Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-432/15/ASz
z 10 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2015 r. (wpływ do Biura − 21 września 2015 r.), uzupełnionym 20 listopada 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania − jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 10 listopada 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-432/15/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 20 listopada 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 26 marca 2014 r. Wnioskodawca rozwiązał ze swoim pracodawcą umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy, wzywając jednocześnie pracodawcę do zapłaty w terminie 14 dni od wypowiedzenia wszystkich zaległości finansowych wobec Wnioskodawcy. Ponieważ pracodawca Wnioskodawcy nie wywiązał się z należnych płatności Wnioskodawca złożył 10 kwietnia 2014 r. pozew do sądu pracy o odszkodowanie za okres wypowiedzenia, zapłatę zaległych wynagrodzeń, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i odsetek ustawowych.

W dniu 3 czerwca 2014 r. sąd pracy wydał wyrok, w którym zasądził od pozwanego pracodawcy na rzecz Wnioskodawcy wszystkie określone w pozwie zaległości. W treści wyroku sądu znalazło się stwierdzenie:

„(…) zasądza od strony pozwanej (…) na rzecz (…) kwoty 16.500,00 zł z odsetkami od 27 marca 2014 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania”.

Wnioskodawca złożył 10 czerwca 2014 r. wniosek egzekucyjny do komornika sądowego przy sadzie rejonowym. W wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego Wnioskodawca otrzymał 7 lipca 2014 r. od komornika sądowego przelew na kwotę. 15.670,73 zł.

W międzyczasie pracodawca Wnioskodawcy wypłacił pozostałe należności wynikające z wyroku sądu.

W dniu 29 grudnia 2014 r. Wnioskodawca zwrócił się do komornika i do pracodawcy z zapytaniem o sposób rozliczenia kwoty 15.670,73 zł.

W odpowiedzi z 14 stycznia 2015 r. pracodawca Wnioskodawcy, powołując się na art. 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdził, że pracodawca od wyegzekwowanej przez komornika kwoty nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy.

Wnioskodawca nadmienił, że płatności zrealizowane w 2014 r. pracodawca zawarł w informacji PIT-11, które Wnioskodawca w całości uwzględnił w zeznaniu PIT-36 za 2014 r.

Odpowiedź komornika sądowego z 26 stycznia 2015 r. skierowana do Wnioskodawcy zawierała poniższe uzasadnienie: „ odszkodowanie na podstawie art. 55 § 1 Kodeksu pracy nie jest odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu pracy, o którym mowa w art. 361 Kodeksu pracy. Jako niewymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wśród wyjątków podlegających opodatkowaniu jest zwolnione z podatku dochodowego o osób fizycznych”.

Chcąc upewnić się co do zakresu prawidłowości sporządzonej deklaracji PIT o wysokości osiągniętego w 2014 r. dochodu, Wnioskodawca zwrócił się 24 marca 2015 r. do urzędu skarbowego z zapytaniem o rozliczenie otrzymanej od komornika kwoty. Naczelnik urzędu skarbowego odmówił wszczęcia postępowania w zakresie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, informując Wnioskodawcę o możliwości zwrócenia się w tej sprawie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej.

Dodatkowo urząd skarbowy poinformował Wnioskodawcę o możliwości zapytania mailowego w tzw. aplikacji „Szybki PIT”. Takie zapytanie Wnioskodawca wysłał w dniu 21 kwietnia 2015 r., otrzymując odpowiedź pod nr 4819, której treść jest zbieżna z uzasadnieniem przesłanym Wnioskodawcy przez komornika sądowego z dnia 26 stycznia 2015 r..

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca nie uwzględnił kwoty 15.670,73 zł w zeznaniu rocznym o osiągniętych dochodach w 2014 r. PIT-36.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że kwota 15.613,73 zł obejmuje:

• kwotę 13.173,72 zł tytułem zasądzonego odszkodowania,
• kwotę 2.440,01 zł tytułem odsetek od niewypłaconego zaległego odszkodowania oraz zaległego wynagrodzenia za pracę.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy − w oparciu o posiadane materiały przedstawił uzasadnienie postępowania przy sporządzaniu deklaracji rocznej PIT, w której nie uwzględnił kwoty odszkodowania w wysokości 15.670,73 zł.

Wnioskodawca oczekuje potwierdzenia swojej decyzji.

Według niego, w przedstawionej sprawie wykazał należytą dbałość i staranność w uzyskaniu wszelkich dostępnych informacji, które były podstawą do podjęcia decyzji o potraktowaniu kwoty otrzymanej od komornika jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa do odszkodowań wypłaconych pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tą osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony z opodatkowania.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówi się w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Na mocy zapisu art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, ustawodawca zwolnił od podatku otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, lecz tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

W przedmiotowej sprawie przede wszystkim należy ustalić charakter świadczenia wyegzekwowanego przez komornika na rzecz Wnioskodawcy, a w szczególności czy świadczenie to jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z opisu wniosku wynika, że 26 marca 2014 r. Wnioskodawca rozwiązał ze swoim pracodawcą umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy, wzywając jednocześnie pracodawcę do zapłaty w terminie 14 dni od wypowiedzenia wszystkich zaległości finansowych wobec Wnioskodawcy. Ponieważ pracodawca Wnioskodawcy nie wywiązał się z wypłaty należnych płatności, Wnioskodawca złożył 10 kwietnia 2014 r. pozew do sądu pracy o odszkodowanie za okres wypowiedzenia, zapłatę zaległych wynagrodzeń, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i odsetek ustawowych.

W dniu 3 czerwca 2014 r. sąd pracy wydał wyrok, w którym zasądził od pozwanego pracodawcy na rzecz Wnioskodawcy wszystkie określone w pozwie zaległości. W treści wyroku sądu znalazło się stwierdzenie:

„(…) zasądza od strony pozwanej (…) na rzecz (…) kwoty 16.500,00 zł z odsetkami od 27 marca 2014 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania”.

Wnioskodawca złożył 10 czerwca 2014 r. wniosek egzekucyjny do komornika sądowego przy sadzie rejonowym. W wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego Wnioskodawca otrzymał 7 lipca 2014 r. od komornika sądowego przelew na kwotę. 15.670,73 zł. Wnioskodawca wskazał, że kwota 15.613,73 zł obejmuje kwotę 13.173,72 zł otrzymaną tytułem zasądzonego odszkodowania oraz kwotę 2.440,01 zł otrzymaną tytułem odsetek od niewypłaconego zaległego odszkodowania oraz zaległego wynagrodzenia za pracę

W międzyczasie pracodawca Wnioskodawcy wypłacił pozostałe należności wynikające z wyroku sądu.

Wnioskodawca nie uwzględnił kwoty 15.670,73 zł w zeznaniu rocznym PIT-36 o osiągniętych dochodach w 2014 r.

Kwestię zasad i podstawę do wypłaty odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r., poz. 1502).

Zgodnie z art. 55 § 1 Kodeksu pracy pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli zostanie wydane orzeczenie lekarskie stwierdzające szkodliwy wpływ wykonywanej pracy na zdrowie pracownika, a pracodawca nie przeniesie go w terminie wskazanym w orzeczeniu lekarskim do innej pracy, odpowiedniej ze względu na stan jego zdrowia i kwalifikacje zawodowe.

Stosownie do art. 55 § 11 ww. Kodeksu pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1, tj. bez wypowiedzenia, także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy – w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.

Zatem w przypadku odszkodowania zasądzonego podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy na rzecz pracownika (Wnioskodawcy), a wyegzekwowanego przez komornika sądowego, mamy do czynienia z odszkodowaniem, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. Kodeksu pracy. Ww. odszkodowanie nie wynika z zawartej umowy lub ugody, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie jest również odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy czyli nie jest to określona w prawie pracy odprawa ani odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę.

Zatem, omawiane odszkodowanie jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Z wniosku wynika również, że komornik sądowy w ramach postępowania egzekucyjnego oprócz kwoty odszkodowania wyegzekwował od pracodawcy i wypłacił Wnioskodawcy odsetki od niewypłaconego zaległego odszkodowania oraz zaległego wynagrodzenia za pracę.

Należy zauważyć, że instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121, ze zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może zażądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Szkoda nie stanowi zatem podstawowej przesłanki powstania roszczenia o odsetki, a więc nie mają one charakteru odszkodowawczego z tytułu czynu niedozwolonego. Są one związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego.

Roszczenie odsetkowe nie jest więc częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialno-prawnej.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. między innymi ze stosunku pracy.

Z dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy wynika, że omawianemu zwolnieniu podlegają odsetki, które spełniają równocześnie następujące warunki:

1. świadczenia, od których są naliczane – zaliczone zostały do określonego źródła przychodu,
2. przysługują z tytułu nieterminowej wypłaty tych świadczeń.
   
   

Jednocześnie z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 95 cyt. ustawy wynika, że przedmiotowe zwolnienie od podatku zastosowanie znajdzie nie tylko do odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzenia, ale również z tytułu nieterminowej wypłaty innych świadczeń, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy w określonej sytuacji może mieć zastosowanie również do odsetek od odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę. Chodzi tu jednak wyłącznie o odsetki naliczone od momentu uprawomocnienia się wyroku sądu przyznającego to odszkodowanie do dnia zapłaty zasądzonego odszkodowania, bowiem to od tego dnia świadczeniodawca jest zobowiązany do przekazania świadczenia tytułem odszkodowania. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 cyt. ustawy ma bowiem zastosowanie w sytuacji gdy – od momentu zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się wyroku sądu – zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczenia na rzecz poszkodowanego.

Przedmiotowe zwolnienie nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych od odszkodowania przed datą uprawomocnienia się orzeczenia sądu w sprawie i w konsekwencji podlegają one opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że odszkodowanie zasądzone Wnioskodawcy na podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. ustawy Kodeks pracy.

Odsetki naliczone od wypłaconego zaległego wynagrodzenia za pracę Wnioskodawcy spełniają przesłanki zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż są one odsetkami należnymi z tytułu nieterminowego wypłacenia świadczenia mającego swoje źródło w stosunku pracy. Zatem odsetki od zaległego wynagrodzenia za pracę nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Również ze zwolnienia określonego w powołanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych korzystają odsetki od zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania naliczone od momentu uprawomocnienia się wyroku sądu przyznającego to odszkodowanie do dnia zapłaty zasądzonego odszkodowania. Natomiast odsetki od zasądzonego na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania naliczone przed datą uprawomocnienia się wyroku nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tego rodzaju odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowiska Wnioskodawcy nie można było uznać za prawidłowe, bowiem jak wskazano powyżej zwolniona z opodatkowania jest kwota otrzymanego odszkodowania, kwota odsetek wypłaconych od zaległego wynagrodzenia oraz kwota odsetek od odszkodowania naliczonych od momentu uprawomocnienia się wyroku sądu. Natomiast kwota odsetek od odszkodowania naliczonych przed datą uprawomocnienia się wyroku sądu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.