Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.133.2019.3.MZ
z 4 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lipca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.), uzupełnionym 5 lipca 2019 r., 16 sierpnia 2019 r. oraz 13 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zakupu samochodu przez osobę niepełnosprawną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zakupu samochodu przez osobę niepełnosprawną. Wniosek uzupełniono 5 lipca 2019 r.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismami z 8 sierpnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.133.2019.1.MZ oraz z 30 sierpnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.133.2019.2.MZ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 16 sierpnia 2019 r. i 13 września 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 19 czerwca 2019 r. nabył za 25.000,00 zł pojazd – samochód. Wnioskodawca jest weteranem z orzeczoną III grupą inwalidzką – zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią. W związku z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych osoby o lekkim stopniu niepełnosprawności w związku ze schorzeniami narządów ruchu, nabywają dla potrzeb własnych auta bez podatku od czynności cywilnoprawnych.

W uzupełnieniu stanu faktycznego wniosku, które wpłynęło 16 sierpnia 2019 r., Wnioskodawca wskazał, co następuje.

• Orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską Ministra Spraw Wewnętrznych w dniu 8 maja 2015 r., w którym stwierdzono, że inwalidztwo istnieje od: 1 stycznia 2007 r. – nadal, inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, czyni orzekanego trwale niezdolnym do służby, schorzenie skutkuje inwalidztwem w związku ze służbą w poprzednich orzeczeniach oraz że inwalidztwo jest trwałe ze względu na charakter schorzenia, zaliczając badanego do trzeciej grupy inwalidzkiej.
  Orzeczenie wydano na podstawie ustawy emerytalnej z dnia 18 lutego 1994 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 667 z późniejszymi zmianami) oraz ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. (Dz.U. z 2014 r. poz. 1822); Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie wykazu chorób i ułomności, wraz z kategoriami zdolności do służby w Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Biurze Ochrony Rządu z dnia 19 grudnia 2014 r. (Dz.U. z 2014 poz. 1898); rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 września 2005 r. (Dz.U. Nr 206 poz. 1723 zał. nr 2), i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie ustalenia uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej i Biura Ochrony Rządu (poz. 866 – załącznik nr 1).
• W dowodzie rejestracyjnym samochodu, który był kupiony 19 czerwca 2019 r. za kwotę 25.000,00 zł istnieje wpis SAMOCHÓD OSOBOWY, innymi słowy zgodnie z informacjami zawartymi w dowodzie rejestracyjnym zakupiony samochód jest samochodem osobowym.
• Samochód, który był kupiony 19 czerwca 2019 r. za kwotę 25.000,00 zł, Wnioskodawca nabył na potrzeby własne.
• Orzeczona niepełnosprawność Wnioskodawcy jest związana ze schorzeniami narządów ruchu, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią L5-S1. § 55 p. l kat. C.
  
  

Natomiast w uzupełnieniu stanu faktycznego wniosku, które wpłynęło 13 września 2019 r., Wnioskodawca wskazał, co następuje.

• Niepełnosprawność Wnioskodawcy wynika m.in. z wypadku jaki zdarzył się w dniu 11 maja 2003 r. – w związku ze służbą w Straży Granicznej i jest związana ze schorzeniami narządów ruchu, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią L5-S1. § 55 p. l kat. C.
• W wyniku wypadku Rejonowa Komisja Lekarska przy Komendzie Głównej Straży Granicznej określiła procent uszczerbku na zdrowiu na 14%.
• Następnie orzeczeniem Nr… Rejonowa Komisja Lekarska przy Nadwiślańskim Oddziale Straży Granicznej Rozpoznała m.in. przewlekły zespół bólowy kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii szyjnej oraz lędźwiowej L5-S1 – uznając Wnioskodawcę całkowicie niezdolnego do służby w Straży Granicznej.
• Następnie Okręgowa Komisja Lekarska przy Komendzie Głównej Straży Granicznej pismem z 26 stycznia 2007 r. zaliczyła Wnioskodawcę ostatecznie do (3) trzeciej grupy inwalidzkiej w związku ze służbą.
• Następnie Rejonowa Komisja Lekarska przy Nadwiślańskim Oddziale Straży Granicznej Orzeczeniem Nr… z 21 stycznia 2010 r. rozpoznała m.in. przewlekły zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii szyjnej – uznając, że inwalidztwo trwa nadal oraz że związek schorzenia niezdolności ze służbą pozostaje, uznając Wnioskodawcę za inwalidę i zaliczając do (3) trzeciej grupy inwalidów.
• Następnie Okręgowa Komisja Lekarska z siedzibą w Komendzie Głównej Straży Granicznej pismem z 11 lutego 2010 r. zaliczyła Wnioskodawcę ostatecznie do (3) trzeciej grupy inwalidzkiej w związku ze służbą.
• Następnie Komisja Lekarska podległa Ministrowi właściwemu do Spraw Wewnętrznych orzeczeniem z 8 maja 2015r. jako byłego funkcjonariusza Straży Granicznej, potwierdziła ww. schorzenia. W orzeczeniu stwierdzono, że inwalidztwo istnieje od: 1 stycznia 2007 r. – nadal, inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, czyni orzekanego trwale niezdolnym do służby, schorzenie skutkuje inwalidztwem w związku ze służbą w poprzednich orzeczeniach oraz że inwalidztwo jest trwałe ze względu na charakter schorzenia, zaliczając badanego do trzeciej grupy inwalidzkiej a orzeczona niepełnosprawność jest związana ze schorzeniami narządów ruchu, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią L5-S1. § 55 p. l kat. C.
  
  

Orzeczenie wydano na podstawie ustawy emerytalnej z dnia 18 lutego 1994 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 667 z późniejszymi zmianami) oraz ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1822); Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie wykazu chorób i ułomności, wraz z kategoriami zdolności do służby w Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Biurze Ochrony Rządu z dnia 19 grudnia 2014 r. (Dz.U. z 2014 poz. 1898); rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 września 2005 r. (Dz.U. Nr 206 poz. 1723 zał. nr 2), i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie ustalenia uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej i Biura Ochrony Rządu poz. 866 – załącznik nr 1).

Jako funkcjonariusz a następnie były funkcjonariusz Wnioskodawca stawał na wezwania Resortowych Komisji Lekarskich – według właściwości, na podstawie przepisów prawa dotyczących jego osoby, bo przed innymi komisjami nie mógł stawać.

Ze względu m.in. na różnorodne nazewnictwo stosowane do tych samych schorzeń, przez Komisje Resortowe i Komisje Cywilne Wnioskodawca wystąpił ze swoim pismem do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o udzielenie mu interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zakupu samochodu.

Wnioskodawca podkreślił, że wykazał bezspornie, dogłębnie, szczegółowo, gruntownie i dokładnie, że jego schorzenia są wynikiem służby i wypadku w Straży Granicznej o lekkim stopniu niepełnosprawności w związku ze schorzeniami narządów ruchu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z faktem, że trzecia grupa inwalidzka odpowiada stopniu niepełnosprawności lekkiemu a schorzenie zwyrodnieniowe kręgosłupa jest w „orzecznictwie cywilnym” klasyfikowane jako dysfunkcja ruchowa 05R-, to Wnioskodawca jest osobą zwolnioną z podatku od czynności cywilnoprawnych nabywając pojazd na potrzeby własne czy nie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, że trzecia grupa inwalidzka odpowiada stopniu niepełnosprawności lekkiemu a schorzenie zwyrodnieniowe kręgosłupa jest w orzecznictwie cywilnym klasyfikowane jako dysfunkcja ruchowa 05R-, to Wnioskodawca jest osobą zwolnioną z podatku od czynności cywilnoprawnych nabywając pojazd na potrzeby własne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1519) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy – podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl natomiast art. 4 pkt 1 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

W oparciu o art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego, którą określa się na zasadach wskazanych w art. 6 ust. 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – stawki podatku od umowy sprzedaży wynoszą:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym − 2%,
2. innych praw majątkowych − 1%.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów – umowa sprzedaży podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których określone podmioty, będące stronami czynności cywilnoprawnych są zwolnione z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 8 pkt 6 tej ustawy – zwalnia się od podatku osoby nabywające na potrzeby własne sprzęt rehabilitacyjny, wózki inwalidzkie, motorowery, motocykle lub samochody osobowe, zaliczone, w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do grupy osób o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności bez względu na rodzaj schorzenia, oraz osoby o lekkim stopniu niepełnosprawności w związku ze schorzeniami narządów ruchu.

Z powyższego przepisu wynika zatem m.in. zwolnienie podmiotowe z opodatkowania powyższym podatkiem dla osoby niepełnosprawnej, zaliczonej w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do grupy osób o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności bez względu na rodzaj schorzenia oraz osoby o lekkim stopniu niepełnosprawności w związku ze schorzeniami narządów ruchu, nabywającej na potrzeby własne samochód osobowy. A zatem wskazane zwolnienie dotyczy tylko i wyłącznie nabycia przez osoby zaliczone do grupy osób o znacznym, umiarkowanym lub lekkim stopniu niepełnosprawności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1172 ze zm.) i posiadające orzeczenie o niepełnosprawności wydane na podstawie przepisów tej ustawy lub w zgodzie z jej przepisami. Ustawa ta – zgodnie z brzmieniem jej art. 70 – weszła w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.

Przepis art. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stanowi, że – ustawa dotyczy osób, których niepełnosprawność została potwierdzona orzeczeniem:

1. o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności określonych w art. 3 lub
2. o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy na podstawie odrębnych przepisów, lub
3. o niepełnosprawności, wydanym przed ukończeniem 16 roku życia

-zwanych dalej „osobami niepełnosprawnymi”.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy – ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1. znaczny;
2. umiarkowany;
3. lekki.

Orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi także podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów (art. 3 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy – do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Na podstawie art. 5 ww. ustawy – orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o:

1. całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2, i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;
   1a) niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;
2. całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności;
3. częściowej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 3, oraz celowości przekwalifikowania, o którym mowa w art. 119 ust. 2 i 3 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.
   
   

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – powołuje się zespoły orzekające o niepełnosprawności:

1. powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako pierwsza instancja;
2. wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako druga instancja.
   
   

Zgodnie z art. 62 ust. 1 ww. ustawy – osoby, które przed dniem wejścia w życie ustawy zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów, są osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy, jeżeli przed tą datą orzeczenie o zaliczeniu do jednej z grup inwalidów nie utraciło mocy.

Stosownie do art. 62 ust. 2 ww. ustawy – orzeczenie o zaliczeniu do:

1. I grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności;
3. III grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.
   
   

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniach wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w związku ze służbą w Straży Granicznej, posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności wydane 8 maja 2015 r. przez Wojewódzką Komisję Lekarską Ministra Spraw Wewnętrznych. Powyższe orzeczenie zostało wydane na podstawie ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 667 ze zm.) oraz ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1822) a także przepisów wykonawczych. W orzeczeniu tym stwierdzono m.in., że inwalidztwo istnieje od 1 stycznia 2007 r. – nadal, inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, inwalidztwo jest trwałe ze względu na charakter schorzenia, zaliczając badanego do trzeciej grupy inwalidzkiej a orzeczona niepełnosprawność Wnioskodawcy jest związana ze schorzeniami narządów ruchu – zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią. Jako funkcjonariusz a następnie były funkcjonariusz Wnioskodawca stawał na wezwania Resortowych Komisji Lekarskich – według właściwości, na podstawie przepisów prawa dotyczących jego osoby, bo przed innymi komisjami nie mógł stawać. W dniu 19 czerwca 2019 r. Wnioskodawca zakupił na potrzeby własne samochód za kwotę 25.000,00 zł. W dowodzie rejestracyjnym samochodu widnieje wpis „samochód osobowy”.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, ewentualne zastosowanie zwolnienia od podatku określonego w art. 8 pkt 6 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych winno wiązać się z wykazaniem, że zaliczenie Wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych o lekkim stopniu niepełnosprawności w związku ze schorzeniami narządów ruchu, potwierdzone jest orzeczeniem wydanym na podstawie przepisów ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Tymczasem – jak wynika z opisu stanu faktycznego – Wnioskodawca posiada jedynie orzeczenie o niepełnosprawności z 8 maja 2015 r. wydane na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (w jej ówczesnym brzmieniu); na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych a także na podstawie przepisów wykonawczych. W ocenie Organu oznacza to, że podstawę do zaliczenia Wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych stanowią właśnie przepisy dwóch ww. ustaw – z dnia 18 lutego 1994 r. oraz z dnia 28 listopada 2014 r., a nie przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Wnioskodawca nie wskazał bowiem, że posiada orzeczenie wydane na podstawie przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Należy wskazać, że aby korzystać z uprawnień przewidzianych ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, istnieje konieczność uzyskania jednego z orzeczeń, o których mowa w art. 1 tej ustawy. Z kolei art. 62 ww. ustawy nie precyzuje podstawy prawnej orzeczenia ani nie wskazuje organu kompetentnego do jego wydania. Dlatego na mocy powyższego przepisu również orzeczenia tzw. resortowych komisji lekarskich, wydane przed dniem 1 stycznia 1998 r. (wejściem w życie ustawy), mogą być traktowane jak orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Chodzi tutaj również o orzeczenia, których podstawę wydania stanowiły przepisy ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.

Należy podkreślić, że zrównanie orzeczeń o inwalidztwie wydanych na podstawie ww. ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. z orzeczeniami o niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, dotyczy orzeczeń wydanych przed dniem 1 stycznia 1998 r. Zatem wydane po dniu 31 grudnia 1997 r. przez komisje resortowe w stosunku do funkcjonariuszy (m.in. Straży Granicznej) orzeczenia o zaliczeniu do grupy inwalidzkiej (a takie właśnie orzeczenie posiada Wnioskodawca) nie są traktowane na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jako orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Oznacza to, że w celu skorzystania z uprawnień przewidzianych w tej ustawie, tj. aby móc spełnić przesłankę zaliczenia do osób niepełnosprawnych np. z zamiarem skorzystania ze zwolnienia określonego w treści art. 8 pkt 6 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy legitymować się jednym z orzeczeń, o których mowa w art. 1 pkt 1-2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wydanym na podstawie przepisów ww. ustawy. Jednakże z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Organu 13 września 2019 r. wynika, że Wnioskodawca takiego orzeczenia nie posiada.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie w związku z zakupem przez Wnioskodawcę w dniu 19 czerwca 2019 r. samochodu osobowego na potrzeby własne za kwotę 25.000,00 zł, nie może znaleźć zastosowania zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych określone w treści art. 8 pkt 6 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z treści tego przepisu jednoznacznie wynika bowiem, iż jedną z obligatoryjnych przesłanek warunkujących zastosowanie podmiotowego zwolnienia jest zaliczenie nabywającego samochód osobowy do osób niepełnosprawnych w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Natomiast orzeczenie o niepełnosprawności, w którym przyznano Wnioskodawcy III grupę inwalidzką w związku ze schorzeniami narządów ruchu, tj. orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej Ministra Spraw Wewnętrznych z 8 maja 2015 r. nie spełnia wymogów do uznania Wnioskodawcy za osobę niepełnosprawną w świetle ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Tym samym Wnioskodawca z tytułu dokonania w dniu 19 czerwca 2019 r. czynności zakupu ww. samochodu nie jest osobą zwolnioną z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż w związku z faktem, że trzecia grupa inwalidzka odpowiada stopniu niepełnosprawności lekkiemu a schorzenie zwyrodnieniowe kręgosłupa jest w orzecznictwie cywilnym klasyfikowane jako dysfunkcja ruchowa 05R-, to Wnioskodawca jest osobą zwolnioną z podatku od czynności cywilnoprawnych nabywając pojazd na potrzeby własne. W przedmiotowej sprawie – z uwagi na brak potwierdzenia stopnia niepełnosprawności Wnioskodawcy orzeczeniem wydanym na podstawie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – nie zachodzą bowiem przesłanki do zastosowania przepisu art. 8 pkt 6 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju zwolnień podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym – każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także zwolnienie podatkowe) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku oraz jego uzupełnień Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak ponownie zauważyć (co już zostało wyjaśnione w skierowanych do Wnioskodawcy wezwaniach), że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.