Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.327.2019.1.DR
z 15 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2019 r. (data wpływu 6 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej samochodu osobowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od lipca 2013 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonek Wnioskodawczyni od września 2011 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i również jest podatnikiem czynnym VAT. Od sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni pozostaje ze swym małżonkiem w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej.

W grudniu 2013 r. małżonek Wnioskodawczyni zawarł umowę sprzedaży, na podstawie której nabył do majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową pojazd osobowy. Pojazd został nabyty w komisie samochodowym na podstawie faktury VAT marża (VAT wówczas nie wystąpił). Faktura została wystawiona na dane działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni. W skład ceny należnej zbywcy wchodziła wyłącznie cena pojazdu, bez żadnych kosztów dodatkowych. Pojazd został nabyty z założeniem, że będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, a po kilku latach miał zostać – w zależności od jego stanu – sprzedany i zastąpiony nowszym albo przekazany do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, z której to jednak ostatecznie i tak miał zostać sprzedany. Małżonek Wnioskodawczyni wykorzystywał ten pojazd w swojej działalności gospodarczej od grudnia 2013 r. do czerwca 2018 r. W tym czasie całkowicie go zamortyzował. W 2018 r. małżonek Wnioskodawczyni wycofał ww. pojazd ze swojej działalności na podstawie oświadczenia, jednak, z uwagi na bardzo dobry stan pojazdu nie sprzedał go. Pojazd został przyjęty przez Wnioskodawczynię do jej ewidencji środków trwałych i zaczął być wykorzystywany przez nią na potrzeby działalności gospodarczej z założeniem, że po pewnym czasie zostanie sprzedany. Małżonek Wnioskodawczyni nabył zaś na potrzeby swej własnej działalności inny pojazd, który wprowadził do ewidencji środków trwałych i go amortyzuje. Wnioskodawczyni wprowadziła nabyty w grudniu 2013 r. pojazd do ewidencji środków trwałych, jednak z uwagi na fakt, że został wcześniej w całości zamortyzowany przez jej małżonka, nie amortyzowała go. Wnioskodawczyni uwzględniała w kosztach podatkowych jedynie wydatki na paliwo, ubezpieczenie i inne bieżące koszty eksploatacyjne auta.

W lipcu 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała pojazd w procedurze VAT marża za cenę niższą, niż pojazd został nabyty w grudniu 2013 r. Przy okazji tej transakcji okazało się, że księgowość Wnioskodawczyni przy wprowadzaniu pojazdu do ewidencji środków trwałych przyjęła jego wartość początkową na poziomie 1 zł. System księgowy, z którego korzysta Wnioskodawczyni na podstawie umowy o świadczenie usług księgowych na potrzeby wystawiania faktur, automatycznie wygenerował też taką samą wartość (1 zł) na fakturze VAT marża jako kwotę nabycia pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo przyjęto wartość początkową pojazdu Wnioskodawczyni na poziomie 1 zł, czy powinna ona odpowiadać cenie nabycia pojazdu z faktury potwierdzającej jego zakup z grudnia 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartość początkowa pojazdu, określona przy przyjęciu przez nią pojazdu do ewidencji środków trwałych, powinna zostać ustalona na poziomie odpowiadającym cenie nabycia tego pojazdu w grudniu 2013 r.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się – w razie ich odpłatnego nabycia – cenę nabycia. Nie zmienia tej zasady fakt, że dany środek trwały, objęty małżeńską wspólnością ustawową, został przed przyjęciem go do ewidencji środków trwałych przez podatnika zamortyzowany w całości przez jego małżonka. W takiej sytuacji podatnik nie amortyzuje już tego środka trwałego, co nie oznacza jednak, że jego wartość początkową należy ustalić na poziomie odmiennym od ceny jego nabycia.

Skoro zatem w grudniu 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem pozostawała w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej i nabyty pojazd wszedł do majątku wspólnego małżonków, to wartość początkowa pojazdu przy przyjęciu go przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych powinna odpowiadać cenie jego nabycia, gdyż za taką właśnie cenę Wnioskodawczyni go nabyła. Niezależnie od tego Wnioskodawczyni nie przysługuje już prawo do amortyzacji samochodu, ponieważ został wcześniej w całości zamortyzowany w działalności gospodarczej jej małżonka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 3 ww. ustawy podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22g ust. 12 ww. ustawy w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

W myśl art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, od lipca 2013 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonek Wnioskodawczyni od września 2011 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i również jest podatnikiem czynnym VAT. Od sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni pozostaje ze swym małżonkiem w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej.

W grudniu 2013 r. małżonek Wnioskodawczyni zawarł umowę sprzedaży, na podstawie której nabył do majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową pojazd osobowy. Pojazd został nabyty w komisie samochodowym na podstawie faktury VAT marża (VAT wówczas nie wystąpił). Faktura została wystawiona na dane działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni. W skład ceny należnej zbywcy wchodziła wyłącznie cena pojazdu, bez żadnych kosztów dodatkowych. Małżonek Wnioskodawczyni wykorzystywał ten pojazd w swojej działalności gospodarczej od grudnia 2013 r. do czerwca 2018 r. W tym czasie całkowicie go zamortyzował. W 2018 r. małżonek Wnioskodawczyni wycofał ww. pojazd ze swojej działalności na podstawie oświadczenia, jednak nie sprzedał go. Pojazd został przyjęty przez Wnioskodawczynię do jej ewidencji środków trwałych i zaczął być wykorzystywany przez nią na potrzeby działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że został wcześniej w całości zamortyzowany przez jej małżonka, nie amortyzowała go. Wnioskodawczyni uwzględniała w kosztach podatkowych jedynie wydatki na paliwo, ubezpieczenie i inne bieżące koszty eksploatacyjne auta.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawczyni przejęła do swojej działalności gospodarczej przedmiotowy samochód osobowy wykorzystywany wcześniej (całkowicie zamortyzowany) w działalności gospodarczej małżonka, jego wartość początkową powinna ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych małżonka (cenie nabycia wynikającej z faktury potwierdzającej jego zakup z grudnia 2013 r.). Tym samym Wnioskodawczyni nie mogła ustalić jego wartości początkowej w innej wysokości. Jednocześnie należy wskazać, że z uwagi na fakt, iż między małżonkami istnieje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej, a ww. składnik majątku został w pełni zamortyzowany w działalności gospodarczej prowadzonej przez małżonka Wnioskodawczyni, nie mogła Ona dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Zasadą jest bowiem, iż ten sam składnik majątku nie może być dwukrotnie amortyzowany.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.