Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.227.2019.2.HD
z 23 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2019 r. (data wpływu 17 czerwca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 9 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania ze Szwajcarii odszkodowania z tytułu śmiertelnego wypadku małżonka – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania ze Szwajcarii odszkodowania z tytułu śmiertelnego wypadku małżonka.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest obywatelką polską, zamieszkałą w Polsce, która posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim.

Mąż Wnioskodawczyni pracował w Szwajcarii, gdzie uległ śmiertelnemu wypadkowi. Za winnych wypadkowi uznani zostali w postępowaniu karnym architekt i właściciel firmy budowlanej, dla której pracował mąż Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni otrzymała rentę ze szwajcarskiego ubezpieczenia społecznego.

Obecnie Wnioskodawczyni i jej pełnomocnicy zwrócili się z roszczeniami odszkodowawczymi z tytułu wyrządzonego deliktu wobec sprawców wypadku śmiertelnego męża Wnioskodawczyni. Negocjacje dotyczące odszkodowania prowadzone są z ubezpieczycielami sprawców wypadku. Strony doszły do porozumienia i chcą zawrzeć ugodę przed szwajcarskim organem do tego powołanym. Wnioskodawczyni złoży wniosek o przeprowadzenie postępowania pojednawczego. Wniosek ten zostanie złożony przed organem pojednawczym w rozumieniu prawa szwajcarskiego. Właściwym organem do rozpatrzenia wniosku będzie regionalny organ pojednawczy Bern-Mittelland (niem. regionale Schlichtungsbehörde Bern-Mittelland).

Po złożeniu wniosku strony (Wnioskodawczyni i ubezpieczyciele sprawców wypadku śmiertelnego męża Wnioskodawczyni) zawrą umowę, na mocy której Wnioskodawczyni przyznane zostanie wynegocjowane odszkodowanie. Zawarta ugoda będzie miała moc równą wyrokowi sądowemu.

Ww. odszkodowanie wypłacone będzie z tytułu ubezpieczeń majątkowych sprawców wypadku. Będzie to odszkodowanie wypłacone z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (OC) sprawców. Ubezpieczenia OC uznawane są za ubezpieczenia majątkowe, a nie osobowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni z tytułu wypadku śmiertelnego jej męża, które przyznane będzie na mocy ugody zawartej przed szwajcarskim organem pojednawczym, będzie wolne od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacone odszkodowanie z tytułu wypadku śmiertelnego jej męża, które przyznane będzie na mocy ugody zawartej przed szwajcarskim organem pojednawczym, będzie wolne od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. nie odnosi się wyraźnie do kwestii odszkodowań.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej Konwencji części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce i tutaj podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Otrzymane odszkodowanie opodatkowane powinno być podatkiem dochodowym w miejscu zamieszkania Wnioskodawczyni, czyli w Polsce.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wnioskodawczyni otrzyma odszkodowanie lub zadośćuczynienie na mocy ugody sądowej w wysokości określonej w tej ugodzie. Otrzymane odszkodowanie lub zadośćuczynienie nie będzie otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odszkodowanie przyznane zostanie w związku z wypadkiem śmiertelnym męża Wnioskodawczyni, który wykonywał pracę najemną w Szwajcarii. Także druga przesłanka wyłączająca nie znajdzie tutaj zastosowania. Nie ma w tym przypadku mowy o korzyściach, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ugoda zostanie zawarta przed szwajcarskim organem pojednawczym. Jest to instytucja, którą należy traktować na równi z sądem w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego. Jednoznacznie w tej sprawie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie C 467/16 Brigitte Schlömp przeciwko Landratsamt Schwäbisch Hall. Wyrok ten zapadł na skutek wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, dotyczącym wykładni art. 27 i 30 konwencji o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisanej w dniu 30 października 2007 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty decyzją Rady 2009/430/WE z dnia 27 listopada 2008 r. (Dz. U. 2009, L 147, s. 1) (zwana dalej: konwencją z Lugano II).

Nadmienić należy, że konwencja z Lugano II jest częścią europejskiego prawa, a tym samym stanowi część polskiego porządku prawnego. Pytanie prejudycjalne dotyczyło tego, czy szwajcarski organ pojednawczy, do którego wpłynął wniosek o przeprowadzenie postępowania pojednawczego, może zostać uznany za „sąd” w rozumieniu art. 27 i 30 konwencji z Lugano II. Stwierdzenie, czy szwajcarski organ pojednawczy może być uznany za sąd w rozumieniu europejskiego i tym samym polskiego prawa ma kluczowe znaczenia dla sytuacji Wnioskodawczyni.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są bowiem jedynie inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej. Jeżeli ugoda zawarta byłaby przed organem, który nie można by zakwalifikować jako sądu, to w tym przypadku powyższe zwolnienie z podatku nie znalazłoby zastosowania.

Trybunał Sprawiedliwości UE uznał jednoznacznie, że organ pojednawczy w rozumieniu prawa szwajcarskiego należy zakwalifikować jako „sąd”. Z Schweizer Zivilprozessordnung (szwajcarskiego kodeksu postępowania cywilnego, zwanego dalej „szwajcarskim kpc”) wynika, że postępowanie zostaje wszczęte w chwili złożenia wniosku o przeprowadzenie postępowania pojednawczego, skargi, wytoczenia powództwa lub wniesienia wspólnego pozwu o rozwód. Postępowanie pojednawcze jest przewidziane w ustawie, obowiązuje w nim zasada kontradyktoryjności i jest ono – co do zasady – obligatoryjne. Jego nieprzeprowadzenie powoduje niedopuszczalność powództwa wytaczanego przed sądem. Postępowanie to może doprowadzić – w przypadku sporów, których wartość nie przekracza 2.000 franków szwajcarskich (CHF) do wiążącego rozstrzygnięcia, względnie – w przypadku sporów, których wartość nie przekracza 5.000 CHF do sporządzenia projektu wyroku, który przy braku sprzeciwu uzyskuje prawomocność, względnie do zatwierdzenia ugody lub wydania zezwolenia na wytoczenie powództwa.

Ponadto organy pojednawcze, po pierwsze, są związane ustanowionymi w szwajcarskim kpc gwarancjami dotyczącymi wyłączenia sędziów pokoju zasiadających w organie pojednawczym i, po drugie, sprawują powierzone im funkcje w sposób całkowicie niezależny.

Z przepisów szwajcarskiego kpc wynika także, że wykonując powierzone im przez szwajcarskie kpc funkcje organy pojednawcze mogą być uważane za „sąd” w rozumieniu art. 62 konwencji z Lugano II. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 62 owej konwencji pojęcie „sąd” obejmuje wszelkie organy wyznaczone przez państwo związane niniejszą konwencją jako posiadające jurysdykcję w sprawach należących do zakresu konwencji.

Postępowanie pojednawcze jest uregulowane w art. 197-212 tytułu 1 części 2 szwajcarskiego kpc. Zgodnie z art. 197 szwajcarskiego kpc, zatytułowanym „Zasada”: Postępowanie sądowe w przedmiocie rozpoznania sprawy co do istoty zostaje poprzedzone podjęciem próby rozstrzygnięcia sporu w drodze postępowania pojednawczego przed organem pojednawczym.

Zatem postępowanie przed organem pojednawczym jest obligatoryjne, by dochodzić rozstrzygnięcia przed sądem powszechnym w Szwajcarii.

Rozdział 3, zatytułowany „Porozumienie i zezwolenie na wytoczenie powództwa”, należący do tytułu 1 części 2 szwajcarskiego kpc zawiera art. 208-209. Zgodnie z art. 208 szwajcarskiego kpc, zatytułowanym „Porozumienie stron”: Jeżeli postępowanie pojednawcze zakończy się porozumieniem, organ pojednawczy odnotowuje ugodę, uznanie roszczenia, względnie bezwarunkowe wycofanie żądania w protokole, a następnie przedstawia protokół stronom do podpisu. Każda ze stron otrzymuje kopię protokołu. Ugoda, uznanie roszczenia, względnie bezwarunkowe wycofanie żądania mają skutek wiążącej decyzji.

Skoro Trybunał Sprawiedliwości UE jednoznacznie przesądził, że szwajcarski organ pojednawczy uznać należy za „sąd” w rozumieniu konwencji z Lugano II, która to konwencja stanowi część wspólnotowego prawa, tym samym także stanowi część polskiego porządku prawnego, to ugodę zawartą przed tym organem należy uznać za ugodę sądową.

Tym samym odszkodowanie lub zadośćuczynienie przyznane na mocy ugody zawartej przed szwajcarskim organem pojednawczym wolne będzie od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelką polską, zamieszkałą w Polsce, która posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy. Wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim. Mąż Wnioskodawczyni pracował w Szwajcarii, gdzie uległ śmiertelnemu wypadkowi. Za winnych wypadkowi uznani zostali w postępowaniu karnym architekt i właściciel firmy budowlanej, dla której pracował mąż Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni otrzymała rentę ze szwajcarskiego ubezpieczenia społecznego. Obecnie Wnioskodawczyni i jej pełnomocnicy zwrócili się z roszczeniami odszkodowawczymi z tytułu wyrządzonego deliktu wobec sprawców wypadku śmiertelnego męża Wnioskodawczyni. Negocjacje dotyczące odszkodowania prowadzone są z ubezpieczycielami sprawców wypadku. Strony doszły do porozumienia i chcą zawrzeć ugodę przed szwajcarskim organem do tego powołanym. Wnioskodawczyni złoży wniosek o przeprowadzenie postępowania pojednawczego. Wniosek ten zostanie złożony przed organem pojednawczym w rozumieniu prawa szwajcarskiego. Właściwym organem do rozpatrzenia wniosku będzie regionalny organ pojednawczy Bern-Mittelland (niem. regionale Schlichtungsbehörde Bern-Mittelland). Po złożeniu wniosku strony (Wnioskodawczyni i ubezpieczyciele sprawców wypadku śmiertelnego męża Wnioskodawczyni) zawrą umowę, na mocy której Wnioskodawczyni przyznane zostanie wynegocjowane odszkodowanie. Zawarta ugoda będzie miała moc równą wyrokowi sądowemu. Ww. odszkodowanie wypłacone będzie z tytułu ubezpieczeń majątkowych sprawców wypadku. Będzie to odszkodowanie wypłacone z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (OC) sprawców. Ubezpieczenia OC uznawane są za ubezpieczenia majątkowe, a nie osobowe.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy i rezydencję podatkową) wyłącznie w Polsce oraz otrzyma odszkodowanie ze Szwajcarii na podstawie zawartej ugody w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała zawarta Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 22, poz. 92 z późn. zm.).

Wskazać należy, że ww. Konwencja polsko-szwajcarska nie zawiera odrębnego artykułu dotyczącego opodatkowania odszkodowań. Oznacza to, że analizowane odszkodowanie należy zakwalifikować jako tzw. „inny dochód”.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 Konwencji części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zatem odszkodowanie ze Szwajcarii wypłacone Wnioskodawczyni z tytułu wypadku śmiertelnego jej męża mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu inne źródła.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Odszkodowanie stanowi – co do zasady – przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich – wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy – korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie, o którym w nim mowa, dotyczy odszkodowań i zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej z wyjątkami w nim wskazanymi. Przy czym odszkodowanie czy zadośćuczynienie to szczególny rodzaj świadczenia polegający na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Ponadto przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga dla zastosowania zwolnienia przedmiotowego, by odszkodowanie czy zadośćuczynienie było wypłacone na podstawie polskich przepisów lub ugody zawartej przed polskim sądem. Nie ogranicza też zwolnienia do ewentualnych odszkodowań lub zadośćuczynień wypłaconych wyłącznie w kraju.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a;

We wskazanym przepisie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posługuje się zwrotem „kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń”. W związku z powyższym, jeżeli świadczenie wypłacone zostało z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, a nie mieści się ono w punktach a i b przepisu, to takie świadczenie będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przez kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń objęte dyspozycją ww. przepisu rozumie się świadczenia, do wypłaty których zobowiązany jest ubezpieczyciel w związku z zawartą umową ubezpieczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego odszkodowanie, które otrzyma Wnioskodawczyni z tytułu zawartej przed organem pojednawczym – w rozumieniu prawa szwajcarskiego – ugody stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odszkodowanie to nie będzie w Polsce korzystać ze wskazanego przez Wnioskodawczynię zwolnienia z opodatkowania, zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże świadczenie to – wypłacone w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawców wypadku – w postaci odszkodowania korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis ten wymienia jako wolne od podatku kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych. W związku z tym z rzeczonego tytułu na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna wnioskodawcy przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym winna skutkować uznaniem stanowiska wnioskodawcy za nieprawidłowe – stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.