2019.09.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP3/4512-321/15-1/MD
z 12 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Gl 2208/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 lipca 2019 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1604/16 (data wpływu 10 maja 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2015 r. (data wpływu 17 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki związane z budową i utrzymaniem targowiska,
opodatkowania stawką 23% odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych,

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki związane z budową i utrzymaniem targowiska oraz opodatkowania stawką 23% odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 13 lipca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną znak: IBPP3/4512-321/15/JP, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki związane z budową i utrzymaniem targowiska, natomiast za prawidłowe uznał stanowisko Gminy w zakresie opodatkowania stawką 23% odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych.

Wnioskodawca na pisemną interpretację indywidualną prawa podatkowego z 13 lipca 2015 r. znak: IBPP3/4512-321/15/JP wniósł pismem z 28 lipca 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 24 sierpnia 2015 r. znak: IBPP3/4512-1-43/15/JP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie w jakim stanowisko Gminy zostało uznane za nieprawidłowe tj. zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki związane z budową i utrzymaniem targowiska.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 13 lipca 2015 r. złożył skargę z 24 września 2015 r. (data wpływu 29 września 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 18 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Gl 2208/16 uchylił zaskarżoną interpretację z 13 lipca 2015 r. nr IBPP3/4512-321/15/JP w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki związane z budową i utrzymaniem targowiska.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Gl 2208/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach złożył skargę kasacyjną z 19 lipca 2016 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 15 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1604/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki związane z budową i utrzymaniem targowiska, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Miasto O. (dalej; „Gmina”) jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

W latach 2011-2014 Gmina przeprowadziła inwestycję polegającą na budowie targowiska miejskiego w miejscowości O. (dalej: „Targowisko”). W 2011 r. sporządzono dokumentację oraz przeprowadzono prace projektowe, natomiast prace budowlane wykonano w latach 2013-2014. Zgodnie z umową zawartą z przedsiębiorstwem odpowiedzialnym za wykonanie prac budowlanych, zakres robót obejmował wykonanie m.in.:

zadaszenia stoisk (wiaty targowe),
budynku higieniczno-sanitarnego,
oświetlenia targowiska,
ogrodzenia targowiska.

Wszystkie wykonane prace miały na celu wyposażenie Gminy w pełnowymiarowe, nowoczesne, łatwo dostępne targowisko miejskie. Targowisko zostało oddane do użytkowania w 2014 r. Handel na Targowisku rozpoczął się 2 października 2014 r.

Targowisko jest środkiem trwałym Gminy o wartości przekraczającej 15.000 zł. Targowisko stanowi własność Gminy oraz jest przez nią zarządzane i utrzymywane. W związku z powyższym Wnioskodawca ponosi również określone wydatki na utrzymanie targowiska, tj. w szczególności pokrywa koszty wody, energii elektrycznej czy wywozu odpadów. Wydatki te nie są przedmiotem tzw. refakturowania, lecz stanowią element kalkulacyjny stawek opłaty za korzystanie z urządzeń targowych, o której mowa poniżej.

Faktury dokumentujące wydatki na budowę i utrzymanie targowiska były wystawiane ze wskazaniem danych Urzędu Miejskiego. Kwestia rejestracji VAT oraz związanej z tym relacji pomiędzy Urzędem Miejskim a Miastem była już przedmiotem interpretacji wydanej przez Organ 6 marca 2015 r sygn. IBPP1/443-1246/14/LSz.

Na dzień rozpoczęcia przedmiotowej inwestycji Gmina miała zamiar, aby po oddaniu targowiska do użytku było ono wykorzystywane poprzez odpłatne udostępnianie stanowisk handlowych na rzecz osób prowadzących handel na terenie targowiska. W tym celu, jeszcze przed oddaniem inwestycji do użytku, Gmina podjęła działania polegające na konsultacjach w zakresie możliwości wprowadzenia takiego rozwiązania z kancelarią prawną.

Obowiązujący system poboru opłat został określony w zarządzeniu Burmistrza Miasta O. z dnia 22 września 2014 r. w sprawie opłat za korzystanie z urządzeń targowych (dalej: „Zarządzenie”). Z treści Zarządzenia wynika, że prowadzenie jakiegokolwiek handlu na obszarze targowiska możliwe jest pod warunkiem uiszczenia na rzecz Gminy dodatkowej opłaty o charakterze cywilnoprawnym (dalej: „Opłata za korzystanie z urządzeń targowych”), która jest pobierana niezależnie od opłaty targowej. W rezultacie handel na targowisku prowadzą wyłącznie osoby lub podmioty, które uiszczają opłatę za korzystanie z urządzeń targowych. Gmina traktuje udostępnianie stanowisk handlowych na targowisku w zamian za wynagrodzenie w postaci opłaty za korzystanie z urządzeń targowych jako czynność opodatkowaną VAT, w skutek czego rozlicza i odprowadza podatek VAT należny z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy udostępnianie stanowisk handlowych na targowisku za poborem opłaty za korzystanie z urządzeń targowych stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT ze stawką 23%?
Czy Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na budowę i utrzymanie targowiska?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Udostępnianie stanowisk handlowych na targowisku za poborem opłaty za korzystanie z urządzeń targowych stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT ze stawką 23%.

Ad. 2

Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na budowę i utrzymanie targowiska.

Uzasadnienie stanowiska Gminy

Ad 1

Opodatkowanie odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych na Targowisku

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W konsekwencji w związku z faktem, że czynność odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych nie stanowi dostawy towaru, stanowi ona usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem, w świetle powyższych regulacji, w przypadku działań podejmowanych przez Gminę na podstawie umowy cywilnoprawnej, działa ona w roli podatnika VAT. W przedmiotowym stanie faktycznym zgodnie z § 1 ust. 5 zarządzenia Gmina zawiera z osobą dokonującą rezerwacji stanowiska umowę cywilnoprawną. Nie budzi przy tym wątpliwości Wnioskodawcy, że odpłatne udostępnianie stanowisk handlowych na targowisku nie wiąże się z wykorzystaniem przez Gminę jakiegokolwiek władztwa publicznego i zgodnie z powołanym przepisem zarządzenia stanowi umowę cywilnoprawną. W rezultacie w opinii Gminy w ramach wykonywania przedmiotowych czynności, tj. odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych na targowisku, Gmina działa w roli podatnika VAT.

Konsekwentnie, mając na uwadze, że Gmina wykonywać będzie usługę udostępniania stanowisk handlowych za wynagrodzeniem i tym samym działać w tym zakresie w roli podatnika VAT, przedmiotowa transakcja będzie podlegać opodatkowaniu VAT. W opinii Gminy transakcja ta nie będzie korzystać również ze zwolnienia z VAT, gdyż ani ustawa o VAT, ani też rozporządzenia wykonawcze nie przewidują w takim przypadku zwolnienia z opodatkowania.

Gmina pragnie wskazać, że Minister Finansów wydawał już interpretacje, w których potwierdzone zostało stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, że w związku z poborem opłaty o charakterze analogicznym do opłaty za korzystanie z urządzeń targowych, gmina działa jako podatnik VAT wykonujący czynności opodatkowane. Przykładowo uznał tak m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 28 listopada 2014 r., sygn. IPTPP1/443-620/14-4/MH;
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 5 sierpnia 2014 r., sygn. IPPP2/443-424/14-2/KBr;
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 5 sierpnia 2014 r., sygn. ITPP1/443-437/14/BS;
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 29 listopada 2011 r., sygn. ILPP2/443-1286/11-3/EN,
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 28 stycznia 2010 r., sygn. ILPP1/443-1361/09-6/HW.

Zastosowanie właściwej stawki podatku

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%. Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku, gdy ani ustawa, ani zgodne z nią przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia stawki innej niż 23%, należy je opodatkować z zastosowaniem podstawowej, 23% stawki podatku.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Gmina pobierając opłatę za korzystanie z urządzeń targowych za udostępnianie stanowisk handlowych na Targowisku, działa jako podatnik VAT, a wykonywane przez nią usługi podlegają opodatkowaniu ze stawką 23%.

Ad 2

Prawo do odliczenia podatku naliczonego

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami, które nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Z treści powyższej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT w sytuacji, gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest więc ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz
pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Odnosząc się do pierwszego ze wskazanych powyżej warunków, tj. nabywania towarów i usług przez podatnika, kwestia ta została omówiona w ramach przedstawionego stanowiska Wnioskodawcy ws. oceny prawnej opisanego stanu faktycznego względem pytania nr 1. W rezultacie Gmina przyjmuje, że pierwszy z ww. warunków zawartych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT należy uznać za spełniony.

Odnosząc się natomiast do drugiej ze wskazanych powyżej przesłanek warunkujących możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. związku ponoszonych wydatków z wykonywaniem czynności opodatkowanych, jak już zostało wskazane powyżej. Wnioskodawca działa w roli podatnika i jest zobligowany do odprowadzania podatku należnego z tytułu odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych na targowisku. Zdaniem Gminy istnieje zatem bezsprzeczny i bezpośredni związek pomiędzy wydatkami na budowę i utrzymanie targowiska z wykonywaniem czynności opodatkowanych w postaci udostępniania stanowisk handlowych. Gdyby bowiem Gmina nie ponosiła wydatków na targowisko, nie powstałby przedmiot świadczenia usług i tym samym Gmina nie miałaby w ogóle możliwości prowadzenia przedmiotowej działalności opodatkowanej.

Wobec powyższego, w ocenie Gminy także drugą z ww. przesłanek, warunkującą możliwość skorzystania z prawa do odliczenia VAT, należy uznać za spełnioną.

Konsekwentnie w ocenie Gminy, ma ona pełne prawo do odliczenia VAT z tytułu wydatków na budowę i utrzymanie targowiska służącego Wnioskodawcy do prowadzenia działalności opodatkowanej.

Gmina pragnie podkreślić, że stanowisko odmienne od przedstawionego powyżej pozostawałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą opodatkowania VAT, jaką jest zasada neutralności tego podatku. Wspomniana zasada jest rozumiana jako stosowanie podatku VAT na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do odliczenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego naruszają neutralność tego podatku i mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej.

Odnośnie zasady neutralności VAT wypowiadały się już wielokrotnie zarówno polskie sądy administracyjne, jak i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej również: „TSUE”). Przykładowo, Gmina pragnie przytoczyć orzeczenie TSUE z 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 Państwo Belgijskie przeciwko Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził, że „prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny”.

Gmina pragnie wskazać, że jej stanowisko potwierdzają liczne interpretacje wydane przez Ministra Finansów w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo, można wskazać na interpretacje:

Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 lipca 2013 r„ sygn. IBPP3/443-485/13/AŚ,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 marca 2013 r., sygn. IPPP1/443-164/13-2/EK,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 maja 2012 r., sygn. IBPP3/443-204/12/AŚ;
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 listopada 2011 r., sygn. ILPP2/443-1286/11-4/EN,
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 marca 2010 r., sygn. ILPP2/443-18/10-3/AD.

Brak konieczności stosowania art. 86 ust. 7b ustawy o VAT

Wnioskodawcy znany jest pogląd, zgodnie z którym miejskie lub gminne targowisko z definicji nie może być w pełni wykorzystywane do działalności gospodarczej prowadzącej je gminy, ponieważ oprócz przychodów opodatkowanych generuje również wpływy o charakterze publicznoprawnym w postaci opłaty targowej. Konsekwentnie również w odniesieniu do targowiska zastosowanie miałby znaleźć zastosowanie art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej. Powyższy pogląd należy uznać za całkowicie błędny z następujących powodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. 2010.95.613 ze zm., dalej: „UPOL”) opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b. Jednocześnie na mocy art. 15 ust. 2 UPOL targowiskami, o których mowa w ust. 1, są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Z powołanych przepisów jednoznacznie wynika, że pojęcie „targowiska” w rozumieniu UPOL, tj, dla celów poboru opłaty targowej, jest znacznie szersze niż pojęcie „targowiska”, o którym mowa w przedstawionym opisie stanu faktycznego.

Opłatę targową pobiera się bowiem od sprzedaży prowadzonej w każdym miejscu (z zastrzeżeniem sytuacji wskazanych na mocy przepisów szczególnych, niemających znaczenia w przedmiotowej sprawie), które zyskuje tym samym przymiot „targowiska” w rozumieniu UPOL. Opłata targowa i jej wysokość nie mają więc żadnego związku z budową targowiska przez Gminę i poniesionymi przez Wnioskodawcę wydatkami. Kupcy handlujący na terenie targowiska i poza nim, przed jego budową i po niej, są zobowiązani do wnoszenia opłaty targowej na takich samych zasadach. Powstaje ona z mocy prawa i również z mocy prawa, a konkretnie na podstawie art. 15 ust. 3 UPOL, jest ona pobierana niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko. Tym samym brak jest przesłanek do twierdzenia, że targowisko w jakimkolwiek zakresie wykorzystywane jest przez Wnioskodawcę do działalności niebędącej działalnością gospodarczą Gminy.

Powyższe rozumowanie Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Przykładowo Gmina pragnie zwrócić uwagę na:

wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 22 maja 2014 r., sygn. I SA/Ke 204/14, w którym uznano „wadliwość rozstrzygnięcia organu w zakresie pozbawienia Gminy prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w związku z modernizacją jak i z bieżącym utrzymaniem targowiska”;
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ż 27 lutego 2014 r. dotyczący targowiska, sygn. III SA/GI 1533/13, zgodnie z którym „Minister Finansów w stanie faktycznym opisanym przez skarżącą dokonał błędnej interpretacji przepisów prawa materialnego przez wadliwe przyjęcie, że powinna mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie zawarta w art. 86 ust. 7b ustawy o VAT konstrukcja”;
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 24 stycznia 2014 r. sygn. I SA/Op 815/13, w którym Sąd podkreślił, że „w działalności Gminy oprócz czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług związanych ze świadczeniem odpłatnych usług na rzecz podmiotów handlujących na terenie targowiska, występują także czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. pobór opłaty targowej. W ocenie Sądu, nie można jednakże uznać, że przesądzenie powyższej kwestii będzie skutkować zastosowaniem w sprawie art. 86 ust. 7b p.t.u.”;
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 18 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Go 564/13, podtrzymanego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. I FSK 379/14, zgodnie z którym „wbrew stanowisku Ministra Finansów do stanu faktycznego opisanego przez skarżącą nie może mieć zastosowania zawarta w art. 86 ust. 7b konstrukcja procentowego odliczania podatku”;
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 19 lipca 2012 r. przyznał, że „Brak jest bowiem, co podkreślił w swojej uchwale NSA – wobec luki w ustawie –jednoznacznej regulacji tegoż zagadnienia – podstaw do pozbawiania podatnika w ogóle możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi i nieopodatkowanymi, gdyż godziłoby to w zasadę neutralności VAT”.

Ponadto Gmina pragnie zwrócić uwagę na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 30 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 1279/14. W sprawie dotyczącej targowiska miejskiego, do której odnosił się powołany wyżej wyrok WSA w Kielcach (sygn. I SA/Ke 204/14), NSA uznał, że „Prowadząc targowisko i pobierając opłaty rezerwacyjne gmina działa jako organ władzy publicznej, realizujący zadania dotyczące targowisk oraz hal targowych na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 11 Usg lecz jednocześnie czyni to w sposób, który nakazuje traktować ją jako podatnika podatku od towarów i usług.” Zdaniem NSA targowisko „[...] nie służy natomiast, tak jak sugerował to organ, do poboru opłaty targowej”, a „Opłata targowa jest po prostu nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym powstającym z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania”, a w konsekwencji „nie sposób uznać, że pobór opłaty targowej może być analizowany w kontekście określonych w art. 86 ust. 7b Uptu celów, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej”. W ten sam sposób NSA wypowiadał się już wcześniej, tj. oddalając skargę kasacyjną Ministra Finansów wyrokiem z 2 września 2014 r., sygn. I FSK 379/14. Sąd nie tylko zwrócił wówczas uwagę, że w przypadku targowiska nie należy stosować art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, lecz również podkreślił, że „przyjmując argumentację organu podatkowego doprowadzilibyśmy do sytuacji, w której każda nieruchomość gminna oddana w najem, dzierżawę lub użytkowanie wieczyste wiązałaby się w części z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu z uwagi na obciążenie tego składnika majątku podatkiem od nieruchomości. Takie stanowisko z oczywistych przyczyn jest nie do zaakceptowania.”

Gmina w pełni akceptuje i podziela stanowisko Sądów zajęte w treści powołanych orzeczeń. W rezultacie Wnioskodawca jest zdania, że art. 86 ust. 7b nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, a zatem brak jest przepisów na podstawie, których można by odmówić Gminie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego.

Gminie powinno więc przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na budowę i utrzymanie targowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt. III SA/Gl 2208/15 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1604/16.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W konsekwencji Gmina świadcząc usługę udostępniania stanowisk handlowych na targowisku w zamian za wynagrodzenie w postaci opłaty za korzystanie z urządzeń targowych występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z powyższych unormowań wynika, że usługa odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych, za które jest pobierana opłata stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. na mocy art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1608) w art. 146a wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:”. Tym samym stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, do 31 grudnia 2016 r. wynosi 23%”.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia lub zastosowania obniżonej stawki podatku od podatku, dla usług odpłatnego udostępniania stanowisk handlowych, w związku z czym, usługi te podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT, w wysokości 23%.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że odpłatne udostępnianie przez Wnioskodawcę w ramach umowy cywilnoprawnej stanowisk handlowych jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej tj. 23%.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym udostępnianie stanowisk handlowych na targowisku za poborem opłaty za korzystanie z urządzeń targowych stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT ze stawką 23%, jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również prawa do pełnego odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na budowę targowiska.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., nadanym art. 1 pkt 38 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 7b ustawy, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Przy czym przez wytworzenie nieruchomości, stosownie do art. 2 pkt 14a ustawy, rozumieć należy wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Cytowany przepis art. 86 ust. 7b ustawy, wprowadził szczególny tryb obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości (w tym ponoszonych nakładów) w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością. Niniejsza regulacja ma zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej działalności. Obejmuje ona sytuacje, w których nieruchomość ma przeznaczenie mieszane, to znaczy jest wykorzystywana w działalności, jak i na inne cele.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że w latach 2011-2014 Gmina przeprowadziła inwestycję polegającą na budowie targowiska miejskiego w miejscowości O. Na dzień rozpoczęcia przedmiotowej inwestycji Gmina miała zamiar, aby po oddaniu targowiska do użytku było ono wykorzystywane poprzez odpłatne udostępnianie stanowisk handlowych na rzecz osób prowadzących handel na terenie targowiska. Obowiązujący system poboru opłat został określony w zarządzeniu Burmistrza Miasta O. z dnia 22 września 2014 r. w sprawie opłat za korzystanie z urządzeń targowych (dalej: „Zarządzenie”). Z treści Zarządzenia wynika, że prowadzenie jakiegokolwiek handlu na obszarze targowiska możliwe jest pod warunkiem uiszczenia na rzecz Gminy dodatkowej opłaty o charakterze cywilnoprawnym, która jest pobierana niezależnie od opłaty targowej. W rezultacie handel na targowisku prowadzą wyłącznie osoby lub podmioty, które uiszczają opłatę za korzystanie z urządzeń targowych. Gmina traktuje udostępnianie stanowisk handlowych na targowisku w zamian za wynagrodzenie w postaci opłaty za korzystanie z urządzeń targowych jako czynność opodatkowaną VAT, w skutek czego rozlicza i odprowadza podatek VAT należny z tego tytułu.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy w zakresie targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Art. 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, iż opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo. Wnioskodawca pobierając takie opłaty działa jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, trzeba mieć na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w orzeczeniu z 15 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1604/16 oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach przedstawione w wyroku z 18 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Gl 2208/15.

W zakresie rozstrzygnięcia zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w ww. wyroku z dnia 18 maja 2016 r. stwierdził, iż „wybudowane przez skarżącego targowisko (rozumiane jako element majątku przedsiębiorstwa) jest w całości wykorzystywane do celów działalności gospodarczej. W stanie faktycznym nie wskazano żadnego faktu wskazującego na inne jeszcze wykorzystanie targowiska. Ponadto sporna nieruchomość nie służy do poboru opłaty targowej, lecz do czerpania dochodów z dzierżawy.

Podkreślić należy, że pobór opłaty targowej nie następuje w związku z wydzierżawianiem nieruchomości, lecz na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.) w związku z prowadzeniem handlu na terenie gminy w miejscach innych niż budowle czy budynki, od których pobierany jest podatek od nieruchomości, czyli w związku dokonywaniem sprzedaży na targowisku. Pod pojęciem targowiska, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2b u.p.o.l. należy rozumieć wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż z wyjątkiem sprzedaży dokonywanej w budynkach lub w ich częściach. Zaś obowiązek płacenia opłaty targowej nie jest zależny od świadczeń wzajemnych ze strony gminy na rzecz kupców dokonujących sprzedaży na targowiskach, co wprost wynika z art. 15 ust. 3 u.p.o.l., zgodnie z którym pobieranie opłaty targowej jest niezależne od należności za korzystanie z urządzeń targowych, czy też konieczności ponoszenia opłat za usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Konkludując należy stwierdzić, że skarżące miasto ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową i utrzymaniem targowiska.”

Również NSA w wyroku z dnia 15 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1604/16 orzekł, że „W kwestii spornego zagadnienia wypowiadał się już wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzając, że obowiązek ponoszenia opłaty targowej przez podmioty prowadzące sprzedaż w miejscu wskazanym przez gminę jako targowisko nie stanowi wykorzystywania przez gminę targowiska na inne cele niż prowadzenie działalności gospodarczej w ujęciu art. 86 ust. 7b ustawy o VAT. Gmina wykorzystuje targowisko jedynie na cele prowadzonej działalności gospodarczej, a opłata targowa obciąża korzystające z powierzchni targowej podmioty, z tytułu realizowanej tam sprzedaży”.

Sąd wskazał, iż „wybudowane przez Gminę targowisko (rozumiane jako element majątku przedsiębiorstwa) jest przez tę Gminę wykorzystywane do celów działalności gospodarczej, tzn. czerpania dochodów z udostępniania jego powierzchni, a pobór opłaty targowej nie następuje w związku z tą czynnością, lecz w związku z prowadzeniem handlu na terenie Gminy w miejscach innych niż budowle czy budynki, czyli w związku dokonywaniem sprzedaży na targowisku.

Pod pojęciem targowiska, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2b u.p.o.l., należy rozumieć wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż, z wyjątkiem sprzedaży dokonywanej w budynkach lub w ich częściach. Jak wskazuje art. 15 ust. 3 u.p.o.l., pobieranie opłaty targowej jest niezależne od należności za korzystanie z urządzeń targowych, czy też konieczności ponoszenia opłat za usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Opłata targowa jest po prostu nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym powstającym z mocy prawa z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), tj. dokonywania sprzedaży na targowisku.

Fakt, że od sprzedaży na targowiskach należne jest powyższe zobowiązanie podatkowe nie oznacza tego, że przedmiotowe targowisko wykorzystywane jest zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej (udostępniania powierzchni targowej), jak i do celów innych, nie mających charakteru działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86 ust. 7b ustawy o VAT.

Opłata targowa nie jest bowiem należna z tytułu wykorzystywania przez Gminę targowiska, skoro jest nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym należnym gminie, powstającym z mocy prawa w następstwie prowadzenia przez osoby fizyczne, jak i osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, sprzedaży na targowisku. Decydujące przy tym jest faktyczne wykonywanie przez te osoby czynności sprzedaży, w miejscu wskazanym przez gminę do prowadzenia takiej sprzedaży.”

W konsekwencji NSA stwierdził, że „Obowiązek ponoszenia opłaty targowej przez podmioty prowadzące sprzedaż w miejscu wskazanym przez gminę jako targowisko nie stanowi wykorzystywania przez gminę targowiska na inne cele, niż prowadzenie działalności gospodarczej w ujęciu art. 86 ust. 7b ustawy o VAT; gmina wykorzystuje targowisko jedynie na cele prowadzonej działalności gospodarczej (udostępniania powierzchni), a opłata targowa obciąża podmioty, z tytułu realizowanej na targowisku sprzedaży.”

„Przyjęcie argumentacji organu podatkowego prowadziłoby do sytuacji, w której każda nieruchomość gminna oddana przez gminę w najem, dzierżawę lub użytkowanie wieczyste wiązałaby się w części z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu, z uwagi na obciążenie tego składnika majątku podatkiem od nieruchomości, również jako zobowiązania podatkowego, należnego gminom.

Ostatecznie NSA w wyroku z 15 marca 2019 r. orzekł, że „Zarzuty naruszenia art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, nie są zatem usprawiedliwione, albowiem art. 86 ust. 7b tej ustawy nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Tym samym należy zgodzić się także z Sądem pierwszej instancji, że Gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową i utrzymaniem targowiska.”

Zatem w świetle powołanych wyżej przepisów, przedstawionych okoliczności sprawy oraz mając na uwadze uzasadnienie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Gl 2208/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 2019 r. sygn. akt I FSK 1604/16, Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wykazanego na fakturach zakupowych dotyczących budowy i utrzymania targowiska, ponieważ towary i usługi nabywane przez Gminę w związku z realizacją tego zadania będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na budowę i utrzymanie targowiska jest prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem VAT udostępniania stanowisk handlowych na targowisku za poborem opłaty za korzystanie z urządzeń targowych oraz prawa do pełnego odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione na budowę i utrzymanie targowiska jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w….., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin