2019.09.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-3.4011.389.2019.3.IS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.389.2019.3.IS
z 10 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 21 sierpnia 2019 r.), pismem z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 6 września 2019 r. (data wpływu 6 września 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem Wykonawcom noclegów oraz opłacenie kosztów podróży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem Wykonawcom noclegów oraz opłacenie kosztów podróży.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 4 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 20 sierpnia 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.389.2019.1.IS (doręczonym w dniu 20 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 30 sierpnia 2019 r. nr 0110-KDIPT2-3.4011.389.2.2019.IS wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania kolejno w dniach: 21 sierpnia 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 21 sierpnia 2019 r.), w dniu 23 sierpnia 2019 r. (nadane w dniu 22 sierpnia 2019 r.) oraz uzupełnienie z dnia 6 września 2019 r. (nadane w dniu 6 września 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Uniwersytet (dalej jako Uczelnia) jest publiczną instytucją szkolnictwa wyższego prowadzącą działalność określoną w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. W ramach prowadzonej działalności, Uczelnia utrzymuje relacje z innymi instytucjami szkolnictwa wyższego także z zagranicy. Uczelnia jest uczestnikiem różnego rodzaju projektów, w ramach których podejmuje współpracę z pracownikami naukowymi (w tym wykładowcami) z całego świata uczestniczącymi w podejmowanych przez Uczelnię przedsięwzięciach.

Uczelnia uczestniczy między innymi w Programie Operacyjnym Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 (dalej jako program POWER). W ramach tego Programu Uczelnia bierze udział w:

konkursie na Zintegrowane Programy Uczelni w ramach Ścieżki I (warunki uczestnictwa w konkursie zostały uregulowane w regulaminie konkursu),
konkursie na Zintegrowane Programy Uczelni w ramach Ścieżki III (warunki uczestnictwa w konkursie zostały uregulowane w odpowiednim regulaminie konkursu)

– dalej zwane łącznie Konkursami.

W celu realizacji konkretnych projektów naukowych, które związane są z uczestnictwem Uczelni w Konkursach oraz w związku z realizacją odrębnych prac naukowych, Wnioskodawca korzysta ze wsparcia pracowników naukowych innych uczelni wyższych (w tym wykładowców). Są to osoby fizyczne (nieprowadzące działalności gospodarczej), na których ciąży ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce (nierezydenci), jak i osoby fizyczne, będące rezydentami podatkowymi w Polsce (dalej jako Wykonawcy). Status rezydencji Wykonawców Uczelnia bada na podstawie przedkładanych certyfikatów rezydencji Wykonawców lub innych dokumentów. Zakres współpracy najczęściej dotyczy prowadzenia wykładów, ćwiczeń ze studentami, zajęć laboratoryjnych, seminariów, zajęć terenowych oraz innych czynności o charakterze naukowym, które wykonywane są na terytorium Polski. Zakres świadczeń realizowanych przez Wykonawców uregulowany jest co do zasady w zawieranych przez Uczelnię umowach cywilnoprawnych (najczęściej są to umowy o dzieło lub umowy zlecenie). Uczelnia nie jest związana z Wykonawcami innymi długoterminowymi umowami o współpracy. Zgodnie ze standardową tego typu umową, Uczelnia zamawia, a Wykonawca przyjmuje do wykonania – przykładowo wygłoszenie wykładu autorskiego wraz z opracowaniem konspektu wykładu, prowadzenie wykładów, ćwiczeń, zajęć ze studentami czy zajęć laboratoryjnych. Odbiór przez Uczelnię przedmiotu umowy następuje poprzez jego przyjęcie na podstawie spisanego przez strony umowy protokołu odbioru. Nadto, umowa zobowiązuje Wykonawcę do osobistego wykonania czynności wchodzących w zakres umów. Za wykonanie przedmiotu umowy Uczelnia zobowiązana jest zapłacić Wykonawcy wynagrodzenie w ustalonej kwocie, które obejmuje również wynagrodzenie z tytułu przeniesienia przez Wykonawcę autorskich praw majątkowych na Uczelnię. Otrzymane wynagrodzenie przez Wykonawcę, stanowi jego przychód z działalności wykonywanej osobiście i opodatkowane jest na terytorium Polski. Zgodnie ze standardowym zapisem umowy cywilnoprawnej – Wynagrodzenie nie obejmuje zwrotu należności z tytułu podróży służbowych, odbytych przez Wykonawcę na polecenie Uczelni w celu wykonania niniejszej umowy. Ewentualne należności z tytułu podróży służbowej określonej w ust. 5 Uczelnia zwróci Wykonawcy zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej oraz Zarządzenia Rektora w sprawie wprowadzenia „Instrukcji w sprawie należności związanych z podróżami służbowymi pracowników, podróżami osób niebędących pracownikami Uniwersytetu i podróżami gości oraz zasad ich rozliczania”. Zapewnienie przez Uczelnię noclegu czy transportu następuje nie tylko poprzez zwrot Wykonawcy poniesionych wydatków, ale również poprzez zapewnienie – nabycie tych świadczeń bezpośrednio przez Uczelnię i udostępnienie Wykonawcom. Koszty podróży związanych z realizacją umów cywilnoprawnych obejmują koszty przelotu z miejsca zamieszkania Wykonawców do miejsca realizacji umowy i z powrotem, koszty przejazdu z lotniska, koszty podroży z hotelu do miejsca świadczenia pracy oraz koszty noclegu. Jeżeli rozliczenie to obejmuje Wykonawców działających w ramach projektu realizowanego na potrzeby programów i Konkursów to koszty te nie mogą przekroczyć wysokości zaplanowanej w szczegółowym planie budżetu danego projektu czy Konkursu. Należy także wskazać, że Wykonawcy nie zaliczają otrzymanych w ten sposób świadczeń do kosztów uzyskania przychodów.

W piśmie z dnia 6 września 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że Wykładowcy zarówno będący rezydentami jak i nierezydentami posiadają miejsce zamieszkania (dla celów podatkowych) w innej miejscowości niż miejscowość, w której prowadzą oni wykłady, ćwiczenia ze studentami, zajęcia laboratoryjne, seminaria, zajęcia terenowe oraz inne czynności o charakterze naukowym objęte umowami cywilnoprawnymi zawartymi z tymi Wykładowcami.

Zgodnie ze statutem Uczelni, Uniwersytet ma osobowość prawną, a jego siedzibą główną jest X (§ 2 statutu Uczelni z dnia 24 stycznia 2012 r.). Uniwersytet prowadzi działalność także poza swoją siedzibą główną (§ 11 Statutu Uczelni). Zgodnie ze statutem Uczelni z dnia, którego wejście w życie jest planowane na dzień 1 października 2019 r., siedzibą Uniwersytetu jest X (§ 2 pkt 1 Statutu Uczelni z dnia 28 maja 2019 r.), Uniwersytet prowadzi działalność na obszarze Metropolii – w miastach: X, Y, Z, a także poza tym obszarem – (§ 2 pkt 1 Statutu Uczelni).

Wykonawcy realizują wykłady i inne czynności w ramach umów cywilnoprawnych zarówno na terenie miasta X (siedziby głównej Uczelni), jak i poza nią. W ramach zajęć terenowych czynności są przez Wykonawców dokonywane również na innym terenie (którego nie można precyzyjnie określić takie jak góry, las, łąka, pole) niezbędnych z uwagi na potrzebę i tematykę prowadzonych zajęć. Realizacja tego rodzaju zajęć wykonywana jest w terenie (poza obrębem wskazanych miast).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie Wykonawcom noclegów oraz opłacenie kosztów podróży w związku z realizacją na rzecz Uczelni świadczeń objętych umowami cywilnoprawnymi po stronie Uczelni powoduje obowiązek działania w charakterze płatnika w zakresie poboru podatku dochodowego od zapewnianych świadczeń, tj. zaliczek na podatek dochodowy w przypadku Wykonawców będących polskimi rezydentami podatkowymi albo zryczałtowanego podatku dochodowego w przypadku Wykonawców niebędących polskimi rezydentami podatkowymi?

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu wniosku), zapewnianie Wykonawcom noclegów oraz opłacenie kosztów podróży w związku z realizacją świadczeń objętych umowami cywilnoprawnymi na rzecz Uczelni nie powoduje po Jego stronie obowiązku poboru jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych (czy to w formie zaliczek, czy też zryczałtowanego podatku dochodowego).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF), m.in. osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b najniższą stawkę podatkową określona w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zastrzeżenie, o którym mówi ww. przepis zawarte w art. 41 ust. 4 ustawy o PDOF wskazuje, że płatnicy są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych m.in. w art. 29 z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów, m.in. z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9, pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Na gruncie ustawy o PDOF, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF). Przychodami są z kolei otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF). Jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOF).

Za przychód z tej działalności uważa się m.in. przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło uzyskiwane od osoby prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o PDOF).

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Uczelnia zawiera umowy cywilnoprawne z Wykonawcami (naukowcami) mającymi miejsce zamieszkania na terytorium Polski (będącymi rezydentami krajowymi zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOF) oraz niemającymi miejsca zamieszkania na terytorium Polski (będącymi nierezydentami na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o PDOF).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 2) ustawy o PDOF, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez wzglądu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Uczelnia dokonując wypłaty wynagrodzeń na rzecz Wykonawców będących rezydentami, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o PDOF wstępuje w rolę płatnika zobowiązanego do pobrania zaliczki na podatek dochodowy. Z kolei od uzyskanych na terytorium Polski przychodów z działalności wykonywanej osobiście przez nierezydentów jest zobowiązana pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu (art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF).

Posiadając certyfikat rezydencji Wykonawcy uwzględnia się również postanowienia właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Uczelnia w ramach realizacji świadczeń objętych umowami cywilnoprawnymi zawartymi z Wykonawcami zapewnia nocleg oraz niezbędny transport Wykonawców z ich miejsca zamieszkania do miejsca realizacji umowy i z powrotem oraz wszelkie inne koszty podróży związane z realizacją umów cywilnoprawnych.

Jak wskazano powyżej, na gruncie ustawy o PDOF, przychodami są obok otrzymanych lub postawionych do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniędzy i wartości pieniężnych także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie nieodpłatnych świadczeń nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o PDOF, jednak w doktrynie podkreśla się, że nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu ustawy o PDOF jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków). Ponadto podkreśla się, że kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne, konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał.

W analizowanym stanie faktycznym brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że zapewnienie przez Uczelnię noclegu oraz transportu polegało na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał, Uczelnia ponosi bowiem koszt noclegów oraz koszty podróży na rzecz wykładowców (Wykonawców), którzy w związku z przystąpieniem przez Uczelnię do programów i Konkursów uczestniczą w realizacji działań naukowych, tj. wykładów ćwiczeń ze studentami, zajęć laboratoryjnych, seminariów czy zajęć terenowych objętych tymi programami. Koszty podróży i noclegów są ściśle związane z realizacją przez Wykonawców świadczeń objętych umowami cywilnoprawnymi. W ramach tych umów za wykonanie przedmiotu umowy Uczelnia zobowiązana jest zapłacić Wykonawcy wynagrodzenie, w ustalonej kwocie, które nie obejmuje zwrotu należności z tytułu podróży odbytych na polecenie Uczelni w celu wykonania umowy. Zgodnie z regulaminami programów i Konkursów, koszty podróży zapewniane przez Uczelnię nie mogą jednak przekroczyć wysokości zaplanowanej w szczegółowym planie budżetu danego projektu czy Konkursu.

Powyższe okoliczności wskazują, że ogół wydatków objętych poszczególnymi projektami czy Konkursami jest ponoszony przez Uczelnię w celu realizacji wydarzeń naukowych, które to z kolei bezsprzecznie są organizowane w interesie samej Uczelni. To właśnie Uczelnia osiąga z tego tytułu korzyści, że pozyskuje naukowców z całego świata i poprzez to, że zapewnia im odpowiednie warunki – transport, nocleg – umożliwia zrealizowanie wydarzeń naukowych. Z kolei te wydarzenia naukowe przekładają się bezpośrednio na atrakcyjność programu naukowego oferowanego przez Uczelnię, większą liczbę studentów i uczestników studiów organizowanych przez Nią, co nie pozostaje bez wpływu na osiągane z tego tytułu przychody. Nie można więc uznać, że ponoszone przez Uczelnię wydatki stanowią jednostronne przysporzenie po stronie Wykonawców. Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. W analizowanym stanie faktycznym naukowcy (Wykonawcy) realizują na rzecz Uczelni świadczenia związane z przeprowadzeniem wykładów, ćwiczeń czy seminariów za realizację, których otrzymują wynagrodzenie. Zatem, świadczeniami wzajemnymi są tutaj obowiązki Wykładowców do przeprowadzenia zajęć ze studentami i odpowiadające im z tego tytułu wynagrodzenie. Z kolei ponoszone przez Uczelnię koszty noclegów i dojazdów Wykładowców stanowią świadczenia odrębne realizowane wyłączenie w interesie Uczelni. Gdyby bowiem niezapewnienie noclegów, dojazdów Wykładowcom, Uczelnia niejednokrotnie nie zrealizowałaby zamierzonych przedsięwziąć. Podmiotem, który osiąga korzyści z poniesienia kosztów noclegów jest zatem sama Uczelnia, a nie Wykonawcy. Dodatkowo ponoszenie tych kosztów jest zdeterminowane charakterem działalności Uczelni oraz założeniami programów czy Konkursów, do których przystępuje Uczelnia.

Realne przysporzenie w majątku Wykonawcy stanowi jedynie wynagrodzenie, które otrzymuje naukowiec, a nie wszelkie inne świadczenia, które są ponoszone przez Uczelnię w Jej interesie. Wykonanie danego zlecenia może bowiem wiązać się z zapewnieniem przez zleceniodawcę prawidłowych warunków do jego wykonania, które obejmują nie tylko narzędzia pracy ale także poniesienie innych kosztów pozwalających na prawidłową ich realizację, takich jak nocleg czy transport.

Powyższe okoliczności wskazują, że wszystkie dodatkowe wydatki obejmujące koszty noclegu oraz przejazdu naukowców zostały poniesione w interesie Uczelni, a nie Wykonawcy. Nie bez znaczenia jest również fakt, że owe koszty nie zostałyby poniesione, gdyby nie samo wydarzenie naukowe, w którym biorą udział Wykonawcy, a którego warunki zostały uregulowane w umowach cywilnoprawnych. Trudno też twierdzić, że Wykonawcy poprzez zapewnienie im noclegu i przejazdu zaspokajają w jakikolwiek sposób własne potrzeby mieszkaniowe czy związane z przejazdem, skoro całość podejmowanego przedsięwzięcia jest realizowana w interesie Uczelni – doprowadzenia do odbycia się danego wydarzenia naukowego. Wszystkie podejmowane przez Uczelnię działania mają bowiem tylko jeden cel – umożliwienie wykonania przedsięwzięcia naukowego objętego danym programem czy Konkursem. W ocenie Uczelni, wydatki związane z zapewnieniem Wykonawcom noclegu oraz transportu, są wydatkami niezbędnymi do realizacji podejmowanych przez Uczelnię działań. Ich poniesienie leży w interesie Uczeni, a nie Wykonawców i nie powoduje po stronie Wykonawców żadnego przysporzenia. Tym samym, jako prawidłowe należy uznać stanowisko zgodnie, z którym opłacone koszty noclegów i przejazdu nie stanowią podlegającego opodatkowaniu przychodu Wykonawców, w związku z czym na Uczelni nie spoczywają obowiązki płatnika w zakresie poboru podatku od wypłacanych świadczeń.

Potwierdzenie powyższego stanowiska można odnaleźć w orzeczeniach sądów administracyjnych – przykładowo WSA w Łodzi w wyroku z dnia 8 sierpnia 2018 r., sygn. akt I SA/Łd 406/18, WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 25 października 2017 r., sygn. akt I SA/GL 602/17.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się – w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy – osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, określone zostały źródła przychodów, gdzie m.in.:

działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy),

pozarolnicza działalność gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy),

inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 cytowanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust 1.

Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest publiczną instytucją szkolnictwa wyższego prowadzącą działalność określoną w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. W ramach prowadzonej działalności, Uczelnia utrzymuje relacje z innymi instytucjami szkolnictwa wyższego także z zagranicy. Uczelnia jest uczestnikiem różnego rodzaju projektów, w ramach których podejmuje współpracę z pracownikami naukowymi (w tym wykładowcami) z całego świata uczestniczącymi w podejmowanych przez Uczelnię przedsięwzięciach.

Uczelnia uczestniczy między innymi w Programie Operacyjnym Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 (dalej jako program POWER). W ramach tego Programu Uczelnia bierze udział w:

konkursie na Zintegrowane Programy Uczelni w ramach Ścieżki I (warunki uczestnictwa w konkursie zostały uregulowane w regulaminie konkursu),
konkursie na Zintegrowane Programy Uczelni w ramach Ścieżki III (warunki uczestnictwa w konkursie zostały uregulowane w odpowiednim regulaminie konkursu) – dalej zwane łącznie Konkursami.

Istota konkursów sprowadza się do przyznania dofinansowania pochodzącego z funduszy unijnych, w związku z realizacją określonego projektu naukowego. Jednym z warunków uczestnictwa w Konkursach jest poniesienie wkładu własnego przez Wnioskodawcę. Przez wkład własny, stosownie do postanowień odpowiednich regulaminów, należy rozumieć środki finansowe lub wkład niepieniężny zapewnione przez Wnioskodawcę, które zostaną przeznaczone na pokrycie wydatków kwalifikowanych i nie zostaną Wnioskodawcy przekazane w formie dofinansowania. Wartość wkładu własnego stanowi zatem różnicę między kwotą wydatków kwalifikowanych a kwotą dofinansowania przekazaną Wnioskodawcy, zgodnie ze stopą dofinansowania dla danego projektu. Wkład własny Wnioskodawcy jest wykazywany we wniosku o dofinansowanie. Koszty projektu wykazywane są w szczegółowym budżecie, w którym to Uczelnia przedstawia planowane koszty projektu z podziałem na koszty bezpośrednie – koszty dotyczące realizacji poszczególnych zadań merytorycznych w projekcie oraz koszty pośrednie – koszty administracyjne związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy. W ramach kalkulacji budżetów dla poszczególnych projektów przyjmowane są limity kosztów dla poszczególnych działań (w tym państw, z których przybywali wykładowcy) wskazujące odrębnie limit kosztów zajęć, kosztów dojazdu wykładowców z zagranicy i z powrotem, kosztów pobytu – noclegu. W celu realizacji konkretnych projektów naukowych, które związane są z uczestnictwem Uczelni w Konkursach oraz w związku z realizacją odrębnych prac naukowych, Wnioskodawca korzysta ze wsparcia pracowników naukowych innych uczelni wyższych (w tym wykładowców). Są to osoby fizyczne (nieprowadzące działalności gospodarczej), na których ciąży ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce (nierezydenci) jak i osoby fizyczne, będące rezydentami podatkowymi w Polsce (dalej jako Wykonawcy). Status rezydencji Wykonawców Uczelnia bada na podstawę przedkładanych certyfikatów rezydencji Wykonawców lub innych dokumentów. Zakres współpracy najczęściej dotyczy prowadzenia wykładów, ćwiczeń ze studentami zajęć laboratoryjnych, seminariów, zajęć terenowych oraz innych czynności o charakterze naukowym, które wykonywane są na terytorium Polski. Zakres świadczeń realizowanych przez Wykonawców uregulowany jest co do zasady w zawieranych przez Uczelnię umowach cywilnoprawnych (najczęściej są to umowy o dzieło lub umowy zlecenie). Uczelnia nie jest związana z Wykonawcami innymi długoterminowymi umowami o współpracy. Zgodnie ze standardową tego typu umową Uczelnia zamawia, a Wykonawca przyjmuje do wykonania – przykładowo wygłoszenie wykładu autorskiego wraz z opracowaniem konspektu wykładu, prowadzenie wykładów, ćwiczeń, zajęć ze studentami czy zajęć laboratoryjnych. Odbiór przez Uczelnię przedmiotu umowy następuje poprzez jego przyjęcie na podstawie spisanego przez strony umowy protokołu odbioru. Nadto, umowa zobowiązuje Wykonawcę do osobistego wykonania czynności wchodzących w zakres umów. Za wykonanie przedmiotu umowy Uczelnia zobowiązana jest zapłacić Wykonawcy wynagrodzenie w ustalonej kwocie, które obejmuje również wynagrodzenie z tytułu przeniesienia przez Wykonawcę autorskich praw majątkowych na Uczelnię. Otrzymane wynagrodzenie przez Wykonawcę, stanowi jego przychód z działalności wykonywanej osobiście i opodatkowane jest na terytorium Polski. Zgodnie ze standardowym zapisem umowy cywilnoprawnej – Wynagrodzenie nie obejmuje zwrotu należności z tytułu podróży służbowych, odbytych przez Wykonawcę na polecenie Uczelni w celu wykonania niniejszej umowy. Ewentualne należności z tytułu podróży służbowej określonej w ust. 5 Uczelnia zwróci Wykonawcy zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej oraz Zarządzenia nr 30 Rektora Uniwersytetu w sprawie wprowadzenia „Instrukcji w sprawie należności związanych z podróżami służbowym pracowników, podróżami osób niebędących pracownikami Uniwersytetu i podróżami gości oraz zasad ich rozliczania”. Zapewnienie przez Uczelnię noclegu czy transportu następuje nie tylko poprzez zwrot Wykonawcy poniesionych wydatków ale również poprzez zapewnienie – nabycie tych świadczeń bezpośrednio przez Uczelnię i udostępnienie Wykonawcom. Koszty podróży związanych z realizacją umów cywilnoprawnych obejmują koszty przelotu z miejsca zamieszkania Wykonawców do miejsca realizacji umowy i z powrotem koszty przejazdu z lotniska oraz koszty podroży z hotelu do miejsca świadczenia pracy oraz koszty noclegu. Jeżeli rozliczenie to obejmuje Wykonawców działających w ramach projektu realizowanego na potrzeby programów i Konkursów to koszty te nie mogą przekroczyć wysokości zaplanowanej w szczegółowym planie budżetu danego projektu czy Konkursu. Należy także wskazać, że Wykonawcy nie zaliczają otrzymanych w ten sposób świadczeń do kosztów uzyskania przychodów. W piśmie z dnia 6 września 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że Wykładowcy zarówno będący rezydentami jak i nierezydentami posiadają miejsce zamieszkania (dla celów podatkowych) w innej miejscowości niż miejscowość, w której prowadzą oni wykłady, ćwiczenia ze studentami, zajęcia laboratoryjne, seminaria, zajęcia terenowe oraz inne czynności o charakterze naukowym objęte umowami cywilnoprawnymi zawartymi z tymi Wykładowcami. Zgodnie ze statutem Uczelni, Uniwersytet ma osobowość prawną, a jego siedzibą główną jest X (§ 2 statutu Uczelni). Uniwersytet prowadzi działalność także poza swoją siedzibą główną (§ 11 Statutu Uczelni). Zgodnie ze statutem Uczelni, którego wejście w życie jest planowane na dzień 1 października 2019 r., siedzibą Uniwersytetu jest X (§ 2 pkt 1 Statutu Uczelni), Uniwersytet prowadzi działalność na obszarze Metropolii – w miastach: X, Y, Z a także poza tym obszarem – (§ 2 pkt 1 Statutu Uczelni). Wykonawcy realizują wykłady i inne czynności w ramach umów cywilnoprawnych zarówno na terenie miasta X (siedziby głównej Uczelni), jak i poza nią. W ramach zajęć terenowych czynności są przez Wykonawców dokonywane również na innym terenie (którego nie można precyzyjnie określić takie jak góry, las, łąka, pole) niezbędnych z uwagi na potrzebę i tematykę prowadzonych zajęć. Realizacja tego rodzaju zajęć wykonywana jest w terenie (poza obrębem wskazanych miast).

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że zapewnienie Wykonawcom noclegów oraz opłacenie kosztów podróży w związku z realizacją świadczeń objętych umowami cywilnoprawnymi na rzecz Uczelni, stanowi dla Nich przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże w odniesieniu do ww. świadczeń wyjaśnić należy, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Aby jednak przedmiotowe świadczenia, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu, korzystały ze zwolnienia, musza być spełnione warunki, wynikające z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) cytowanej ustawy posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, w rozumieniu art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący (art. 21 ust. 13 ww. ustawy).

Wykonawcy nie są pracownikami Wnioskodawcy, tym samym w stosunku do Nich będzie miało zastosowanie zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Omawiane zwolnienie jest limitowane obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

W myśl § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia – środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (§ 3 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Przy czym zgodnie z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej – na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Stosownie do § 3 ust. 4 tego rozporządzenia – w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 58, z późn. zm.).

W tym zakresie obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Jak stanowi § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Na podstawie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

W związku z powyższym, świadczenia na rzecz Wykonawców, o których mowa w przedmiotowym wniosku – zapewnienie Wykonawcom noclegów oraz opłacenie podróży

– finansowanych przez Wnioskodawcę korzystają ze zwolnienia.

W odniesieniu do kosztów noclegów należy wyjaśnić, że w myśl § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia – za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (ust. 2 § 8 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 8 ust. 3 rozporządzenia – pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu, i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety.

Zgodnie z § 16 ust. 1 rozporządzenia – za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (§ 16 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że koszty świadczeń (zapewnienie kosztów noclegów i podróży) ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawców zarówno polskich, jak i zagranicznych (nieprowadzących działalności gospodarczej) stanowią dla tych osób przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy do wysokości limitów określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zatem, na Wnioskodawcy w związku z zapewnieniem Wykonawcom noclegów i opłaceniem kosztów podróży w związku z realizacją świadczeń na rzecz Uczelni, nie ciążą obowiązki płatnika w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że wyroki te dotyczą spraw osadzonych w odmiennym stanie faktycznym oraz prawnym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcie w nich zawarte jest wiążące. Podkreślić należy również, że orzeczenia sądów administracyjnych nie mają charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego. Stosownie do treści art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin