2018.12.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.653.2018.1.MT
z 28 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2018 r. (data wpływu 9 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT przekazania przedsiębiorstwa Spółki na rzecz Komandytariusza w związku z zakończeniem działalności Spółki jako zbycie przedsiębiorstwa na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT,

braku obowiązku zapłaty podatku VAT w związku z zakończeniem działalności Spółki po przekazaniu przedsiębiorstwa Spółki na rzecz Komandytariusza w trybie art. 14 ust. 1 ustawy o VAT,

braku obowiązku dokonania przez Wnioskodawcę korekty odliczonego podatku naliczonego

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT przekazania przedsiębiorstwa Spółki na rzecz Komandytariusza w związku z zakończeniem działalności Spółki jako zbycie przedsiębiorstwa na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, braku obowiązku zapłaty podatku VAT w związku z zakończeniem działalności Spółki po przekazaniu przedsiębiorstwa Spółki na rzecz Komandytariusza w trybie art. 14 ust. 1 ustawy o VAT oraz braku obowiązku dokonania przez Wnioskodawcę korekty odliczonego podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką osobową, która należy do międzynarodowej grupy kapitałowej działającej w branży telekomunikacyjnej (dalej: „Grupa”).

Wspólnikami w Spółce są X. z o.o., posiadająca status komandytariusza (dalej: „Spółka Przejmująca” lub „Komandytariusz”) oraz Y. sp. z o.o. będąca komplementariuszem (dalej: „Komplementariusz”; dalej łącznie: „Wspólnicy”). Wspólnicy należą do tej samej Grupy.

Zarówno Wnioskodawca, Spółka Przejmująca, jak i Komplementariusz posiadają siedzibę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT.

Główną rolą Spółki jest prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w zakresie zarządzania wartościami niematerialnymi i prawnymi, tj. zarządzanie znakami towarowymi w ramach Grupy. W szczególności, Wnioskodawca jest właścicielem znaków towarowych - m.in. praw ochronnych do głównego znaku towarowego Grupy (dalej: „Znak”) i w ramach swojej działalności udziela licencji na korzystanie ze Znaku, w szczególności Komandytariuszowi. W zamian za licencje Komandytariusz jest zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy opłat licencyjnych. Udzielanie licencji stanowi usługę opodatkowaną VAT.

Wnioskodawca jest stroną szeregu umów związanych z prowadzoną działalnością, w tym w szczególności:

umów dotyczących prawnej ochrony znaków towarowych (w tym Znaku),
umów na świadczenie usług marketingowych oraz usług w zakresie promocji Znaku,
umów na obsługę prawną oraz usługi doradcze.

Ponadto, Spółka w ramach prowadzonej działalności nabywa od Wspólników m.in. usługi księgowe i usługi serwisowe. Spółka wynajmuje także od Spółki Przejmującej powierzchnię biurową. Wnioskodawca posiada pracowników oraz współpracowników (zatrudnionych na podstawie umowy o pracę lub współpracujących z Wnioskodawcą na podstawie innych właściwych umów cywilnoprawnych).

W związku z planowaną reorganizacją w ramach Grupy, Wspólnicy rozważają rozwiązanie Spółki poprzez formalną likwidację (w rozumieniu art. 67 KSH) lub uzgodnienie przez Wspólników innego sposobu zakończenia działalności Spółki, bez postępowania likwidacyjnego (na podstawie art. 58 KSH w zw. z art. 67 KSH). Na potrzeby niniejszego wniosku zakończenie działalności Spółki będzie określane jako „Rozwiązanie”. W efekcie powyższego Spółka zakończy swoją działalność i na podstawie porozumienia między Wspólnikami w sprawie zakończenia działalności Spółki zdecyduje o sposobie przejęcia majątku i zobowiązań Spółki.

Na moment Rozwiązania Spółki w skład jej majątku mogą wchodzić w szczególności:

środki pieniężne,

zobowiązania wobec Komandytariusza z tytułu pożyczki udzielonej w przeszłości,

składniki majątku zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych - w szczególności prawa do znaków towarowych (w tym prawo do Znaku),

prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów,

dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą (np. księgi rachunkowe czy dokumentacja dotycząca praw ochronnych do Znaku), tj. wszystkie elementy posiadane i wykorzystywane w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Prawa do znaków towarowych Spółka nabyła w przeszłości i w tym zakresie, co do zasady, dokonywała odliczenia podatku VAT naliczonego. Wnioskodawca nie posiada obecnie żadnych środków trwałych, a powierzchnię biurową wraz z wyposażeniem wynajmuje od Komandytariusza.

W związku z Rozwiązaniem Spółki Wspólnicy będą dążyli do takiego podziału majątku Spółki, że Komandytariusz przejmie całość majątku i zobowiązań Spółki, natomiast rozliczenie z Komplementariuszem z tytułu Rozwiązania nastąpi w formie pieniężnej z uwzględnieniem proporcji udziału w zyskach Spółki, jaki przysługuje każdemu Wspólnikowi - według szczegółowych zasad ustalonych pomiędzy Wspólnikami w zakresie podziału majątku i zobowiązań Spółki.

W szczególności, do majątku Komandytariusza mogą zostać przekazane składniki majątku Spółki, w tym: środki pieniężne, zobowiązania z tytułu pożyczki udzielonej w przeszłości przez Komandytariusza, aktywa zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych (w tym Znak), a także dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą (w tym księgi rachunkowe). W przypadku przeniesienia do Komandytariusza zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu pożyczki dojdzie do jego wygaśnięcia na skutek połączenia długu i wierzytelności w jednym podmiocie (tzw. konfuzja).

W przypadku przejęcia przez Komandytariusza całości majątku Spółki może dojść do przejęcia pracowników Spółki w trybie art. 23¹ Kodeksu Pracy. Gdyby nie zostały spełnione warunki przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę jakim byłby Komandytariusz nawiąże on z pracownikami Spółki nowy stosunek pracy (o ile nie będą pracownikami Spółki Przejmującej w momencie Rozwiązania). W przypadku współpracowników świadczących pracę na innej podstawie niż umowa o pracę i kontrahentów, Spółka i Komandytariusz będą dążyli do przeniesienia praw i obowiązków wynikających z tych umów lub - jeśli cesja umów i przejęcie długu okażą się niemożliwe - Komandytariusz będzie dążył do zawarcia nowych umów w analogicznym zakresie.

Intencją Spółki Przejmującej jest dalsze zarządzanie znakami towarowymi w Grupie w oparciu o majątek przejęty od Spółki. Mianowicie, po zakończeniu bytu prawnego przez Spółkę, Komandytariusz będzie prowadził działalność gospodarczą wykorzystując składniki majątku Spółki, które zostaną mu wydane - w szczególności Znak. Komandytariusz będzie wykorzystywał przejęty majątek na potrzeby prowadzonej działalności w branży telekomunikacyjnej (co do zasady opodatkowanej VAT), jak i licencjonowania znaków innym podmiotom w ramach Grupy (o ile zajdzie taka konieczność).

Wyżej opisane rozważane działania związane z Rozwiązaniem Spółki wpisują się w strategię rozwoju Grupy, która zakłada m.in. dążenie do uproszczenia struktury kapitałowej, identyfikowanie i egzekwowanie synergii kosztowych oraz skoncentrowanie podstawowej działalności operacyjnej w Polsce w obrębie jednego wiodącego podmiotu (w stopniu, w jakim będzie to możliwe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym majątek przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego (wykorzystywany uprzednio do prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej), który w ramach ustania bytu prawnego Spółki zostanie przeniesiony na Komandytariusza, będzie stanowić przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, a w konsekwencji przeniesienie na Komandytariusza tego majątku nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Rozwiązanie Spółki nie spowoduje powstania obowiązków określonych w art. 14 ust. 1, 4 i 5 Ustawy VAT, tj. nie wystąpi obowiązek opodatkowania podatkiem VAT majątku posiadanego przez Spółkę w momencie Rozwiązania?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przekazanie Komandytariuszowi (lub obu Wspólnikom) w ramach Rozwiązania Spółki jej majątek nie spowoduje dla Wnioskodawcy powstania obowiązku dokonania korekty odliczonego wcześniej podatku VAT naliczonego, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie majątku Spółki na rzecz Komandytariusza w związku z Rozwiązaniem Spółki nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż wydawany majątek będzie w momencie Rozwiązania stanowić przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, przez co czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydanie majątku Spółki na rzecz Komandytariusza w związku z planowanym Rozwiązaniem Spółki nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawcy obowiązków, o których mowa w art. 14 ust. 1, 4 oraz 5 Ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 3

W opinii Wnioskodawcy, jako że przekazanie Komandytariuszowi majątku będzie stanowiło przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, czynność ta nie będzie skutkowała dla Wnioskodawcy powstaniem obowiązku dokonania korekty odliczonego wcześniej przez Wnioskodawcę podatku VAT naliczonego dotyczącego majątku, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi z kolei art. 6 pkt 1 przepisów Ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Na wstępie należy podkreślić, że przepisy Ustawy o VAT nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwa”. W art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT ustawodawca podał jedynie definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zgodnie z którą przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Z tego względu w doktrynie prawa podatkowego jest powszechnie akceptowane, że dla celów podatku VAT pojęcie przedsiębiorstwa powinno być rozumiane zgodnie z jego definicją zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „Kodeks cywilny”) (T. Michalik, VAT, Komentarz, 2018, wyd. XII). W myśl regulacji zawartej w tym przepisie, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),

własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,

prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,

wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,

koncesje, licencje i zezwolenia,

patenty i inne prawa własności przemysłowej,

majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

tajemnice przedsiębiorstwa,

księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał przykładowe składniki majątku, które pozwalają na uznanie ich za przedsiębiorstwo.

Skoro zatem w ramach procesu Rozwiązania Spółki, na Komandytariusza zostaną przeniesione wszystkie składanki majątku posiadane dotychczas przez Wnioskodawcę (w tym księgi, itp.), nie powinno budzić wątpliwości, że przedmiotem tej czynności będzie przedsiębiorstwo, o którym mowa w Kodeksie cywilnym.

Niezależnie od powyższego, należy również zaznaczyć, że składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, żeby można było mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Natomiast, aby pewien zespół składników materialnych i niematerialnych można było uznać za przedsiębiorstwo, to zespół ten powinien stanowić zorganizowaną całość, a nie przypadkowy zbiór składników majątkowych, i musi on umożliwiać realizację określonych zadań gospodarczych. Ponadto, nie wszystkie ww. elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa.

W istocie, stanowienie przedsiębiorstwa jest uzależnione od uznania, czy zespół składników materialnych i niematerialnych charakteryzuje się odpowiednim stopniem zorganizowania, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką te składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa. Decydujące jest w związku z tym to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej (określonego celu gospodarczego).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że kluczowe dla rozstrzygnięcia czy w danym przypadku mamy do czynienia z przedsiębiorstwem jest istnienie powiązań pomiędzy poszczególnymi składnikami majątku danego podmiotu, które to składniki pozwalają na wykonywanie działalności gospodarczej w określonym zakresie. Tym samym, w przypadku gdy przedmiotem zbycia jest zorganizowany zespół składników majątkowych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, wówczas mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 6 ust. l Ustawy o VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej polskich organów podatkowych w tym zakresie.

Omawiana kwestia była przedmiotem m.in. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 września 2018 r. (sygn. 0112-KDIL2-1.4012. 434.2018.1.MG), w sprawie dotyczącej likwidacji spółki osobowej prawa handlowego i wydania w ramach tej likwidacji, jednemu wspólnikowi (posiadającemu większościowy udział - 99%), majątku spółki osobowej (drugi, mniejszościowy wspólnik miał otrzymać niewielką część majątku spółki osobowej stanowiącą część środków pieniężnych lub/i wierzytelności). W wydanej interpretacji, organ stanął na stanowisku, że przekazanie wspólnikowi przez spółkę osobową majątku stanowiącego przedsiębiorstwo w ramach procesu likwidacji nie podlega VAT, wskazując, że „zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność jednego nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. O tym, czy doszło do wyodrębnienia przedsiębiorstwa, decyduje pełen zakres zbywanego majątku, praw i zobowiązań; wyodrębnienie to musi dotyczyć przedsiębiorstwa jako całości. (...) Ponadto, jak wskazano powyżej, decydujące jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, umożliwiające kontynuowanie określonej działalności gospodarczej”.

Podobnie, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 stycznia 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-2.4012.828.2017.2.SR), w której organ podatkowy stwierdził, że: „(...) W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tytko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to. aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej”.

Z kolei, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 9 grudnia 2016 r. (sygn. 2461-IBPP3.4512.698.2016.l.BJ) wskazał, że: „(...) Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.”

Analogiczne stanowisko zostało zawarte w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 stycznia 2015 r. (sygn. IPPP2/443-1019/14-2/AO), w której organ stwierdził, że: „(...) Nie wszystkie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak aby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej”.

Powyższe potwierdza także polskie orzecznictwo sądowo-administracyjne. Przykładowo, w wyroku z 15 maja 2012 r. (sygn. I FSK 1223/11), Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) potwierdził, że: „(...) pojęcia „przedsiębiorstwo” i „zorganizowana część przedsiębiorstwa” zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów (przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa), który jest przedmiotem zbycia, pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, której służy. Dlatego też za całkowicie prawidłowy uznać należy wniosek Sądu pierwszej instancji, że użyte w art. 6 ust 1 ustawy o VAT pojęcie „przedsiębiorstwo” obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu”. Powyższe zostało potwierdzone przez NSA w wyroku z 20 kwietnia 2018 r. (sygn. I FSK 1113/16).

Analogiczne stanowisko wynika również z poglądów doktryny. Jak wskazał A. Bartosiewicz: „(...) W praktyce obrotu gospodarczego jednakże zdarzają się sytuacje, w których pewne elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Powstaje pytanie, czy tego rodzaju transakcje należy uznać za zbycie przedsiębiorstwa, które nie jest objęte zakresem przedmiotowym VAT, czy też za dostawę odrębnych towarów. Wydaje się, że w tym przypadku należy wziąć pod uwagę, czy sprzedawany agregat składników majątkowych - spośród których wyłączono pewne elementy - mógł samodzielnie funkcjonować jako przedsiębiorstwo. I tak należy uznać, że wyłączenie ze zbycia istotnych elementów przedsiębiorstwa, jak np. firma, patenty, prawa autorskie, powoduje, że mamy do czynienia ze sprzedażą sumy składników majątkowych, a nie ze sprzedażą przedsiębiorstwa. Natomiast jeśli wyłączone ze zbycia składniki przedsiębiorstwa nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa jako takiego (np. część towarów czy gotowych produktów), czynność będzie na gruncie VAT uznana za sprzedaż przedsiębiorstwa, chociaż nie objęła ona wszystkich jego składników” (A. Bartosiewicz, VAT, Komentarz, 2018, Wyd. XII).

W związku z powyższym, za przedsiębiorstwo może zostać uznany zespół składników majątkowych, który jest wystarczająco zorganizowany do prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, na składniki majątkowe przekazane w procesie Rozwiązania Spółki będą składać się w szczególności prawa do znaków towarowych (w tym prawo do Znaku), wraz z odpowiednią dokumentacją dotycząca prowadzonej działalności, umowami w zakresie ochronnych praw do znaków towarowych, jak i umowami związanymi z rozwojem i wzrostem wartości tych znaków. A zatem, będzie to ogół składników niezbędnych i wystarczających do prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem znaków towarowych.

Tym samym, w ramach Rozwiązania Spółki zostaną wydane Spółce Przejmującej składniki majątkowe odpowiednio powiązane ze sobą pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym i tym samym w praktyce dojdzie do transferu całości przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Powyższe potwierdza również fakt, iż do czasu Rozwiązania Spółki w oparciu o posiadane składniki majątku Wnioskodawca prowadził samodzielnie działalność gospodarczą.

Jedyne wyłączenie może dotyczyć środków pieniężnych, które mogą być wydane Komplementariuszowi, co jednak nie będzie zakłócać całościowej struktury wydawanego majątku (przedsiębiorstwa). Składniki majątkowe które zostaną przeniesione na Spółkę Przejmującą będą umożliwiały prowadzenie działalności gospodarczej przez Komandytariusza z wykorzystaniem znaków towarowych (w tym Znaku). Ponadto, składniki te będą stanowić istotne elementy przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT w zw. z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego.

Dodatkową przesłanką, która podkreślana jest także w orzecznictwie sądów administracyjnych i interpretacjach organów podatkowych, w oparciu o którą należy oceniać czy przeniesienie składników majątku stanowi przeniesienie przedsiębiorstwa na gruncie Ustawy o VAT, jest możliwość kontynuowania przez nabywcę działalności gospodarczej prowadzonej przez zbywającego przy użyciu danego przedsiębiorstwa. Tym samym, w sytuacji gdy dany zespół składników majątkowych umożliwia nabywcy kontynuowanie działalności jaka była prowadzona przez zbywcę, to zespół tych składników stanowi w istocie przedsiębiorstwo.

W tym kontekście Wnioskodawca podkreśla, że składniki majątku Spółki, które w wyniku Rozwiązania Spółki zostaną przeniesione na Komandytariusza stanowią wszystkie elementy posiadane przez Wnioskodawcę, a tym samym służą do prowadzenia dotychczasowej działalności przez Spółkę w zakresie zarządzania wartościami niematerialnymi i prawnymi (znakami w Grupie). W oparciu o ten majątek Spółka Przejmująca będzie mogła prowadzić działalność gospodarczą w niezbędnym dla siebie zakresie (czy to do własnej działalności telekomunikacyjnej, czy też do usług licencjonowania części znaków na rzecz innych członków Grupy).

W konsekwencji, w sytuacji w której na Spółkę Przejmującą zostaną przeniesione składniki majątkowe takie jak m.in. prawa do znaków towarowych - w szczególności prawo do Znaku, prawa wynikające z umów dotyczących prawnej ochrony znaków towarowych, dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, możliwe będzie kontynuowanie przez Spółkę Przejmującą działalności Spółki w zakresie zarządzania wartościami niematerialnymi i prawnymi (znakami towarowymi) w Grupie.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zakres kontynuowanej działalności nie musi pokrywać się w całości z działalnością prowadzoną przez podmiot zbywający przedsiębiorstwo (lub też przez likwidowaną/rozwiązywaną spółkę). W oparciu o te same składniki majątkowe można prowadzić działalność w innym zakresie niż robił to ich zbywca bez uszczerbku dla uznania ich za przedsiębiorstwo.

Powyższe, znajduje potwierdzenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. W tym zakresie warto wskazać przykładowo na wyrok NSA z 1 marca 2013 r. (sygn. I FSK 375/12), stwierdzający, że: „(...) można zgodzić się ze stanowiskiem autora skargi kasacyjnej, że przepis dyrektywy, jak i polskiej ustawy, nie wypowiada wiążącej zasady, która sformułował WSA, tj. że dana konkretna działalność zbywcy musi być, jako rodzajowo taka sama, kontynuowana przez nabywcę majątku. Ten element kontynuowania takiej samej co do rodzaju działalności jest w większości wypadków determinowany nie tyle charakterem działalności gospodarczej zbywcy, co charakterystycznym zakresem przekazywanego, zorganizowanego co do rodzaju majątku w postaci np. nieruchomości, maszyn i urządzeń służących konkretnemu rodzajowi działalności. Natomiast można sobie wyobrazić inną sytuację, kiedy to te same składniki mogą stanowić przedsiębiorstwo zbywcy, prowadzącego np. działalność w zakresie sprzedaży i serwisu samochodów ciężarowych, na nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem biurowym z placem postojowym i manewrowym, urządzeniami do obsługi i naprawy tych samochodów i jednocześnie stanowić przedsiębiorstwo u nabywcy, który w oparciu o te, bez wątpienia zorganizowane składniki materialne, zmieni przedmiot działalności ze sprzedaży i serwisu samochodów ciężarowych na usługi transportowe”.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku kontynuowania działalności przez Spółkę Przejmującą w zakresie, który nie będzie w całości pokrywał się z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę, ale z wykorzystaniem zorganizowanego majątku nabytego od Spółki nie będzie wpływać na zasadność uznania wydawanego majątku za przedsiębiorstwo.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że spłacenie drugiego wspólnika (Komplementariusza) za pomocą środków pieniężnych również nie wpływa na uznanie składników majątku, który zostanie wydany Spółce Przejmującej, za przedsiębiorstwo. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w tym zakresie. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 października 2017 r. (sygn. 0112-KDIL2-2.4012.383.2017.1.EW), w której organ podatkowy podkreślił, że: „(...) Kwestia spłacenia w pieniądzu udziału komplementariusza nie powinna mieć decydującego wpływu na ustalenie, czy mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa. Ważne jest, aby zbywane przedsiębiorstwo było zespołem składników na tyle spójnym i wydzielonym finansowo organizacyjnie, aby mogło samodzielnie wykonywać zadania gospodarcze, jako niezależne przedsiębiorstwo.”

Dodatkowo, należy podkreślić, że zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT nie istnieją specjalne wymogi w odniesieniu do formy czynności prawnej, w jakiej ma być dokonane zbycie przedsiębiorstwa.

Oznacza to, że zbycie przedsiębiorstwa może zostać dokonane w wyniku różnorodnych czynności prawnych, na przykład w wyniku sprzedaży, zamiany, darowizny, czy aportu. W związku z tym, przykładem zbycia przedsiębiorstwa jest również wydanie składników majątku rozwiązywanej spółki osobowej jej wspólnikowi.

Powyższe potwierdza praktyka interpretacyjna organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 lutego 2017 r. (sygn. 3063-ILPP1-2.4512.224.2016.2.PG), organ podatkowy wskazał, że: „(...) Stosownie bowiem do art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Pojęcie .,transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu” (podkreślenie Wnioskodawcy). Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 listopada 2016 r. (sygn. ITPP2/4512-575/16-2/AP).

Podsumowując, należy wskazać że:

elementy składające się na majątek Spółki, stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT w zw. z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego;

składniki majątkowe stanowią przedsiębiorstwo w ujęciu funkcjonalnym, tzn. poszczególne elementy są powiązane ze sobą w sposób umożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej (osiągnięcie określonego celu gospodarczego),

Spółka Przejmująca będzie kontynuowała działalność gospodarczą (opodatkowaną VAT) w oparciu o wydane składniki majątkowe, działalność kontynuowana przez Spółkę Przejmującą nie musi pokrywać się w pełni z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę,

zaspokojenie drugiego wspólnika (Komplementariusza) z części środków pieniężnych wchodzących w skład majątku (lub ze środków własnych Komandytariusza) nie ma wpływu na ustalenie czy przeniesienie majątku należy uznać za przedsiębiorstwo,

wydanie majątku Spółce Przejmującej w wyniku Rozwiązania Spółki będzie stanowiło zbycie w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy VAT.

W konsekwencji nie ulega wątpliwości, że składniki majątkowe, które w ramach Rozwiązania Spółki zostaną wydane Komandytariuszowi powinny zostać uznane za przedsiębiorstwo, a ich wydanie należy uznać za zbycie przedsiębiorstwa niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie utrwalonej linii interpretacyjnej organów podatkowych.

Przykładowo w cytowanej wyżej interpretacji indywidualnej z 25 września 2018 r. (sygn. 0112-KDIL2-1.4012.434.2018.1.MG), w bardzo zbliżonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że „przekazanie przez Spółkę Wspólnikowi w ramach procesu likwidacji majątku stanowiącego przedsiębiorstwo nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy”.

Podobnie w interpretacji indywidulnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 stycznia 2018 r. (sygn. 0115-KDIT1-2.4012.866.2017.l.AGW), organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, stwierdzając że: „(...) Analiza przedstawionych zdarzeń przyszłych oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że do zbycia składników majątkowych i niemajątkowych, o których mowa we wniosku - na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - przepisy tej ustawy nie będą miały zastosowania, gdyż - jak wynika z wniosku - przedmiotem zbycia będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego”.

Analogiczne stanowisko przedstawił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 16 maja 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.194.2018.l.DG), wskazując, że: „ (...) Po przeprowadzeniu Rozwiązania Spółka przejmująca będzie prowadzić działalność gospodarczą, wykorzystując otrzymane składniki majątku Spółki komandytowej, na bazie których będzie wykonywała czynności polegające na wykorzystywaniu Znaków na potrzeby własne jak również udzielaniu licencji na Znaki innym podmiotom. Powyższe czynności będą opodatkowane podatkiem VAT. W konsekwencji działalność prowadzona wcześniej przez Spółkę komandytową będzie kontynuowana przez Spółkę przejmującą. Spółka przejmująca nie zamierza dokonać zbycia Majątku Spółki komandytowej otrzymanego w wyniku Rozwiązania (...) Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że do przeniesienia w wyniku rozwiązania Spółki składników majątkowych i niemajątkowych, o których mowa we wniosku - na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - przepisy tej ustawy nie będą miały zastosowania, gdyż - jak wynika z wniosku - przedmiotem przeniesienia będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego”.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 21 września 2017 r. (sygn. 0115-KDIT1-2.4012.514.2017.1.RS) uznał, że przekazanie majątku likwidowanej spółki osobowej wspólnikowi nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT, wskazując, że: „(...) W konsekwencji, w ocenie SPJ, w przypadku kiedy Majątek wydawany Wspólnikowi 1 w związku z likwidacją SPJ będzie stanowił przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, nie znajdą zastosowania przepisy art. 14 ust. 1, 4 i 5 ustawy o VAT (przekazanie Majątku Wspólnikowi 1 nie będzie podlegało VAT, a SPJ nie będzie miała obowiązku sporządzenia spisu z natury)”, a także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w przytoczonej już powyżej interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2017 r. (sygn. 3063-ILPP1-2.4512.224.2016.2.PG), podkreślając, że: „(...) prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Majątek przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego, który w ramach likwidacji SPJ zostanie przeniesiony na Wspólnika, będzie w momencie likwidacji stanowić przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 2

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów m.in. w przypadku rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej.

Jak stanowi z kolei art. 14 ust. 4 Ustawy o VAT powyższy przepis stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 14 ust. 5 Ustawy o VAT, w przypadku rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej (w tym m.in. spółki komandytowej), podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Informacja o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, powinna być załączona do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy o VAT w przypadku rozwiązania np. spółki osobowej opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają jedynie towary (własnej produkcji i takie, które nie były przedmiotem dostawy), w stosunku do których podatnikowi przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT naliczonego. Przepis ten w żadnej mierze nie odnosi się do aktywów niebędących towarami, do których zaliczają się przykładowo prawa majątkowe i wartości niematerialne i prawne.

Pojęcie towaru zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, zgodnie z którym przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak już wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, majątek Spółki nie obejmuje środków trwałych/wyposażenia czy też zapasów. Składniki majątkowe, które w ramach Rozwiązania Wnioskodawcy będą wydane Komandytariuszowi obejmują przede wszystkim aktywa zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych, prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów, a także dokumentację związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie zarządzania znakami w Grupie. W szczególności czynność ta nie będzie obejmowała towarów w rozumieniu art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT.

W konsekwencji, mając na uwadze, że przedsiębiorstwo Wnioskodawcy nie będzie obejmować towarów, a przepisy art. 14 ust. 1, 4 i 5 Ustawy o VAT nie mają zastosowania do aktywów niebędących towarami (w szczególności nie będą miały zastosowania do wartości niematerialnych i prawnych) to Rozwiązanie Spółki nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawcy obowiązków, o których mowa w art. 14 ust. 1, 4 i 5 Ustawy o VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w Interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 marca 2016 r. (sygn. ILPP2/4512-1-906/15-5/AD), w której organ podatkowy jednoznacznie wskazał, że: „(...) Przedsiębiorstwo Spółki nie obejmuje wyposażenia ani żadnych towarów, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o VAT (tzn. towarów własnej produkcji oraz towarów, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy). Na dzień likwidacji Wnioskodawca nie będzie posiadał żadnych własnych składników majątkowych, w stosunku do których byłby zobowiązany do sporządzenia spisu z natury. W konsekwencji, przepis art. 14 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w związku z likwidacją/rozwiązaniem Spółki i wydaniem składników majątkowych do majątku Komplementariusza nie powstanie obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o VAT, na podstawie przepisów art. 14 tej ustawy”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 3

Przepisy art. 91 Ustawy o VAT przewidują konieczność dokonania korekty odliczonego podatku VAT w szczególności w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego, wynikającej ze zmiany przeznaczenia nabytych towarów lub usług.

W szczególności art. 91 ust. 9 Ustawy o VAT stanowi, że w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona we wcześniejszych ustępach wskazanego artykułu (tj. w ust. 1-8) jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa. A zatem w takim wypadku, konieczność dokonania ewentualnej korekty (wynikającej np. ze zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług) jest przenoszona na nabywcę przedsiębiorstwa. Powyższe wynika z tego, że sama transakcja zbycia przedsiębiorstwa nie podlega opodatkowaniu VAT, natomiast nabywca przedsiębiorstwa traktowany jest na potrzeby podatku VAT jako następca prawny zbywającego majątek.

W opisywanym zdarzeniu przyszłym po przejęciu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy to Komandytariusz będzie zobowiązany do ewentualnej korekty podatku naliczonego w związku z przejętym majątkiem - nie z tytułu samej transakcji zbycia przedsiębiorstwa, lecz gdyby okazało się, że działalność Komandytariusza nie uzasadnia prawa do pełnego odliczenia VAT od przejętego majątku (tj. prawa jakie posiada Spółka).

W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty, o której mowa w przytoczonych powyżej art. 91 ust. 1-8 Ustawy o VAT w związku z przekazaniem majątku Spółce Przejmującej w ramach Rozwiązania Spółki.

Powyższe znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo w przytoczonej już wyżej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 maja 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.194.2018.l.DG), w której organ podatkowy stwierdził, że: „(...) Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że do przeniesienia w wyniku rozwiązania Spółki składników majątkowych i niemajątkowych, o których mowa we wniosku - na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - przepisy tej ustawy nie będą miały zastosowania, gdyż - jak wynika z wniosku - przedmiotem przeniesienia będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. W takim przypadku - zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy - Spółka nie będzie zobowiązana do dokonania korekty podatku, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy. Obowiązek ewentualnej korekty spoczywać będzie na Komandytariuszu, który ma otrzymać przekazane w wyniku rozwiązania przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwo”.

Podobne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej z 21 września 2017 r. wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0115-KDIT1-2.4012.514.2017.1.RS), w której organ podatkowy zgodził się z podatnikiem, że: ,,(...) Reasumując, w ocenie Spółki, na mocy art. 91 ust. 9 ustawy o VAT, przekazanie Wspólnikowi w związku z likwidacją SPJ Majątku stanowiącego przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 6 ustawy o VAT, w wykonaniu czynności niepodlegającej opodatkowaniu VAT, nie spowoduje dla SPJ powstania obowiązku dokonania korekty odliczonego wcześniej przez SPJ podatku naliczonego dotyczącego Majątku, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy o VAT”.

Podsumowując, przekazanie Spółce Przejmującej majątku stanowiącego przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, w wykonaniu czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, nie będzie skutkowało dla Wnioskodawcy powstaniem obowiązku dokonania korekty odliczonego wcześniej przez Wnioskodawcę podatku VAT naliczonego, o której mowa w art. 91 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej „ustawą o VAT” - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT - przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Regulacje art. 6 ustawy o VAT wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy. Są tu wymienione te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te - chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług - nie podlegają opodatkowaniu.

Ustawodawca nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy, „transakcję zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Przepisy ustawy nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Z tej przyczyny, dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” należy odwołać się do art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) - zwanej dalej Kodeksem cywilnym - który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 55² Kodeksu cywilnego - czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi jednak stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać należy, że zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy. W tym zakresie Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Trybunał rozpatrujący sprawę uznał, że przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu wspólnotowych regulacji VAT wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o VAT, przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Stosownie do art. 14 ust. 3 ustawy o VAT, przepisy ust. 1 i 3 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 14 ust. 4 ustawy o VAT, przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. (art. 14 ust. 5 ustawy o VAT).

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy o VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W świetle ust. 2 powołanego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Jak wynika z ust. 2a wskazanego artykułu, obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 91 ust. 3 ustawy o VAT, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

W świetle art. 91 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Jak wynika z art. 91 ust. 6 ustawy o VAT, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;

zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Z treści art. 91 ust. 7 ustawy o VAT wynika, że przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Jak stanowi art. 91 ust. 7a ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Stosownie do art. 91 ust. 7b ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

W myśl art. 91 ust. 7c ustawy o VAT, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje - korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Zgodnie z art. 91 ust. 7d ustawy o VAT, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Jak stanowi art. 91 ust. 8 ustawy o VAT, korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Z treści art. 91 ust. 9 ustawy o VAT wynika, że w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką osobową, która należy do międzynarodowej grupy kapitałowej działającej w branży telekomunikacyjnej. Wspólnikami w Spółce są Spółka Przejmująca (Komandytariusz) oraz Komplementariusz (Wspólnicy). Wspólnicy należą do tej samej Grupy. Wnioskodawca, Spółka Przejmująca, jak i Komplementariusz posiadają siedzibę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT. Główną rolą Spółki jest prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w zakresie zarządzania wartościami niematerialnymi i prawnymi, tj. zarządzanie znakami towarowymi w ramach Grupy. W szczególności, Wnioskodawca jest właścicielem znaków towarowych - m.in. praw ochronnych do głównego znaku towarowego Grupy (Znak) i w ramach swojej działalności udziela licencji na korzystanie ze Znaku, w szczególności Komandytariuszowi. W zamian za licencje Komandytariusz jest zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy opłat licencyjnych. Udzielanie licencji stanowi usługę opodatkowaną VAT. Wnioskodawca jest stroną szeregu umów związanych z prowadzoną działalnością, w tym w szczególności: umów dotyczących prawnej ochrony znaków towarowych (w tym Znaku), umów na świadczenie usług marketingowych oraz usług w zakresie promocji Znaku, umów na obsługę prawną oraz usługi doradcze. Spółka w ramach prowadzonej działalności nabywa od Wspólników m.in. usługi księgowe i usługi serwisowe oraz wynajmuje od Spółki Przejmującej powierzchnię biurową. Wnioskodawca posiada pracowników oraz współpracowników. W związku z planowaną reorganizacją w ramach Grupy, Wspólnicy rozważają rozwiązanie Spółki poprzez formalną likwidację lub uzgodnienie przez Wspólników innego sposobu zakończenia działalności Spółki, bez postępowania likwidacyjnego. Spółka zakończy swoją działalność i na podstawie porozumienia między Wspólnikami w sprawie zakończenia działalności Spółki zdecyduje o sposobie przejęcia majątku i zobowiązań Spółki. Na moment Rozwiązania Spółki w skład jej majątku mogą wchodzić w szczególności: środki pieniężne, zobowiązania wobec Komandytariusza z tytułu pożyczki udzielonej w przeszłości, składniki majątku zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych, prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów, dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Prawa do znaków towarowych Spółka nabyła w przeszłości i w tym zakresie, co do zasady, dokonywała odliczenia podatku VAT naliczonego. Wnioskodawca nie posiada żadnych środków trwałych, a powierzchnię biurową wraz z wyposażeniem wynajmuje od Komandytariusza. W związku z Rozwiązaniem Spółki Wspólnicy będą dążyli do takiego podziału majątku Spółki, że Komandytariusz przejmie całość majątku i zobowiązań Spółki, natomiast rozliczenie z Komplementariuszem z tytułu Rozwiązania nastąpi w formie pieniężnej z uwzględnieniem proporcji udziału w zyskach Spółki, jaki przysługuje każdemu Wspólnikowi - według szczegółowych zasad ustalonych pomiędzy Wspólnikami w zakresie podziału majątku i zobowiązań Spółki. Do majątku Komandytariusza mogą zostać przekazane składniki majątku Spółki, w tym: środki pieniężne, zobowiązania z tytułu pożyczki udzielonej w przeszłości przez Komandytariusza, aktywa zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych (w tym Znak), a także dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą (w tym księgi rachunkowe). W przypadku przeniesienia do Komandytariusza zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu pożyczki dojdzie do jego wygaśnięcia na skutek połączenia długu i wierzytelności w jednym podmiocie (tzw. konfuzja). W przypadku przejęcia przez Komandytariusza całości majątku Spółki może dojść do przejęcia pracowników Spółki w trybie art. 23¹ Kodeksu Pracy. Intencją Spółki Przejmującej jest dalsze zarządzanie znakami towarowymi w Grupie w oparciu o majątek przejęty od Spółki. Mianowicie, po zakończeniu bytu prawnego przez Spółkę, Komandytariusz będzie prowadził działalność gospodarczą wykorzystując składniki majątku Spółki, które zostaną mu wydane - w szczególności Znak. Komandytariusz będzie wykorzystywał przejęty majątek na potrzeby prowadzonej działalności w branży telekomunikacyjnej (co do zasady opodatkowanej VAT), jak i licencjonowania znaków innym podmiotom w ramach Grupy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że do przeniesienia w wyniku zakończenia działalności Spółki składników majątkowych i niemajątkowych, o których mowa we wniosku - na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o VAT - przepisy tej ustawy nie będą miały zastosowania, gdyż - jak wynika z wniosku - przedmiotem przeniesienia będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Wnioskodawca wskazał, że na moment podziału Komandytariuszowi zostaną przekazane następujące składniki majątku Spółki: środki pieniężne, zobowiązania z tytułu pożyczki udzielonej w przeszłości przez Komandytariusza, aktywa zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych (w tym księgi rachunkowe), umowy związane z ochroną praw do znaków towarowych oraz związanych z rozwojem i wzrostem wartości tych znaków. Do Spółki Przejmującej mogą przejść również pracownicy Spółki w trybie art. 23¹ Kodeksu Pracy, natomiast gdy nie zostaną spełnione warunki przejścia zakładu pracy na Komandytariusza nawiąże On z pracownikami Spółki nowy stosunek pracy. Ponadto, intencją Spółki Przejmującej jest dalsze zarządzanie znakami towarowymi w Grupie w oparciu o majątek przejęty od Spółki, które zostaną wydane. Zatem, Spółce Przejmującej zostaną wydane składniki majątkowe wyodrębnione organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie, stanowiące przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT w zw. z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego, które umożliwią Spółce Przejmującej kontynuowanie działalności Spółki w zakresie zarzadzania wartościami niematerialnymi i prawnymi w Grupie.

W takim przypadku - zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy o VAT - Spółka nie będzie zobowiązana do dokonania korekty podatku, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy o VAT. Obowiązek ewentualnej korekty spoczywać będzie na Komandytariuszu, który ma otrzymać przekazane w wyniku rozwiązania przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwo.

Jak już zostało wskazane, składniki majątkowe wydane Komandytariuszowi w ramach zakończenia działalności Spółki, obejmują aktywa zaliczone przez Spółkę do wartości niematerialnych i prawnych, prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów oraz dokumentację związaną z prowadzona działalnością. Komandytariusz nie otrzyma towarów objętych opodatkowaniem podatkiem VAT wskazanych w art. 14 ust. 1 ustawy o VAT, tj. towarów własnej produkcji i niebędących przedmiotem dostawy. Zatem, przekazanie Komandytariuszowi majątku wchodzącego wcześniej w skład przedsiębiorstwa Spółki w ramach zakończenia działalności Spółki (Rozwiązania), nie spowoduje powstania obowiązku sporządzenia „spisu z natury” towarów przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy o VAT oraz do zapłaty podatku, gdyż nie zaistnieją okoliczności wskazane w art. 14 ust. 1 i 4 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wskazanym we wniosku (pytania nr 1-3 wniosku) należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin