Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.346.2019.3.KP
z 23 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2019 r. (data wpływu 13 czerwca 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu 14 sierpnia 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.346.2019.2.KP z dnia 1 sierpnia 2019 r. (data nadania 1 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikających ze sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikających ze sprzedaży lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 1 sierpnia 2019 r. (data nadania 1 sierpnia 2019 r., data doręczenia 6 sierpnia 2019 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.346.2019.2.KP, tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 9 sierpnia 2019 r. (data nadania 12 sierpnia 2019 r., data wpływu 14 sierpnia 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W maju br. Wnioskodawczyni sprzedała lokal stanowiący odrębną nieruchomość położoną w budynku w W., który Wnioskodawczyni użytkowała jako pierwszy lokator i obecny jedyny właściciel. Wnioskodawczyni jest po rozwodzie (orzeczonym prawomocnym wyrokiem z dnia 5 sierpnia 1996 r.) i dokonanym umownym częściowym podziale majątku (w dniu 26 marca 2018 r.).

Lokal:

• Wnioskodawczyni nabyła w trakcie trwania małżeństwa z A. K. do majątku wspólnego objętego wspólnością ustawową na podstawie przydziału wydanego przez Zarząd Spółdzielni dnia 22 listopada 1982 r.,
  

• potem lokal został przekształcony przez Spółdzielnię z prawa lokatorskiego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w dniu 4 grudnia 1997 r.
  

• następnie, po 11 latach od nabycia ww. lokalu, Spółdzielnia Mieszkaniowa uchyliła decyzję o przekształceniu spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w spółdzielcze własnościowe w dniu 24 stycznia 2018 r.,
  
  
  

którego, w wyniku umowy ustanowienia odrębnej własności i przeniesienia jego własności, Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem w dniu 2 października 2018 r. (akt notarialnym w kancelarii notariusza).

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 1 sierpnia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.346.2019.2.KP (data nadania 1 sierpnia 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Pismem z dnia 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu 14 sierpnia 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

Wnioskodawczyni wskazała, że powodem uchylenia decyzji przez spółdzielnię mieszkaniową był art. 84 Kodeksu Cywilnego od skutków prawnych złożonego w dniu 3 grudnia 1997 roku pod wpływem błędu oświadczenia o przekształceniu spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w budynku w W. na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. W uzasadnieniu Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej napisał:

„Uchwałą (…) z dnia 30 grudnia 1997 Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej przekształcił spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego w budynku na ulicy N. na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Spółdzielcze lokatorskie do przedmiotowego lokalu przysługiwało małżonkom A. i A. K. Z dostarczonych Spółdzielni w dniu 10 stycznia 2018 r dokumentów wynika iż państwo K. są po rozwodzie od 5 sierpnia 1996 r. o czym wcześniej nie poinformowali spółdzielni. Małżonkowie nie dopełnili obowiązku wynikającego z art. 216 ustawy Prawo spółdzielcze w brzmieniu obowiązującym w 1997 r. Gdyby Spółdzielnia nie była w błędnym przeświadczeniu, że państwo są nadal małżeństwem nie podjęłaby uchwały nr 1361 z 13 grudnia 1997 r i nie przekształciła by spółdzielczego lokatorskiego prawa na spółdzielcze własnościowe prawo do przedmiotowego lokalu”.

W uzupełnieniu wskazano, że uchylenie decyzji przez Spółdzielnię Mieszkaniową nastąpiło dnia 24 stycznia 2018 roku uchwałą nr 6 Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej.

Ponadto wskazano, że przedmiotem częściowego podziału majątku dokonanego w dniu 26 marca 2018 roku było spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, ponieważ w dniu 24 stycznia 2018 roku Spółdzielnia cofnęła decyzję po przekształceniu lokalu w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

W wyniku częściowego podziału majątku Wnioskodawczyni nabyła wyłączne prawo do spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu.

Wnioskodawczyni poinformowała, że będąc jedynym właścicielem lokalu położonego przy ul. N. w W., w dniu 6 maja 2019 roku sprzedała ww. lokal stanowiący odrębną własność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając ww. lokal w 2019 roku Wnioskodawczyni może skorzystać z nowelizacji ustawy o podatku dochodowym i jako osoba rozwiedziona będąca jedynym właścicielem ww. nieruchomości, sprzedać tę nieruchomość bez podatku dochodowego w ciągu 5 lat od daty jej nabycia (1997)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie za datę pierwotnego nabycia ww. lokalu mieszkalnego należy uznać datę nabycia tego lokalu w 1997 roku, kiedy to prawo lokatorskie zostało przekształcone w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Prawo to przysługiwało Wnioskodawczyni przez blisko 11 lat, bo aż do 2018 r. kiedy to (działając w dobrej wierze i chcąc przekształcić to spółdzielcze własnościowe prawo w odrębną własność), Spółdzielnia Mieszkaniowa uchyliła swoje oświadczenie o przekształceniu prawa lokatorskiego w spółdzielcze własnościowe.

Zatem sprzedaż ww. lokalu mieszkalnego w 2019 r. nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż odpłatne zbycie nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie. W konsekwencji, kwota uzyskana z tego tytułu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Lokal jest w posiadaniu Wnioskodawczyni od samego początku, czyli od 37 lat, Wnioskodawczyni sama ma 71 lat, jest wdową i z uwagi na to że mieszkanie ma prawie 70 m2 (jest dla Wnioskodawczyni zbyt duże) sprzedaje je i chce przenieść się do rodziny. Środki które Wnioskodawczyni uzyska ze sprzedaży chce przeznaczyć na bieżące wydatki „na życie” i związane z kosztami swojego leczenia.

Wnioskodawczyni uważa więc, że zgodnie z ustawą o podatku dochodowym - w przypadku odpłatnego zbycia swojej nieruchomości tj. ww. mieszkania, okres czasowy liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego pierwotne nabycie, czyli od 1997 r.

W sprawie opisanej powyżej nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed sądem administracyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób nabycia tej nieruchomości.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 22 listopada 1982 roku w trakcie trwania związku małżeńskiego Wnioskodawczyni wraz z ówczesnym mężem nabyła do majątku wspólnego spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego. Następnie w dniu 5 grudnia 1996 roku orzeczono rozwód między małżonkami. W dniu 4 grudnia 1997 r. prawo lokatorskie do lokalu mieszkalnego zostało przekształcone w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Następnie w dniu 24 stycznia 2018 roku spółdzielnia mieszkaniowa uchyliła decyzję o przekształceniu lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo. W dniu 26 marca 2018 roku dokonano umownego częściowego podziału majątku, zaś 2 października 2018 roku w wyniku umowy ustanowienia odrębnej własności i przeniesienia jego własności Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem przedmiotowego lokalu.

W związku z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”. Ponadto nie wskazuje również, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne - nie określa tym samym na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości (ich części, udziału). Zatem pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości (lub tych praw), bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 845, z późn. zm.), przez umowę o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia zobowiązuje się oddać osobie, na rzecz której ustanowione jest prawo, lokal mieszkalny do używania, a osoba ta zobowiązuje się wnieść wkład mieszkaniowy oraz uiszczać opłaty określone w ustawie i w statucie spółdzielni. Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego może być ustanowione na rzecz członka spółdzielni albo członka spółdzielni i jego małżonka.

Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego jest niezbywalne, nie przechodzi na spadkobierców i nie podlega egzekucji (art. 9 ust. 3 tej ustawy).

Z treści powyższych przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wynika, że spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego w żadnym wypadku nie ma więc charakteru własnościowego. Prawa tego nie można nabyć, można je jedynie ustanowić. Osoba posiadająca takie prawo jest jedynie osobą uprawnioną do używania lokalu jako najemca, nie jest natomiast jego właścicielem.

W konsekwencji, ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego nie jest nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez niego:

1. spłaty przypadającej na ten lokal części zobowiązań spółdzielni związanych z budową, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kredytowego spółdzielni wraz z odsetkami, a jeżeli spółdzielnia skorzystała z pomocy uzyskanej ze środków publicznych lub z innych środków - spłaty przypadającej na ten lokal części umorzenia kredytu w kwocie podlegającej odprowadzeniu przez spółdzielnię do budżetu państwa;
2. spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 4 powołanej ustawy, wynagrodzenie notariusza za ogół czynności notarialnych dokonanych przy zawieraniu umowy, o której mowa w ust. 1, oraz koszty sądowe w postępowaniu wieczystoksięgowym obciążają członka spółdzielni, na rzecz którego spółdzielnia dokonuje przeniesienia własności lokalu.

Powyższe oznacza, że osoba, która nabywa spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, aby nabyć od spółdzielni własność tego lokalu, musi najpierw spłacić przypadającą na jego lokal część kosztów budowy - w tym wkład mieszkaniowy, o ile go jeszcze nie wpłaciła. Wkład ten stanowi udział w kosztach budowy lokalu. W sytuacji kiedy przedmiotowe prawo wygaśnie, spółdzielnia zwraca zwaloryzowaną wartość wkładu. Na pisemne żądanie członka spółdzielni, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem, stosownie do wniosku, umowę albo o przekształcenie dotychczasowego prawa na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, albo o przeniesienie własności lokalu.

W przedmiotowej sprawie 4 grudnia 1997 roku lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego zostało przekształcone w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Jednakże w dniu 24 stycznia 2018 roku spółdzielnia mieszkaniowa uchyliła tę decyzję działając zgodnie z art. 84 Kodeksu Cywilnego od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu oświadczenia o przekształceniu spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

Zgodnie z przepisem art. 60 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku (Dz. U. z 2019 roku poz. 1145) Kodeks cywilny, oświadczenie woli to każde zachowanie się danej osoby (z użyciem słów lub bez - potakiwaniem, mimiką, gestami, czynem), które ujawnia jej wolę wobec adresata w sposób dostateczny, w tym również ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej.

Co do zasady, oświadczenie woli złożone przez osobę pełnoletnią jest w pełni skuteczne, w szczególności zaś, może prowadzić do zawarcia ważnej umowy (sprzedaży, darowizny itd.), z której następnie trudno, jeżeli w ogóle można, się wycofać bez negatywnych konsekwencji.

Jak od każdej zasady tu również istnieją jednak wyjątki. Kodeks cywilny uznaje za nieważne z mocy prawa, bądź ewentualnie dopuszcza możliwość uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli w przypadku, gdy jest ono dotknięte wadami wpływającymi na jego skuteczność prawną takimi jak:

• brak świadomości albo swobody powzięcia i wyrażenia woli (art. 82 Kodeksu cywilnego),
  

• pozorność oświadczeń woli (art. 83 Kodeksu cywilnego),
  

• błąd co do czynności prawnej albo zniekształcenie oświadczenia woli (art. 84 i art. 85 Kodeksu cywilnego),
  

• podstęp (art. 86 Kodeksu cywilnego) oraz
  

• groźba (art. 87 Kodeksu cywilnego).
  
  
  

Jak wynika z przedstawionego zestawienia jedną z wad oświadczenia woli, wpływających na jego skuteczność, jest złożenie takiego oświadczenia pod wpływem błędu (art. 84-85 Kodeksu cywilnego). Błędem zaś, jest mylne wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy lub mylne wyobrażenie o treści złożonego oświadczenia woli.

Stosownie do przepisu art. 84 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.

W myśl art. 84 § 2 Kodeksu cywilnego, można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Zgodnie z art. 88 § 1 Kodeksu cywilnego, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby - z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał (art. 88 § 2 k.c.).

Podkreślić należy, że Kodeks cywilny nie definiuje, czym jest błąd jako wada oświadczenia woli. Zgodnie zaś z orzecznictwem błędem w rozumieniu językowym jest niezgodne z rzeczywistością wyobrażenie o czynności, przy czym niezgodność ta może dotyczyć zarówno faktów jak i prawa.

Z treści przytoczonego wyżej przepisu art. 84 Kodeksu cywilnego wynika, że złożenie oświadczenia woli pod wpływem błędu skutkuje nieważnością względną czynności prawnej co oznacza, że czynność taka jest ważna dopóki nie nastąpi skuteczne uchylenie się od jej skutków prawnych. Z chwilą skutecznego uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, czynność prawna jest nieważna z mocą wsteczną (ex tunc), tj. od chwili złożenia wadliwego oświadczenia woli. Z tego względu czynność ta nie może wywierać żadnych skutków, zaś te, które powstały, zostają z mocą wsteczną przekreślone, co dotyczy zarówno skutków o charakterze obligacyjnym, jak i prawnorzeczowym.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że z chwilą skutecznego uchylenia się przez spółdzielnię mieszkaniową od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej oświadczenia woli, zawarta w dniu 4 grudnia 1997 roku umowa o przekształceniu lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, stała się nieważna ze skutkiem wstecz, a więc od chwili jej zawarcia.

Reasumując, skoro stosunek prawny pomiędzy stronami umowy o przekształceniu wygasł ze skutkiem wstecznym, tak jakby umowa przekształcenia prawa do lokalu mieszkalnego z dnia 4 grudnia 1997 roku w ogóle nie została zawarta, to oznacza, że wbrew stanowisku Wnioskodawczyni, daty 4 grudnia 1997 roku nie można utożsamiać z datą nabycia prawa do przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że dopiero zawarcie w dniu 2 października 2018 r. umowy ustanowienia odrębnej własności przedmiotowego lokalu mieszkalnego i przeniesienie jego własności na Wnioskodawczynię stanowiło nabycie prawa własności do tego lokalu.

Oznacza, to że bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 2018 roku, tj. od końca roku kalendarzowego, w którym Wnioskodawczyni nabyła własność przedmiotowego lokalu.

Tym samym, planowana sprzedaż w 2019 r. ww. nieruchomości nabytej w 2018 r., nastąpi przed upływem 5 lat od daty jej nabycia, a więc stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. (art. 19 ust. 1 tej ustawy).

Stosownie natomiast do treści art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie określonym w ust. 1 (tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym) podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

W tym samym terminie płatny jest również należny podatek, wynikający z tego zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.