Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.267.2019.2.AMS
z 24 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 marca 2019 r. (data wpływu – 17 lipca 2019 r.) uzupełnionym pismem z 15 lipca (data wpływu – 17 lipca 2019 r.) oraz pismem z 29 lipca 2019 r. (data wpływu 30 sierpnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 20 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania czy zbywanie działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości Wnioskodawcy skutkować będzie obowiązkiem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy w związku z art. 7 ust. 1 ustawy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania czy zbywanie działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości Wnioskodawcy skutkować będzie obowiązkiem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 15 lipca 2019 r. oraz pismem z 29 lipca 2019 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 20 sierpnia 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.267.2019.1.AMS.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej. W 2… r. (…) na podstawie umowy darowizny stał się właścicielem nieruchomości gruntowej (…). Wnioskodawca postanowił z uwagi na stosunkowo istotną wielkość przedmiotowej nieruchomości dokonać jej podziału i w tym celu złożył wniosek do Prezydenta Miasta (…) Organ ten postanowieniem (…) stwierdził zgodność propozycji podziału przedmiotowej nieruchomości przedstawionej na wstępnym projekcie podziału tej nieruchomości z własną jego decyzją (…) ustalającą warunki i zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla budowy 18 budynków mieszkalnych jednorodzinnych na przedmiotowej nieruchomości (działce). W dniu (…) ww. postanowienie stało się prawomocne.

W uzasadnieniu ww. postanowienia organ stwierdził m.in.: „Pan (...) wniósł o wydanie postanowienia w sprawie podziału ww. nieruchomości, w sposób przedstawiony na dołączonym do wniosku wstępnym projekcie podziału, którego celem jest wydzielenie działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wraz z układem komunikacyjnym. Teren nowoprojektowanych działek oznaczonych na wstępnym projekcie podziału (…) przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz działek oznaczonych na wstępnym projekcie podziału (…) pod układ komunikacyjny objęty jest decyzją Prezydenta Miasta (…) ustalającą warunki i zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla budowy 18 budynków mieszkalnych jednorodzinnych na działce (...). Dzielona nieruchomość posiada dostęp do gminnej drogi publicznej (…). Nieruchomość (...) leży na obszarze, dla którego obecnie brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie Rada Miasta (…) podjęła uchwałę (...) w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (...). Zgodnie z art. 94 ust. 2 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, postępowanie w sprawie podziału ww. nieruchomości zawieszono na okres 6 miesięcy. W toku podjętego postępowania zgromadzono materiał dowodowy, który wskazuje iż koncepcja wydzielenia ww. działek jest spójna z warunkami określonymi w decyzji Prezydenta Miasta (…).

Po upływie terminu określonego w art. 94 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, o którym mowa w ww. postanowieniu Prezydenta Miasta, Wnioskodawca zamierza zbywać działki, których w wyniku opisanego podziału powstało 18 w miejsce jednej nabytej przez niego w drodze otrzymanej darowizny.

Wnioskodawca nie jest w stanie określić w jakim czasie i ile z powstałych z podziału 18 działek będzie w stanie zbyć. Jednocześnie nie przewiduje by poza otrzymaną w drodze darowizny działką dokonywać nabycia jakichkolwiek innych działek w celu ich dalszej odsprzedaży z zyskiem. Jednocześnie Wnioskodawca oświadcza, że jako przedmiot wniosku wskazał 1 zdarzenie przyszłe, gdyż niezależnie ile działek powstałych z podziału uda mu się zbyć, to dotyczący ich stan prawny i faktyczny będzie w każdym przypadku identyczny, więc gdyby przyszło mu skonkretyzować o zbycie której działki mu chodzi (kontekst wniosku dotyczy planowanego zbycia więcej niż 1 działki), to może wskazać każdą z nich, (…) według projektowanego podziału.

Wnioskodawca pismem (…) uzupełnił opis zdarzenia przyszłego o poniższe informacje:

1. Wnioskodawca nie jest i nie był podatnikiem VAT;
   
2. nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana na cele związane z działalnością gospodarczą;
   
3. nieruchomość była wykorzystywana na cele osobiste. Częściowo obsiewana zbożem (Wnioskodawca posiada kilkanaście sztuk kur);
   
4. nieruchomość przez cały okres posiadania była wykorzystywana wyłącznie na cele osobiste;
   
5. z uwagi na trudność w zbyciu całej działki (były podejmowane próby sprzedaży w całości), Wnioskodawca zdecydował się podzielić ją na mniejsze parcele z nadzieją, że łatwiej będzie znaleźć chętnych;
   
6. Wnioskodawca nie jest i nie był rolnikiem ryczałtowym;
   
7. przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do działalności rolniczej, Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych;
   
8. przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu, ani dzierżawy;
   
9. nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nigdy działalności gospodarczej nie prowadził;
   
10. konieczność remontu domu Wnioskodawcy oraz zakup działki bliżej miejsca zamieszkania;
    
11. teren nieruchomości nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;
    
12. Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o opracowanie planu;
    
13. z uwagi na brak miejscowego planu, dla całości przedmiotowej nieruchomości (…). została wydana decyzja o warunkach zabudowy;
    
14. w celu dokonania podziału, Wnioskodawca wniósł o wydanie decyzji o warunkach zabudowy;
    
15. Wnioskodawca nie podejmował działań zmierzających do wyłączenia gruntu z produkcji rolnej;
    
16. Wnioskodawca nie zamierza podnosić atrakcyjności gruntu. Z uwagi na przepisy ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, może zajść konieczność wystąpienia o pozwolenie na budowę w celu sprzedaży gruntu. W żaden sposób nie podniesie to jednak atrakcyjności gruntu, a jedynie będzie wymuszoną koniecznością;
    
17. z uwagi na znaczny stopień skomplikowania sprawy (głównie chodzi tu o przepisy ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego), Wnioskodawca korzysta z usług pośrednika nieruchomościami;
    
18. Wnioskodawca korzysta z usług pośrednika;
    
19. środki pochodzące ze sprzedaży zostaną przeznaczone wyłącznie na cele osobiste.
    
    

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca wskazał że, pośrednik nie ma udzielonego pełnomocnictwa. Do jego zadań należy:

• umieszczanie informacji o sprzedaży działki/działek w Internecie,
• kontaktowanie z Wnioskodawcą osób zainteresowanych ogłoszeniem,
• kompletowanie dokumentów do notariusza, w tym sporządzenie ewentualnej umowy przedwstępnej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zbywanie działek powstałych w wyniku podziału działki nabytej przez Wnioskodawcę w drodze darowizny kilkanaście lat przed planowanym zbywaniem, przy nie prowadzeniu przez niego co do zasady działalności gospodarczej i braku zamiaru kolejnych nabyć działek w celu ich odsprzedaży będzie dla niego stanowić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, a tym samym skutkować obowiązkiem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie działek powstałych z podziału działki otrzymanej w drodze darowizny, niezależnie czy obejmie 2 działki, czy np.: wszystkich 18, nie będzie stanowić w tym przypadku działalności gospodarczej. Wnioskodawca przed uzasadnieniem zawierającym jego ocenę (stanowisko) prawną planowanego zdarzenia przyszłego w zakresie postawionego pytania podkreśla zwłaszcza takie okoliczności, jak: nabycie przedmiotu planowanego zbycia nie mające na celu sprzedaży w sposób ciągły, brak prowadzenia działalności gospodarczej co do zasady, w tym w zakresie obrotu nieruchomościami, a także brak zamiaru nabywania kolejnych nieruchomości w celu obrotu nimi. Przechodząc do uzasadnienia swojej oceny (stanowiska) w przedmiocie wniosku, według której Wnioskodawca uważa, że planowane zbycia działek powstałych w wyniku podziału działki nabytej w drodze darowizny, niezależnie ile działek zostanie zbytych, nie będzie stanowić dla niego działalności gospodarczej, Wnioskodawca uważa, że ocenę tę należy wyprowadzić z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem: „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Odnosząc się do okoliczności dotyczących dotychczasowego stanu faktycznego i planowanego zdarzenia przyszłego w postaci sprzedaży kolejnych działek do cytowanego przepisu, Wnioskodawca uważa, że nie można mu przypisać przymiotu „handlowca” (z istoty rzeczy nie wchodzi w grę status usługodawcy czy tym bardziej producenta), gdyż po pierwsze nabycie działki w drodze darowizny nie miało na celu handlowego przeznaczenia tej działki, o czym świadczy np.: znaczący upływ czasu (kilkanaście lat) od tego nabycia do czasu, gdy nastąpi jej zbywanie już w częściach po podziale przedmiotu darowizny, po drugie pula przedmiotu zbycia jest ograniczona i Wnioskodawca zbycia dokona jedynie w zakresie tej puli, po trzecie ani przed planowanym zbywaniem działek, ani po dokonaniu tych zbyć, nie dokonywał i nie zamierza dokonywać jakichkolwiek czynności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Wnioskodawca oświadcza w uzupełnieniu powyższej argumentacji, że dokonany podział otrzymanej w drodze darowizny działki był dla niego właściwie koniecznością ekonomiczną. Rozmiary działki, a w konsekwencji jej wartość były takie, że trudno było znaleźć nabywcę tej działki jako całości, jednocześnie sam Wnioskodawca nie miał takich planów, by działkę wykorzystać w całości na własne potrzeby.

Istotna z punktu widzenia własnego stanowiska Wnioskodawcy jest dla jego oceny prawnej także druga część przepisu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, według której „działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Niewątpliwie działki, których zbycie jest planowanym przez Wnioskodawcę zdarzeniem przyszłym, stanowią towar w rozumieniu przepisów ustawy VAT, tyle że w przekonaniu Wnioskodawcy nie może być mowy o ich wykorzystywaniu w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Działki te zostaną zbyte jednorazowo, a więc nie będą mogły Wnioskodawcy służyć do celów zarobkowych w sposób ciągły.

Reasumując dotychczas wskazane okoliczności uzasadniające ocenę prawną stanowiska Wnioskodawcy, według której z tytułu planowanego zbycia kilku/kilkunastu działek nie będzie on spełniał kryterium prowadzenia działalności gospodarczej (bycia „przedsiębiorcą”) w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, należy wskazać, że przez sam fakt zbycia więcej niż jednej nieruchomości nie uzyska on statusu „handlowca” (tym bardziej usługodawcy czy przedsiębiorcy), a jednocześnie zbycie będzie eliminować wykorzystywanie przedmiotu tego zbycia w sposób ciągły. Oczywiste jest również, że do planowanego zdarzenia zbycia kilku/kilkunastu nieruchomości nie mają zastosowania pozostałe (inne niż powyżej opisane) przesłanki określenia działalności gospodarczej w art. 15 ustawy VAT, jak: wykonywanie wolnego zawodu czy pozyskiwanie zasobów naturalnych albo działalność rolników. Wnioskodawca w swoim przekonaniu wykazał więc, że w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT nie można mu przypisać prowadzenia działalności gospodarczej dla zbycia nieruchomości gruntowych (działek), nawet mimo tego, że zbycie obejmować będzie kilka czy nawet kilkanaście działek, wobec czego stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy VAT nie jest podatnikiem VAT na gruncie tej ustawy.

W konsekwencji pomimo tego, że sprzedaż działek co do zasady stanowiłaby czynność opodatkowaną VAT na podstawie art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, to ze względu na brak statusu podatnika VAT w przypadku Wnioskodawcy planującego tą sprzedaż, stanowić ona będzie czynność cywilnoprawną poza VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak natomiast stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy, a te z kolei dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome.

Na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle powyższej analizy grunt spełnia definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 cyt. ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. W wyroku tym TSUE uznał, że sprzedaż budynku pełniącego funkcję pensjonatu, w którym jednakże wyodrębniona była prywatna część mieszkalna przez osobę fizyczną prowadzącą pensjonat, jest dostawą towarów tylko w części dotyczącej przeniesienia własności pensjonatu. Tylko bowiem względem tej części budynku sprzedawca występował jako podatnik, natomiast w odniesieniu do prywatnej części mieszkalnej nie działał w tym charakterze. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystywania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn.. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedmiotowym zagadnieniu istotne znaczenie mają tezy przedstawione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) - ECLI:EU:C:2011:589. W wyroku bowiem tym TSUE wskazał na kryteria uznania tego rodzaju sprzedaży za działalność gospodarczą. TSUE stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a sama liczba i zakres dokonanych transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn.. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z krajowego orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.

Podkreślić należy - na co wskazują sądy administracyjne - że ustalenie jakie działania sprzedającego mogą zostać uznane za „aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami” jest przedmiotem badania w każdej indywidualnej sprawie.

Wątpliwości przedstawione we wniosku dotyczą ustalenia czy zbywanie działek powstałych w wyniku podziału działki nabytej przez Wnioskodawcę w drodze darowizny stanowić będzie dla Wnioskodawcy działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym skutkować będzie obowiązkiem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanych we wniosku czynności sprzedaży działek, Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej jest właścicielem nieruchomości gruntowej którą nabył w drodze darowizny. Wnioskodawca postanowił z uwagi na stosunkowo istotną wielkość przedmiotowej nieruchomości dokonać jej podziału i w tym celu złożył wniosek do Prezydenta Miasta. Organ ten w postanowieniu stwierdził zgodność propozycji podziału przedmiotowej nieruchomości przedstawionej na wstępnym projekcie podziału tej nieruchomości z własną jego decyzją ustalającą warunki i zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla budowy 18 budynków mieszkalnych jednorodzinnych na przedmiotowej nieruchomości (działce), a w uzupełnieniu postanowienia, jak podkreśla Wnioskodawca stwierdził, że „Pan (...) wniósł o wydanie postanowienia w sprawie podziału ww. nieruchomości, w sposób przedstawiony na dołączonym do wniosku wstępnym projekcie podziału, którego celem jest wydzielenie działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wraz z układem komunikacyjnym”. Przedmiotowa nieruchomość jest położona na terenie aktualnie nie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Postępowanie w sprawie podziału ww. nieruchomości na moment złożenia wniosku zawieszono na okres 6 miesięcy. Po upływie wskazanego terminu Wnioskodawca zamierza zbywać działki, których w wyniku opisanego podziału powstało 18 oraz 2 zapewniające komunikację w miejsce jednej nabytej w drodze otrzymanej darowizny. Wnioskodawca podejmował wcześniejsze próby sprzedaży działki. Nieruchomość nie była przedmiotem działalności gospodarczej. Wnioskodawca bierze pod uwagę wystąpienie o pozwolenia na budowę w celu sprzedaży działek (wskazując przepisy ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego). Wnioskodawca w celu sprzedaży przedmiotowych działek korzystać będzie z usług pośrednika w obrocie nieruchomościami. Wnioskodawca nie zamierza dokonywać nabycia jakichkolwiek innych działek w celu ich dalszej odsprzedaży z zyskiem.

Z całokształtu opisanego zespołu czynności wynika, że zakres i skala planowanego przez Wnioskodawcę przedsięwzięcia - planowana sprzedaż 18 działek oraz podjęte przez Wnioskodawcę działania (podział nieruchomości na mniejsze działki, wystąpienie do Prezydenta Miasta z wnioskiem o podział nieruchomości, zapewnienie komunikacji do działek przez wytyczenie drogi wewnętrznej, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla budowy 18 budynków jednorodzinnych, korzystanie z usług profesjonalisty przy sprzedaży, planowane, ewentualne wystąpienie o pozwolenie na budowę) wskazują na zamiar dokonywania sprzedaży w okolicznościach przesądzających o prowadzeniu działalności gospodarczej. Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że potencjalne wystąpienie o pozwolenia na budowę w celu sprzedaży gruntu nie podniosą jego atrakcyjności i nie spowodują podniesienia wartości planowanego zbycia działek. W tych okolicznościach trudno zaakceptować twierdzenie Wnioskodawcy, że planowana sprzedaż 18 działek przeznaczonych pod zabudowę to czynność która przyjmuje charakter okazjonalny na potrzeby osobiste.

Wobec powyższego należy uznać, że w całokształcie okoliczności wskazanych w opisie sprawy, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż przedmiotowych działek będzie miała miejsce w warunkach wskazujących na handlowy charakter, a podjęte przez Wnioskodawcę działania nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Czynności tych nie można interpretować inaczej niż jako aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która porównywalna jest do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Ponadto należy zauważyć, że dla powyższej oceny nie ma przesądzającego znaczenia zamiar, z jakim podatnik dokonuje nabycia, natomiast istotny może się okazać zamiar ujawniony w momencie sprzedaży. Jak czytamy w wyroku NSA z dnia 31 stycznia 2013 r., I FSK 237/12, „(...) kluczowy dla oceny handlowego charakteru danej działalności jest zamiar ujawniany w trakcie sprzedaży towaru, a nie w momencie jego nabycia. (...) Przedmiotem profesjonalnego obrotu mogą być również składniki majątku nabyte pierwotnie do celów osobistych i w takich celach wykorzystywane (...)”.

Należy bowiem podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie ma to miejsca.

Analiza przedstawionego opisu sprawy, dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa prowadzi do wniosku, że opisane przez Wnioskodawcę działania będą podjęte nie w celu wykorzystywania nieruchomości do zaspokojenia potrzeb osobistych Wnioskodawcy, tylko w celach handlowych (działalności gospodarczej podatnika).

Zatem nie cele osobiste – w przypadku Wnioskodawcy brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw działania Wnioskodawcy, wobec czego czynność zbycia działek powstałych z podziału nabytej nieruchomości na skutek darowizny nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym. Planowana sprzedaż działek wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem skoro sprzedaż będzie wykraczała poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, będzie stanowiła działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca wystąpi dla tej czynności w charakterze podatnika tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że w związku z planowaną w przyszłości sprzedażą działek, znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Dostawa przedmiotowych działek zostanie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy w odniesieniu opisanego zdarzenia przyszłego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.