Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.568.2019.1.MS
z 6 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług pośrednictwa finansowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług pośrednictwa finansowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca działa jako agent na rynku ubezpieczeń. Obecnie Wnioskodawca świadczy swoje usługi jako zarejestrowany agent ubezpieczeniowy w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 2077, dalej: „Ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym”). Od 1 października 2018 r. podstawą świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa ubezpieczeniowego będzie ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. z 2017 r. poz. 2486, dalej: „Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń”).

Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca zawarł umowę agencyjną z towarzystwem ubezpieczeniowym (dalej: tu). Przedmiotem usługi są czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego mające na celu zawieranie, w imieniu i na rzecz TU umów ubezpieczenia na podstawie indywidualnych ogólnych warunków ubezpieczenia oraz kontynuacji stosunków ubezpieczenia zawartych na podstawie umów grupowego ubezpieczenia, w szczególności:

• udzielanie informacji dotyczących towarzystwa oraz przyjmowanie wniosków, oświadczeń i innych dokumentów składanych przez klientów lub osoby uprawnione do otrzymania świadczenia,
• informowanie o możliwości złożenia reklamacji, wniesienia skargi oraz pozasądowego rozwiązywania sporów.

Przed zawarciem umowy ubezpieczenia Wnioskodawca jest zobowiązany:

1. przeprowadzić analizę potrzeb klienta. Towarzystwo przygotowało pomocniczo formularz, z którego agent może korzystać przeprowadzając analizę potrzeb klienta;
2. doręczyć – w zależności od życzenia klienta w formie papierowej lub elektronicznej – dokument zawierający informacje o produkcie ubezpieczeniowym;
3. doręczyć ogólne warunki ubezpieczenia oraz uzyskać potwierdzenie ich odbioru;
4. doręczyć obowiązki informacyjne towarzystwa, zgodnie ze wzorem przekazanym przez towarzystwo;
5. Wnioskodawca zobowiązany jest do informowania klienta lub osoby uprawnionej do otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego o trybie postępowania w razie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego;
6. Wnioskodawca zobowiązany jest udzielać odpowiedzi na reklamacje klientów pozyskanych przez agenta dla towarzystwa w zakresie niezwiązanym z udzieloną przez towarzystwo ochroną ubezpieczeniową w terminach i na zasadach określonych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa.

Wnioskodawca wykonuje również szereg czynności o charakterze techniczno-administracyjnym, które muszą być zrealizowane z uwagi na to, by umożliwić wyświadczenie usługi zasadniczej – pośrednictwa ubezpieczeniowego, ich zakres obejmuje m. in. realizację obowiązków informacyjnych, dokumentacyjnych i archiwizacyjnych związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia.

W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza przenieść portfel polis grupowych które obsługiwał jako pośrednik ubezpieczeniowy (osoba fizyczna wykonująca czynności agenta dalej: OFWCA) pracując na rzecz innego pośrednika ubezpieczeniowego (agenta). Zakres czynności był tożsamy z czynnościami wykonywanymi w ramach umowy podpisanej bezpośrednio z ubezpieczycielem (jako agent). Ubezpieczyciel pozostaje ten sam. Za realizację usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego Wnioskodawca otrzymuje od Towarzystwa ubezpieczeniowego określone w umowie wynagrodzenie prowizyjne, którego wysokość zależna jest od rozliczonych stosunków ubezpieczenia, tj. od tych stosunków które zostały ujęte w rejestrze oraz co do których nastąpiło przekazanie prawidłowej składki ubezpieczeniowej na rachunek bankowy ubezpieczyciela. Oznacza to, iż wynagrodzenie z tytułu realizacji usług opisanych w umowie należne jest Wnioskodawcy wyłącznie w przypadku skutecznego doprowadzenia do zawarcia (lub odnowienia) umowy ubezpieczeniowej. Działania Wnioskodawcy, które nie zakończą się określonym rezultatem (tj. doprowadzeniem do zawarcia lub odnowienia umowy ubezpieczeniowej), nawet jeżeli są faktycznie wykonane i podjęte przez Wnioskodawcę, nie są wynagrodzone przez TU. Wynika to z faktu, iż celem usług określonych w umowie jest skuteczne doprowadzanie do zawierania lub odnawiania umów ubezpieczenia i tylko za taki rezultat TU skłonne jest wypłacić wynagrodzenie Wnioskodawcy. Co istotne, Wnioskodawcy nie przysługuje żadne odrębne, ryczałtowe wynagrodzenie za jakiekolwiek czynności. Innymi słowy, w okresach rozliczeniowych, w których Wnioskodawca nie zawrze żadnej nowej umowy, nie będzie mu przysługiwało wynagrodzenie mimo tego, że będzie zobowiązany do standardowej obsługi już zawartych umów ubezpieczenia. Wynagrodzenie z tytułu polis które Wnioskodawca zamierza przenieść na siebie jako agenta, a które jako OFWCA podpisał z Ubezpieczającymi naliczane jest na takich samych zasadach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach opisanych w niniejszym wniosku, usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego, która będzie świadczona przez Wnioskodawcę jako agent, na umowach podpisanych i obsługiwanych przez niego w ramach działalności jako OFWCA korzystać będzie ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174) po przekroczeniu przez Wnioskodawcę wartości sprzedaży uprawniającej do zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 Ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego świadczona przez Wnioskodawcę działającego w charakterze agenta na podstawie umowy agencyjnej spełnia przesłanki kwalifikujące ją jako usługę pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, a zatem korzystać będzie ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Ustawa o VAT przewiduje opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub ich zwolnienie z opodatkowania. W świetle przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego zasadnicze znaczenie ma regulacja art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Zgodnie z tą regulacją zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji. Powołany art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT jest efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym zwolnieniu od tego podatku podlegają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych. Ani Dyrektywa VAT, ani ustawa o VAT nie zawierają definicji pojęć kluczowych dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia z podatku VAT takich jak „usługi pokrewne świadczone przez agenta ubezpieczeniowego” oraz „usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych”. W tej sytuacji wskazane jest sięgnięcie do dorobku orzeczniczego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europjskiej („TSUE”), jak również polskiej praktyki podatkowej. Zgodnie z wypracowanym przez TSUE stanowiskiem czynności agenta ubezpieczeniowego polegają na pozyskiwaniu klientów oraz zawieraniu w imieniu i na rzecz ubezpieczyciela umów ubezpieczeń, a także uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń. Natomiast w odniesieniu do usług pokrewnych do usług ubezpieczeniowych wskazuje się (opinia Rzecznika Generalnego M. Poiaresa Madura przedstawiona w dniu 12 stycznia 2005 r. w sprawie C-472/03 Staatssecretaris van Financien przeciwko Arthur Andersen Co. Accountants c.s.), że należy przez nie rozumieć wszystkie usługi, które są powiązane z usługami ubezpieczeniowymi, a zatem mogą być uznane za usługi pokrewne tym czynnościom. W ww. sprawie podkreślono, że dla kwalifikacji czynności jako usług pośrednictwa ubezpieczeniowego kluczowy jest status usługodawcy jako brokera lub agenta ubezpieczeniowego: pojęcie „usług pokrewnych” jest wystarczająco szerokie, aby mogło ono teoretycznie obejmować swym zakresem wszystkie usługi, które są powiązane z usługami ubezpieczeniowymi, a zatem które mogą być uznane za usługi pokrewne tym czynnościom. Jednakże prawodawca wspólnotowy wyraźnie ograniczył zakres zwolnienia wyłącznie do tej części usług, które są świadczone przez brokerów lub pośredników ubezpieczeniowych. Zakwalifikowanie osoby która domaga się zwolnienia jako brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego jest zatem elementem kluczowym, pozwalającym na ustalenie istnienia działalności pokrewnej czynnościom ubezpieczeniowym, która na mocy art. 13 część B lit. A) podlega zwolnieniu z opodatkowania.

Z kolei w wyroku w sprawie C-8/01 Assurandor-Societet TSUE podkreślił konieczność istnienia stosunku umownego pomiędzy świadczącym usługę ubezpieczeniową a ubezpieczonym oraz fakt, iż usługi pośrednictwa mogą być świadczone jedynie przez profesjonalistów. TSUE stwierdził w wyroku Taksatorringen, że: „pojęcie usług pokrewnych, świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych w rozumieniu art. 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy dotyczy wyłącznie świadczeń dokonanych przez profesjonalistów, którzy utrzymują stosunki jednocześnie z ubezpieczycielem i ubezpieczonym, przy założeniu, że broker ubezpieczeniowy jest wyłącznie pośrednikiem”. Podobnie w wyroku w sprawie C-40/15 Aspiro TSUE orzekł, że dla stwierdzenia, czy usługi wykonywane przez Aspiro mogą korzystać ze zwolnienia z VAT jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego potrzebne jest spełnienie dwóch przesłanek: „W pierwszej kolejności usługodawca powinien pozostawać w stosunku z ubezpieczycielem i ubezpieczonym. Stosunek ten może być wyłącznie pośredni, jeżeli usługodawca jest podwykonawcą brokera lub agenta. W drugiej kolejności jego działalność powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem”. Natomiast w sprawie C-453/05 Volker Ludwig TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. TSUE podjął się próby skonstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych. Biorąc pod uwagę powyższe orzecznictwo TSUE, należy przyjąć, że w zakresie definiowania pojęcia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, TSUE podkreśla szereg warunków, jakie powinna spełniać usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego, aby mogła korzystać ze zwolnienia z VAT. Należą do nich:

• istnienie stosunku umownego pomiędzy świadczącym usługę pośrednictwa ubezpieczeniowego a ubezpieczycielem oraz ubezpieczającym,
• świadczenie usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego przez wyspecjalizowany podmiot,
• działalność w zakresie pośrednictwa powinna być skupiona wokół prowadzenia działań mających na celu doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia (wyszukiwanie i kontaktowanie klientów z ubezpieczycielem).

Definiując pojęcia pośrednictwa ubezpieczeniowego można posiłkować się również tzw. regulacjami sektorowymi obowiązującymi w krajowym porządku prawnym. Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń implementuje natomiast do polskiego systemu prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE w sprawie dystrybucji ubezpieczeń, a jej głównym celem ma być zwiększenie ochrony klientów zawierających umowy ubezpieczenia. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 14 w zw. z pkt 2 ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, pośrednictwem ubezpieczeniowym będzie wykonywanie dystrybucji ubezpieczeń przez pośredników ubezpieczeniowych tj. przedsiębiorców wykonujących działalność agencyjną na podstawie umowy agencyjnej zawartej z zakładem ubezpieczeń i wpisanych do rejestru agentów. Przy czym jako dystrybucja ubezpieczeń będzie definiowane:

• doradzanie, proponowanie lub wykonywanie innych czynności przygotowawczych zmierzających do zawarcia umów ubezpieczenia;
• zawieranie umów ubezpieczenia w imieniu zakładu ubezpieczeń, w imieniu lub na rzecz klienta;
• udzielanie pomocy w administrowaniu umowami i ich wykonywaniu, oraz
• udzielanie informacji dotyczących umów na podstawie kryteriów wybranych przez klienta za pośrednictwem stron internetowych lub innych mediów oraz opracowywaniu rankingu produktów ubezpieczeniowych obejmującego porównanie cen i produktów lub składek z tytułu umowy ubezpieczenia, w przypadku gdy klient jest w stanie pośrednio lub bezpośrednio zawrzeć umowę ubezpieczenia za pośrednictwem stron internetowych lub innych mediów (art. 4 ustawy o dystrybucji ubezpieczeń).

Podsumowując wskazane powyżej definicje pośrednictwa ubezpieczeniowego zaczerpnięte z orzecznictwa TSUE oraz z ustawy o dystrybucji ubezpieczeń należy wskazać, że działalność w postaci pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia. Na tle przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że czynności Wnioskodawcy pokrywają się z wypracowaną definicją pośrednictwa ubezpieczeniowego dającego prawo do zastosowania zwolnienia z VAT. Jednocześnie w orzecznictwie TSUE dopuszcza się szerokie rozumienie pojęcia pośrednictwa uznając, że pośrednictwo nie powinno być ograniczone wyłącznie do tych czynności, które ukierunkowane są na skojarzenie stron umowy w imieniu zleceniodawcy (tak przykładowo TSUE w wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig). Pośrednictwo ubezpieczeniowe obejmuje zatem cały szereg czynności i działań nakierowanych na pozyskanie lub odnowienie polisy, czyli w szerokim rozumieniu – budowanie relacji z klientem. Zgodnie z takim, szerokim rozumieniem pojęcia pośrednictwa, w jego zakres wchodzi również obsługa posprzedażowa, czyli utrzymywanie bieżącej relacji z klientem w celu sprzedaży kolejnego produktu (np. w formie odnowienia już istniejącej polisy lub zawarcia nowej umowy ubezpieczenia). Takie ujęcie tematu przedstawił WSA w Warszawie w wyroku wydanym dla Spółki dnia 17 listopada 2017 r., sygn. III SA/Wa 3259/16 („Wyrok”), w którym WSA rozstrzygał o możliwości zastosowania zwolnienia z VAT dla usług pośrednictwa ubezpieczeniowego świadczonych przez Spółkę wskazując, że: „Pośrednictwo ubezpieczeniowe nie kończy się z chwilą zawarcia umowy, ale trwa także po jej zawarciu w postaci opieki posprzedażowej. Pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na „zdobyciu” klienta, utrzymaniu go na przyszłość i powiązaniu klienta z ubezpieczycielem w dłuższej perspektywie oraz w szerszym zakresie produktów, a nie tylko na jednorazowej czynności wyszukania klienta, przekazania jego danych do ubezpieczyciela i zawarcia z nim jednej umowy”. WSA w Warszawie potwierdził w Wyroku możliwość stosowania zwolnienia od VAT dla obsługi posprzedażowej umów ubezpieczenia. WSA w Warszawie wyraził również stanowisko, zgodnie z którym zasadniczym kryterium pozwalającym na ustalenie, czy i w jakim zakresie dany podmiot jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez niego usług. We wskazanym uprzednio stanie faktycznym WSA podkreślił, że przedstawione przez Spółkę czynności są charakterystyczne dla działalności agenta ubezpieczeniowego, a Spółka występuje w roli pośrednika między ubezpieczycielem a ubezpieczonym. Natomiast czynności dodatkowe, realizowane już po zawarciu umowy ubezpieczenia są naturalną konsekwencją (stanowią dopełnienie) zawarcia umowy. W stosunku do działalności prowadzonej przez Spółkę WSA w Warszawie wskazał również, że opieka posprzedażowa nad klientem jest też – w szerokim znaczeniu - elementem „wyszukania” klienta na kolejne okresy ubezpieczeniowe oraz ma na celu sprzedaż kolejnych produktów ubezpieczeniowych.

W ocenie WSA w Warszawie, do wyrażenia „wyszukiwania” klienta i kontaktowania go z ubezpieczycielem w celu zawarcia umów ubezpieczenia nie należy podchodzić zbyt literalnie. WSA w Warszawie owo „wyszukiwanie” klienta rozumie bardziej jako „zdobycie” klienta, zatrzymanie klienta na przyszłość i powiązanie go z ubezpieczycielem w dłuższej perspektywie, w szerszym zakresie produktów, a nie tylko jako czynność jednorazową polegającą na identyfikacji klienta, przekazania jego danych do ubezpieczyciela i zawarcia z nim jednej umowy. WSA w Warszawie skonkludował zatem, że niewłaściwym byłoby stwierdzenie, że perspektywicznym dla agenta ubezpieczeniowego jest tylko nowy, wyszukany klient, a klient obecny takiego przymiotu już nie posiada i nie należy o niego dbać, zdobywać jego zaufania i gwarantować mu sprawnego dostępu do wszelkich informacji i uprawnień wynikających z obowiązującej już umowy. Poszukiwanie nowych klientów nie musi bowiem pozostawać w konflikcie z utrzymywaniem klientów obecnych. Opieka posprzedażowa nad obecnym klientem w zakresie obowiązującej umowy ubezpieczenia jest ukierunkowana na to, aby ten sam klient zawarł nową umowę i przez to, w pewnym sensie, stał się nowym klientem. Tym samym WSA potwierdził, że działalność wykonywana przez Wnioskodawcę zarówno w zakresie zawierania nowych umów ubezpieczenia, jak i obsługi umów już istniejących, powinna być postrzegana jednolicie jako pośrednictwo ubezpieczeniowe. W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że z perspektywy zakładów ubezpieczeń czynności posprzedażowe nie są czynnościami mniej istotnymi od samego zawarcia umowy. Opieka posprzedażowa nad obecnym klientem w zakresie obowiązującej umowy ubezpieczenia jest ukierunkowana na to, aby ten sam klient zawarł nową umowę i przez to, w pewnym sensie, stał się nowym klientem.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowiska oraz zakres działalności przypisywany przez ustawę pośrednikom ubezpieczeniowym, nie powinno być żadnych wątpliwości, że Wnioskodawca wykonuje czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego w rozumieniu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń zarówno jako agent, jak i OFWCA. Zatem nie ma znaczenia czy umowę podpisał jako OFWCA a dalszą obsługę wykonuje jako agent, gdyż są to tożsame czynności. Analiza opisu sprawy, w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego, przywołanego orzecznictwa TSUE oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych (w tym Wyroku) prowadzi do stwierdzenia, że zarówno usługi, które Wnioskodawca świadczy na rzecz Ubezpieczyciela, które będą zmierzały do zawarcia umowy pomiędzy ubezpieczającym a ubezpieczycielem jak również usługi świadczone na rzecz Ubezpieczyciela zmierzające do utrzymania klienta TU (obsługa polis podpisanych jako OWFCA), to usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, które – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT – będą podlegały zwolnieniu od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem prowadzenia skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.