Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.409.2018.3.ENB
z 15 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.) uzupełnionym w dniach 26 listopada i 27 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 26 listopada i 27 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Po rozwiązaniu umowy przez pracodawcę Wnioskodawczyni złożyła do sądu pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy z dniem 31 maja 2018 r., za niezgodne z prawem i przywrócenie Wnioskodawczyni do pracy lub zasądzenie odszkodowania. Po dwóch rozprawach, w dniu 21 sierpnia 2018 r. w sądzie doszło do zawarcia ugody z pracodawcą i wypłacenia umownego odszkodowania.

Ponadto w przesłanych uzupełnieniach Wnioskodawczyni wyjaśniła, że prawo do otrzymania wskazanego we wniosku świadczenia wynikało wyłącznie z zawartej w sądzie ugody do sprawy o odszkodowanie, uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach w razie stwierdzenia, że wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione, zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy, który przyznaje pracownikowi prawo dochodzenia takich roszczeń. Zawarcie ugody i wypłata świadczenia nastąpiły z inicjatywy pracodawcy. Zaproponowana przez pracodawcę w ugodzie wysokość odszkodowania stanowi wysokość dwóch miesięcznych wynagrodzeń, co wynika z art. 45 i art. 47 § 1 Kodeksu pracy, a wysokość wynagrodzenia została określona na podstawie regulaminu wynagrodzeń obowiązującego w S. Obecny regulamin wynagradzania nie reguluje tego typu świadczeń. W zawartej ugodzie sądowej z pracodawcą nie zapisano, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązania umowy o pracę. Jednak ugoda została zawarta w sądzie podczas rozprawy, z pozwu o przywrócenie do pracy lub zasądzenie odszkodowania z powodu niezasadnego zwolnienia z pracy Zawarcie ugody nastąpiło z inicjatywy pracodawcy i to przez pracodawcę zostało zaproponowane odszkodowanie.

W zawartej ugodzie sądowej nie ma zapisu, że wypłacone świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Świadczenie wskazane we wniosku zostało zaproponowane przez pracodawcę jako odszkodowanie z powodu zwolnienia z pracy. Według treści pozwu sądowego faktyczny powód wypowiedzenia umowy o pracę jest inny niż wskazany przez pozwanego oraz niezasadny.

Wypłacone odszkodowanie nie dotyczyło korzyści, a stanowiło odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek od kwoty brutto otrzymanej w wyniku podpisanej umowy z pracodawcą?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna płacić podatku dochodowego, ponieważ zgodnie ze złożonym w sądzie pozwem wypłacona w wyniku zawartej ugody należność była odszkodowaniem z powodu rozwiązania umowy o pracę w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Natomiast zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, iż aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy (art. 471 K.c. i nast.) oraz deliktową - wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c. i nast.). W konsekwencji na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują generalnie przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. W świetle powyżej wskazanych uregulowań wypłata odszkodowania jest więc konsekwencją wystąpienia szkody.

Zgodnie natomiast z art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia – art. 444 § 1 K.c.) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zdefiniowane w zacytowanym przepisie zadośćuczynienie, to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej w związku z doznaną krzywdą.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 1, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że po rozwiązaniu umowy przez pracodawcę Wnioskodawczyni złożyła do sądu pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy z dniem 31 maja 2018 r., za niezgodne z prawem i przywrócenie Wnioskodawczyni do pracy lub zasądzenie odszkodowania. Po dwóch rozprawach, w dniu 21 sierpnia 2018 r. w sądzie doszło do zawarcia ugody z pracodawcą i wypłacenia umownego odszkodowania.

Ponadto w przesłanych uzupełnieniach Wnioskodawczyni wyjaśniła, że prawo do otrzymania wskazanego we wniosku świadczenia wynikało wyłącznie z zawartej w sądzie ugody do sprawy o odszkodowanie, uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach w razie stwierdzenia, że wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione, zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy, który przyznaje pracownikowi prawo dochodzenia takich roszczeń. Zawarcie ugody i wypłata świadczenia nastąpiły z inicjatywy pracodawcy. Zaproponowana przez pracodawcę w ugodzie wysokość odszkodowania stanowi wysokość dwóch miesięcznych wynagrodzeń, co wynika z art. 45 i art. 47 § 1 Kodeksu pracy, a wysokość wynagrodzenia została określona na podstawie regulaminu wynagrodzeń obowiązującego w S. Obecny regulamin wynagradzania nie reguluje tego typu świadczeń. W zawartej ugodzie sądowej z pracodawcą nie zapisano, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązania umowy o pracę. Jednak ugoda została zawarta w sądzie podczas rozprawy, z pozwu o przywrócenie do pracy lub zasądzenie odszkodowania z powodu niezasadnego zwolnienia z pracy. Zawarcie ugody nastąpiło z inicjatywy pracodawcy i to przez pracodawcę zostało zaproponowane odszkodowanie.

W zawartej ugodzie sądowej nie ma zapisu, że wypłacone świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Świadczenie wskazane we wniosku zostało zaproponowane przez pracodawcę jako odszkodowanie z powodu zwolnienia z pracy. Według treści pozwu sądowego faktyczny powód wypowiedzenia umowy o pracę jest inny niż wskazany przez pozwanego oraz niezasadny.

Wypłacone odszkodowanie nie dotyczyło korzyści, a stanowiło odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy.

Przenosząc powyższe rozważania, na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że wskazane we wniosku świadczenie otrzymane przez Wnioskodawczynię na podstawie zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak bowiem wynika z treści wniosku, zawarta ugoda nie określała, że świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Ponadto skoro w ugodzie nie doszło do uznania, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy, a prawo do świadczenia wynikało wyłącznie z zawartej ugody, to nie sposób uznać, że zostały spełnione przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zbieżność wysokości otrzymanego świadczenia (w sytuacji gdy prawo do świadczenia wynikało wyłącznie z ugody sądowej w której nie zostało potwierdzone naruszenie przepisów Kodeksu pracy) z wysokością odszkodowania przysługującego w sytuacji naruszenia przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę, nie ma wpływu na zastosowanie zwolnienia przedmiotowego.

Ponadto zauważyć również należy, że w sytuacji gdy przed sądem nie doszło do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę, bez znaczenia dla zastosowania zwolnienia pozostaje treść pozwu złożonego przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie bowiem z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.), przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zawarcie ugody przed sądem nie jest zatem równoznaczne z uznaniem zarzutów i roszczeń przedstawionych w złożonym przez Wnioskodawczynię pozwie.

Ponadto mając na uwadze, że z zawartej ugody nie wynikało, że wypłacone świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie dotyczące szkody rzeczywistej, uznać należy, iż nie może ono także korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy. Świadczenie to pomimo, iż zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie.

W konsekwencji, ponieważ przedmiotowe świadczenie, nie mieści się w katalogu zwolnień przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie jest dochodem, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z uzyskaniem tego świadczenia Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.