przy tym podkreślić, że na prawidłowość powyższego rozumowania nie wpływa w żadnym stopniu fakt, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają żadnych regulacji odmawiających prawa do dokonywania korekt faktur po upływie terminu przedawnienia. Nie może budzić wątpliwości, że wykładnia systemowa nakazuje przyjąć, że powoływane przepisy Ordynacji podatkowej mają charakter uniwersalny i odnoszą się do wszystkich rodzajów podatków - w tym podatku VAT.

Tut. Organ wskazuje, że z uwagi na powyższe regulacje Wnioskodawca w 2018 r. nie ma prawa do wystawienia faktur korygujących z tytułu rozliczenia ciepła i podniesienia opłaty za najem lokalu w okresie od 1 września 2011 r. do 30 listopada 2012 r., gdyż od momentu wystawienia wskazanych faktur pierwotnych upłynie okres dłuższy niż 5 lat. Jak wskazano, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, więc jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego. Tym samym Wnioskodawcy przysługuje prawo do wystawienia faktur korygujących z ww. tytułu za okres od 1 grudnia 2012 r. do 18 października 2017 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ad 2

Ponadto Wnioskodawca ma wątpliwości czy może ująć w bieżącej deklaracji VAT wystawione faktury korygujące za okres od 1 grudnia 2013 r. do 18 października 2017 r.

Odnosząc się do rozliczenia wystawionych faktur korygujących za okres od 1 grudnia 2013 r. do 18 października 2017 r. w deklaracji VAT należy wskazać, że termin rozliczenia faktury korygującej, która zmniejsza wartość podstawy opodatkowania wraz z kwotą podatku należnego, wynika wprost z ww. art. 29a ust. 13 ustawy.

W myśl art. 29a ust. 13 ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1–3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29a ust. 14 ustawy).

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 29a ust. 13 ustawy Wnioskodawca ma prawo dokonać obniżenia podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym nabywca otrzymał tę fakturę, jeśli będzie posiadał potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez kontrahenta przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT za ten okres. Natomiast jeśli potwierdzenie to zostanie otrzymane przez Stronę po terminie złożenia deklaracji, wówczas Strona rozliczy wystawioną fakturę korygującą w następnym okresie rozliczeniowym. W sytuacji gdy Wnioskodawca nie otrzyma potwierdzenia doręczenia faktury korygującej kontrahentowi, a z posiadanej dokumentacji będzie wynikać, że nabywca towaru zna treść faktury korygującej oraz Spółka będzie posiadała dowody dokumentujące próbę jej doręczenia, wówczas będzie miała prawo do uwzględnienia faktury korygującej w rozliczeniu za okres, w którym zostały łącznie spełnione ww. przesłanki.

Zatem Wnioskodawca uprawniony będzie do obniżenia podstawy opodatkowania w stosunku do podstawy określonej na pierwotnej fakturze, na bieżąco, jeżeli Wnioskodawca uzyska potwierdzenie otrzymania faktury korygującej przed terminem do złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy. Jeżeli natomiast potwierdzenie otrzymania faktury korygującej zostanie doręczone Wnioskodawcy po terminie złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy, wówczas Wnioskodawca będzie uprawniony, do dokonania korekty w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymał to potwierdzenie.

Natomiast w przypadku, kiedy podatnik nie uzyskał potwierdzenia otrzymania faktury korygującej pomimo udokumentowanej próby doręczenia faktury korygującej i z posiadanej dokumentacji wynika, że nabywca towaru wie, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w fakturze korygującej, obniżenie podstawy opodatkowania następuje nie wcześniej niż w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym zostały łącznie spełnione przesłanki określone w art. 29a ust. 15 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pytań nr 1 i 2 w części dotyczącej możliwości wystąpienia przez Wnioskodawcę o zwrot nadpłaconego podatku VAT wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.