Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4017.9.2019.1.APO
z 10 września 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej, w zakresie ustalenia terminu przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których Wnioskodawca poniósł stratę podatkową – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej, w zakresie ustalenia terminu przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których Wnioskodawca poniósł stratę podatkową.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym - podatnikiem CIT, prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży dóbr konsumpcyjnych oraz świadczenia usług gastronomicznych przy pomocy sieci placówek i punktów sprzedaży detalicznej.

Zasadniczym źródłem przychodów Wnioskodawcy jest sprzedaż towarów, w tym głównie produktów żywnościowych, wyrobów tytoniowych, prasy oraz usług (np. usługi gastronomiczne, doładowania telefonów).

Z uwagi na dużą skalę prowadzonej działalności, Wnioskodawca w każdym miesiącu dokonuje dużej liczby transakcji. W konsekwencji, Wnioskodawca posiada bardzo dużą ilość dokumentacji podatkowej, która jest odpowiednio archiwizowana przez okres wskazany przepisami Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej. Natomiast, zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z tym, Spółka po tym okresie przekazuje dokumenty podatkowe do zniszczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo ustali termin przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których poniósł stratę podatkową, przyjmując, że lata te przedawnią się po upływie pięciu lat licząc od roku, w którym złożył deklarację CIT-8 wykazującą stratę podatkową, bez względu na to, czy ww. strata może być rozliczana w następnych okresach rozliczeniowych i może wpłynąć na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), za lata podatkowe, w których wykazywał stratę, jest zobowiązany przechowywać dokumenty do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata i nie ma znaczenia, czy ta strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Stosownie do art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w danym roku podatkowym. Jeżeli koszty przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Podatnik może o wysokość poniesionej w roku podatkowym straty ze źródła przychodów pomniejszyć dochód uzyskany z tego źródła w kolejnych 5 latach podatkowych. Jednakże wysokość corocznego pomniejszenia nie może nigdy przewyższyć 50% kwoty tej straty.

Należy wskazać, że strata nie jest ujemnym zobowiązaniem podatkowym, ale jest przeciwieństwem dochodu, który jako kategoria ekonomiczna jest podstawą do wyliczenia zobowiązania podatkowego. Czyli w sytuacji, gdy podatnik wykazuje stratę, to zobowiązanie podatkowe, które jest, co do zasady, pochodną dochodu (nadwyżką przychodów na kosztami podatkowymi) nie powstaje. Niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, przedawnienie, o którym mowa w art. 70 Ordynacji podatkowej, odnosi się do wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego, czyli zarówno uzyskanie dochodu czy straty, przedawnia się po takim samym okresie.

Jak słusznie zauważyła Hanna Filipczyk w Glosie do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 września 2014 r. sygn. akt II FPS 4/13: Głębszych treści normatywnych należy się dopatrywać nie w słowie „przedawnienie” (samodzielnie), lecz w traktowanym jako integralne wyrażeniu „termin przedawnienia”. W istocie należy go rozumieć jako „termin, w którym zobowiązanie się przedawniło lub przedawniłoby się, gdyby w dniu jego upływu istniało.

W ocenie Wnioskodawcy, termin przedawnienia w przypadku straty powinno się ustalić przyjmując okres przedawnienia hipotetycznego zobowiązania podatkowego za czas, za jaki obliczana jest strata. Innymi słowy, określając okres przechowywania dokumentacji podatkowej, Wnioskodawca powinien teoretycznie określić zobowiązanie podatkowe za dany rok podatkowy i na takiej podstawie liczyć okres przedawnienia.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 7 stycznia 2009 r. o sygn. akt I SA/Bk 509/08: Poszukując racjonalnego wyjścia z tej sytuacji trzeba na wstępie stwierdzić, że nie można dopuścić do niczym nieograniczonego w czasie korygowania innych, oprócz samego zobowiązania podatkowego, elementów konstrukcyjnych podatku. Strata podatkowa, tak samo jak zobowiązanie podatkowe, są wynikami rozliczenia podatnika za dany okres. Trudno od wyniku tego rozliczenia uzależniać to, czy dany okresy rozliczeniowy podlega przedawnieniu, czy też nie. Ograniczenie zastosowania instytucji przedawnienia, poprzez odniesienie jego skutków wyłącznie do ściśle rozumianego zobowiązania podatkowego, miałoby i ten negatywny skutek, że podatnik musiałby przez nieograniczony czas przechowywać dokumentację podatkową (art. 88 § 1 o.p.). Wszystko to skłania do stwierdzenia, że przedawnienie, o którym mowa w art. 70 o.p. powinno się odnosić do wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego, co potencjalne zobowiązanie podatkowe. Dotyczy to w szczególności straty podatkowej.

Powyższe potwierdza pośrednio również uchwała podjęta 29 września 2014 r. w pełnym składzie Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FPS 4/13, w której stwierdzono, że 5-letni termin przedawnienia jest końcowy dla wszelkich postępowań podatkowych. Wnioskować z tego zatem można, że urząd nie ma prawa kwestionować wysokości straty po upływie terminu przedawnienia zobowiązania za rok, za jaki obliczana jest strata podatkowa.

Na gruncie powyższej uchwały, w zakresie okresu przedawnienia w przypadku wykazania przez podatnika straty wypowiadały się już sądy administracyjne. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 6 maja 2015 r. (sygn. akt I SA/Kr 1970/14) stwierdził: Wprawdzie, jak już Sąd zauważył, teza uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego odnosiła się do zobowiązań podatkowych, to jednak mając na uwadze to, że w jej uzasadnieniu rozważano specyficzną sytuację, w jakiej za dany rok podatkowy jest wykazywana strata, nie można mieć wątpliwości, że brak możliwości orzekania w przedmiocie straty należy oceniać mając na uwadze treść ww. uchwały. Dodać też należy, że po wydaniu tejże uchwały Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r. w sprawie II FSK 513/13 za naruszenie prawa uznał wydanie decyzji o wysokości straty po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego za ten sam rok podatkowy, którego dotyczyła strata. Należy zatem przyjąć, że termin przedawnienia określenia straty podatkowej określa art. 70 Ordynacji podatkowej, według tych samych reguł, które dotyczą przedawnienia zobowiązań podatkowych (choć uwzględniających specyfikę konstrukcyjną straty podatkowej, w szczególności niemożność jej zaklasyfikowania jako ujemnego zobowiązania podatkowego).

Identycznie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z 5 marca 2015 r. (sygn. akt I SA/Ol 46/15) oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 stycznia 2016 r. o sygn. akt II FSK 2922/14, potwierdzając pogląd wyrażony w uzasadnieniu uchwały NSA, że upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego uniemożliwia także kontynuowanie postępowania w sprawie określenia wysokości dochodu na podstawie art. 21b pkt 1 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji dokumenty za rok, w którym zamiast dochodu była strata, podatnik powinien przechowywać przez 5, a nie przez 10 lat.

Natomiast, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 25 lipca 2018 r. o sygn. akt III SA/Wa 2982/17 orzekł, że zaskarżona Interpretacja narusza przepisy prawa materialnego, tj. art. 86 § 1 w związku z art. 70 § 1 O.p. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż Spółka ma obowiązek przechowywać księgi i dokumenty podatkowe do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok, w którym po raz ostatni rozliczona została wykazana przez Spółkę strata w podatku CIT, podczas gdy w istocie Spółka ma obowiązek przechowywania dokumentacji podatkowej jedynie do momentu upływu okresu przedawnienia „hipotetycznego” zobowiązania podatkowego za rok, w którym wykazano stratę w złożonej deklaracji CIT. Sąd nie podziela przy tym wątpliwości Organu, że taka wykładnia obowiązków przechowywania dokumentacji podatkowej uniemożliwia organom podatkowym weryfikacji straty po tym terminie. Sąd za uchwałą NSA z dnia 6 listopada 2017 r. sygn. II FPS 3/17 zauważa bowiem, że decyzje wydawane na podstawie art. 24 O.p. zapadają w konsekwencji przeprowadzenia postępowania podatkowego, identycznie jak decyzje z art. 21 § 3 O.p. Nie obejmują swą treścią jednak wysokości zobowiązania podatkowego, a tylko inną niż wynikająca z deklaracji wysokość straty. W obu tych przypadkach, w ramach postępowania podatkowego prowadzonego w oparciu o te same reguły procesowe, poddawana jest ocenie deklaracja złożona przez podatnika. Inaczej mówiąc, uprawnienia organów podatkowych do kontroli zadeklarowanych podstaw opodatkowania rozciągają się na wszystkie składniki kształtujące wielkość podstawy opodatkowania i wysokość podatku, a więc także straty w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Końcowo Sąd zauważa, że przyjęte w ww. uchwale z dnia 6 listopada 2017 r. o sygn. akt II FPS 3/17 stanowisko ma poparcie w najnowszym orzecznictwie NSA. I tak w wyroku NSA z dnia 6 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 925/15 powtórzył, że przedawnienie jest jedną z podstawowych instytucji prawa podatkowego chroniącą pewność obrotu. W związku z tym, wydłużanie okresu przedawnienia w drodze rozszerzającej interpretacji przepisów - jest niedopuszczalne. Przepisy prawa podatkowego tworzą zamknięty system. Stosowanie ich w indywidualnej sprawie nie może prowadzić do konfliktu z innymi przepisami prawa. Jeżeli zatem przedawnia się zobowiązanie główne, to przedawniają się również związane z nim lub towarzyszące mu inne prawa lub obowiązki. Przyjęcie poglądu umożliwiającego wydłużenie terminów przedawnienia ponad wskazane w art. 70 O.p. (przykładowo skoro wysokość straty za 2015 r. można rozliczyć w kolejnych pięciu latach, to jest w roku 2016, 2017, 2018, 2019 i 2020, to strata mogłaby być weryfikowana do końca 2026 roku) nie znajduje przede wszystkim uzasadnienia aksjologicznego.

Ponadto, również w innych wyrokach sądy administracyjne nie zgadzają się z interpretacją organów podatkowych potwierdzając stanowisko Wnioskodawcy, że strata podatkowa przedawnia się według tych samych reguł, co zobowiązanie podatkowe, np. wyrok NSA z 19 listopada 2014 r. o sygn. akt II FSK 513/13, wyrok NSA z 7 lipca 2015 r. o sygn. akt II FSK 1005/13, wyrok WSA w Krakowie z 6 maja 2015 r. o sygn. akt I SA/Kr 1970/14, czy wyrok WSA w Olsztynie z 5 marca 2015 r. o sygn. akt I SA/OI 46/15.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), Wnioskodawca za lata podatkowe, w których wykazał stratę jest zobowiązany przechowywać dokumenty do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata i nie ma znaczenia, czy ta strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej.

Przez księgi podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, rozumie się księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Zgodnie z powyższym, księgi podatkowe i dokumenty źródłowe będące odzwierciedleniem zapisów znajdujących się w tych księgach należy przechowywać przez okres równy okresowi przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 Ordynacji podatkowej, ulgi podatkowe to przewidziane w przepisach prawa podatkowego zwolnienia, odliczenia, obniżki albo zmniejszenia, których zastosowanie powoduje obniżenie podstawy opodatkowania lub wysokości podatku, z wyjątkiem obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, oraz innych odliczeń stanowiących element konstrukcji tego podatku.

Należy zwrócić uwagę, że w ewentualnym postępowaniu podatkowym czy kontrolnym, którego przedmiotem jest określenie wysokości zobowiązania podatkowego, zasadniczą kwestią wymagającą wyjaśnienia jest wysokość podstawy opodatkowania, którą kształtują nie tylko uzyskane w roku podatkowym przychody i koszty ich uzyskania, ale również przysługujące podatnikowi ulgi podatkowe, o których mowa w powyższym przepisie.

Stosownie do art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 24 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy, w drodze decyzji, określa wysokość straty poniesionej przez podatnika, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ stwierdzi, że podatnik nie złożył deklaracji, nie wskazał w deklaracji straty lub wysokość poniesionej straty różni się od wysokości wykazanej w deklaracji, a poniesienie straty zgodnie z przepisami prawa podatkowego uprawnia do skorzystania z ulg podatkowych.

Na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie zobowiązania podatkowego oznacza, że po upływie określonego czasu – od momentu powstania zobowiązania podatkowego – zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia.

Z kolei z faktu, że podatnik ma możliwość obniżenia o wysokość straty dochodu w pięciu najbliższych, kolejno po sobie następujących latach podatkowych wypływa wniosek, że dopóki nie nastąpi przedawnienie zobowiązania podatkowego i tym samym możliwość określenia jego wysokości, w kwocie innej niż zadeklarowana - dopóty organ podatkowy ma obowiązek wyjaśniać i ustalać wszystkie elementy konstrukcyjne zobowiązania, w tym wysokość straty obniżającą podstawę opodatkowania.

W praktyce termin ten może ulec wydłużeniu w związku z zawieszeniem lub przerwaniem biegu terminu zawieszenia (art. 70 § 2-7 Ordynacja podatkowa).

Jak wskazano na wstępie, przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, nakładają na podatnika obowiązek przechowania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. – co do zasady – pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (o ile nie został przerwany bieg terminu przedawnienia).

Natomiast, obowiązek podatkowy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych został określony w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: „updop”).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z kolei, w myśl art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ulga, o której mowa w art. 3 pkt 6 Ordynacji podatkowej, przewidziana została w art. 7 ust. 5 updop. Przepis ten stanowi, że o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

  1. obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo
  2. obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5.000.000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Organ podatkowy wyjaśniający wysokość podstawy opodatkowania, sprawdzając rzetelność danych wykazanych w zeznaniu podatnika może zatem weryfikować wszystkie elementy mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania dopóty, dopóki ma uprawnienie do określenia wysokości zobowiązania podatkowego, tj. do chwili jego przedawnienia.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że strata poniesiona przez podatnika w danym roku podatkowym nie jest elementem konstrukcyjnym zobowiązania podatkowego za dany rok, gdyż zobowiązanie takie powstaje tylko w razie wystąpienia dochodu.

Z racji tego, że strata może wpływać na wysokość podatku w następnych pięciu latach podatkowych przez to, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia w tym okresie dochodu o wysokość straty, przewidziano uprawnienie organu podatkowego do weryfikowania wysokości tej straty.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w przypadku, gdy strata podatkowa rozliczana jest przez 5 następujących po sobie lat podatkowych, księgi podatkowe i dokumenty należy przechowywać przez okres 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upływał termin zapłaty podatku, na którego wielkość miała wpływ strata.

Należy zatem stwierdzić, że dopóki Spółka będzie rozliczała stratę podatkową, odejmując jej wartość od dochodu w kolejnych latach, dopóty będzie zobowiązana przechowywać księgi podatkowe i dokumenty z lat, w których wykazana była ta strata. Termin przedawnienia powinien więc być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku ustalonego na podstawie dochodu pomniejszonego o ostatnią część straty rozlicznej przez podatnika.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym za lata podatkowe, w których Spółka wykazywała stratę jest zobowiązana do przechowywania dokumentów przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata, przy czym nie ma znaczenia, czy ta strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu - jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków, tutejszy Organ stwierdza, że zapadły one w odmiennym stanie faktycznym i nie mogą stanowić wskazówki jak interpretować przepisy prawa mające zastosowanie w przedłożonej Organowi do interpretacji kwestii. Na marginesie należy jednak wskazać, że stanowisko zaprezentowane przez Organ w niniejszej interpretacji jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. np. wyrok WSA w Gliwicach z 20 kwietnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 1458/15 oraz z 16 października 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 292/13, a także wyroki NSA z 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1345/10, z 7 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1566/09, z 27 sierpnia 2010 r., sygn. akt II FSK 583/09).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § la ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj