Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.352.2019.2.JF
z 8 października 2019 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2019 r. (data wpływu 18 sierpnia 2019 r.) uzupełnione pismem nadanym dnia 20 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.) na wezwanie z dnia 19 września 2019 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.352.2019.1.JF (data nadania 19 września 2019 r., data odbioru 19 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup samochodów sprzedawanych poniżej cen ich zakupu - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 18 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup samochodów sprzedawanych poniżej cen ich zakupu.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca (zwany dalej także „Spółką”) posiada autoryzowane salony samochodowe i zajmuje się sprzedażą oraz serwisem samochodów. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (jest rezydentem podatkowym w Polsce). Wnioskodawca sprzedaje samochody innym podmiotom zarówno prowadzącym jak i nieprowadzącym działalności gospodarczej (dalej: „Klienci”).
Ze względu na sytuację rynkową, konieczność upłynnienia zapasów magazynowych, zwiększenia płynności gotówkowej Spółki oraz zwiększenie ratowania towaru Spółka dokonuje okresowo obniżki cen sprzedawanych samochodów, zazwyczaj modeli pochodzących z ubiegłych lat. W niektórych przypadkach Spółka zakłada, że nie będzie możliwe sprzedanie samochodów powyżej ceny ich zakupu albo w cenie ich zakupu. Nie jest to sytuacja pożądana dla Spółki, która prowadzi działalność nastawioną na zysk i stara się prowadzić sprzedaż przy zastosowaniu jak najwyższych akceptowalnych przez klienta marż, ale sprzedaż części zapasów magazynowych nawet poniżej ceny zakupu pozwala na uwolnienie środków pieniężnych, które można wykorzystać np. na zakup nowych modeli samochodów, których sprzedaż pozwoli zrealizować satysfakcjonujące marże.
Ponadto, w branży motoryzacyjnej występuje zjawisko utraty wartości pojazdów nowych jeśli dochodzi do zmiany rocznika lub wersji modelowej (pojawiają się nowe roczniki lub nowe wersje danego modelu - klienci są zainteresowani przede wszystkim tymi najnowszymi rocznikami/modelami). Wówczas, sieć dealerska zmuszona jest do „wyprzedaży”, mimo że nowego fabrycznie, ale już starego (ze względu na wejście nowego rocznika lub wersji modelowej) pojazdu często dużo poniżej ceny zakupu.
Przy sprzedaży samochodów każdorazowo cenę negocjuje z klientem pracownik Spółki, ceny są zatwierdzane przez ich przełożonych, w określonych sytuacjach przez kierownictwo Spółki (ze względu na dynamikę negocjacji cenowych z Klientami Spółka nie posiada sformalizowanego regulaminu sprzedaży samochodów poniżej ich ceny zakupu).
Wśród Klientów na rzecz których Spółka może dokonać sprzedaży samochodów poniżej ceny zakupu będą osoby nie będące podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a updop.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy Wnioskodawca w opisanym we wniosku stanie faktycznym ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zakup samochodów sprzedawanych poniżej cen ich zakupu?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.
Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:
- faktycznego poniesienia wydatku,
- istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
- braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 16 ustawy,
- odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy czym należy mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.
Zatem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują, co jest przychodem, a co kosztem uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Przepisy te nie zastrzegają jednocześnie, że towary handlowe nie mogą być sprzedawane poniżej ceny ich zakupu.
W działalności handlowej przedsiębiorca uzyskuje zysk poprzez zastosowanie marży handlowej, która jest jednym z elementów ceny sprzedaży. Cena sprzedaży ma zapewnić pokrycie kosztów własnych zakupu bądź wytworzenia i uzyskanie rentowności sprzedaży. Przedsiębiorca zmuszony sytuacją gospodarczą może sprzedać towary bez marży handlowej bądź nawet poniżej ceny ich zakupu, czyli bez marży i ponosząc stratę. Poza sytuacją na rynku istnieją również inne czynniki, którą mogą stanowić przyczynę obniżania ceny. Działanie takie może być skutkiem chęci szybszego pozbycia się towaru, który nie sprzedawał się dobrze po wyższej cenie (np. dany model samochodu nie spotkał się z zainteresowaniem klientów) bądź w celu uwolnienia miejsca w salonie sprzedażowym i magazynie na nowe towary (np. modele samochodów na które jest popyt wśród klientów).
W przypadku samochodów sprzedawanych przez salon samochodowy klienci oczekują zawsze niższej ceny w przypadku samochodów z ubiegłych sezonów - w związku z tym jeśli samochód nie zostanie sprzedany w danym roku jako model bieżący (nawet poniżej ceny zakupu) to istnieje duże prawdopodobieństwo, że w kolejnym roku zostanie sprzedany po niższej cenie - w związku z tym racjonalnym działalnie przedsiębiorcy jest sprzedanie go wcześniej niż później.
Sprzedaż samochodów poniżej ceny zakupu nie jest sytuacją pożądaną dla Spółki, która prowadzi działalność nastawioną na zysk i stara się prowadzić sprzedaż przy zastosowaniu jak najwyższych akceptowalnych przez klienta marż, ale sprzedaż niektórych samochodów nawet poniżej ceny zakupu pozwala na uwolnienie środków pieniężnych, które można wykorzystać np. na zakup nowych modeli samochodów, których sprzedaż pozwoli Spółce zrealizować satysfakcjonujące marże - w ten sposób objawia się racjonalność przedsiębiorcy.
W art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazano, że sytuacja, w której sprzedaż dokonywana jest poniżej ceny zakupu generuje obowiązek nieuznania całego wydatku poniesionego na zakup towaru za koszt uzyskania przychodów.
Zatem obniżenie ceny, po jakiej sprzedawany jest towar poniżej cen ich zakupu nie powoduje obowiązku obniżenia kosztów uzyskania przychodów, które przedsiębiorca faktycznie poniósł w związku z zakupem tych towarów. W związku ze sprzedażą towarów po cenie niższej niż cena ich zakupu ulega zmniejszeniu przewidywany przychód i tym samym podstawa opodatkowania.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup samochodów, które będą następnie sprzedawane klientom po cenach niższych niż cena ich zakupu, będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
A zatem, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki faktycznie poniesione na zakup tych towarów Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają następujące interpretacje wydane przez organy podatkowe:
- Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 maja 2016 r., sygn. IBPB-1-1/4511-171/16/BK,
- Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 października 2015 r., sygn. IPPB1/4511-1039 /15-2/MT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup samochodów sprzedawanych poniżej cen ich zakupu - jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Należy podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena prawidłowości (dopuszczalności prawnej) wskazanej we wniosku formy sprzedaży, jaka ma zostać wdrożona przez Wnioskodawcę.
Należy jednocześnie nadmienić, że z dniem 1 stycznia 2018 r., art. 15 ust. 1 przyjął nowe brzmienie zgodnie, z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Powyższe pozostaje jednak bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.