Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.538.2018.2.RK
z 21 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2018 r. (data wpływu 29 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 grudnia 2018 r. (data wpływu 7 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowej amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowej amortyzacji środka trwałego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.538.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 listopada 2018 r. (data doręczenia 3 grudnia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 3 grudnia 2018 r., nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 4 grudnia 2018 r., które wpłynęło w dniu 7 grudnia 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest podatnikiem zwolnionym podmiotowo z podatku od towarów i usług. Zgodnie ze zgłoszeniem o działalności gospodarczej, od ponad 20 lat zajmuje się pośrednictwem ubezpieczeniowym oraz dodatkowo od 2016 r. - wynajmem samochodów specjalnych z przeznaczeniem kempingowym, czyli tzw. kamperów. Pojazdy te, dzięki zabudowie mieszkalnej z funkcjami: sypialną, sanitarną, kuchenną i wypoczynkową, na podwoziu samochodowym, pozwalają na łatwe zakwaterowanie w praktycznie każdym miejscu wybranym przez ich użytkowników na miejsce wypoczynku, rekreacji, czy wykonywania zadań biznesowych oraz samodzielne dotarcie do tych wybranych miejsc. Kampery Wnioskodawczyni są obiektami „wiekowymi” - używanymi ponad 20 lat, przez co są mocno zużyte i wymagały sporo pracy własnej oraz doposażenia, w celu doprowadzenia ich do stanu „używalności” - czyli wymagały ulepszenia. Dzięki stosunkowo niskiej cenie najmu (150–250 zł/dobę za pojazd do 6 osób), są one dostępne dla ludzi, których dotąd nie było stać na korzystanie z takiej formy turystyki.

Po doświadczeniu z wynajmem pierwszego udostępnionego do wynajmu w 2017 r. pojazdu kempingowego, w 2018 r. Wnioskodawczyni zakupiła kolejnego kampera z zabudową … 510, na podwoziu …., wyprodukowanego w 1989 r. Zgodnie z dowodem rejestracyjnym, jest to samochód specjalny z przeznaczeniem kempingowym i będzie udostępniany klientom do najmu dłużej niż 1 rok. Wartość początkowa tego środka trwałego (cena zakupu plus ulepszenia) to 31 635,84 zł.

Wnioskodawczyni, jako spełniająca kryteria małego podatnika, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanowiła dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego w roku podatkowym, w którym został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w ramach pomocy de minimis.

W piśmie z dnia 3 grudnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny wskazując, że jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jako formę opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej wybrała zasady ogólne wg skali podatkowej, a dla celów prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Zakupu środka trwałego (kampera), który jest przedmiotem wniosku, dokonała w dniu 1 czerwca 2018 r. Zakupiony kamper zalicza się do grupy 3-8 klasyfikacji środków trwałych. Kamper został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dniem przyjęcia do używania - w dniu 21 czerwca 2018 r. Z dniem 21 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni dokonała jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 33 073,84 zł. Wydatki na ulepszenie kampera zostały poniesione w okresie od dnia zakupu, do dnia przyjęcia do używania. Wartość początkowa środka trwałego (kampera) w kwocie 25 000 zł, została powiększona o wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego w kwocie 8 073,84 zł. Łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym nie przekroczyła 50 000 euro.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych środka trwałego - samochodu specjalnego z przeznaczeniem kempingowym, w podatkowej księdze przychodów i rozchodów z chwilą wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w ramach pomocy de minimis?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako spełniająca kryteria małego podatnika, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanowiła dokonać jednorazowo odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego - samochodu specjalnego z przeznaczeniem kempingowym, w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, z chwilą wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w roku podatkowym 2018, w ramach pomocy de minimis.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Zgodnie z art. 22k ust. 10 ww. ustawy, pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

W myśl przepisu art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

• mali podatnicy lub
  

• podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.
  
  

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W dniu 1 czerwca 2018 r. dokonała zakupu środka trwałego (kampera), który zalicza się do grupy 3-8 klasyfikacji środków trwałych. W dniu 21 czerwca 2018 r., tj. z dniem przyjęcia do używania, kamper został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawczyni dokonała jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej ww. środka trwałego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz wskazane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawczyni spełniła kryteria „małego podatnika”, a nabyty w dniu 1 czerwca 2018 r. środek trwały (kamper), zalicza się do grupy 3-8 klasyfikacji środków trwałych i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni mogła w 2018 r. w podatkowej księdze przychodów i rozchodów dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego (kampera), do wysokości określonego w przepisach prawa limitu, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja znajduje zastosowanie w przypadku jednoczesnego zachowania wszystkich warunków pomocy de minimis. Z uwagi na konstrukcję pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji - o skorzystaniu z tej pomocy decyduje samodzielnie podatnik. Podatnik powinien samodzielnie sprawdzić spełnienie warunków uzyskania tej pomocy. Weryfikacja ewentualnego przekroczenia limitu nie jest elementem interpretacji przepisu - może być ona dokonana dopiero na etapie ewentualnych, późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Badanie, czy przekroczony został trzyletni limit pomocy de minimis, określony w odrębnych przepisach, nie stanowi więc kwestii będącej przedmiotem niniejszej interpretacji.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawczyni, tut. Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej ustalenia wartości początkowej środka trwałego (kampera), ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.