Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.285.2019.1.NL
z 16 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 06 czerwca 2019 r. (data wpływu 03 lipca 2019 r.), uzupełnionym 13 września 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przychody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymanych opłat za udzielenie licencji do korzystania ze Znaków Towarowych powinny być uznane przez Wnioskodawcę w całości za przychody z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przychody te nie powinny być uznane za przychody z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 lipca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przychody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymanych opłat za udzielenie licencji do korzystania ze Znaków Towarowych powinny być uznane przez Wnioskodawcę w całości za przychody z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przychody te nie powinny być uznane za przychody z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.285.2019.1.NL wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 września 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką akcyjną, posiada siedzibę i miejsce zarządu w Polsce oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotem działalności Spółki jest przerób ropy naftowej oraz sprzedaż hurtowa produktów naftowych. Rokiem podatkowym w Spółce jest rok kalendarzowy.

Wnioskodawca należy do Grupy Kapitałowej w ramach, której jednym z celów korporacyjnych i biznesowych jest kompleksowe zarządzanie marką.

Spółka jest właścicielem Znaków Towarowych w postaci znaków słownych, słowno-graficznych do których posiada prawa ochronne na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej tj. dokonała zgłoszenia w Urzędzie Patentowym RP. Spółka nie chroni znaków, które stosuje w komunikacji wewnętrznej. Wnioskodawca, na podstawie zawartych umów ze Spółkami wchodzącymi w skład Grupy Kapitałowej, udziela niewyłącznej, pełnej licencji na korzystanie z poszczególnych Znaków Towarowych wymienionych w Umowie. Licencjobiorcy mają prawo do korzystania ze znaków wyszczególnionych w Umowie na terytorium państwa jakiego dotyczy ochrona każdego ze Znaków Towarowych. W zamian za dostęp do powyższych świadczeń, poszczególne spółki wchodzące w skład Grupy Kapitałowej na podstawie Umów, uiszczają stosowne okresowe opłaty.

W 2002 r. w tracie intensywnych prac związanych z reorganizacją Grupy Kapitałowej, kierownictwo podjęło decyzję, że nastąpi również zmiana nazwy firmy. Zmiana ta nastąpiła na początku czerwca 2002 r. Spółka przejęła nazwę swojego flagowego produktu. Efektem tej decyzji było rozpoczęcie prac nad stworzeniem Znaku Towarowego identyfikującego Spółkę. Celem miało być reklamowanie logo i nazwy koncernu a nie tylko samych produktów. Efektem tej decyzji było nawiązanie współpracy w 2002 r. z podmiotami zewnętrznymi takimi jak agencje reklamowe, PR itp., celem wytworzenia Znaków Towarowych.

Podmioty te miały za zadanie wykonać między innymi następujące usługi:

• przygotowanie do druku księgi systemu identyfikacji wizualnej,
• nadzoru autorskiego nad procesem drukowania księgi systemu identyfikacji wizualnej, Corporate Identity,
• wykonania systemu identyfikacji wizualnej,
• projektowania graficznego logo wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych do tych projektów,
• wykonania projektu graficznego logo,
• stworzenia nazwy handlowej łącznie z przekazanie autorskim praw majątkowych do tej nazwy.
  
  

Po wyborze odpowiedniego znaku graficznego, identyfikującego nową nazwę jak również nazwy Spółek w Grupie Kapitałowej, wszczęto proces, którego celem miało być uzyskanie prawa ochronnego do owych znaków. Ochrona na graficzne Znaki Towarowe identyfikujące spółki należące go Grupy Kapitałowej jak i Spółkę została uzyskana odpowiednio w latach 2005-2006.

W 2003 r. znaki, które uzyskały status ochronny w latach 2005-2006 zostały przyjęte do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a następnie były amortyzowane przez okres 5 lat.

W miarę rozwoju przedsiębiorstwa w 2008 r., w wyniku prowadzonych działań marketingowych, Spółka nawiązała współpracę z zewnętrzną agencją reklamową w celu wytworzenia nowego znaku identyfikującego Spółkę oraz spółki z Grupy Kapitałowej. Pierwotne znaki zostały zmodyfikowane i w nowej odświeżonej postaci ponownie zgłoszone do rejestracji w Urzędzie Patentowym w maju 2008 r. Prawa ochronne na odświeżone znaki uzyskały w marcu 2009 r. Znaki, które zostały poddane liftingowi według zgłoszenia, stanowią nowe znaki, tj. mają nowy numer prawa ochronnego. Pierwotne znaki posiadały ochronę do 2012 r., nowe znaki uzyskały ochronę do 2018 r., która sukcesywnie jest przedłużana na kolejny 10-letni okres ochronny. Praktyką Spółki jest to, że dla tych pierwotnych znaków Spółka nie przedłuża ochrony, gdyż ich nie używa, więc ochrona wygasła.

Znaki te, nie zostały przyjęte do ewidencje wartości niematerialnych i prawnych, gdyż zostały wytworzone przez Spółkę a nie nabyte. Wydatki związane z wytworzeniem tych nowych Znaków Towarowych między innymi takie jak opracowanie projektu graficznego logo, Corporate Identity (książka wizualizacji znaku), wydruk ksiąg wizualizacji; Spółka uznała za koszty okresu bieżącego w momencie ich poniesienia.

Zgodnie z umowami licencyjnymi na korzystanie ze Znaków Towarowych, Spółka udziela licencji spółkom z Grupy Kapitałowej, tylko na te znaki, które posiadają przedłużone prawo ochronne. Mianowicie tylko na te odświeżone w 2008 r. Znaki Towarowe, które nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych podlagających amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie zaprezentowanego stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że przychody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymanych opłat za udzielenie licencji do korzystania ze Znaków Towarowych powinny być uznane przez Wnioskodawcę w całości za przychody z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przychody te nie powinny być uznane za przychody z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie zaprezentowanego stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że przychody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu opłat za korzystanie ze Znaków Towarowych powinny być uznane przez Wnioskodawcę w całości za przychody z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Należy w tym miejscu zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na źródła:

• z zysków kapitałowych oraz
• z innych źródeł.
  
  

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając odrębne źródło przychodów, ustawodawca wskazał w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą…

W tym miejscu wskazać należy, że stanowisko Wnioskodawcy zostało uzupełnione pismem z 6 września 2019 r. o brakujący fragment tekstu, mianowicie: „wydzielając odrębne źródło przychodów, ustawodawca wskazał w art. 7b ustawy o CIT zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych, co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą stanowiły przychodów z zysków kapitałowych”.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych. Konstrukcja powyższych przepisów wskazuje, że art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosi się jedynie do praw majątkowych wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7.

W myśl ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
2. licencje,
3. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
4. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Cytowany powyżej przepis art. 7b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do art. 16b, tj. do kategorii praw stanowiących dla podatnika „wartości niematerialne i prawne”, które to wartości są kreowane u podatnika wyłącznie poprzez nabycie danego prawa. Do kategorii przychodów z zysków kapitałowych nie zalicza się zatem przychodów z praw majątkowych innych niż określone w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ww. ustawy.

Odnosząc się do przepisów art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ww. ustawy, ustawodawca zmienił stan prawny i doprecyzował brzmienie tego przepisu. Od 1 stycznia 2018 r. brzmi on następująco, „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (...)”.

Jak czytamy w uzasadnieniu do projektu zmiana ma na celu doprecyzowanie, iż pod pojęciem nabycia, o którym mowa w przepisie art. 16b ust. 1, rozumie się wyłącznie nabycie wtórne (od innego podmiotu), a nie nabycie pierwotne. Akceptacja przez orzecznictwo rozciągnięcia stosowania tej regulacji do nabycia pierwotnego doprowadziła do sytuacji, w której podatnicy zaliczają do wartości niematerialnych i prawnych i amortyzują od ich wartości początkowej równej wartości rynkowej, znaki towarowe „powstałe” w wyniku decyzji o objęciu takiego znaku prawem ochronnym.

Według utrwalonego stanowiska organów podatkowych, w przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Doprowadza to do sformułowania wniosku, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, a tym samym nie podlegają amortyzacji.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 maja 2011 r., Znak: ILPB4/423-63/11-2/MC wskazano m.in., że „w analizowanej sprawie należałoby zbadać, czy prawa ochronne na znaki towarowe oraz prawa z dokonanych w urzędzie patentowym zgłoszeń znaków towarowych w przypadku niezakończenia procesu rejestracji do momentu dokonania aportu, wniesione w drodze wkładu, spełniają powyższe przesłanki uznania ich za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przeprowadzona przez organ podatkowy analiza przepisów prawa własności przemysłowej oraz przepisów podatkowych doprowadziła go do sformułowania wniosków, iż:

• pod pojęciem użytym w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mieszczą się tylko te prawa podmiotowe do znaku, które mają charakter bezwzględnego prawa majątkowego, tj. znaki towarowe, na które urząd patentowy wydał decyzję w sprawie udzielenia prawa ochronnego;
• prawa z dokonanych w urzędzie patentowym zgłoszeń znaków towarowych, które powstają w dacie zgłoszenia wniosków o rejestrację znaków towarowych, nie są wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi amortyzacji, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
  

Konkludując powyższe, aby Znak Towarowy spełniał definicję w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych winien być nabyty od innego podmiotu (wtórnie), jako wyłączne prawo do znaku zarejestrowanego, które ten status nabywa ex nunc, tj. z chwilą rejestracji, a więc przymiotu tego nie ma Znak Towarowy niezarejestrowany, w tym również zgłoszony do rejestracji (wyrok NSA z dnia 28 września 2009 r., II FSK 412/08).

Dlatego też, powszechną praktyką przedsiębiorstw jest nabywanie autorskich praw majątkowych do utworów (w tym przypadku logotypów) od twórców (np. agencji reklamowych) i samodzielne zgłoszenie logotypów - do których przedsiębiorstwa posiadają autorskie prawa majątkowe - jako Znaki Towarowe w Urzędzie Patentowym RP celem uzyskania na nie praw ochronnych.

Podsumowując, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca wytworzył we własnym zakresie Znaki Towarowe, nie spełnia on definicji ustawowej uznania go za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4-7 w zw. z art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka stoi na stanowisku, że przychody uzyskiwane z tytułu prawa do użytkowania Znaku Towarowego powinny być uznane w całości za przychody z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w szczególności przychody te nie powinny być uznane za przychody z zysków kapitałowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Należy w tym miejscu zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na dwa źródła:

• z zysków kapitałowych oraz
• z innych źródeł.
  
  

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając odrębne źródło przychodów z zysków kapitałowych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów zaliczanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody:

1. z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika,
2. z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,
3. z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,
4. z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,
5. ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c,
6. z wymiany waluty wirtualnej na środek płatniczy, towar, usługę lub prawo majątkowe inne niż waluta wirtualna lub z regulowania innych zobowiązań waluta wirtualną.
   
   

Przepis art. 7b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych, co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Należy zauważyć, że powołany powyżej art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprost odnosi się do art. 16b ww. ustawy, tj. do kategorii praw stanowiących dla podatnika „wartości niematerialne i prawne”.

Stosownie do treści art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,
• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dla uznania danego prawa za wartość niematerialną i prawną konieczne jest jego nabycie od innego podmiotu, celem wyłączenia nabycia pierwotnego.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia, czy na gruncie zaprezentowanego stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że przychody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymanych opłat za udzielenie licencji do korzystania ze Znaków Towarowych, które zostały wytworzone przez Wnioskodawcę powinny być uznane przez niego w całości za przychody z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przychody te nie powinny być uznane za przychody z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bezpośrednio odnosi się do art. 16b, tj. do kategorii praw stanowiących dla podatnika „wartości niematerialne i prawne”, które to wartości powstały u podatnika wyłącznie poprzez nabycie danego prawa od innego podmiotu, o czym dodatkowo świadczy wyłączenie zawarte w tym przepisie dot. praw wytworzonych przez podatnika.

W opisanej sprawie Znaki Towarowe zostały wytworzone przez Wnioskodawcę i nie stanowią dla niego wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stwierdzić zatem należy, że przychody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymanych opłat za udzielenie licencji do korzystania z ww. Znaków Towarowych, nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychody te powinny być zaliczane przez Wnioskodawcę do przychodów z innych źródeł.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroku sądowego należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.