2019.10.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.443.2019.3.EC
z 28 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 30 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z udostępnianiem wolnego miejsca w samochodzie osobowym, innym osobom celem odbycia wspólnej podróży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z udostępnianiem wolnego miejsca w samochodzie osobowym, innym osobom celem odbycia wspólnej podróży.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada własny pięcioosobowy samochód osobowy, nie wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, w szczególności nie świadczy usług transportowych. W związku z dużą ilością pokonywanych dziennie kilometrów swoim prywatnym samochodem, Wnioskodawca zamierza skorzystać z jednej z dostępnych na rynku aplikacji mobilnej, która umożliwia nawiązanie kontaktu pomiędzy kierowcami chcącymi podróżować do określonego punktu docelowego a pasażerami, podróżującymi w to samo lub znajdujące się na trasie kierowcy miejsce, umożliwiając im odbycie wspólnego przejazdu oraz podział związanych z nim kosztów.

Platforma stanowi wsparcie Użytkowników w kontekście wspólnych przejazdów - w szczególności dojazdów do pracy (tzw. carpooling) oraz dostarcza Użytkownikowi informacje, a w szczególności: wyszukuje i wskazuje optymalną trasę przejazdu Użytkowników, proponuje Użytkowników dopasowanych do siebie pod względem dodanej trasy, umożliwia rezerwację miejsca w aucie Użytkownika, automatycznie wylicza koszt przejazdu i wysokość dopłaty od pasażerów oraz automatycznie rozlicza wspólny przejazd.

Zgodnie z regulaminem Platformy, właściciel takiej aplikacji nie jest stroną jakichkolwiek umów, porozumień lub relacji umownych jakiejkolwiek treści pomiędzy Użytkownikami Platformy.

Zgodnie z Regulaminem Platformy kierowcy oferujący wspólny przejazd otrzymują tzw. Dopłatę, która oznacza sumę pieniędzy wymaganą od Pasażera i pobraną automatycznie z konta Pasażera za wspólny przejazd, w odniesieniu do określonej Trasy.

Wartość Dopłat jest określona automatycznie przez Platformę na podstawie długości trasy określanej przez (…), współczynnika natężenia ruchu uzyskanego za pośrednictwem (…) oraz ilości Pasażerów - czyli czynników mających wpływ na ilość spalanego paliwa. Wartość dopłat nie obejmuje pojemności silnika, rodzaju paliwa, amortyzacji pojazdu ani części eksploatacyjnych. Platforma przyjmuje uśrednioną wartość spalania na danej trasie w zależności od współczynnika natężenia ruchu.

Wyliczona przez Platformę wysokość dopłaty jest to średni koszt, którego nie można kwestionować.

W zależności od ilości Pasażerów, Dopłata na danej Trasie może wynosić:

1 pasażer - 40% kosztu paliwa,

2 pasażerów - każdy Pasażer po 30% kosztu paliwa,

3 pasażerów - każdy Pasażer po 25% kosztu paliwa,

4 pasażerów - każdy Pasażer po 20% kosztu paliwa.

Regulamin zabrania uzyskiwania jakichkolwiek innych zysków z używania Platformy. Wszystkie rozliczenia wykonywane będą za pośrednictwem Platformy płatniczej (…). Jedynym roszczeniem Kierowcy w stosunku do Pasażera z tytułu zrealizowania Trasy będzie zapłata Dopłat.

Zgodnie z Regulaminem zabronione będzie wymaganie od Pasażera jakiejkolwiek kwoty w gotówce za odbyty przejazd oraz dokonania dodatkowej płatności ponad kwotę wyliczoną przez Platformę.

Ponadto brak możliwości realizacji zarobkowego celu przez kierowców jest ściśle określony w Regulaminie, a instrumenty, które będą stosowane - ograniczenie wysokości ceny, odpowiednie ostrzeżenia przy dodawaniu przejazdów, stała moderacja - dodatkowo zmniejszą prawdopodobieństwo złamania tych zasad przez kierowców udostępniających miejsca.

Wnioskodawca jako Kierowca otrzyma wyliczone przez Platformę Dopłaty od wszystkich Pasażerów automatycznie po zakończeniu trasy na wewnętrzne konto w aplikacji. Kwota ta będzie blokowana na okres 72 godzin od zakończenia przejazdu, aby zabezpieczyć ją w przypadku pojawienia się jakichkolwiek niezgodności / roszczeń ze strony Pasażera.

Otrzymane lub wpłacone środki będą się znajdowały na indywidualnym koncie Wnioskodawcy na Platformie i zostaną wypłacone automatycznie każdego 28 dnia miesiąca na jego prywatne konto bankowe. Możliwe jest wcześniejsze wykonanie przelewu na życzenie Wnioskodawcy. W takiej sytuacji przelewy zostaną wykonane 5 dnia danego tygodnia. Podczas wypłaty środków, (…) jako operator płatności, będzie potrącał dodatkowo 12gr za realizację transakcji.

Podróże odbywane przez Wnioskodawcę będą miały charakter wyłącznie prywatny, w trakcie, którego Kierowca będzie zaspokajał własne potrzeby związane np. z dojazdem do pracy, podróżą na urlop, itp. Wnioskodawca nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej. Nie będzie również proponował wspólnych przejazdów podczas podróży służbowych.

Głównym celem Wnioskodawcy jako kierowcy jest dojechanie do miejsca docelowego związanego z jego życiem prywatnym, a nie zabranie pasażerów.

Głównym założeniem wspólnych przejazdów jest dzielenie się przez kierowców kosztami swoich przejazdów z pasażerami oraz to, że kierowcy oferują miejsca pasażerom przy okazji podróży, którą planują odbyć.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość otrzymywanych dopłat stanowi dla Wnioskodawcy dochód będący podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane dopłaty nie będą stanowiły dochodu będącego podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zasadą działania platformy wspólnych przejazdów jest dzielenie się przez kierowców kosztami swoich przejazdów z pasażerami oraz to, że kierowcy oferują miejsca pasażerom przy okazji podróży, którą planują odbyć. Z założenia głównym celem kierowcy jest dojechanie do miejsca docelowego związanego z jego życiem prywatnym, a nie zabieranie pasażerów. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy po jego stronie jako kierowcy nie powstaje dochód i nie ma podstawy do opodatkowania. Istotą bowiem jest współdzielenie ponoszonych przez niego kosztów, a nie uzyskiwanie przez niego przychodów.

Planowanie wspólnych przejazdów, tzw. carpooling, opiera się na dzieleniu kosztów między wszystkich uczestników podróży, jakie Kierowca ponosi na danej trasie. Łączna suma pieniędzy, które Kierowca otrzyma od pasażerów w żadnym wypadku nie może być wyższa niż wydatki poniesione na podróż, czyli paliwo, zużycie eksploatacyjne i ewentualne opłaty drogowe. Ideą, jaka przyświeca wspólnym przejazdom jest ograniczanie kosztów dojazdu Kierowcy do punktu docelowego przy jednoczesnym umożliwieniu osobom nie posiadającym samochodu przejazd w tym samym kierunku za zwrot kosztów. Oznacza to, że zabronione jest uzyskiwanie dochodu poprzez zabieranie pasażerów w trasę, w szczególności, gdy Kierowca z różnych przyczyn nie ponosi kosztu przejazdu lub ten koszt jest mu zwracany przez inne osoby (nie pasażerów).

Wspólne przejazdy polegają na udostępnianiu przez kierowców wolnych miejsc w swoich samochodach w zamian za zwrot kosztów paliwa, który pokrywa tylko część realnych kosztów podróży. Jego maksymalna wysokość jest odgórnie ustalona przez Platformę i uzależniona od wielu czynników mających wpływ na wysokość spalanego paliwa i uniemożliwia kierowcy osiągnięcie zysku. Brak możliwości realizacji zarobkowego celu przez kierowców jest ściśle określony w Regulaminie, a instrumenty, które będą stosowane - ograniczenie wysokości ceny, odpowiednie ostrzeżenia przy dodawaniu przejazdów, stała moderacja - dodatkowo zmniejszą prawdopodobieństwo złamania tych zasad przez kierowców udostępniających miejsca.

Regulamin aplikacji narzuca Kierowcy kwotę jaką może pobrać od Pasażerów i nie może ona przekraczać 99% poniesionych kosztów paliwa w przypadku przewozu 10 osób i więcej. Platforma z założenia nie jest miejscem umożliwiającym realizację przewozów przez komercyjnych przewoźników.

Takie współdzielenie kosztów można nazwać sharing economy, w której współdzielenie dóbr nie jest źródłem dochodu dla ich posiadaczy - stanowi jedynie pokrycie części kosztów eksploatacji.

Czynnikiem, który odróżnia tzw. carpooling od zorganizowanego transportu zbiorowego, jest fakt, że ten pierwszy odbywa się przy okazji podróży kierowcy, a nie wyłącznie na życzenie pasażera. Znaczy to, że kierowca i tak musiałby ponieść wydatek na realizowaną podróż. Udostępnienie pasażerom miejsca w swoim samochodzie pozwala jedynie na ograniczenie ponoszonych przez Kierowcę kosztów związanych z przejazdem. Zatem kierowca mógłby podlegać opodatkowaniu jedynie w przypadku, gdyby suma pieniędzy, którą otrzymałby od pasażerów, byłaby wyższa niż koszty podróży. Kwota, która nie przekracza poniesionych kosztów, nie podlega opodatkowaniu.

Powyższe stanowisko jest zgodne z przedstawionym przez Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską nr 32705 z dnia 01.06.2015 r. Wynika z niej, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega co do zasady dochód, rozumiany jako przyrost majątku podatnika, czyli nadwyżka przychodu nad kosztami jego uzyskania, (art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). W efekcie należy przyjąć, że kierowcy udostępniający przy okazji własnego przejazdu wolne miejsca w swoim samochodzie osobowym innym osobom celem odbycia wspólnej podróży, w zamian za udział pasażerów w kosztach podróży, nie uzyskują dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż nie występuje w tym przypadku przyrost majątku Kierowcy skutkujący powstaniem dochodu.

Zdaniem Ministra Finansów, jeżeli osoba udostępniająca swoją rzecz innej osobie nie uzyskuje w zamian świadczeń przewyższających zwykłe koszty utrzymania rzeczy, nie uzyskuje tym samym dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Ponadto w sytuacji, kiedy kierowcy udostępniający okazjonalnie wolne miejsca w samochodzie osobowym innym osobom, w celu odbycia wspólnej podróży, w zamian za udział pasażerów w kosztach podróży, nie uzyskują dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż nie występuje w tym przypadku przyrost majątku skutkujący powstaniem zobowiązania podatkowego.

O ile kierowca działa więc jako osoba fizyczna, która przy okazji swojej podróży zabiera pasażerów i w tym czasie używa samochód do celów prywatnych - nie powstaje dochód do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega co do zasady dochód, rozumiany jako przyrost majątku podatnika (nadwyżka przychodu na kosztami jego uzyskania).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 2, 3, 6 i 9:

działalność wykonywana osobiście (pkt 2),

pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),

inne źródła (pkt 9).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zakresu przedmiotowego pozarolniczej działalności gospodarczej wykluczone zostały czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy, pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,

nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,

wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, przy czym u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Kwestią istotną dla zakwalifikowania ww. przychodów do odpowiedniego źródła przychodów jest ocena, czy udostępnianie wolnego miejsca w samochodzie osobowym innym osobom celem odbycia wspólnej podróży nosi znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej. Treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotnym jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,

wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć, jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istotnym jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter, cechy przeznaczenia użytkowego,

prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

W związku z powyższym, aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy. Działalność jest zarobkowa wtedy, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby działalność gospodarcza wykonywana była w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Na pojęcie „zorganizowanie” w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się ponadto cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, w celu zakwalifikowania – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – działań podjętych przez Wnioskodawcę do właściwego źródła przychodu należy ocenić zamiar, okoliczności i cel działań związanych z podróżami samochodem, o których mowa we wniosku.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada własny pięcioosobowy samochód osobowy, nie wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, w szczególności nie świadczy usług transportowych. W związku z dużą ilością pokonywanych dziennie kilometrów swoim prywatnym samochodem, Wnioskodawca zamierza skorzystać z jednej z dostępnych na rynku aplikacji mobilnej, która umożliwia nawiązanie kontaktu pomiędzy kierowcami chcącymi podróżować do określonego punktu docelowego a pasażerami, podróżującymi w to samo lub znajdujące się na trasie kierowcy miejsce, umożliwiając im odbycie wspólnego przejazdu oraz podział związanych z nim kosztów. Platforma stanowi wsparcie Użytkowników w kontekście wspólnych przejazdów - w szczególności dojazdów do pracy (tzw. carpooling) oraz dostarcza Użytkownikowi informacje, a w szczególności: wyszukuje i wskazuje optymalną trasę przejazdu Użytkowników, proponuje Użytkowników dopasowanych do siebie pod względem dodanej trasy, umożliwia rezerwację miejsca w aucie Użytkownika, automatycznie wylicza koszt przejazdu i wysokość dopłaty od pasażerów oraz automatycznie rozlicza wspólny przejazd. Zgodnie z regulaminem Platformy, właściciel takiej aplikacji nie jest stroną jakichkolwiek umów, porozumień lub relacji umownych jakiejkolwiek treści pomiędzy Użytkownikami Platformy. Zgodnie z Regulaminem Platformy kierowcy oferujący wspólny przejazd otrzymują tzw. Dopłatę, która oznacza sumę pieniędzy wymaganą od Pasażera i pobraną automatycznie z konta Pasażera za wspólny przejazd, w odniesieniu do określonej Trasy. Wartość Dopłat jest określona automatycznie przez Platformę. Wyliczona przez Platformę wysokość dopłaty jest to średni koszt, którego nie można kwestionować. Regulamin zabrania uzyskiwania jakichkolwiek innych zysków z używania Platformy. Wszystkie rozliczenia wykonywane będą za pośrednictwem Platformy płatniczej (…). Jedynym roszczeniem Kierowcy w stosunku do Pasażera z tytułu zrealizowania Trasy będzie zapłata Dopłat.

Zgodnie z Regulaminem zabronione będzie wymaganie od Pasażera jakiejkolwiek kwoty w gotówce za odbyty przejazd oraz dokonania dodatkowej płatności ponad kwotę wyliczoną przez Platformę.

Wnioskodawca nie zamierza uzyskiwać jakichkolwiek innych kwot, poza tymi wyliczonymi przez Platformę. Otrzymane kwoty nie będą przewyższały poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów związanych z podróżą, tj. kosztów paliwa, ubezpieczenia, amortyzacji, zużycia części eksploatacyjnych, opłat drogowych, itd. Podróże odbywane przez Wnioskodawcę będą miały charakter wyłącznie prywatny, w trakcie, którego Kierowca będzie zaspokajał własne potrzeby związane np. z dojazdem do pracy, podróżą na urlop, itp. Wnioskodawca nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej. Nie będzie również proponował wspólnych przejazdów podczas podróży służbowych. Głównym celem Wnioskodawcy jako kierowcy jest dojechanie do miejsca docelowego związanego z jego życiem prywatnym, a nie zabranie pasażerów. Głównym założeniem wspólnych przejazdów jest dzielenie się przez kierowców kosztami swoich przejazdów z pasażerami oraz to, że kierowcy oferują miejsca pasażerom przy okazji podróży, którą planują odbyć.

Wskazać należy, że całokształt opisanych we wniosku okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania, wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wobec powyższego planowane przez Wnioskodawcę wspólne podróże samochodem osobowym, nie nastąpią w ramach zorganizowanej i ciągłej działalności, która wyczerpywałaby znamiona działalności gospodarczej, określonej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie usług transportowych, będzie podwoził pasażerów zawsze przy okazji własnej zaplanowanej wcześniej podróży. Kierowca nie zabiera pasażera w miejsce, które wybiera pasażer, tylko tam, gdzie akurat jedzie sam, w osobistym celu.

Wskazać należy, że jeżeli osoba udostępniająca swoją rzecz innej osobie nie uzyskuje w zamian świadczeń przewyższających zwykłe koszty utrzymania rzeczy, nie uzyskuje tym samym dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Ponadto w sytuacji, kiedy kierowcy udostępniający okazjonalnie wolne miejsca w samochodzie osobowym innym osobom, w celu odbycia wspólnej podróży, w zamian za udział pasażerów w kosztach podróży, nie uzyskują dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż nie występuje w tym przypadku przyrost majątku skutkujący powstaniem zobowiązania podatkowego.

O ile kierowca działa więc jako osoba fizyczna, która przy okazji swojej podróży zabiera pasażerów i w tym czasie używa samochód do celów prywatnych - nie powstaje dochód do opodatkowania.

Biorąc pod uwagę zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku wskazać należy, że Wnioskodawca udostępniając okazjonalnie wolne miejsca w samochodzie osobowym innym osobom celem odbycia wspólnej podróży, w zamian za udział pasażerów w kosztach podróży, nie uzyska dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż nie występuje w tym przypadku przyrost majątku skutkujący powstaniem zobowiązania podatkowego. W związku z powyższym otrzymywane dopłaty nie będą stanowiły dochodu będącego podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin