2019.09.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.335.2019.2.JKU
z 25 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu 9 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 września 2019 r. (data wpływu 13 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla usług pośrednictwa w udzielaniu pożyczek oraz kredytów (tj. w odniesieniu do czynności mających na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów kredytowych i pożyczkowych) – jest prawidłowe;
w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę polegających na: obsłudze posprzedażowej (tzn. badanie satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi) oraz sprawdzaniu działalności Agentów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 13 września 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zarejestrowany jest jako agent w wykazie agentów pośredników kredytu hipotecznego, prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Wnioskodawca planuje działalność, która będzie wykonywana bezpośrednio przez niego, lub przez nową zarejestrowaną spółkę kapitałową (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), która nie zostanie zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, opierającą się na następującym schemacie:

Wnioskodawca zamierza prowadzić stronę internetową zawierającą system porównywania kredytów hipotecznych dla potencjalnych klientów. Strona internetowa zawierać będzie bazę wiedzy dotyczącą ofert instytucji finansowych oraz aktualnych informacji dotyczących kredytów hipotecznych. Główną funkcjonalnością strony będzie możliwość porównania ofert kredytów hipotecznych różnych instytucji finansowych. Potencjalny klient zainteresowany ofertą kredytu hipotecznego, przekazuje poprzez formularz dane kontaktowe, dogodną lokalizację oraz zgodę na kontakt ze strony Spółki. Klient przekazuje również podstawowe dane finansowe jego gospodarstwa domowego, w celu określenia profilu kredytowego i dostosowania oferty do zdolności kredytowej. Wnioskodawca posiadać będzie listę agentów (dalej: Agent), którzy wykonują czynności zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (dalej: ustawa o kredycie hipotecznym). Wnioskodawca będzie zawierał umowy pośrednictwa bezpośrednio z Agentami. Agenci działają na rzecz podmiotów będących zgodnie z art. 4 pkt 15 ustawy o kredycie hipotecznym, pośrednikami kredytów hipotecznych. Działalność Agenta polega na spotkaniu z klientem, przygotowaniu wniosków kredytowych oraz rejestracji w ramach współpracy z pośrednikiem. Wnioskodawca uzyskując dane do kontaktu oraz podstawowe informacje finansowe, kieruje potencjalnego klienta do wybranego Agenta. Działanie Wnioskodawcy polega, nie tylko na udostępnieniu w prowadzonym przez niego internetowym serwisie informacji o ofercie produktowej, ale również na wstępnym badaniu zdolności kredytowej i skorelowaniu jej z możliwościami doprowadzenia do zawarcia umowy kredytu hipotecznego z instytucją finansową oraz ze skontaktowaniem się oraz umówieniem spotkania z Agentem. W przypadku zawarcia umowy kredytu hipotecznego z bankiem, wypłaca on prowizję na rzecz pośrednika. Pośrednik kredytowy przekazuje część prowizji Agentowi, który przygotowywał wnioski kredytowe. Z racji czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, każdy Agent będzie płacił wynagrodzenie na jego rzecz, na podstawie wystawionej faktury VAT. Wynagrodzenie to będzie płatne jedynie w przypadku skutecznego zawarcia umowy kredytu hipotecznego pomiędzy klientem a instytucją finansową.

Wniosek został uzupełniony w dniu 13 września 2019 r. o następujące informacje:

Wnioskodawca w celu poszukiwania nowych klientów będzie wykorzystywał stronę internetową wskazaną we wniosku. Wnioskodawca planuje aktywne poszukiwanie klientów poprzez m.in. reklamę w Internecie (m.in. media społecznościowe, filmy reklamowe).
Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Spółka będzie gromadzić dane potencjalnych klientów oraz dokonywać wstępnej analizy kredytowej osób zainteresowanych zakupem produktów wskazanych w stanie faktycznym.
Wnioskodawca nie będzie przeprowadzał spotkań z potencjalnymi klientami oraz nie będzie negocjował warunków umowy kredytu. Wnioskodawca będzie prowadzić rozmowy z potencjalnymi klientami w celu ustalenia profilu i zdolności kredytowej, oraz będzie kierować ich do Agenta odpowiedniego do możliwości i miejsca pobytu klienta.
Wnioskodawca ma wątpliwości, co do wyrażenia „załatwiania formalności” zastosowanych przez organ. Wnioskodawca planuje dokonanie czynności wskazanych w stanie faktycznym m.in. umożliwienie kontaktu z Agentem, który będzie odpowiedzialny za zawarcie umowy, rozmowy z klientem oraz badanie wstępnej zdolności kredytowej w celu oceny możliwości zdolności finansowych potencjalnego klienta, co skutkować będzie doprowadzeniem do jak najskuteczniejszej i optymalnej możliwości zawarcia umowy pomiędzy stronami umowy.
Oprócz czynności wskazanych we wniosku, Wnioskodawca będzie sprawdzał działalność Agentów poprzez badanie zadowolenia potencjalnego klienta z obsługi. Nadzór ten jednak nie będzie miał charakteru merytorycznego, tj. nie będzie wpływał na treść umowy pomiędzy stronami. Wnioskodawca oprócz weryfikacji Klienta będzie również weryfikował Agenta pod kontem zdolności i możliwości zawarcia optymalnej umowy z klientem.
Przedmiotem umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Agentami będą usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów, w szczególności wskazane w stanie faktycznym dotyczącym zdarzenia przyszłego.
Ww. czynności będą ze sobą ściśle powiązane.
Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie od Agenta, za wykonanie usługi pośrednictwa składającego się na czynności opisane we wniosku oraz w niniejszej odpowiedzi na wezwanie. Wynagrodzenie będzie należne Wnioskodawcy jedynie w wypadku skutecznego zawarcia umowy.
Planowane wynagrodzenie zostanie określone poprzez udział procentowy w wynagrodzeniu Agenta, za pośrednictwo w skutecznie zawartej umowie.
Wnioskodawca nie będzie przyjmował roli którejkolwiek ze stron umowy. Działalność Wnioskodawcy polega na pośrednictwie w zawarciu umowy, zgodnie z opisanym stanem faktycznym.
Spółka gromadzi dane potencjalnych klientów oraz dokonuje wstępnej analizy zdolności kredytowej.
Wnioskodawca planuje świadczyć obsługę posprzedażową w formie badania satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi.
Za obsługę wskazaną w pkt 12 Wnioskodawca nie będzie pobierał wynagrodzenia.
Zdaniem Wnioskodawcy, świadcząc usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów nie będzie wykonywał jakiejkolwiek czynności wskazanej w art. 43 ust. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.).
Wnioskodawca nie negocjuje w imieniu klienta warunków finansowych kredytu.
Celem Wnioskodawcy jest dążenie do zawarcia umowy, bez żadnego interesu co do treści umowy.
Wszystkie czynności dokonane składają się na jednolitą usługę świadczoną wobec Agentów, zgodnie ze stanem faktycznym. W ocenie prawnej Wnioskodawcy, wskazanej we wniosku, czynności składające się na usługi względem Agentów (usługi finansowe) będą korzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w ramach planowanej działalności, Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, tj. zwolnienia usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Działalność opisana w stanie faktycznym powinna zostać uznana za usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Pośrednictwo Wnioskodawcy polega na umożliwieniu rozpoczęcia współpracy pomiędzy klientem, a Agentem, a jej bezpośrednim i ostatecznym celem jest zawarcie skutecznej umowy z instytucją finansową. Wnioskodawca otrzymywać będzie wynagrodzenie jedynie w przypadku zawarcia takiej umowy. Wnioskodawca pośredniczy przy wyborze oferty kredytowej instytucji finansowej, oraz dokonuje wyboru Agenta, który będzie dysponował możliwością realizacji tej oferty na rzecz klienta. Ostatecznym celem opisanej działalności oraz istotą i celem tych usług jest skojarzenie klienta z Agentem i doprowadzenie do zawarcia umowy między użytkownikiem a instytucją finansową. Należy zwrócić uwagę, że nie istnieje definicja legalna pojęcia „pośrednictwa”, należy zatem interpretować je przez pryzmat języka potocznego. Według słownika języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego pośrednictwo jest to:

działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie między stronami lub załatwienie jakiś spraw dotyczących obu stron,
załatwienie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji.

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, opisana działalność stanowi usługę pośrednictwa, nakierowaną na zawarcie umowy przez klienta oraz instytucję finansową. Zgodnie z wyrokiem TSUE z 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig v. Finanzamt Luckenwalde, do usług pośrednictwa będzie należeć m.in. wskazywanie stronie umowy okazji do zawarcia umowy, kontakt i negocjowanie z drugą stroną – przy czym celem takiej działalności ma być doprowadzenie do zawarcia umowy.

Świadczenie usługi pośrednictwa nie wymaga także, aby pośrednik w celu ustalenia wszelkich szczegółów umowy kontaktował się bezpośrednio z obydwiema stronami umowy. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2013 r. I FSK 922/12, który zawiera stwierdzenie, że „gdy spółka umożliwia wejście w stosunki handlowe instytucji oraz użytkownika prowadzonego przez nią serwisu internetowego, przy czym sama nie ma żadnego interesu w zakresie treści zawieranych kontraktów i nie jest ich stroną, to należy stwierdzić, że pośredniczy w zawieraniu umów między tymi podmiotami”. Należy zauważyć, że bez udziału Wnioskodawcy nie doszłoby do zawarcia umów kredytów hipotecznych pomiędzy klientem a instytucją finansową.

Według Wnioskodawcy, czynności wykonywane przez Spółkę nie są jedynie czynnościami technicznymi, polegającymi na skontaktowaniu klienta z Agentem. Spółka bada profil kredytowy i sytuację materialną klienta, aby maksymalizować szanse na zawarcie umowy kredytu hipotecznego między klientem a instytucją finansową. Wnioskodawca dopasowuje profil klienta do Agenta, który dysponuje produktami finansowymi będącymi przedmiotem zainteresowania klientów. Wnioskodawca otrzymuje także wynagrodzenie zależne od skutecznego doprowadzenia do zawarcia umowy kredytu hipotecznego. Działanie Wnioskodawcy nakierowane jest na zawarcie umowy klienta z instytucją finansową, jednocześnie, nie jest on zainteresowany treścią niniejszej umowy. Całokształt działalności Wnioskodawcy spełnia przesłanki uznania ich za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Na podstawie stanu faktycznego i uzasadnienia prawnego stwierdzić należy, że możliwe będzie zastosowanie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe – w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla usług pośrednictwa w udzielaniu pożyczek oraz kredytów (tj. w odniesieniu do czynności mających na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów kredytowych i pożyczkowych);
jest nieprawidłowe – w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę polegających na: obsłudze posprzedażowej (tzn. badanie satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi) oraz sprawdzaniu działalności Agentów.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenie odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego odzwierciedlenie regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zarejestrowany jest jako agent w wykazie agentów pośredników kredytu hipotecznego, prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Wnioskodawca planuje działalność, która będzie wykonywana bezpośrednio przez niego, lub przez nową zarejestrowaną spółkę kapitałową (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), która nie zostanie zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, opierającą się na następującym schemacie:

Wnioskodawca zamierza prowadzić stronę internetową zawierającą system porównywania kredytów hipotecznych dla potencjalnych klientów. Strona internetowa zawierać będzie bazę wiedzy dotyczącą ofert instytucji finansowych oraz aktualnych informacji dotyczących kredytów hipotecznych. Główną funkcjonalnością strony będzie możliwość porównania ofert kredytów hipotecznych różnych instytucji finansowych. Potencjalny klient zainteresowany ofertą kredytu hipotecznego, przekazuje poprzez formularz dane kontaktowe, dogodną lokalizację oraz zgodę na kontakt ze strony Spółki. Klient przekazuje również podstawowe dane finansowe jego gospodarstwa domowego, w celu określenia profilu kredytowego i dostosowania oferty do zdolności kredytowej. Wnioskodawca posiadać będzie listę Agentów, którzy wykonują czynności zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (dalej: ustawa o kredycie hipotecznym). Wnioskodawca będzie zawierał umowy pośrednictwa bezpośrednio z Agentami. Agenci działają na rzecz podmiotów będących zgodnie z art. 4 pkt 15 ustawy o kredycie hipotecznym, pośrednikami kredytów hipotecznych. Działalność Agenta polega na spotkaniu z klientem, przygotowaniu wniosków kredytowych oraz rejestracji w ramach współpracy z pośrednikiem. Wnioskodawca uzyskując dane do kontaktu oraz podstawowe informacje finansowe, kieruje potencjalnego klienta do wybranego Agenta. Działanie Wnioskodawcy polega, nie tylko na udostępnieniu w prowadzonym przez niego internetowym serwisie informacji o ofercie produktowej, ale również na wstępnym badaniu zdolności kredytowej i skorelowaniu jej z możliwościami doprowadzenia do zawarcia umowy kredytu hipotecznego z instytucją finansową oraz ze skontaktowaniem się oraz umówieniem spotkania z Agentem. W przypadku zawarcia umowy kredytu hipotecznego z bankiem, wypłaca on prowizję na rzecz pośrednika. Pośrednik kredytowy przekazuje część prowizji Agentowi, który przygotowywał wnioski kredytowe. Z racji czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, każdy Agent będzie płacił wynagrodzenie na jego rzecz, na podstawie wystawionej faktury VAT. Wynagrodzenie to będzie płatne jedynie w przypadku skutecznego zawarcia umowy kredytu hipotecznego pomiędzy klientem a instytucją finansową.

Wnioskodawca w celu poszukiwania nowych klientów będzie wykorzystywał stronę internetową wskazaną we wniosku. Wnioskodawca planuje aktywne poszukiwanie klientów poprzez m.in. reklamę w Internecie (m.in. media społecznościowe, filmy reklamowe).

Zgodnie z przedstawionym stanem sprawy, Spółka będzie gromadzić dane potencjalnych klientów oraz dokonywać wstępnej analizy kredytowej osób zainteresowanych zakupem produktów wskazanych w stanie sprawy.

Wnioskodawca nie będzie przeprowadzał spotkań z potencjalnymi klientami oraz nie będzie negocjował warunków umowy kredytu. Wnioskodawca będzie prowadzić rozmowy z potencjalnymi klientami w celu ustalenia profilu i zdolności kredytowej, oraz będzie kierować ich do Agenta odpowiedniego do możliwości i miejsca pobytu klienta.

Wnioskodawca ma wątpliwości, co do wyrażenia „załatwiania formalności” zastosowanych przez organ. Wnioskodawca planuje dokonanie czynności wskazanych w stanie sprawy m.in. umożliwienia kontaktu z Agentem, który będzie odpowiedzialny za zawarcie umowy, rozmowy z klientem oraz badanie wstępnej zdolności kredytowej w celu oceny możliwości zdolności finansowych potencjalnego klienta, co skutkować będzie doprowadzeniem do jak najskuteczniejszej i optymalnej możliwości zawarcia umowy pomiędzy stronami umowy.

Oprócz czynności wskazanych we wniosku, Wnioskodawca będzie sprawdzał działalność Agentów poprzez badanie zadowolenia potencjalnego klienta z obsługi. Nadzór ten jednak nie będzie miał charakteru merytorycznego, tj. nie będzie wpływał na treść umowy pomiędzy stronami. Wnioskodawca oprócz weryfikacji Klienta będzie również weryfikował Agenta pod kontem zdolności i możliwości zawarcia optymalnej umowy z klientem. Przedmiotem umowy będą usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów, w szczególności wskazane w stanie sprawy dotyczącym zdarzenia przyszłego. Ww. czynności będą ze sobą ściśle powiązane. Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie od Agenta, za wykonanie usługi pośrednictwa składającego się na czynności opisane we wniosku oraz w niniejszej odpowiedzi na wezwanie. Wynagrodzenie będzie należne Wnioskodawcy jedynie w wypadku skutecznego zawarcia umowy. Planowane wynagrodzenie zostanie określone poprzez udział procentowy w wynagrodzeniu Agenta, za pośrednictwo w skutecznie zawartej umowie. Wnioskodawca nie będzie przyjmował roli którejkolwiek ze stron umowy. Działalność Wnioskodawcy polega na pośrednictwie w zawarciu umowy, zgodnie z opisanym stanem sprawy. Spółka gromadzi dane potencjalnych klientów oraz dokonuje wstępnej analizy zdolności kredytowej. Wnioskodawca planuje świadczyć obsługę posprzedażową w formie badania satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi. Za obsługę posprzedażową w formie badania satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi Wnioskodawca nie będzie pobierał wynagrodzenia. Zdaniem Wnioskodawcy świadcząc usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów nie będzie wykonywał jakiejkolwiek czynności wskazanej w art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie negocjuje w imieniu klienta warunków finansowych kredytu. Celem Wnioskodawcy jest dążenie do zawarcia umowy, bez żadnego interesu co do treści umowy. Wszystkie czynności dokonane składają się na jednolitą usługę świadczoną wobec Agentów, zgodnie ze stanem sprawy. W ocenie prawnej Wnioskodawcy, wskazanej we wniosku, czynności składające się na usługi względem Agentów (usługi finansowe) będą korzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w ramach planowanej działalności, Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jak odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Podstawowym kryterium pozwalającym uznać zbiór określonych czynności za usługę kompleksową (złożoną) jest określenie wzajemnych relacji pomiędzy elementami składowymi złożonej usługi w zakresie celów, które usługi te realizują. Pojedynczą usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykonania usługi zasadniczej. Podstawowym celem usługi pomocniczej tworzącej razem z usługą główną – usługę kompleksową – jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę usługi głównej. Aby dana pomocnicza usługa mogła być uznana za element kompleksowej usługi, winna służyć bezpośrednio realizacji głównej usługi. W celu ustalenia, czy dana usługa może być uznana za złożoną, konieczne jest zbadanie przebiegu konkretnej transakcji z uwzględnieniem jej wszystkich ekonomicznych aspektów.

Zauważyć należy, że jakkolwiek zdarzają się sytuacje, gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (i opodatkowane jedną stawką podatkową), możliwe jest to tylko i wyłącznie w takich sytuacjach, gdy na taką usługę składa się cały zespół nie dających się w istocie wyodrębnić czynności, dających w efekcie ostateczną, jednorodną usługę.

Kwestia kompleksowości usług była rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości UE, który wypowiedział się w tym zakresie m.in. w sprawach C-349/96 CPP, C-41/04 Levob, C-111/05 Aktiebolaget NN.

W orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał stwierdził, że „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych, które należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Trybunał zaakcentował „ekonomiczny punkt widzenia” oraz ocenę z perspektywy nabywcy. Z treści powołanego wyroku wynika, że TSUE położył duży nacisk na subiektywne kryteria, przy ocenie danego świadczenia jako złożonego, jednakże wnioski, co do kwalifikacji danego kompleksu zdarzeń gospodarczych jako świadczenia złożonego, nie mogą być pozbawione waloru obiektywnego albowiem zakres i sposób opodatkowania świadczenia nie może być zależny jedynie od woli stron transakcji. Stąd w pierwszym rzędzie Trybunał odwołał się do art. 2(1) VI Dyrektywy, wedle którego każde świadczenie usług powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne a świadczenie złożone w aspekcie gospodarczym nie powinno być sztucznie rozdzielane, by nie pogarszać funkcjonalności systemu VAT. Sąd wskazał, że jeśli dana transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności należy uwzględnić wszystkie okoliczności, w jakich jest dokonywana rozpatrywana transakcja.

Jak ponadto wskazał TSUE, z jednym świadczeniem mamy do czynienia w szczególności w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za istotne dla świadczenia głównego, podczas gdy z kolei jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako pomocnicze, dzielące los podatkowy świadczenia głównego; to samo odnosi się do przypadku, gdy dwa lub więcej elementów dostarczanych przez podatnika do klienta, będącego typowym konsumentem, są tak ściśle ze sobą związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (tak np. ww. wyrok TSUE w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 21-22 i przywołane tam orzecznictwo; wyrok TSUE z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 - Aktiebolaget NN, pkt 22-23). Zdaniem TSUE, w celu ustalenia, czy kontrahent podatnika – rozumiany jako przeciętny klient – otrzymuje kilka odrębnych świadczeń głównych czy jedno świadczenie złożone, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności i uwzględnić wszystkie okoliczności, w której jest ona dokonywana. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (tak np.: ww. wyrok TSUE w sprawie Everything Everywhere, pkt 25-26 i przywołane tam orzecznictwo; ww. wyrok TSUE w sprawie Graphic Procédé, pkt 20, 24 i przywołane tam orzecznictwo).

Przywołać można również wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanćni reditelstvi v Usti nad Labem, w którym TSUE stwierdził, że „(...) z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (...). Co więcej, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...). Ponadto można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Tak również w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl. Wyrok ten sformułował kryteria przesądzające o tym, kiedy występuje świadczenie złożone. Ma ono zatem miejsce w sytuacji, gdy:

świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej,
poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny,
kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych,
kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność.

Sytuacja taka nie ma jednak miejsca w opisanym we wniosku zdarzeniu, gdzie możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych usług, np.:

usługa pośrednictwa w udzielaniu kredytów/pożyczek (czynności mające na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów kredytowych i pożyczkowych);
inne czynności, które nie będą wpływały na treść umów zawieranych między stronami, do których należą m.in.: sprawdzanie działalności Agentów poprzez badanie zadowolenia potencjalnego klienta z obsługi;
obsługa posprzedażowa (czynności dokonywane już po zawarciu umowy kredytowej czy umowy pożyczki), tj. badanie satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi.

Usługi te mają charakter samoistny i mogą występować niezależnie. Ponadto, trudno określić w rozpatrywanej sprawie, które usługi stanowią świadczenie główne, a które pomocnicze realizowane w celu lepszego wykonania usługi podstawowej. W omawianej sytuacji wszystkie świadczone usługi mają charakter równorzędny, zaś rezygnacja z niektórych czynności pozostaje bez wpływu na prawidłowe wykonanie innych usług. Zatem nietrudno wyobrazić sobie wykonywanie poszczególnych czynności przez kilka różnych podmiotów.

W konsekwencji wykonywanie przez Wnioskodawcę szeregu czynności, szczegółowo opisanych w opisie sprawy, nie może zostać uznane za świadczenie kompleksowe, w związku z tym w celu określenia, czy poszczególne czynności wschodzące w skład opisanej usługi korzystają ze zwolnienia konieczne jest jednostkowe ocenianie poszczególnych czynności pod kątem skorzystania ze zwolnienia.

Należy stwierdzić, że z treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Zaznaczenia wymaga, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy, które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Podkreślenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron.

Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie należy stwierdzić, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednikiem.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;
uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;
prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;
nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Powyższe dowodzi, że tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów kredytowych, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów kredytowych stanowią pośrednictwo finansowe w udzielaniu kredytów zwolnione od podatku VAT. Natomiast pozostałe czynności, mające na celu uczestniczenie w wykonaniu umów kredytowych lub obsłudze tych umów w trakcie ich trwania, bądź też świadczenia dodatkowe, pomocnicze, nie stanowią pośrednictwa finansowego w udzielaniu kredytów, gdyż nie polegają one na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z bankami/instytucjami finansowymi w celu zawarcia umów kredytowych i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Z uwagi na powołane przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi, które mają na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów kredytowych i pożyczkowych, tj.:

prowadzenie strony internetowej zawierającej system porównywania kredytów hipotecznych dla potencjalnych klientów z możliwością porównania ofert kredytów hipotecznych różnych instytucji finansowych przez klienta (Wnioskodawca w celu poszukiwania nowych klientów będzie wykorzystywał stronę internetową i udostępniał w prowadzonym serwisie internetowym informacje o ofercie produktowej. Wnioskodawca planuje aktywne poszukiwanie klientów poprzez m.in. reklamę w Internecie – m.in. media społecznościowe, filmy reklamowe);
wstępne badanie zdolności kredytowej i skorelowanie jej z możliwościami doprowadzenia do zawarcia umowy kredytu hipotecznego z instytucją finansową oraz kontaktowanie się oraz umówienie spotkania z Agentem (Wnioskodawca uzyskując dane do kontaktu oraz podstawowe informacje finansowe, kieruje potencjalnego klienta do wybranego Agenta);
prowadzenie rozmów z potencjalnymi klientami w celu ustalenia profilu i zdolności kredytowej, oraz kierowanie ich do Agenta odpowiedniego do możliwości i miejsca pobytu klienta;

spełniają definicję usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych (kredytów), określonych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Efektem działań podejmowanych przez Zainteresowanego jest doprowadzenie do skojarzenia klienta z instytucją finansową w celu zawarcia umowy pożyczkowej, uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę. Wnioskodawca nie będzie przeprowadzał spotkań z potencjalnymi klientami oraz nie będzie negocjował warunków umowy kredytu. To Agent, będzie odpowiedzialny za zawarcie umowy, rozmowy z klientem oraz badanie wstępnej zdolności kredytowej w celu oceny możliwości zdolności finansowych potencjalnego klienta, co skutkować będzie doprowadzeniem do jak najskuteczniejszej i optymalnej możliwości zawarcia umowy pomiędzy stronami umowy.

Wnioskodawca będzie zawierał umowy pośrednictwa bezpośrednio z Agentami. Każdy Agent będzie płacił wynagrodzenie na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie wystawionej faktury. Wynagrodzenie to będzie płatne jedynie w przypadku skutecznego zawarcia umowy kredytu hipotecznego pomiędzy klientem a instytucją finansową. Wnioskodawca nie będzie przejmował roli którejkolwiek ze stron umowy. Celem Wnioskodawcy jest dążenie do zawarcia umowy, bez żadnego interesu co do treści umowy. Działalność Wnioskodawcy polega na pośrednictwie w zawarciu umowy. Wnioskodawca w świadczeniu usług pośrednictwa w udzielaniu kredytów nie będzie wykonywał czynności, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa i usług w zakresie leasingu.

Zatem jak wynika z przeprowadzonej analizy, opisane wyżej usługi nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności administracyjnych związanych z umową. Wobec powyższego należy stwierdzić, że czynności te wykonywane przez Wnioskodawcę – jako czynności mające na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów kredytowych (pożyczkowych) w imieniu i na rzecz danej instytucji finansowej – będą stanowiły usługi pośrednictwa finansowego w udzielaniu kredytów (pożyczek), a tym samym będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę polegające na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z Agentami w celu zawarcia umów kredytowych/pożyczkowych i mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki/kredytu będą korzystały ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jednakże w odniesieniu do pozostałych czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę polegających na obsłudze posprzedażowej (w formie badania satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi) oraz sprawdzaniu działalności Agentów (nadzór ten nie będzie wpływał na treść umowy pomiędzy stronami) należy wskazać, że czynności te nie będą korzystały ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Nie mają one bowiem na celu doprowadzenia do zawarcia umowy kredytu lub pożyczki i nie mogą w związku z tym zostać uznane za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Podsumowując, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę polegające na: obsłudze posprzedażowej (tzn. badanie satysfakcji i zadowolenia klienta z obsługi) oraz sprawdzaniu działalności Agentów, nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko w zakresie zadanego pytania, czyli zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii ewentualnego zwolnienia od podatku usług świadczonych przez nowo zarejestrowaną spółkę kapitałową (spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością), gdyż nie sformułowano w tym zakresie pytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin