Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.251.2019.1.AA
z 29 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu 3 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia duńskiego podatku od wartości dodanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia duńskiego podatku od wartości dodanej.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania: (…)
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: (…)

przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej: Podatnik 1) wraz z Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania (dalej: Podatnik 2) prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (dalej: Spółka). Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT. Podatnik 1 oraz Podatnik 2 podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF) od całości swoich dochodów.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż wysyłkowa produktów z korka naturalnego, w tym sprzedaż wysyłkowa z terytorium Polski na terytorium Danii (dalej: Sprzedaż Wysyłkowa), w rozumieniu art. 2 pkt 23 oraz art. 23 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) - dalej: ustawa o VAT.

Z uwagi na przekroczenie przez Spółkę kwoty, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT, Sprzedaż Wysyłkowa podlega opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium Danii, a Spółka jest zarejestrowana w Danii jako podatnik duńskiego podatku od wartości dodanej.

Z tytułu Sprzedaży Wysyłkowej Spółka otrzymuje od kupujących kwotę brutto obejmującą zapłatę za dany produkt oraz duński, należny podatek od wartości dodanej. Spółka odprowadza podatek od wartości dodanej do duńskich organów podatkowych. Jednocześnie Spółka posiada prawo do pomniejszenia kwoty ww. podatku o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług w Danii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Danii, podlegającym opodatkowaniu PDOF jest wyłącznie przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia duńskiego należnego podatku od wartości dodanej)?
2. Czy - w przypadku uznania, że podlegającym opodatkowaniu PDOF przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz duński, należny podatek od wartości dodanej - podatek od wartości dodanej zapłacony w Danii jest kosztem uzyskania przychodu Podatnika 1 oraz Podatnika 2?
   
   

Stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Zainteresowanych - Podatnika 1 oraz Podatnika 2 przychodem ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Danii, podlegającym opodatkowaniu PDOF jest wyłącznie przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia duńskiego należnego podatku od wartości dodanej).

Spółka jako podmiot transparenty podatkowo

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOF przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z powyższym przepisem wszelkie kwestie związane z podatkowymi przychodami i kosztami ich uzyskania generowanymi przez spółkę cywilną powinny być rozpatrywane na poziomie jej wspólników. Jakkolwiek to Spółka jest zarejestrowana w Danii jako podatnik duńskiego podatku od wartości dodanej, jednak na gruncie podatku dochodowego Spółka jest podmiotem transparentnym podatkowo. Z tego powodu analizę przychodów otrzymywanych przez Spółkę należy przeprowadzić na poziomie jej wspólników, tj. Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

Neutralność VAT na gruncie ustawy o PDOF

W świetle art. 14 ust. 1 zdanie drugie ustawy o PDOF u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Zgodnie z przywołanym przepisem podatek od wartości dodanej, w tym polski podatek od towarów i usług, na gruncie PDOF powinien być neutralny dla podatnika. Wprawdzie literalne brzmienie ww. przepisu obejmuje „podatek od towarów i usług”, jednak zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 art. 14 ust. 1 ustawy o PDOF ma zastosowanie również do podatku od wartości dodanej nakładanego w innych państwach członkowskich UE, w tym Danii.

W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o VAT stanowi bowiem implementację przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.). Z tego powodu podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej (w tym Danii) powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o PDOF co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Powyższej konkluzji nie zmienia również brzmienie art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, zgodnie z którym ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Wskazany przepis, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy ustawy o VAT, jest pojęcie „podatek od towarowi usług”. Z tego powodu „podatek od wartości dodanej” oraz „podatek od towarów i usług” są synonimami, opisującymi ten sam podatek.

Stanowiska sądów administracyjnych oraz organów podatkowych

Powyższy pogląd przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11.01.2018 r. (sygn. II FSK 3371/15), stwierdzając, że: „biorąc pod uwagę kontekst regulacji przewidzianej w art. 14 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy «podatek od towarów i usług» oraz «podatek od wartości dodanej» nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. [...] sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. [...] definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. z uwzględnieniem powyższych rozważań, orzec trzeba, że brak argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć”.

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał analizowane stanowisko w wyroku z dnia 08.05.2018 r. (sygn. II FSK 926/16): „To, że omawiane określenia [tj. «podatek od towarów i usług» oraz «podatek od wartości dodanej» - przyp. Wnioskodawcy] nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym. [...] Odmienne ujęcie - przy uwzględnieniu tak horyzontu prawa krajowego, jak i obowiązującego w ramach Unii Europejskiej - godziłoby w sensowność i celowość jakie towarzyszą wprowadzeniu możliwości pomniejszenia przychodu o należny podatek od towarów i usług”.

Powyższe konkluzje NSA powtórzył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z 14.06.2018 r. (sygn. I SA/Ke 120/18).

Tym samym, dla celów PDOF, Podatnik 1 oraz Podatnik 2 powinni uwzględniać jako przychód wartość faktur w kwocie netto, gdyż ustawa o PDOF wyklucza możliwość zaliczania jako przychód podatkowy podatku od towarów i usług, a tym samym również tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 15.10.2018 r. (sygn. ITPB4/4510-4/15-6/18-S/KK), w której zaakceptował stanowisko podatnika, zgodnie z którym „podatek należny od wartości dodanej rozliczany w Finlandii nie stanowi przychodu Spółki objętego podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawidłowe jest zatem rozpoznawanie przychodów w kwocie netto, bez należnego podatku od wartości dodanej”. Niniejsze rozstrzygnięcie wprawdzie zostało wydane na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, lecz z uwagi na analogiczne brzmienie przepisów ustawy o PDOF, zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 może być odnoszone również w analizowanej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 przychodem ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Danii, podlegającym opodatkowaniu PDOF jest wyłącznie przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia duńskiego należnego podatku od wartości dodanej).

Stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Zainteresowanych w przypadku uznania, że podlegającym opodatkowaniu PDOF przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz duński, należny podatek od wartości dodanej - zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 - podatek od wartości dodanej zapłacony w Danii jest kosztem uzyskania przychodu Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

Spółka jako podmiot transparenty podatkowo

Mając na uwadze przywołany wyżej art. 8 ust. 1 ustawy o PDOF, a także art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOP, zgodnie z którym zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, wszelkie kwestie związane z podatkowymi przychodami i kosztami ich uzyskania generowanymi przez Spółkę powinny być rozpatrywane na poziomie jej wspólników, tj. Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

Przesłanki uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Są to następujące warunki:

1. wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika,
2. celem poniesienia wydatku jest osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF).
   
   

Zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 podatek od wartości dodanej odprowadzany do duńskich organów podatkowych spełnia wszystkie te warunki, a więc może być kosztem uzyskania przychodów - o ile całość kwoty brutto obejmującej zapłatę za dany produkt oraz duński, należny podatek od wartości dodanej zostanie uznana za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Faktyczne poniesienie wydatku

Analizowany wydatek jest faktycznie ponoszony. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka odprowadza duński podatek od wartości dodanej do właściwych organów podatkowych, a więc dokonuje faktycznej zapłaty tego podatku. Również w przypadku, gdyby Spółka skorzystała z prawa do pomniejszenia kwoty ww. podatku o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług w Danii, Spółka faktycznie poniesie ciężar ww. podatku.

Możliwość rozliczenia podatku naliczonego z podatkiem należnym jest jedynie uproszczeniem rozliczenia z właściwymi organami. Nie zmienia to jednak faktu, że Spółka zapłaci podatek należny do właściwego organu podatkowego w odpowiedniej kwocie.

Cel poniesienia wydatku

Ponadto celem poniesienia analizowanego wydatku będzie osiągniecie przychodów. Spółka płaci podatek od wartości dodanej w Danii w związku ze sprzedażą towarów. Tym samym podatek obciążający Spółkę ponoszony jest w związku z uzyskiwaniem przychodów ze sprzedaży. Realizacja ww. publicznoprawnego obowiązku nałożonego na podatnika w Danii jest warunkiem sprzedaży towarów, a w konsekwencji warunkiem uzyskiwania przychodów.

Brak uwzględnienia wydatku w katalogu kosztów niepodatkowych

Trzeci warunek uznania danego wydatku za koszt podatkowy przewiduje, że kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W przypadku zakwestionowania stanowiska Podatnika 1 oraz Podatnika 2 wskazanego w uzasadnieniu odpowiedzi do pytania nr 1, należałoby uznać, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obwiązującego wyłącznie w Polsce. Tym samym nie można byłoby utożsamiać wskazanego terminu z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym Danii. „Podatek od towarów i usług”, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF, oznaczałby wyłącznie polski podatek rozliczany zgodnie z przepisami ustawy o VAT. Natomiast podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Danii nie byłby objęty katalogiem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF). W takiej sytuacji podatek od wartości dodanej odprowadzany do duńskich organów podatkowych spełniałby wszystkie warunki uznania za koszt podatkowy.

Natomiast w przypadku uznania, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem obejmującym również podatek od wartości dodanej obwiązujący w Danii, brak będzie możliwości uznania podatku od wartości dodanej zapłaconego w Danii jako kosztu uzyskania przychodu - zgodnie z zasadami określonymi w art. art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF. Jednocześnie jednak - w celu zachowania spójnej wykładni przepisów ustawy o PDOF - kwota podatku od wartości dodanej otrzymywana przez Spółkę jako zapłata za sprzedaż towaru nie powinna stanowić przychodu podatkowego (zgodnie ze stanowiskiem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 w odniesieniu do pytania nr 1).

W ocenie Podatnika 1 oraz Podatnika 2 negatywna odpowiedź na pytanie nr 1 jest nieprawidłowa, tj. nieprawidłowe jest uznanie, że przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 podlegającym opodatkowaniu PDOF jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz duński, należny podatek od wartości dodanej. Jednakże w przypadku zajęcia przeciwnego stanowiska i uznania, że w opisanej sprawie przychodem podlegającym opodatkowaniu jest całość ww. kwoty brutto - zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 - podatek od wartości dodanej zapłacony w Danii jest kosztem uzyskania przychodu Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych -ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.).

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług – ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Powyższa definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że brak jest argumentów, by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozróżnienia dwóch pojęć.

Ponadto należy stwierdzić, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym. Wynika z tego konieczność stosowania w zakresie podatku od towarów i usług prawa unijnego oraz uwzględniania wykładni tego prawa.

Zatem pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje zarówno „podatek od towarów i usług” obowiązujący na terenie Polski, jak i „podatek od wartości dodanej”, o którym mowa w powołanym art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podatek nakładany na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na brak rozróżnienia między podatkiem od wartości dodanej a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Zainteresowani prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (dalej: Spółka). Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż wysyłkowa produktów z korka naturalnego, w tym sprzedaż wysyłkowa z terytorium Polski na terytorium Danii. Z uwagi na przepisy dotyczące podatku od towarów i usług, sprzedaż wysyłkowa podlega opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium Danii. Dlatego też Spółka jest zarejestrowana w Danii jako podatnik duńskiego podatku od wartości dodanej. Z tytułu sprzedaży wysyłkowej Spółka otrzymuje od kupujących kwotę brutto obejmującą zapłatę za dany produkt oraz duński należny podatek od wartości dodanej. Spółka odprowadza podatek od wartości dodanej do duńskich organów podatkowych.

Przenosząc powyższy opis na grunt przepisów podatkowych, należy stwierdzić, że Zainteresowani dokonujący sprzedaży na terenie Danii za przychód z działalności gospodarczej powinni uznać przychód pomniejszony o należny podatek od wartości dodanej.

Reasumując – przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Danii, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia duńskiego należnego podatku od wartości dodanej).

Jednocześnie nie udziela się odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, gdyż Zainteresowani oczekiwali na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania przez Organ, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz duński należny podatek od wartości dodanej.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania

przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.