2019.10.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.359.2019.2.MJ
z 4 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2019 r. (data wpływu 6 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu powstania przychodu podatkowego w związku z otrzymaniem i zbyciem gwarancji pochodzenia energii elektrycznej oraz ustalenia, czy przychód uzyskany ze sprzedaży ww. gwarancji pochodzenia stanowi przychód z zysków kapitałowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu powstania przychodu podatkowego w związku z otrzymaniem i zbyciem gwarancji pochodzenia energii elektrycznej oraz ustalenia, czy przychód uzyskany ze sprzedaży ww. gwarancji pochodzenia stanowi przychód z zysków kapitałowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy), zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”).

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucja i handel energią elektryczną z odnawialnych źródeł energii. Wnioskodawca wytwarza energię elektryczną przy wykorzystaniu własnej elektrowni wiatrowej zlokalizowanej w okolicy miejscowości X, na terenie dwóch gmin: Y oraz Z (dalej: „elektrownia wiatrowa”).

Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje sprzedaży gwarancji pochodzenia energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii w instalacjach odnawialnego źródła energii (dalej łącznie: „gwarancje pochodzenia”, zaś indywidualnie: „gwarancja pochodzenia”), w rozumieniu art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2389 ze zm., dalej: „ustawa o oze”), uzyskanych przez Wnioskodawcę w związku z wytwarzaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii przy wykorzystaniu elektrowni wiatrowej.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 ustawy o oze, gwarancja pochodzenia jest dokumentem poświadczającym odbiorcy końcowemu, że określona w tym dokumencie ilość energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej lub sieci przesyłowej została wytworzona z odnawialnych źródeł energii w instalacjach odnawialnego źródła energii. Gwarancję pochodzenia należy odróżnić od świadectwa pochodzenia energii, potwierdzającego jej wytworzenie z odnawialnych źródeł energii, o którym mowa w art. 44 ust. 1 ustawy o oze (dalej: „świadectwo pochodzenia”).

Stosownie do treści art. 120 ust. 2 ustawy o oze, z gwarancji pochodzenia nie wynikają dla jej posiadacza żadne prawa majątkowe (w przeciwieństwie do świadectwa pochodzenia).

Ponadto, przekazanie gwarancji pochodzenia osobie trzeciej następuje niezależnie od przeniesienia praw majątkowych wynikających ze świadectwa pochodzenia (w myśl art. 120 ust. 3 ustawy o oze). Gwarancje pochodzenia stanowią instrument wsparcia w ramach systemu odnawialnych źródeł energii oraz element polityki środowiskowej Unii Europejskiej, której celem jest wskazanie rodzajów źródeł oraz paliw, z których energia powstaje. Mechanizm gwarancji pochodzenia został wprowadzony do prawa Unii Europejskiej na początku ubiegłej dekady i korzystają z niego – oprócz producentów energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii – także firmy, które kupując określoną ilość gwarancji pochodzenia, chcą poprawić swój wizerunek i pokazać, że korzystają z ekologicznej energii. System gwarancji pochodzenia ma charakter transgraniczny, a zatem polscy producenci energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii mogą sprzedawać swoje gwarancje pochodzenia nie tylko podmiotom zarejestrowanym w Polsce, ale również podmiotom z innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 121 ustawy o oze, gwarancja pochodzenia wydawana jest na wniosek wytwórcy energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii przez prezesa urzędu regulacji energetyki. Do wydawania gwarancji pochodzenia stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks Postępowania Administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) o wydawaniu zaświadczeń. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydaje gwarancję pochodzenia w postaci elektronicznej i przekazuje informację o jej wydaniu spółce pod firmą A (dalej: „Spółka A”), prowadzącej rejestr gwarancji pochodzenia, o którym mowa w art. 124 ust. 1 ustawy o oze (dalej: „RGP”). Następnie Spółka A dokonuje wprowadzenia gwarancji pochodzenia do systemu informatycznego RGP.

Gwarancja pochodzenia jest ważna przez okres 12 (dwunastu) miesięcy od dnia zakończenia wytwarzania energii elektrycznej, na którą została wydana. Po upływie tego okresu gwarancja pochodzenia wygasa i podlega wykreśleniu z RGP. Gwarancja pochodzenia jest oznaczona indywidualnym numerem, a jej treść wskazuje m.in. datę i miejsce wytworzenia energii, jej źródło, typ, czy moc jednostki wytwórczej oraz datę jej ważności. Sprzedaż lub przekazanie gwarancji pochodzenia odbiorcy końcowemu, jako dowodu zakupu energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii, mogą zostać dokonane tylko i wyłącznie przez członka RGP, tj. przez podmiot posiadający indywidualne konto w systemie informatycznym RGP w rozumieniu par. 2 pkt 2 i par. 13 regulaminu RGP. W momencie wydania członkowi RGP przez Spółkę A dokumentu poświadczającego odbiorcy końcowemu, że określona w tym dokumencie ilość energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej lub do sieci przesyłowej została wytworzona z odnawialnych źródeł energii, gwarancja pochodzenia traci ważność.

Sprzedaż gwarancji pochodzenia odbywa się jedynie pomiędzy członkami RGP, tylko i wyłącznie przy pomocy systemu informatycznego RGP. Spółka A nie jest stroną umów zawieranych pomiędzy członkami RGP, nie pośredniczy w zawieraniu tych umów oraz nie uczestniczy w ich rozliczeniu finansowym. Natomiast Spółka A ewidencjonuje wszelkie umowy sprzedaży gwarancji pochodzenia oraz prowadzi rozliczenia ilościowe tych umów przy pomocy systemu informatycznego RGP.

Sprzedaż gwarancji pochodzenia wymaga współdziałania dwóch członków RGP: sprzedającego oraz kupującego. Nie ma możliwości sprzedaży gwarancji pochodzenia poza systemem informatycznym RGP. Aby zrealizować transakcję sprzedaży gwarancji pochodzenia, sprzedający członek RGP musi zgłosić ofertę sprzedaży w systemie informatycznym RGP, w tym m.in. dane kupującego członka RGP, cenę netto oraz wolumen w mwh, na jaki transakcja ma być zawarta. Z kolei kupujący członek RGP musi zaakceptować otrzymaną ofertę sprzedaży w systemie informatycznym RGP.

Po zaakceptowaniu oferty sprzedaży przez kupującego członka RGP dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży gwarancji pochodzenia, które zostają usunięte z konta sprzedającego członka RGP i jednocześnie zostają zapisane na koncie kupującego członka RGP.

Zgodnie z par. 15 ust. 7 regulaminu RGP, z chwilą przyjęcia oferty sprzedaży przez kupującego członka RGP następuje zawarcie umowy sprzedaży oraz przeniesienie na kupującego członka RGP przedmiotu sprzedaży. Z kolei zgodnie z par. 15 ust. 12 i 13 regulaminu RGP, uznanie konta rejestrowego członka RGP dokonującego kupna gwarancji pochodzenia następuje jednocześnie z zarejestrowaniem sprzedaży gwarancji pochodzenia na koncie rejestrowym sprzedającego członka RGP, zaś wykonanie tych czynności następuje w systemie informatycznym z chwilą zawarcia umowy sprzedaży gwarancji pochodzenia pomiędzy członkami RGP. Natomiast zgodnie z art. 124 ust. 7 ustawy o oze oraz par. 14 regulaminu RGP, przeniesienie gwarancji pochodzenia następuje z chwilą dokonania odpowiedniego wpisu w RGP.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość w przedmiocie momentu rozpoznania przychodów na gruncie przepisów ustawy o CIT oraz w przedmiocie momentu powstania obowiązku podatkowego na gruncie przepisów ustawy o VAT, z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia uzyskanych przez Wnioskodawcę w związku z wytwarzaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii przy wykorzystaniu elektrowni wiatrowej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy przychód Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje w momencie sprzedaży gwarancji pochodzenia przy pomocy systemu informatycznego RGP, tj. w momencie dokonania odpowiedniego wpisu w RGP potwierdzającego dokonanie sprzedaży gwarancji pochodzenia, na zasadach ogólnych, określonych w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)
Czy przychód Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskany z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia przy pomocy systemu informatycznego RGP, nie stanowi przychodu z zysków kapitałowych określonych w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Samo otrzymanie gwarancji pochodzenia przez Wnioskodawcę nie powoduje powstania u Wnioskodawcy przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero sprzedaż gwarancji pochodzenia przez Wnioskodawcę przy pomocy systemu informatycznego RGP (tj. po dokonaniu odpowiedniego wpisu w RGP potwierdzającego dokonanie sprzedaży gwarancji pochodzenia), skutkuje powstaniem u Wnioskodawcy przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych określonych w art. 12 ust. 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3 i 4 oraz art. 14 ustawy o CIT, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, uważa się, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3c-3g oraz 3j-3m ustawy o CIT, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Mając na uwadze przywołane przepisy ustawy o CIT, należy stwierdzić, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przysporzenia majątkowe, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji tego, do przychodów podatkowych podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek potencjalne przysporzenia majątkowe, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, samo otrzymanie gwarancji pochodzenia przez Wnioskodawcę (tj. wydanie odpowiedniej decyzji przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki), bądź też pierwotne zapisanie gwarancji pochodzenia na koncie Wnioskodawcy w systemie informatycznym RGP przez Spółkę A, nie rodzi po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego, gdyż nie uzyskuje on w tym momencie trwałego przysporzenia majątkowego w rozumieniu art. 12 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, dopiero sprzedaż gwarancji pochodzenia przy pomocy systemu informatycznego RGP powoduje powstanie u Wnioskodawcy przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza działalność interpretacyjna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektorem KIS”), w tym m.in. interpretacja indywidualna z 21 kwietnia 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.92.2017.2. JW, w której Dyrektor KIS wyjaśnił m.in., że (...) samo otrzymanie świadectwa efektywności energetycznej i wpis do stosownego rejestru nie rodzi po stronie wnioskodawcy przychodu podatkowego, gdyż nie uzyskuje on w tym momencie trwałego przysporzenia w rozumieniu art. 12 updop. Wskazać jednak należy, że co do zasady, sprzedaż świadectw efektywności energetycznej będzie rodziła po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy, który powstanie w momencie sprzedaży (zbycia) tych praw majątkowych, nie później jednak niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności. Należy w tym miejscu wskazać, że przywołana powyżej interpretacja indywidualna odnosiła się bezpośrednio do świadectw efektywności energetycznej, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (t.j. Dz.U. z 2019, poz. 545 ze zm.). Natomiast ze względu na podobny charakter i cechy wspólne gwarancji pochodzenia oraz przedmiotowego świadectwa, stanowisko Dyrektora KIS przedstawione w ww. interpretacji, w ocenie Wnioskodawcy, znajduje zastosowanie również do gwarancji pochodzenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o CIT nie określają w sposób szczególny momentu powstania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia. Dlatego też należy zastosować w przypadku takiego świadczenia zasady ogólne, określone w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. Przy czym, w ocenie Wnioskodawcy, gwarancja pochodzenia nie stanowi towaru ani prawa majątkowego w rozumieniu art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. Nie jest ona bowiem rzeczą, ale dokumentem elektronicznym funkcjonującym w obrocie wirtualnym. Z kolei zgodnie art. 120 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2389 ze zm., dalej: „ustawa o oze”) z gwarancji pochodzenia nie wynikają żadne prawa majątkowe. A zatem należy przyjąć, że zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, przychód Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia powinien powstać w momencie zdarzenia, które nastąpiło najwcześniej, tj.:

wykonanie usługi, albo
wystawienie faktury, albo
uregulowanie należności.

Przy czym, przez wykonanie usługi należy uznać moment dokonania odpowiedniego wpisu w RGP potwierdzającego dokonanie sprzedaży gwarancji pochodzenia, tj. moment uznania konta rejestrowego członka RGP dokonującego kupna gwarancji pochodzenia, który następuje jednocześnie z zarejestrowaniem sprzedaży gwarancji pochodzenia na koncie rejestrowym sprzedającego członka RGP, stosownie do treści par. 15 ust. 12 i 13 regulaminu RGP. Wynika to z faktu, że samo zawarcie umowy sprzedaży gwarancji pochodzenia nie powoduje jeszcze wykonania zobowiązania Wnioskodawcy do przeniesienia gwarancji pochodzenia na rzecz kupującego członka RGP. Stanowisko to potwierdza m.in. art. 124 ust. 7 ustawy o oze oraz par. 14 regulaminu RGP, zgodnie z którymi przeniesienie gwarancji pochodzenia następuje z chwilą dokonania odpowiedniego wpisu w RGP.

W związku z powyższym należy uznać, że przychód Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje w momencie sprzedaży gwarancji pochodzenia przy pomocy systemu informatycznego RGP, tj. w momencie dokonania odpowiedniego wpisu w RGP potwierdzającego sprzedaż gwarancji pochodzenia, na zasadach ogólnych określonych w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT.

Ad. 2. W ocenie Wnioskodawcy, przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia przy pomocy systemu informatycznego RGP, nie stanowi przychodu z zysków kapitałowych określonych w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 ustawy o CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in.: przychody z udziału w zyskach osób prawnych (np. dywidendy); przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych; przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT; przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych; przychody ze zbycia papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych.

Mając na uwadze przywołane przepisy ustawy o CIT należy stwierdzić, że przychód w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia nie został uznany przez ustawodawcę za przychód z zysków kapitałowych. Tego rodzaju przychód nie został bowiem wprost wymieniony w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, gwarancja pochodzenia nie może być uznana w szczególności za papier wartościowy lub pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 3 pkt 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 z dnia 29 lipca 2005 r. ustawy o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2286 ze zm.). Należy mieć bowiem na uwadze, że zgodnie z art. 120 ust. 2 ustawy o oze, z gwarancji pochodzenia nie wynikają dla jej posiadacza żadne prawa majątkowe.

A zatem należy przyjąć, że przychód ten stanowi przychód z innych źródeł przychodów, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o CIT. Również w tym przypadku stanowisko Wnioskodawcy potwierdza działalność interpretacyjna Dyrektora KIS, w tym m.in.:

interpretacja indywidualna z 18 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.497.2018.1. BK, w której Dyrektor KIS wyjaśnił m.in., że art. 7b updop zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii. (...) Świadectwa pochodzenia energii wytworzonej w odnawialnych źródłach energii oraz prawa majątkowe związane z tymi świadectwami nie mieszczą się w uregulowaniach zawartych w art. 7b ust. 1 updop. Nie są one bowiem, ani wierzytelnościami określonymi w art. 7b ust. 1 pkt 5 updop, ani też przychodami z praw, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy. Z tego też względu Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozliczenia przychodów uzyskanych ze sprzedaży ww. Praw łącznie z pozostałymi przychodami z działalności w ramach tzw. innych źródeł przychodów;
interpretacja indywidualna z 11 grudnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.286.2018.1. KK, w której Dyrektor KIS wyjaśnił m.in., że (...) świadectwo pochodzenia z kogeneracji nie jest prawem majątkowym, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a w zw. z art. 16b ust. 1 pkt 4-7 updop, ani też nie jest instrumentem pochodnym, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b updop, dlatego też przychód ze zbycia świadectwa pochodzenia z kogeneracji, jako niewymieniony w art. 7b ust. 1 updop, nie podlega zaliczeniu do przychodów z zysków kapitałowych. Należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że przychód z tego tytułu winien zostać zaliczony do przychodów z innych źródeł.

Należy w tym miejscu wskazać, że obie przywołane powyżej interpretacje podatkowe odnosiły się bezpośrednio do świadectw potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej w wysokosprawnej kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – prawo energetyczne (nieobowiązująca). Natomiast ze względu na podobny charakter i cechy wspólne gwarancji pochodzenia oraz przedmiotowego świadectwa, stanowisko Dyrektora KIS przedstawione w ww. interpretacjach, w ocenie Wnioskodawcy, powinno znaleźć zastosowanie również do gwarancji pochodzenia.

W związku z powyższym należy uznać, że przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży gwarancji pochodzenia przy pomocy systemu informatycznego RGP, nie stanowi przychodu z zysków kapitałowych określonych w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT, ale przychód z innych źródeł przychodów, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie dot. podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin