Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.436.2019.3.DM
z 27 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2019 r. (data wpływu 30 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniach 12, 14 i 29 sierpnia 2019 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zbycia udziałów w działkach gruntu nr 151/16 i 151/18 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 12, 14 i 29 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zbycia udziałów w działkach gruntu nr 151/16 i 151/18.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada wraz z żoną:

1. udział w prawie własności wynoszący po 1/2 nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym L., gmina L., powiat X., województwo Y. obejmujący działkę gruntu numer 151/16 o powierzchni 3.213 m², dla której Sąd Rejonowy IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą za numerem …. Działka jest sklasyfikowana jako grunty orne (RV VI). Działka zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania terenu jest działką pod zabudowę,
2. udział w prawie własności wynoszący po 1/4 nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym L., gmina L., powiat X., województwo Y. obejmujący działkę gruntu numer 151/18 o powierzchni 372 m² dla której Sąd Rejonowy IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą za numerem ... Działka jest sklasyfikowana jako grunty orne (RV VI). Działka zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania terenu jest działką pod zabudowę.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT.

Żona Wnioskodawcy nie prowadzi i nie prowadziła działalności gospodarczej.

Obie działki zostały nabyte w 1991 roku i nie były objęte podatkiem VAT.

Zarówno w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jak i poza działalnością gospodarczą jako współwłaściciele Wnioskodawca oraz jego żona nie przewidują w bieżącym roku, jak i w latach najbliższych przeprowadzenia innych transakcji zbycia nieruchomości. Takie transakcje nie miały miejsca w przeszłości.

Z uwagi na brak zamiaru prowadzenia obrotu nieruchomościami zarówno w przeszłości, jak i w planowanej przyszłości nie podejmowano i nie są planowane działania mające na celu uatrakcyjnienie działki jak i czynności marketingowe zmierzające do pozyskania potencjalnych nabywców.

W uzupełnieniach wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

1. działki będące przedmiotem wniosku mają nr 151/16 oraz 151/18;
2. działki zostały nabyte w celu budowy budynku mieszkalnego dla jednego z trójki dzieci Wnioskodawcy;
3. nabycie nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży z dnia 26 kwietnia 1991 r. od rolnika A.B..;
4. ww. grunty do około 2010 roku były użytkowane rolniczo (zboża), od tego czasu leżą odłogiem;
5. działki, o których mowa we wniosku nie były i nie są przedmiotem najmu dzierżawy ani innej czynności o podobnym charakterze przez cały czas ich posiadania;
6. ze względu na położenie przedmiotowych działek w pobliżu skrzyżowania dróg o dużym natężeniu ruchu kilka razy w roku zgłaszają się sami potencjalni nabywcy chcący kupić te działki;
7. Wnioskodawca nie korzystał i nie zamierza korzystać z ogłoszeń w prasie, Internecie ani przy pomocy banerów i biur nieruchomości;
8. w 2013 roku Wnioskodawca wystąpił do Gminy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy;
9. Wnioskodawca nie występował o ustanowienie lub zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla gruntów, o których mowa we wniosku;
10. ewentualni nabywcy podejmują próbę uzyskania zezwolenia na budowę nieokreślonego dla Wnioskodawcy budynku na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży i udzielonego im pełnomocnictwa.

Została podpisana jedna umowa przedwstępna sprzedaży. Do tej umowy zostało udzielone pełnomocnictwo „Kupującemu” oraz projektantom i geologom.

Na „Kupującym” ciąży prawo i obowiązek:

• uzyskania prawomocnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę,
• uzyskania zjazdu z … (prawo i lewo skręt),
• przeprowadzenie badań geologicznych gruntu,
• uzyskanie uzgodnień niezbędnych do zasilenia „Inwestycji” w media (woda, prąd, gaz itp.).

Obowiązki Kupującego:

• zawarcie Umowy Przyrzeczonej po uzyskaniu pozwolenia na budowę,
• ponieść koszty projektowe, administracyjne i notarialne związane z Umową Przedwstępną i Przyrzeczoną,
• w razie nie dojścia do skutku Umowy Przyrzeczonej złożyć wniosek do Sądu o wykreślenie z Księgi Wieczystej roszczeń związanych z Umową Przedwstępną,
• dokonać przelewu uzgodnionej ceny sprzedaży.

Obowiązki sprzedającego:

• nie obciążać działek 151/16 i 151/18,
• utrzymać bez zmian fizyczny i prawny stan nieruchomości,
• umożliwić wgląd w dokumenty posiadane przez sprzedających,
• przedłożyć do Umowy Przyrzeczonej niezbędne dokumenty wymagane przepisami prawa,
• zawrzeć Umowę Przyrzeczoną po uzyskaniu przez kupującego pozwolenia na budowę.

Prawa sprzedającego:

• zbyć nieruchomość Kupującemu nawet bez uzyskania przez Niego pozwolenia na budowę,
• zbyć działki Kupującemu przed określonym terminem zawarcia Umowy Przyrzeczonej,
• poddać egzekucji kwoty umownej z art. 777 Kodeksu Postępowania Cywilnego.

Zostały ustalone przez strony umowy przedwstępnej następujące warunki, które łącznie powinny zostać spełnione:

• stan prawny i faktyczny nieruchomości okaże się zgodny z oświadczeniem i zapewnieniami złożonymi przez Sprzedających,
• w działach III i IV Ksiąg Wieczystych prowadzonych dla nieruchomości nie będzie żadnych wpisów na rzecz osób trzecich,
• z przeprowadzonych badań geologicznych gruntu wynikać będzie, że na zbywanych nieruchomościach możliwe jest zrealizowanie planowanej Inwestycji,
• dojdzie do uzyskania przez Kupującego prawomocnej decyzji Zarządu Drogowego dla Powiatu …. i … z siedzibą w …. zezwalającej na lokalizację zjazdu z drogi powiatowej - ulicy ... na nieruchomości dla samochodów ciężarowych do 40 ton,
• dojdzie do uzyskania przez Kupującego prawomocnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, zgodnie z którą na nieruchomościach możliwa będzie realizacja inwestycji.

Niespełnienie jednego z ww. warunków zawiesza wykonanie Umowy.

Według zawartej Umowy Przedwstępnej udzielone pełnomocnictwo obejmuje:

• badanie nieruchomości pod względem prawnym i geologicznym,
• projektowanie i uzgadnianie wszelkich niezbędnych instalacji (infrastruktury) komunikacji, parkingu,
• uzyskanie prawomocnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę,
• Kupujący posiada też prawo cesji pełnomocnictwa na podmioty podwykonawców (geologów, projektantów) w celu uzyskania pozwolenia na budowę po uprzednim poinformowaniu sprzedających i wskazaniu podmiotu cesji.

Przyszły nabywca będzie występował w imieniu własnym i na własny koszt o uzyskanie niezbędnych decyzji i pozwoleń.

Wszystkie decyzje i pozwolenia będą własnością Kupującego i będą wystawione na Niego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana dostawa działki nr 151/16, działki nr 151/18 będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, „ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 poz. 1221 z późn. zm.),” tj. czy znajdą zastosowania unormowania art. 15 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 i dalej art. 7 ust. 1?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 14 sierpnia 2019 r.), dokonana dostawa nie będzie spełniać definicji zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. (Dz. U. z 2017, poz. 1221 z późn. zm.) gdyż z normy tej wynika, że działalnością gospodarczą dla celów podatku od towarów i usług jest przede wszystkim profesjonalny obrót gospodarczy, realizowany w sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły, w zakresie działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej.

Przedmiotowe zbycie będzie czynnością wykonaną jednorazowo, a okoliczności wykonania transakcji wskazują na brak zamiaru ich wykonania w sposób częstotliwy.

W przedstawionych okolicznościach, gdy nabycia dokonano poza działalnością gospodarczą, od którego nie dokonano odliczenia podatku naliczonego, sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako majątek osobisty Wnioskodawcy, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo, w okolicznościach niewskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Zatem w przypadku, gdy podatnik, poza działalnością gospodarczą, dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swego prywatnego majątku (np. gruntu budowlanego), jeżeli wykonuje tę czynność po raz pierwszy - w warunkach wskazujących, że działania te nie są czynione z zamiarem powtarzania i nie zmierzają do nadania im stałego charakteru, a towary te nie były nabywane w celu ich zbycia - to wykonywana przez taką osobę czynność dostawy gruntu nie może zostać uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego art. 7 podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która stanowi przejaw działalności gospodarczej i wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powołane przepisy stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to, czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C 291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd – jak zaznaczono powyżej – niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, która została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145).

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu – czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. ustawy, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ww. ustawy, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 ww. ustawy, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. ustawy, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. ustawy wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) zostaje upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa, wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście powołanych przepisów prawa, prowadzi do stwierdzenia, że planowana sprzedaż udziałów w działkach gruntu nr 151/16 i 151/18 – wbrew stanowisku zawartemu we wniosku – będzie stanowiła czynność mieszczącą się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w której Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu ust. 1 tego artykułu. Z treści wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca, po podpisaniu umowy przedwstępnej, udzielił pełnomocnictwa przyszłemu nabywcy w celu uzyskania przez niego prawomocnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, udzieleniu pozwolenia na budowę, uzyskania wjazdu na przedmiotową nieruchomość, przeprowadzenia badań geologicznych gruntu, uzyskania uzgodnień niezbędnych do zasilenia „Inwestycji” w media (woda, prąd, gaz itp.).

Należy wskazać, iż mimo faktu, że opisane działania nie są podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez osoby trzecie nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołują bowiem skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy, jako mocodawcy. Z kolei osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotowe działki będące nadal własnością Wnioskodawcy. Działania te dokonywane za pełną zgodą właściciela, wpłyną na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost ich wartości. Wszystkie te czynności z punktu widzenia podatku od towarów i usług zostaną „wykonane” w sferze prawnopodatkowej Wnioskodawcy. W tym kontekście bez znaczenia pozostaje okoliczność wykonywania ww. czynności przez potencjalnego nabywcę. W efekcie wykonywanych czynności dostawie podlegać będą nieruchomości o zupełnie innym charakterze niż w chwili zawarcia umowy przedwstępnej. Wobec tego należy stwierdzić, że w związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawca podejmuje (za pośrednictwem pełnomocnika – przyszłego nabywcy) szereg czynności charakterystycznych dla podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, mających na celu uatrakcyjnienie i przygotowanie gruntów do sprzedaży.

W konsekwencji, skoro w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę do uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży opisanych nieruchomości, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.