2019.11.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.287.2019.2.ASZ
z 4 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu – 22 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym 08 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 13 września 2019 r. znak: 0111-KDIB4.4014.287.2019.1.ASZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 08 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 23 czerwca 2009 r. Wnioskodawca, wraz ze swoją ówczesną partnerką, aktem notarialnym − umową sprzedaży z dnia 23 czerwca 2009 r., sporządzonym przez notariusza, nabyli w równych udziałach po 1/2 prawo własności lokalu, stanowiącego odrębną nieruchomość o pow. 57 m², dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, oraz związany z ww. prawem udział wynoszący 291/10000 w prawie użytkowania wieczystego działki nr (…) o pow. 453 m², dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, oraz taki sam udział w prawie współwłasności części wspólnych budynku przeznaczonych do wspólnego korzystania. Lokal został zakupiony na rynku wtórnym, a cena nabycia z aktu notarialnego wyniosła 355.000,00 zł.

Mieszkanie znajduje się w kamienicy wybudowanej w 1957 r. Budynek jest ocieplony. Lokal znajduje się na drugim piętrze, nie ma dostępu do windy. Do lokalu przynależy zabudowany balkon. Zainstalowano bezpośrednie podłączenie do ciepłej wody z OPEC po uprzednim usunięciu piecyków gazowych do podgrzewania wody. W chwili obecnej mieszkanie przechodzi generalny remont, którego koszt ponosi wyłącznie Wnioskodawca. Obecna wartość rynkowa zakupionej nieruchomości to około 400.000,00 zł − taką wartość przyjęto w wycenie z pierwszego półrocza 2019 r., dokonanej przez Bank na potrzeby nowej umowy kredytowej. Zakup nieruchomości został sfinansowany kredytem hipotecznym w walucie CHF uzyskanym 19 czerwca 2009 r. w Banku na podstawie umowy kredytu w wysokości 310.000,00 zł. Okres spłaty ustalono na 30 lat, tj. do dnia 7 czerwca 2039 r. Jako zabezpieczenie należności Banku wynikającej z umowy kredytu została ustanowiona na rzecz Banku hipoteka umowna kaucyjna na kwotę 465.976,87 zł. Rata spłaty kredytu to kwota 461,68 CHF (209,02 CHF raty kapitałowej plus 252,66 CHF raty odsetkowej), zaś pozostałe do spłaty raty kredytu wynoszą łącznie 110.332,03 CHF (76.782,21 CHF kapitału plus 33.549,82 CHF odsetek), co w przeliczeniu przez średni kurs franka szwajcarskiego z dnia 16 lipca 2019 r. (3,85 zł) daje sumę 424.778,32 zł kredytu pozostałego do spłaty.

Wnioskodawca i P.G. rozstali się. P.G. nie korzysta z ww. mieszkania, nie ponosi kosztów jego utrzymania, nie spłaca ww. kredytu hipotecznego. W ww. lokalu nadal mieszka Wnioskodawca. Dotychczas raty kredytowe opłacał w całości Wnioskodawca − zarówno podczas pozostawania w związku z P.G., jak i bezpośrednio po jego zakończeniu. W związku z powyższym współwłaściciele ustalili, iż P.G. nie będzie ponosiła kosztów spłaty rat kredytowych, oraz że zostanie zniesiona współwłasność nieruchomości w taki sposób, iż była partnerka Wnioskodawcy nieodpłatnie przeniesie swój udział na jego rzecz (umowa darowizny w formie aktu notarialnego), ciężar zaś spłaty zaciągniętego kredytu weźmie na siebie wyłącznie Wnioskodawca. Podkreślić również należy, że P.G. przenosząc swój udział na rzecz Wnioskodawcy nie uzyska jakiegokolwiek przychodu i nie otrzyma spłaty. Przeniesienie udziału nastąpi tytułem darmym. Wnioskodawca i jego była partnerka nie zawarli i nie będą zawierać w Bankiem żadnej umowy, w szczególności takiej w rozumieniu art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego. Planują zawrzeć jedynie między sobą umowę zobowiązującą inter partes, na mocy której Wnioskodawca oświadczeniem jednostronnym w akcie notarialnym darowizny zobowiąże się względem swojej byłej partnerki do samodzielnej spłaty kredytu i niedochodzenia z tego tytułu wobec niej żadnych roszczeń regresowych. Takie oświadczenie woli nie będzie miało mocy prawnej względem samego wierzyciela (Banku). Niemniej jednak wobec Banku nadal oboje będą występować jako dłużnicy solidarni aż do całkowitej spłaty zadłużenia kredytowego, chyba że Wnioskodawca uzyska zgodę banku na wykreślenie mocą aneksu do umowy P.G. jako współkredytobiorcy albo zawrze nową umowę kredytu pozyskując środki na całkowitą spłatę ww. kredytu hipotecznego. Bank aktualnie nie wyraża zgody na aneksowanie umowy kredytu hipotecznego i wyłączenie z niej P.G. jako współkredytobiorcy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował, że w ramach planowanej czynności prawnej zamierza zawrzeć z byłą partnerką nieodpłatną umowę zniesienia współwłasności, na mocy której stanie się jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości i związanym z nią udziałem w nieruchomości wspólnej bez jednoczesnego obowiązku spłaty na rzecz P.G. Dodatkowo w treści ww. umowy zostanie zawarte jednostronne oświadczenie woli Wnioskodawcy, na podstawie którego zobowiąże się wobec byłej partnerki do samodzielnej spłaty kredytu, który oboje mają obowiązek spłacić względem wierzyciela-banku (jako dłużnicy solidarni). Będą to jednakże de iure dwie odrębne czynności prawne (umowa zniesienia współwłasności oraz jednostronne oświadczenie woli) zawarte w jednym akcie notarialnym przy okazji jednej wizyty u notariusza.

Stronami umowy kredytu, który to umożliwił sfinansowanie nabycia nieruchomości, jako kredytobiorcy występują P.G. oraz Wnioskodawca. Z tytułu ww. umowy są zobowiązani solidarnie wobec banku (kredytobiorcy) − są dłużnikami solidarnymi, ich dług wynika z jednej i tej samej umowy. Zarówno Wnioskodawca jak i jego była partnerka, są zobowiązani z tytułu ww. umowy wobec banku od momentu jej zawarcia aż do chwili obecnej.

Dotychczas wyłącznie Wnioskodawca dokonywał spłaty rat kredytowych wynikających z umowy kredytu. Było tak podczas trwania związku z P.G. i ich wspólnego zamieszkiwania w lokalu oraz już po rozstaniu. Innymi słowy, tylko Wnioskodawca wpłaca raty na poczet spłaty kredytu. Jako dłużnicy solidarni mogą swobodnie regulować między sobą kwestię, od kogo z nich pieniądze otrzymuje bank (wierzyciel). Z punktu widzenia wierzyciela istotnym jest otrzymanie określonej sumy pieniężnej. Okoliczność uiszczania opłat związanych z kredytem (raty) wyłącznie przez Wnioskodawcę ma znaczenie jedynie na gruncie ewentualnego dochodzenia przez Wnioskodawcę tytułem tzw. regresu zwrotu części wpłaconych przez Wnioskodawcę sum od byłej partnerki (dłużniczki solidarnej). Niemniej jednak jest to sytuacja wyłącznie teoretyczna, albowiem pragną oboje utrzymać stan, w którym to wyłącznie Wnioskodawca dokonuje spłaty kredytu. Dochodzenie przez jednego dłużnika solidarnego od drugiego roszczeń regresowych to uprawnienie, a nie obowiązek, pozostaje to w sferze swobodnego wyboru.

W związku z zawartą umową kredytu bank ma prawo dochodzić swoich roszczeń z tytułu ww. umowy zarówno od Wnioskodawcy, jak i byłej partnerki. Bank może domagać się zapłaty solidarnie od obojga swoich kredytobiorców. Pozostają oni w dalszym ciągu dłużnikami rzeczowymi i osobistymi banku.

Umowa, którą Wnioskodawca planuje zawrzeć wspólnie z byłą partnerką, w zakresie oświadczenia woli o dalszym regulowaniu przez Wnioskodawcę kredytu samodzielnie będzie miała skutek obligacyjny i to wyłącznie między nimi. Stroną umowy nie będzie bank − wyłącznie Wnioskodawca i jego była partnerka będą stronami takiego swoistego kontraktu (czynności prawnej). W szczególności nie będzie to tzw. umowa o przejęciu długu w rozumieniu przepisów art. 519 i nast. Kodeksu cywilnego. Zwolnienie P.G. z długu wymagałoby zgody banku i przez to musiałby on stać się stroną umowy. W określonym stanie faktycznym nie będzie to jednak miało miejsca. Ww. oświadczenie woli Wnioskodawcy nie spowoduje zmiany „pozycji” P.G. wobec banku. Nawet gdy przestanie ona być współwłaścicielką przedmiotowej nieruchomości lokalowej, to pozostanie dłużnikiem osobistym banku (przy jednoczesnej utracie statusu dłużnika rzeczowego). Wierzyciel w dalszym ciągu będzie mógł dochodzić od niej wszelkich roszczeń z tytułu zawartej umowy kredytowej.

Przy hipotetycznej sytuacji braku spłaty rat na rzecz banku ze strony Wnioskodawcy, będzie on mógł dochodzić płatności zarówno od Wnioskodawcy, jak i od jego byłej partnerki. W związku zaś z zawartym przez nich porozumieniem P.G. − w razie dochodzenia od niej należności przez bank, może domagać się od Wnioskodawcy odszkodowania na zasadach ogólnych, tj. na podstawie przepisu art. 471 Kodeksu cywilnego. Niemniej jednak jest to kwestia doniosła wyłącznie na gruncie relacji prawnej łączącej Wnioskodawcę i P.G., nie leży to w polu zainteresowania banku, który skutecznie może dochodzić roszczeń od obojga z nich, nawet w sytuacji zniesienia przez nich współwłasności i uregulowania ich relacji, jako dłużnicy solidarni.

Na podstawie planowanej umowy i złożenia przez Wnioskodawcę ww. oświadczenia woli nie dojdzie do przejęcia przez Wnioskodawcę długu P.G. wobec banku. Umowa taka wymagałaby, aby jej stroną był również bank jako wierzyciel, musiałby on wyrazić zgodę na taką czynność. Wnioskodawca i jego była partnerka zamierzają zawrzeć porozumienie wyłącznie między sobą jako kredytobiorcy-dłużnicy solidarni. Będzie ona miała skutki wyłącznie inter partes. Dotychczas zarówno P.G., jak i Wnioskodawca, pozostają dłużnikami osobistymi i rzeczowymi banku. W związku z zawarciem planowanych umów P. G. utraci przymiot dłużnika rzeczowego, jednakże wciąż pozostawać będzie dłużnikiem osobistym. W dalszym ciągu bank będzie mógł skutecznie dochodzić swoich roszczeń od obojga z nich. Nie dojdzie również do pokrzywdzenia wierzyciela taką czynnością, albowiem w dalszym ciągu będzie mógł się zaspokoić ewentualnie z takich samych składników majątkowych − utrata przez P.G. statusu dłużnika rzeczowego nie spowoduje jednoczesnej utraty możliwości banku do zaspokojenia się z przedmiotowej nieruchomości lokalowej, albowiem wierzytelność banku zabezpieczona jest na niej hipotecznie.

W związku z powyższym opisem - po przeformułowaniu - zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy Wnioskodawca i jego była partnerka jako współwłaściciele prawa własności lokalu, stanowiącego odrębną nieruchomość o pow. 57 m², oraz związanego z ww. prawem udziału wynoszącego 291/10000 w prawie użytkowania wieczystego działki o pow. 453 m² i takim samym udziałem w prawie współwłasności części wspólnych budynku przeznaczonych do wspólnego korzystania, dokonują umownego nieodpłatnego zniesienia współwłasności poprzez przyznanie Wnioskodawcy na własność całości ww. praw bez jednoczesnego obowiązku spłaty z tego tytułu na rzecz jego byłej partnerki, ale z jednoczesnym zastrzeżeniem samodzielnego zaspokojenia przez Wnioskodawcę zobowiązań z tytułu kredytu hipotecznego, zaciągniętego przez Wnioskodawcę i jego byłą partnerkę na nabycie przedmiotowej nieruchomości, na mocy porozumienia zawartego jedynie przez Wnioskodawcę i jego byłą partnerkę (oświadczenie woli Wnioskodawcy o samodzielnej dalszej spłacie długu) skutecznego tylko między nimi (umowa inter partes), Wnioskodawca zobowiązany będzie do zapłaty z tego tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, (po modyfikacji, zawartej w uzupełnieniu stanowiska pierwotnego), z treści art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zawierającego zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu wynika, że tylko dokonanie jednej z czynności w nim wymienionej powodować będzie konieczność zapłaty podatku. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu, to nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wspólnie ze swoją ówczesną partnerką nabyli lokal mieszkalny, stanowiący odrębną własność, którego zakup sfinansowano uzyskanym przez nich solidarnie kredytem hipotecznym, zabezpieczonym hipotecznie na przedmiotowej nieruchomości. Od momentu zawarcia umowy kredytu i nabycia lokalu pozostają oni dłużnikami osobistymi Banku, a także jego dłużnikami rzeczowymi. Planowana przez wyżej wymienione osoby czynność umowna zniesienia współwłasności nieruchomości, na mocy której Wnioskodawca stanie się jedynym właścicielem przedmiotowego lokalu i związanego z nim prawa współwłasności w nieruchomości wspólnej bez jednoczesnego obowiązku spłaty na rzecz P.G., spowoduje, że P.G. przestanie być dłużnikiem rzeczowym banku, niemniej pozostanie w dalszym ciągu jego dłużnikiem osobistym. Bank wciąż będzie mógł realizować uprawnienia wierzyciela względem byłej partnerki Wnioskodawcy. Tak więc w związku z nieodpłatnym zniesieniem współwłasności Wnioskodawca nie przejmie żadnych długów i ciężarów ani zobowiązań swojej byłej partnerki, gdyż do spłaty kredytu nadal zobowiązani będą oboje solidarnie, a między nimi nie dojdzie do powstania obowiązku spłaty, bądź dopłaty. W rezultacie więc Wnioskodawca stanie się jedynym dłużnikiem rzeczowym Banku, natomiast dłużnikami osobistymi nadal będzie Wnioskodawca i P.G. Kształt ich odpowiedzialności względem Banku nie zmieni się.

Planowaną przez Wnioskodawcę i jego byłą partnerkę umowę zakwalifikować należy jako umowę o zniesienie współwłasności, o której mowa w przepisie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Według prognozowanych postanowień umowy, którą Wnioskodawca zawrze z P.G., nastąpi zniesienie współwłasności przedmiotowego lokalu w taki sposób, że Wnioskodawca stanie się jego jedynym właścicielem, a nastąpi to przy jednoczesnym braku obowiązku spłaty na rzecz P.G. Na tej podstawie wyżej opisaną umowę zakwalifikować należy jako umowę nieodpłatnego zniesienia współwłasności, tj. nieprzewidzianą przez przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ wskazuje się tam wyłącznie na taką umowę o charakterze odpłatnym („w części dotyczącej spłat lub dopłat”) i w związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty z tego tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca swoje stanowisko uzasadnia rozważaniami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, podjętymi w wyroku z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie I SA/Gd 449/13 (LEX nr 1368553), według których, cyt.: „Celem zawartego w przepisie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f u.p.c.c. doprecyzowania „w części dotyczącej spłat lub dopłat” było objęcie opodatkowaniem wyłącznie umów zniesienia współwłasności (o dział spadku), które skutkują odpłatnymi przysporzeniami majątkowymi dla przynajmniej jednej ze stron. A contrario, zapis ten skutkuje tym, że poza zakresem u.p.c.c. znajdują się te umowy zniesienia współwłasności, w ramach których takich spłat lub dopłat nie przewidziano. Osobno zatem, nie w oparciu o przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f u.p.c.c., należy ustalać podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych odpłatnego zniesienia współwłasności.”

Wnioskodawca powołał się także na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 listopada 2018 r., 0111- KDIB4.4014.305.2018.2.PM, gdzie wskazano, że: „Podsumowując, umowa o dział spadku oraz umowa o zniesienie współwłasności (lub orzeczenie w tym zakresie) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jeżeli wiąże się ze spłatą lub dopłatą i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na nabywającym rzeczy ponad udział we współwłasności lub spadku. Natomiast w przypadku nieodpłatnego działu spadku oraz nieodpłatnego zniesienia współwłasności − a więc umów (lub orzeczeń), w których nie występują spłaty lub dopłaty − nie dochodzi do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.” Pogląd ten wyrażono na gruncie odmiennego stanu faktycznego, jednakże, zdaniem Wnioskodawcy, walor teoretyczny ma znaczenie również i w niniejszej sprawie.

