Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.271.2019.2.DR
z 6 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi wielobranżową działalność gospodarczą, której przeważającą działalnością jest praktyka lekarska ogólna - PKD 86.21.z. W wykonywanej działalności Wnioskodawca ma także zarejestrowane PKD 77.31.z - wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń rolniczych, ale z uwagi na brak sprzętu rolniczego aktualnie nie ma przychodów z tego tytułu. W przyszłości Wnioskodawca chciałby zakupić (leasing) maszyny rolnicze celem wynajmu klientom.

Do kosztów uzyskania przychodów zamierza zaliczyć miesięczne raty leasingu operacyjnego maszyn rolniczych oraz koszty paliwa do ciągnika rolniczego, koszty części eksploatacyjnych, koszty serwisu maszyn:

• ciągnik rolniczy o wartości początkowej 175 800 zł netto, przyjęty do użytkowania z chwilą rozpoczęcia leasingu operacyjnego,
• przyczepa transportowa o wartości 44 000 zł netto, przyjęta do użytkowania z chwilą rozpoczęcia leasingu operacyjnego,
• pług rolniczy o wartości 19 000 zł netto, przyjęty do użytkowania z chwilą rozpoczęcia leasingu operacyjnego.

Z uwagi, iż będzie to leasing operacyjny to ww. maszyny nie zostaną wprowadzone do ewidencji jako środki trwałe w działalności Wnioskodawcy. Koszty związane z eksploatacją ciągnika rolniczego to koszt paliwa i koszt serwisu, koszty związane z eksploatacją przyczepy rolniczej to koszty części eksploatacyjnych, koszty związane z eksploatacją pługa rolniczego to koszty części eksploatacyjnych zużytych podczas użytkowania. Usługi wynajmu maszyn rolniczych będą świadczone natychmiast po rozpoczęciu leasingowania ww. maszyn. Maszyny rolnicze wykorzystywane będą sezonowo zależnie od popytu, ale Wnioskodawca spodziewa się uzyskiwać przychody z ich najmu zaraz po rozpoczęciu ich leasingowania tj. jesienią 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy właściwe będzie odliczanie kosztów leasingu oraz kosztów związanych z eksploatacją tych maszyn od podatku dochodowego działalności w początkowej fazie, gdy działalność uzyskuje przychód jedynie z działalności, jaką jest praktyka lekarska?

Zdaniem Wnioskodawcy, odliczenie kosztów związanych ze sprzętem rolniczym od podatku dochodowego działalności jest zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości - o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, wskazuje się, że: „(...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (...)”.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, ale także pośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Podkreślić przy tym należy, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów) spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.

W myśl art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 23b ust. 1 ww. ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 23 ust. 2 ww. ustawy jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178) 8

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

W myśl art. 23 ust. 3 ww. ustawy w przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi wielobranżową działalność gospodarczą której przeważającą działalnością jest praktyka lekarska ogólna (PKD 86.21.z.). W wykonywanej działalności Wnioskodawca ma także zarejestrowane PKD 77.31.z - wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń rolniczych, ale z uwagi na brak sprzętu rolniczego aktualnie nie ma przychodów z tego tytułu. W przyszłości Wnioskodawca chciałby zakupić (leasing) maszyny rolnicze w celu wynajmu klientom.

Do kosztów uzyskania przychodów zamierza zaliczyć miesięczne raty leasingu operacyjnego maszyn rolniczych oraz koszty paliwa do ciągnika rolniczego, koszty części eksploatacyjnych oraz koszty serwisu maszyn. Wnioskodawca zamierza nabyć ciągnik rolniczy o wartości początkowej 175 800 zł netto, przyczepę transportową o wartości 44 000 zł netto oraz pług rolniczy o wartości 19 000 zł netto. Wszystkie ww. maszyny będą przyjęte do użytkowania z chwilą rozpoczęcia leasingu operacyjnego.

Z uwagi, iż będzie to leasing operacyjny to ww. maszyny nie zostaną wprowadzone do ewidencji jako środki trwałe w działalności Wnioskodawcy. Koszty związane z eksploatacją ciągnika rolniczego to koszt paliwa i koszt serwisu, koszty związane z eksploatacją przyczepy rolniczej to koszty części eksploatacyjnych, a koszty związane z eksploatacją pługa rolniczego to koszty części eksploatacyjnych zużytych podczas użytkowania. Usługi wynajmu maszyn rolniczych będą świadczone natychmiast po rozpoczęciu leasingowania ww. maszyn. Maszyny rolnicze wykorzystywane będą sezonowo zależnie od popytu, ale Wnioskodawca spodziewa się uzyskiwać przychody z ich najmu zaraz po rozpoczęciu ich leasingowania tj. na jesieni 2019 r.

W odniesieniu do opłat związanych z ww. leasingiem operacyjnym należy wskazać, że mogą one stanowić – pod warunkiem ich właściwego udokumentowania – koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w czasie trwania podstawowego okresu umowy tylko w przypadku, gdy umowy leasingu zawarte przez Wnioskodawcę będą spełniać kryteria wskazane w cyt. powyżej art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również wydatki na bieżącą eksploatację ww. maszyn rolniczych (paliwo, serwis, części eksploatacyjne) ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z ich wykorzystywaniem do celów prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie najmu – pod warunkiem właściwego udokumentowania – będą mogły stanowić w całości koszty uzyskania przychodów.

Powyższe, jako niewskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże należy zwrócić uwagę, iż warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest jego związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi (planowanymi) przychodami. A więc warunkiem zaliczenia wydatków związanych z przedmiotem leasingu operacyjnego oraz wydatków eksploatacyjnych (paliwo, serwis, części) jako kosztu uzyskania przychodu jest istnienie związku przyczynowo–skutkowego tego rodzaju, że uzyskanie przez Wnioskodawcę przychodu nastąpi w wyniku gospodarczego wykorzystania ww. maszyn rolniczych.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że poniesione wydatki związane z leasingiem operacyjnym maszyn rolniczych (ciągnika rolniczego, przyczepy transportowej, pługu) oraz ich serwisem, eksploatacją, a także paliwem mają możliwy do uchwycenia związek z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro bowiem w zakresie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej mieszczą się usługi najmu i dzierżawy maszyn i urządzeń rolniczych, a poniesione wydatki przyczynią się do pozyskania odpowiednich maszyn umożliwiających osiąganie przychodu z tego zakresu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, to wydatki te – po spełnieniu pozostałych, opisanych powyżej warunków – mogą stanowić koszty podatkowe. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, usługi najmu ww. maszyn będą świadczone natychmiast po rozpoczęciu leasingowania i w tym samym czasie (tj. jesienią 2019 r.) spodziewane są pierwsze przychody z działalności w tym zakresie.

Zaznaczyć również należy, że to na podatniku ciąży obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo - skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzające racjonalność poniesionych wydatków.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia tych wydatków (w szczególności związek pomiędzy ich poniesieniem a osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu), do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.