Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.477.2019.2.EB
z 16 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2019 r. (data wpływu 16 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia prawa użytkowania wieczystego działki gruntu niezabudowanego nr 69/34 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia prawa użytkowania wieczystego działki gruntu niezabudowanego nr 69/34.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym wszczął egzekucję z nieruchomości (rodzaj nieruchomości – nieruchomość gruntowa, zagospodarowanie – niezabudowane działki gruntu, sposób korzystania – nieruchomość jest w użytkowaniu wieczystym oraz stanowiące odrębną nieruchomość budynki) położonej w …, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze….. Nieruchomość składa się z dwóch bezpośrednio ze sobą sąsiadujących działek ewidencyjnych gruntu nr 69/34 i nr 69/35 (obręb nr ...), o łącznej powierzchni 0,9191 ha tworzących ciągłą część powierzchni ziemskiej, stanowiących razem odrębny przedmiot własności.

Nieruchomość ta znajduje się w użytkowaniu wieczystym (okres użytkowania – 2094.04.20). Zgodnie z treścią księgi wieczystej ww. nieruchomości, została ona objęta w użytkowanie wieczyste przez dłużnika w sierpniu 2012 r. Użytkownikiem wieczystym jest dłużnik, tj. ….S.A., który w dniu 3 lipca 2019 r. oświadczył:

• w dniu nabycia nieruchomości w użytkowanie wieczyste prowadził działalność gospodarczą oraz był czynnym podatnikiem VAT w tej dacie,
• nie posiada wiedzy na temat statusu podatkowego podmiotu, od którego nastąpiło objęcie w użytkownie wieczyste nieruchomości,
• aktualnie prowadzi działalność gospodarczą i posiada status czynnego podatnika podatku VAT,
• właściwy miejscowo jest dla niego Urząd Skarbowy w ….,
• NIP dłużnika: ….,
• rozliczenie z Urzędem Skarbowym jako czynnego podatnika VAT odbywa się w trybie miesięcznym,
• w związku z objęciem nieruchomości w użytkowanie wieczyste w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, dłużnikowi przysługiwało prawo odliczenia od kwoty podatku należnego kwoty podatku naliczonego,
• nie poniósł on wydatków na ulepszenie nieruchomości, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego od podatku naliczonego,
• działka nie została przez dłużnika zasiedlona.

Nieruchomość ta nie została wpisana do rejestru zabytków województwa ..., ani do gminnej ewidencji zabytków.

Właścicielem nieruchomości jest Gmina….. Na nieruchomości ustanowiona została służebność gruntowa polegająca na prawie przejścia oraz przejazdu przez działkę nr 69/21 oraz służebność przesyłu na rzecz … Sp. z o.o. Wpisana została również hipoteka umowna łączna w sumie 44.000.000 zł.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym Uchwałą nr … Rady Miasta z dnia 24 sierpnia 2009 r., nieruchomość położona jest na terenie o przeznaczeniu podstawowym – zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna oraz o przeznaczeniu uzupełniającym – usługi nieuciążliwe (oznaczenie: 65.MW), natomiast od strony północnej fragmentarycznie stanowi teren przeznaczony na cele ciągu pieszo-jezdnego objętego strefą „OW” obserwacji archeologicznej. Stwierdzony podczas oględzin faktyczny sposób użytkowania nieruchomości – niezabudowana działka gruntu.

Komornik sporządził protokół opisu i oszacowania nieruchomości. Akta sprawy znajdują się obecnie w Sądzie celem ustalenia terminu pierwszej licytacji ww. prawa.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku ostatecznie sformułowano następujące pytanie.

Czy komornik sądowy z tytułu sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości wskazanej we wniosku będzie zobowiązany, jako płatnik podatku od towarów i usług, odprowadzić podatek VAT i w jakiej wysokości, tj. przy zastosowaniu jakiej stawki podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, egzekucyjna sprzedaż nieruchomości wskazanej we wniosku, będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r.

o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) – zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku
i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

(…)

pkt 6 – oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

pkt 7 – zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Analiza opisu sprawy oraz treści przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż licytacyjna prawa użytkowania wieczystego działki gruntu niezabudowanego nr 69/34 nie będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż – jak wskazał Pan we wniosku – dla tego terenu obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jest to grunt o przeznaczeniu podstawowym „teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej”. Wobec tego grunt ten stanowi teren budowlany, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Sprzedaż licytacyjna prawa użytkowania ww. działki nie będzie także zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż przy nabyciu ww. praw dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji sprzedaż prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki gruntu nr 69/34, stanowiącej teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy, będzie opodatkowana – stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – stawką podatku w wysokości 23%. W związku z powyższym stwierdzeniem, Pan – jako komornik sądowy (płatnik podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą licytacyjną prawa użytkowania wieczystego ww. działki gruntu należącej do dłużnika) – będzie obowiązany do odprowadzenia podatku od towarów i usług, należnego od tej transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że działka nr 69/34 faktycznie jest niezabudowana.

Ponadto należy zaznaczyć, że w kwestii opodatkowania sprzedaży licytacyjnej prawa użytkowania wieczystego działki gruntu niezabudowanego nr 69/35, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.