Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.470.2019.2.DA
z 30 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 października 2019 r. (data wpływu 16 października 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania uzyskiwanego w latach 2014 r. – 2015 r. świadczenia pieniężnego na zaspokojenie potrzeb rodziny, przyznanego na podstawie ugody sądowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania uzyskiwanego w latach 2014 r. – 2015 r. świadczenia pieniężnego na zaspokojenie potrzeb rodziny, przyznanego na podstawie ugody sądowej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 4 października 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.470.2019.1.DA, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 4 października 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 7 października 2019 r.). W dniu 16 października 2019 r. (nadano w dniu 11 października 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim od dnia 24 kwietnia 1976 r. Mąż Wnioskodawczyni uchylał się od łożenia na utrzymanie rodziny. Od 2003 r. płacił alimenty na syna, które wygasły na podstawie wyroku sądu w 2010 r. Wnioskodawczyni pozostała bez pracy na łasce męża, który sporadycznie przekazywał środki na utrzymanie domu, najczęściej jako zakup węgla, prądu, ubezpieczenia domu. Nie dawał Wnioskodawczyni pieniędzy. Mąż Wnioskodawczyni prowadził życie rozwiązłe, nadużywał alkoholu i tak jest do tej pory.

W tej sytuacji w 2013 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do sądu o przyznanie środków na utrzymanie, które otrzymała w październiku 2013 r. Sąd określił je jako alimenty. Urząd Skarbowy w … przyjął to określenie do interpretacji podatku dochodowego od osób fizycznych, choć Wnioskodawczyni jest nadal w małżeństwie. Przyznane w 2013 r. świadczenie wynosiło 1 100 zł. Od czasu jego uzyskania mąż Wnioskodawczyni przestał finansować wydatki domowe. W 2017 r. mąż Wnioskodawczyni wystąpił o obniżenie świadczenia, co nastąpiło w dniu 12 lutego 2018 r. do wysokości 700 zł. Za okres od października 2013 r. do lutego 2018 r. Wnioskodawczyni odprowadzała podatek dochodowy od osób fizycznych, pomniejszając kwotę do opodatkowania o 700 zł. Takie stanowisko zajął Urząd Skarbowy w ….

Ponieważ na rozprawie w dniu 12 lutego 2018 r. Wnioskodawczyni dowiedziała się, że mąż ma długi kredytowe w wysokości 50 000 zł, a Wnioskodawczyni spodziewała się, że nie wszystkie ujawnił, Wnioskodawczyni wystąpiła do sądu o ustanowienie rozdzielności majątkowej z datą wsteczną, tj. od dnia 25 lutego 2016 r. (data zaciągnięcia przez męża kredytu). Orzeczenie o rozdzielności majątkowej nastąpiło w dniu 12 grudnia 2018 r.

Wnioskodawczyni obecnie uzyskuje emeryturę w wysokości 1 214 zł 72 gr, zaś emerytura małżonka wynosi 4 301 zł, wg stanu na miesiąc grudzień 2018 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że na podstawie ugody sądowej z dnia 22 października 2013 r., zawartej przed Sądem Rejonowym w …, sygn. akt …, która uprawomocniła się w dniu 30 października 2013 r., Wnioskodawczyni uzyskała świadczenie pieniężne przyznane przez Sąd Rejonowy w …. Po nadaniu klauzuli natychmiastowej wykonalności komornik „przejął wypłatę kwoty”. Ww. świadczenie zostało przyznane na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego i Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 27 tego Kodeksu). W okresach od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. oraz od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. świadczenie to było objęte wspólnością majątkową małżeńską. Ustanowienie w małżeństwie Wnioskodawczyni ustroju rozdzielności majątkowej małżeńskiej nastąpiło w dniu 25 lutego 2016 r. Wnioskodawczyni wskazała, że separacja w związku nie została orzeczona, oraz że ani Ona, ani Jej mąż o separację nie występowali.

Wnioskodawczyni wskazała również, że rozliczenie wypłacanego Jej świadczenia następowało po upływie roku podatkowego i wykazywane było jako „inne źródła”. Od nadwyżki ponad 700 zł odprowadzany był podatek dochodowy od osób fizycznych. Organ podatkowy pobierał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od całej emerytury męża.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że oczekuje wydania interpretacji indywidualnej za lata 2014 r. i 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy świadczenie pieniężne otrzymywane przez Wnioskodawczynię od męża w kwocie 1 100 zł miesięcznie w latach od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. na mocy ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w dniu 22 października 2013 r., sygn. akt …, podlega opodatkowaniu na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), podatek dochodowy od przysługujących Jej świadczeń za lata 2014 r. i 2015 r. nie powinien być płacony, ponieważ zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych cyt.: „Przepisów ustawy nie stosuje do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską”.

Swoje stanowisko Wnioskodawczyni opiera również na interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 lipca 2018 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.272.2018.2.MS2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2014 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się przychód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tego przepisu wymieniono jako źródło przychodu – „inne źródła”.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia określone rodzaje przychodów stanowiące pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga w sposób ostateczny co jest przychodem z „innych źródeł”.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, wyczerpującego. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Możliwość skorzystania z wyłączenia określonego w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniona jest od łącznego spełnienia wszystkich zawartych w tym przepisie przesłanek, a mianowicie:

1. przyznane świadczenie musi być przeznaczone na zaspokojenie potrzeb rodziny,
2. potrzeby rodziny muszą być zgodne z określonymi w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
3. świadczenie musi być objęte wspólnością majątkową małżeńską.
   
   

Stosunki majątkowe między małżonkami uregulowane zostały w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.; Dz. U. z 2015 r., poz. 2082).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 31 § 2 ww. ustawy, do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.; Dz. U. z 2015 r., poz. 121, z późn. zm.).
   
   

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 ww. ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków, przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie natomiast do art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten, jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego, powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, wówczas, zgodnie z treścią art. 28 § 1 ww. ustawy, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że od dnia 24 kwietnia 1976 r. Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim. Ponieważ mąż Wnioskodawczyni uchylał się od łożenia na utrzymanie rodziny, w 2013 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu o przyznanie środków pieniężnych na utrzymanie. Na mocy ugody sądowej z dnia 22 października 2013 r., która uprawomocniła się w dniu 30 października 2013 r., Wnioskodawczyni uzyskała, na podstawie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz przepisów Kodeksu cywilnego, świadczenie pieniężne w wysokości 1 100 zł. Zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni świadczenie Sąd określił jako alimenty. W latach 2014 r. i 2015 r. ww. świadczenie było objęte wspólnością majątkową małżeńską. Ustanowienie w małżeństwie Wnioskodawczyni ustroju rozdzielności majątkowej małżeńskiej nastąpiło w dniu 25 lutego 2016 r. W związku małżeńskim Wnioskodawczyni nie została orzeczona separacja. Rozliczenie wypłacanego Wnioskodawczyni świadczenia następowało po upływie roku podatkowego i wykazywane było jako „inne źródła”. W dniu 12 lutego 2018 r., na wniosek męża Wnioskodawczyni, nastąpiło obniżenie przedmiotowego świadczenia do wysokości 700 zł. Za okres od października 2013 r. do lutego 2018 r. Wnioskodawczyni odprowadzała podatek dochodowy od osób fizycznych od nadwyżki ponad 700 zł.

W przedmiotowej sprawie konieczne jest wyjaśnienie, czy w latach 2014 r. i 2015 r. na podstawie ugody sądowej Wnioskodawczyni otrzymywała świadczenie alimentacyjne, do którego mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też otrzymywane świadczenie mieściło się w kategorii świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do których nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a zatem nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych).

Przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską (art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast na gruncie ww. ustawy, alimenty stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9, i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej. W przypadku alimentów otrzymanych przez małżonka na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, opodatkowaniu podlega wyłącznie kwota przekraczająca miesięcznie 700 zł, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidującego zwolnienie przedmiotowe.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne zostało przyznane - jak wskazała Wnioskodawczyni - na podstawie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Zatem, mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że skoro zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne w kwocie 1 100 zł, objęte wspólnością majątkową małżeńską, które uzyskiwała w latach 2014 r. – 2015 r., zostało przyznane na podstawie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, to stosownie do dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. świadczenie nie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.