Podsumowując, stwierdzić należy, że opisana umowa nieodpłatnego zniesienia współwłasności, polegająca na przyznaniu Wnioskodawcy całego prawa własności lokalu wraz ze związanym z nim prawem współwłasności w nieruchomości wspólnej bez jednoczesnego obowiązku spłaty na rzecz byłej partnerki, w związku z faktem, iż Wnioskodawca nie będzie z tego tytułu dokonywał jakichkolwiek spłat, ani dopłat na jej rzecz, nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, albowiem przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie przewidują opodatkowania tego typu czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1519) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
(uchylona),
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
(uchylona),
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – przepisy ustawy o:

umowie spółki i jej zmianie – stosuje się odpowiednio do aktów założycielskich spółek, statutów spółek i ich zmiany;
czynnościach cywilnoprawnych – stosuje się odpowiednio do przedmiotów opodatkowania określonych w ust. 1 pkt 2 i 3;
umowie o dziale spadku oraz umowie o zniesieniu współwłasności – stosuje się odpowiednio do:
1. nabycia własności rzeczy wspólnej lub wspólnego prawa majątkowego albo ich części przez niektórych dotychczasowych współwłaścicieli na dalszą współwłasność – w części spłat lub dopłat,
2. odpłatnego wyodrębnienia własności lokali na rzecz niektórych lub wszystkich współwłaścicieli.

Należy wskazać, że art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, określający zakres przedmiotowy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zawiera enumeratywny katalog czynności, których dokonanie powodować będzie powstanie obowiązku podatkowego. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeżeli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione.

Zatem czynności cywilnoprawne podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obejmują również zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat. Tym samym, powołane powyżej przepisy regulują opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyłącznie takich umów o zniesienie współwłasności, z którymi związane są spłaty lub dopłaty.

W przypadku, gdy zostaną zawarte umowy o zniesienie współwłasności, z którymi związane są spłaty lub dopłaty, to stosownie do art. 4 pkt 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego – współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że w dniu 23 czerwca 2009 r. Wnioskodawca, wraz ze swoją ówczesną partnerką nabyli w równych udziałach po 1/2 prawo własności lokalu, stanowiącego odrębną nieruchomość o pow. 57 m² oraz związany z ww. prawem udział wynoszący 291/10000 w prawie użytkowania wieczystego działki o pow. 453 m², oraz taki sam udział w prawie współwłasności części wspólnych budynku przeznaczonych do wspólnego korzystania.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć z byłą partnerką nieodpłatną umowę zniesienia współwłasności, na mocy której stanie się jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości i związanym z nią udziałem w nieruchomości wspólnej bez jednoczesnego obowiązku spłaty na jej rzecz. Dodatkowo w treści ww. umowy zostanie zawarte jednostronne oświadczenie woli Wnioskodawcy, na podstawie którego zobowiąże się wobec byłej partnerki do samodzielnej spłaty kredytu, który oboje mają obowiązek spłacić względem wierzyciela-banku (jako dłużnicy solidarni). Na podstawie planowanej umowy i złożenia przez Wnioskodawcę ww. oświadczenia woli nie dojdzie do przejęcia przez Wnioskodawcę długu byłej partnerki wobec banku.

Biorąc pod uwagę powyżej przywołane przepisy i przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają tylko takie umowy o zniesienie współwłasności, z którymi związane są spłaty lub dopłaty. W przypadku umów o zniesienie współwłasności, z którymi związane są spłaty lub dopłaty, obowiązek podatkowy, co wynika z art. 4 pkt 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ciąży na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności.

Skoro w przedmiotowej sprawie będzie miała miejsce czynność zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego pomiędzy Wnioskodawcą a jego byłą partnerką bez obowiązku spłat i dopłat na rzecz byłej partnerki, to czynność ta jako niewymieniona w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin